1 april 2007

Dit is alweer Willem Snapper's nieuwsbrief nr 13.
Wilt u op de verzendlijst komen (of er juist vanaf), stuur dan een mailtje: wsnapper@mopti.nl

U vindt de nieuwsbrief van 1 april inclusief foto's ook op mijn website www.mopti.nl !

Zondag de 25e maart,
nieuwsbrief 12 is de deur uit.
Het is een mooie heldere dag en er wordt vandaag bij uitzondering niet gewerkt.
Ik vraag me vaak af, hoe de staat hier toch rond komt. Belastingen is een niet erg aktueel onderwerp. Ik weet dat Bakary een soort uniform belastingtarief wordt opgelegd: 50.000 Fcfa per jaar (75 Euro). Maar daar run je geen land van financieren. Voor grotere ondernemingen geldt wel een boekhoudplicht en zij betalen belasting naar omzet of winst. De overheidsinstellingen worden denk ik voornamelijk bekostigd via de direkte belastingen. Voor bijna alle diensten moet je leges betalen, in de vorm van een faktuur of zegels. Op een aantal produkten zit een accijns, zoald op benzine. En de rest, het is duister. Dagelijks zie je op het journaal berichten van projecten die worden gefinancierd door het buitenland. Canada heeft een groot bedrag uitgetrokken voor drie nieuwe lokomotieven en 38 wagons voor de spoorlijn van Koulikoro via Bamako en Kayes naar Dakar. Laatst hoorde ik over een ziekenhuis, gefinancierd door de Nederlandse overheid. Of een nieuwe weg van Gao naar Ansongo, betaald door een Arabisch land. In elk journaal zitten dit soort berichten. De Verenigde Staten en Frankrijk zijn de grote gevers denk ik. Soms denk ik dat de hele financiering van Mali uit het buitenland komt. De meeste kantoren van de overheid zien er triest uit, muren grauw, verveloos. Door een tekort aan kastruimte liggen ordners her en der verspreid op bureau's en op de grond. Stapels papieren liggen door elkaar op de bureaus en het is een raadsel hoe men daar dan nog de weg in weet. Computers zijn nog steeds heel schaars.
Ik zit nu buiten met Hamdelaye en Arona. Het is erg warm, maar er is een licht windje af en toe. De kinderen van Sékou zitten achter de computer en spelen een autorace-spelletje.
Op dit moment stoppen er twee oudere heren, over de vijftig misschien, en overhandigen mij een papier, waarin wordt gevraagd om hulp bij het opzetten van een onderneming in Bamako, er staat een stempel op afkomstig uit Côte d'Ivoire. Beetje raar allemaal, maar de twee mannen zijn doof of doofstom. Ik kreeg vanmorgen een mailtje van Janita, die op zoek is naar organisaties die zich bezighouden met doven. Ik moet eens rondkijken of hier zo iets bestaat. Ik voel me wel een beetje ongemakkelijk met mijn laptop. Terwijl ik mijn journaal bijwerk speel ik de muziek van Mama Sissoko, vrolijke Malinese muziek, de moeite waard om in Nederland eens naar te zoeken, of misschien via het internet. De twee mannen lopen verder.

26 maart 2007
Geen stroom, dat was gisterochtend ook al. Ik weet niet wat er aan de hand is. Schiet de capaciteit tekort of zijn ze met reparaties bezig? Dus zit ik nu op mijn noteboekje te tikken, ik ben blij dat ik die heb, dan kan ik nog iets doen. Hoewel dat ook niet zo heel belangrijk is, ik zou gemakkelijk kunnen wachten tot later.
Via de open deur van de computerkamer wordt ik begroet door Diarraké, vorige week ook al door griep geveld, of wat het dan ook is. Het kan ook de palu zijn. Op het moment heb ik niet zoveel te melden. Of het moet al zijn dat ik goed heb geslapen, dat de temperatuursverwachting vandaag 41 graden is, dat Sékou gisteravond om 11 uur 's-avonds zijn kinderen vanachter de computer heeft moeten wegsleuren, enthousiast door het computerspelletje. Maar Sékou vindt het heimelijk ook heel leuk, dan neemt hij de gamepad over van de kinderen en zie ik hem glunderen van enthousiasme. Hij schaamt zich ook wel een beetje, hij denkt dat het alleen voor kinderen is, het is niet veel anders in Nederland, ook ik vind het van tijd tot tijd erg leuk.
Het is nu elf ur, er is nog steeds geen stroom. Ik heb de binnenplaats een beetje opgeruimd, samen met de kinderen. Het is een stoffige zooi. De werklieden zal het een zorg zijn. Uit mijn klussentijd herinner ik mij, dat ook ik alleen altijd bezig was met opruimen en een beetje schoonhouden. Dat scheelt veel energie en het werkt overzichtelijker. Maar onmiddellijk proberen kinderen en Sékou mij bezem, stoffer en blik uit handen te nemen, ofschoon ik het best leuk vind om een beetje bezig te zijn. Voor de mensen hier moet dat beneden mijn stand zijn. Toch krijg ik het voor elkaar dat ik mag helpen. De tweede keer lukt het mij om zelf een emmer met rotsooi naar een afvalhoop te brengen, de eerste werd mij door een passant op straat uit handen genomen. In elk geval is het een boel schoner en opgeruimder. En dan opeens staat er een enorme vrachtwagen volgeladen met riet voor de deur. En daar is Yacou ook opeens. De net aangeveegde binnenplaats wordt nu opgevuld met een enorme berg riet. De vrachtauto had er drie dagen over gedaan. Onderweg ergens tussen Bamako en hier hebben ze de radiateur moeten vernieuwen, die had de hitte onderweg niet overleefd.

Hélène, de vrouw van Sékou

Hélène klaagt over haar maag, waarschijnlijk moeten we zo naar de dokter in het ziekenhuis. Ik moet een beetje oppassen dat niet iedereen voor het minste of geringste met mij naar het ziekenhuis wil, daar gaat het een beetje op lijken. Maar ja, zij zegt dat ze zich niet lekker voelt en wie ben ik om te denken dat het anders is, of dat het wel meevalt? Van buiten is niks te zien....
De stroom is om half een nog niet terug, maar het schijnt dat ze bezig zijn om een nieuwe wijk aan te sluiten. Het kan wel de hele dag duren. Het is vandaag de 26e, de dag dat wordt gevierd dat de dictator Moussa Traoré door Amadou Toumani Touré in 1991 werd afgezet en wordt de dood herdacht van meer dan honderd doden tijdens demonstraties tegen het regime in de dagen ervoor. Het is een min of meer nationale feestdag.
Moussa Traoré heeft een aantal jaren in de gevangenis gezeten, nadat hij zelfs ter dood was veroordeeld. Tegenwoordig leeft hij in vrijheid en geniet zelfs enige rehabilitatie.
Rond een uur of één doe ik een kort dutje, als ik weer wakker word is de stroom teruggekeerd. De kinderen zetten zich direct achter de computer voor het spel motocross madness.
Verder gebeurt er niet zoveel. Behalve misschien dat Tyson na veelvuldig aandringen eindelijk de drempel in de keuken maakt tegen de muizen.

de muurtjes zijn klaar, het dakterras is een stuk groter geworden, voor de foto ben ik op de keuken geklommen

Het dak is vandaag klaargekomen. Ze hebben de muurtjes bovenop afgewerkt, er rest nog de muurtjes op de keuken. Beneden wordt gewerkt aan de afwerking van ramen en deuren. Rustige avond verder. Het was erg warm vandaag, maar het koelt langzaam een beetje af. Elke avond zet ik alle deuren en ramen tegen elkaar open, maar dat helpt nu niet veel meer. Aan het eind van de avond wijst de temperatuur binnen nog altijd 37 graden. Dus terwijl ik 's-avonds voordat ik ga slapen een douche neem, zet ik toch een minuutje of twintig de clime aan. Dat scheelt net een heel klein beetje.
Tegen de avond pak ik de bezem en veeg het afval-riet op bij-elkaar. De geur doet mij erg veel aan mijn jeugd in Nederland denken, het hooi op het land van boer Schoen in Bergen. Momenten van herinnering, bijzondere herinnering.

Dinsdag 27 maart.
De zon schijnt, hoe kan het ook anders. En het is rustig deze ochtend. Camara is weer terug op het werk en zegt helemaal te zijn opgeknapt. Maar Hélène klaagt nog steeds over haar maag, Adama heeft nu ook rare pukkels op zijn arm en ook Dakko voelt zich niet goed. Ik stuur ze met 5000 Fcfa naar het ziekenhuis.
Iedereen heeft toch wel last van de warmte. Het is vandaag weer maximaal 41 graden. Je moet daar in Nederland toch niet aan denken. Waar ik zelf het meeste last van heb is die eeuwige verkoudheid, iets waar veel Malinezen ook last van hebben. De ene dag meer dan de andere, maar het gaat niet echt over. Wind en warmte, de bacillen gedeien goed.
Om vijf uur in de middag zit ik nu even lekker op mijn dak, een warm windje om mij heen, het is hier redelijk aangenaam. Straks ga ik eten bij Bakary en Djenné.
De radio van Tyson heeft het begeven. Hij is er stil van. Ik probeer nog wat draadjes bij elkaar te solderen, maar het leven is er uit. Samen met cCmara en alle kinderen gaan we naar Sévaré en ik strijk met de hand over mijn hart: ik koop een nieuwe radio. Een kleine 15 Euro. Daarna de inmiddels traditionele gang naar het restaurant voor 5 porties riz gras, rijst met vet, duurder dan riz blanc, maar inderdaad ook lekkerder. Een zak met 10 mango's voor 250 Fcfa (40 cent). Vandaag breek ik mijn Hollandse kaas aan met van dat heerlijke ronde brood. Hij valt me iets tegen, ik vond eigenlijk de gruyère lekkerder. Maar je hoort mij niet klagen, er is kaas, Hollandse kaas!
Het dak is nu helemaal klaar. Beneden wordt nog steeds gewerkt aan de kozijnen, er zijn nog maar 4 mensen bezig, het worden er steeds minder.

Woensdag 28 maart
Het was een onrustige nacht. Er is een behoorlijke storm opgestoken, alles wappert en klappert rondom. Ik hoor zo nu en dan buiten dingen omvallen. Maar ik heb wel een redelijke nacht. Het is nu half tien en het waait nog steeds heel hard. De lucht is bruin-grauw van het stof. Sékou en Arona zeggen dat ze in de buitenlucht goed hebben geslapen, ik vraag mij dat af. Het kan bijna niet. Het is vandaag verder ook wel weer een rustige dag. Er zijn maar 4 werkers en Tyson is gedurende het grootste deel van de dag ook nog ergens bij de buren bezig met een klusje.
De kinderen zijn er alweer vroeg bij om een spelletje te doen op de computer. Het zijn echt schatten, staan onmiddellijk klaar om te helpen, soms een beetje te snel. Communicatie is niet zo gemakkelijk, ze spreken geen Frans. Behalve een enkel woord. Als er op de computer van auto moet worden gewisseld wordt mij dat gevraagd middels het woordje changer, net als voor het wisselen van televisiezenders.
Gedurende de dag wordt de wind gelukkig minder. Mijn huis zit helemaal onder het zand en de poussière. Ik dacht, laat maar lekker doorwaaien, maar dat was een verkeerde gedachte.
Ik heb ook mijn belastingaangifte vandaag elektronisch verzonden, altijd weer een spannend moment, zeker nu voor het eerst vanuit Mali. En ik rijd nog maar eens een keer naar de ONT om te zien of mijn nummerplaten zijn gearriveerd, dat is nog niet het geval, wel het officiële Malinese kentekenbewijs.
Tegen de avond zag ik opeens Dakko (10 jaar) met vreselijk veel bulten op zijn arm, maar vooral op zijn armen. Ik ken dat soort plaatjes van ouderwetse boeken met enge ziektes. Hij was al onder behandeling daarvoor, maar ik schrok ervan. Na nog een kort bezoek aan het ziekenhuisje zijn we extra medicijnen gaan kopen in Sévaré, want in het ziekenhuis zijn ze op. Het zijn waarschijnlijk waterpokken.
Ik ben nog niet koud weer thuis of daar staat Moussa al op de stoep. Zonder dat ik dat wist, was hij al een paar dagen thuis, hij had een ongeluk gehad met de bromfiets in de brousse en had zijn voet lelijk bezeerd. Het ging gelukkig alweer een stuk beter. Er ontspon zich een beetje een moeizaam gesprek, zoals het wel vaker gaat. Ik had hem kennelijk niet verteld dat het nieuwe huisje bestemd is voor Sékou. Ik kon er niet echt achter komen wat er nou precies aan de hand is. Hij doet veel voor mij, speciaal inzake de aankoop van het terrein. Hij is mijn zoon en zo voelt hij dat ook. Maar op de een of andere manier voelt hij zich gepasseerd. Hij herhaalt meerdere keren dat hij niet jaloers is, maar omdat hij dat steeds weer herhaalt denk ik toch dat wel degelijk van enige jaloezie sprake is. En er is volgens hem een verschil tussen iemand die je al 28 jaar kent en iemand die je een paar maanden kent?
Regelmatig waarschuwt hij mij, deuren op slot, zelfs Sékou moet ik niet zomaar vertrouwen. Terwijl ik denk dat Sékou wel zal uitkijken, hij heeft werk door mij, krijgt een huis en is in grote mate van mij afhankelijk. Als hij zich vergrijpt kan dat grote gevolgen hebben voor hem en zijn gezin. Sékou is verschrikkelijk aardig, behulpzaam en voorkomend. Ik vertrouw hem cent pourcent. Communicatie met Moussa is altijd al een beetje moeizaam geweest, hij praat onduidelijk en ontzettend snel, volgens Ablo heeft hij een soort spraakgebrek en is er af en toe sprake van licht stotteren. Ook Bakary heeft moeite hem te volgen.

een tante op bezoek met dochtertje (links), verder: Paul en Dacco, daarachter Sékou met de kleine Austin, op de achterste rij Adama en Doua

Donderdag 29 maart.
Het is mooi weer vandaag, de temperauur zal wel weer oplopen naar een graadje of 40. Ik ga met Siville, de tegelzetter en Sékou naar Mopti, want er zijn tegels te koop bij Tapo Electronique, ach ja, waarom ook niet.
Over de prijs valt niet te onderhandelen, de patron is er niet. Ze willen 6000 Fcfa per doos, ik vind dat wel een beetje veel. We zullen in het internetcafé van Bakary wachten tot de baas komt opdagen. Maar Bakary sleept een bouwvakker van de overkant erbij, die weet nog een ander adres. Zonder mij vinden ze de tegels voor 4500 Fcfa, dat scheelt, maar bij nader inzien komen daar nog de vrachtkosten vanaf Bamako bij en dat vindt Siville teveel. We wachten een paar dagen, zoveel haast hebben we niet. In de tussentijd beklaagt Sékou zich bij Bakary over Moussa, althans dat vertelt Bakary mij weer. Ik ga vanmiddag bij Moussa langs, hopelijk komen we eruit. Ik zal in Sévaré een zak cakejes kopen om hem te paaien. En daarna neem ik meteen de kinderen mee zodat ze hier kunnen spelen.

Goed, het loopt tegen vieren. Ik heb twee kinderen van Moussa nu achter de computer. Mamadou en Bibata, 14 en 12 jaar oud, ze zijn wel heel anders dan die van Sékou. De jongste vindt het auto-spel wel leuk, maar na 5 minuten vraagt hij al of ik ook nog andere spellen heb. Moussa was niet thuis, die zat in Mopti, ondanks z'n geblesseerde voet. De cakejes krijgt hij later.
Toen ik daarnet op de veranda van Sékou's huisje was, waren twee prachtige groen-gekleurde vogeltjes bezig om een plekje te vinden voor een nest in een paar gaten, die nog niet zijn dichtgemaakt. Wat mij betreft blijven die gaten open, maar dat gaat Sékou toch te ver. Later op de dag heb ik Camara een paar gaten laten maken op meer geschikte plekken, ik hoop dat ze ze vinden, anders de hagedissen wel. Sékou wil duiven gaan houden, wij Nederlanders fronsen dan de wenkbrouwen.
Rond een uur of acht ga ik nog een keer bij Moussa kijken. Hij was blij dat ik zijn kinderen had opgehaald en dat ze op de computer habben gespeeld. Nu echter deed zich echter alweer een ander probleem voor, waarom ik hem niet had gevraagd waar ik mijn tegels moest kopen. Dat werd zowaar ook nog een item. Hij was toch mijn zoon, we kenden elkaar al 28 jaar en dat is geen 28 dagen. Ik zeg hem dat hij al genoeg aan zijn hoofd heeft en leg hem uit dat ik het aan de tegelzetter heb gevraagd, de specialist op dit gebied. Hij laat het er op een gegeven moment wel bij zitten, maar ik voel dat hij niet tevreden is. De cakejes vielen gelukkig wel in goede aarde. En als ik weg wil gaan naar huis omdat de overbuurman nog even samen met mij aan een document wil werken, zijn ze druk voor mij aan het koken. Het is natuurlijk vreselijk aardig en gastvrij, maar ik had al gegeten, en ik had een afspraak. Dochter Kumba heeft het later bij mij thuis gebracht. Lastig, lastig, dit soort verplichtingen.
De overbuurman heb ik evenwel helemaal niet meer gezien. En ik heb mij na het ophalen van de avondpost met de hele familie Sanogo voor de buis gezet. Niet veel later heb ik snel een foto gemaakt, want rondom mij was iedereen in diepe slaap gevallen, Sékou inkluis.

iedereen is in slaap gevallen voor de buis: Doua, Dacco, Paul, Sékou en Adama (daarachter)

Vrijdag 30 maart.
Heerlijk geslapen, zo in de ochtend is het altijd prettig. Ik hoop als de verbouwingen klaar zijn, dat ik ook lekker op mijn terras buiten kan ontbijten. Zo stel ik mij het paradijs ook voor. Het is me nu nog te druk en bovendien is nog steeds de luifel niet geplaatst en ligt het riet op een grote hoop op de binnenplaats.
Ze zijn vandaag begonnen met de poort. De houten stutten voor het dak zijn weggehaald en het begint echt wel op te schieten. De mierzoete thee van Tyson sla ik af, ik heb net mijn tanden gepoetst.
Ik kreeg een mailtje van Carla uit Nederland, die zich afvroeg waarom er geen schoorsteen op de keuken wordt aangebracht, nu moet de rook zich een weg zoeken door deur en raam, heel onlogisch eigenlijk. Ik zal eens een balletje opgooien.

Zaterdag 31 maart.
Ik begin met de dag van gisteren, want ik was ik was niet verder gekomen dan de ochtend. Ik ben snel kwijt wat ik voor ontzettend belangrijke dingen heb meegemaakt. Anyway, de schoorsteen komt er, gat in het dak met daarop zo'n prachtige aardewerken hemelwater-afvoer-buis en een metalen dakje erboven op. Ik heb alles al doorgesproken. Carla, bedankt voor de tip. Binnenkort wordt heel Sévaré voorzien van schoorsteentjes en zie je steeds meer van die pielekes op de daken verschijnen, vast en zeker. Gisteren ook heb ik enveloppen met inhoud aan mijn bouwvakkers overhandigd. Van Ablo heb ik de namen gekregen, van sommigen kent hij zelf de namen niet eens. Maar iedereen hartstikke blij, het is een gebruik dat hier nauwelijks voorkomt. Ik denk ook in Nederland niet, wel als het om klusjes gaat, maar niet zozeer als een heel huis wordt gebouwd. Ik liep al een tijdje rond met dit plan en aangezien er steeds minder bouwvakkers zijn heb ik het overhandigen van het geld een beetje naar voren gehaald. Het meeste werk zit er tenslotte op. De metselaars zijn bezig met het stucen van de plafonds, zware klus, zowaar Tyson helpt mee, dat had ik niet verwacht, want over het algemeen doet hij meer de kleine en lichte klusjes. Voor de goede orde Ablo en Tyson zijn compagnons, zij nemen de klussen aan en huren de bouwvakkers in, meestal dagloners, iedereen wordt per dag betaald, een dag geen werk, een dag geen geld. Ze komen soms gewoon 's-ochtends vragen of er werk voor de dag is. Zoniet, dan proberen ze het op een volgende plek. Het is wel zo dat overal rondom wordt gewerkt. Overal zie je huizen in aanbouw, vaak ligt het werk stil, of er is werk voor een paar dagen, maar het stokt steeds als het geld op is en dan hebben de werklieden dus ook geen inkomen. Ik weet het niet precies, maar de lonen liggen in de orde van grootte van 1000, 1500 of 2000 Fcfa per dag (1,50, 2,25 of 3 euro). Ook bij mij zijn nu nog maar 4 of 5 mensen aanwezig, volgende week misschien nog maar 2 of 3.

Soumaïla Dolo, timmerman met de bekisting van de poort

Het werk vordert snel, de meeste deuren zitten erin, vandaag en maandag maken ze de plafonds af en worden de deksels op de fosse geplaatst. Dan is het David Daka die de waterleiding moet afmaken, Siville die de tegels moet leggen, de schilder kan aan het werk en de eletricien. Verder moet het terrein worden opgehoogd, er komt een pad van latherite van de poort naar maisonnette. Er moet nog een poort worden gemaakt tussen mijn binnenplaats en die van Sékou. Dus er is nog best veel te doen. En dan natuurlijk Yacou. Het riet ligt er nu alweer een kleine week en daar blijft het bij. Ze zijn hier ook bang dat de termieten er zich tegoed aan gaan doen. Ik weet eigenlijk niet zeker of het termieten zijn, maar het resultaat is er niet minder om. Leg je een stuk blank hout op de grond, dan zit dat na een of twee dagen meteen helemaal vol met een soort keverachtige rode beestjes, die je er weliswaar gemakkelijk uitschudt, maar die met onwaarschijnlijke snelheid zich al een weg door het hout hebben gebaand. Binnen no time is er niets meer van over. Dat is natuurlijk ook de reden dat alle kozijnen, ramen en de meeste deuren van metaal zijn en niet van hout.
Tegen de avond kwam Moussa een schaal aardappels met vlees brengen. Deze keer had ik behalve een bak sla nog geen eten gemaakt voor mezelf bereid, dus zowaar dat kwam goed uit. En ik heb er heerlijk van gegeten. De rest in de koelkast, want zoals altijd het is teveel. Het blijft steeds wel en beetje moeilijk met hem. Keer op keer ook waarschuwt hij mij om toch vooral voorzichtig te zijn, alles goed op slot te doen en om ook Sékou niet teveel te vertrouwen.
Meestal is het bij mij open huis. Als de kinderen spelletjes doen en ik naar Sévaré moet voor het een en ander, dan is mijn huis gewoon open, iedereen loopt in en uit. Tot nu toe ben ik in elk geval niks kwijt. Ik vind het niet prettig bij om de hele tijd spastisch met sleutels in de weer te zijn. In Amsterdam had ik niet eens een slot op mijn deur en het is al die 34 jaren goed gegaan (behalve één keer een jampotje met dubbeltjes).
Voor de rest een rustige dag weer, ik heb een van de kleine slaapkamers schoongemaakt, de verf van de grond gekrabt en de spullen van de andere kamer terug-verhuist. Dan kan ik vandaag de andere kamer doen, het bed neerzetten, zodat ik eindelijk een fatsoenlijke logeerkamer heb. Ik heb nog geen oplossing voor de rest van mijn spullen. Sékou heeft middels zijn badkamer mijn schuurtje ingepikt. Ik heb voorzichtig gepolst of hij als zijn huisje klaar is, dan ook in de maisonette gaat slapen (zodat ik zijn hok in kan pikken), maar dat idee werd resoluut van de hand gewezen. Misschien moet ik Ablo vagen om ergens een bergruimte bij te bedenken. Het is wel een beetje een probleem. De gedachte meteen in de praktijk gebracht. Ablo stelt voor om één van de patio's dicht te maken, maar dat vind ik toch een beetje zonde van het karakter van het huis. We maken Sékou wakker, die ligt even te slapen in zijn huisje, tegen mijn zin, laat hem toch rustig slapen. Maar het leed is al geschied. Slaperig, zich de ogen uitwrijvend komt hij naar buiten. Ik vraag hem of hij zijn hok echt wil blijven gebruiken, ook als zijn huisje klaar is. En of ik het mij toch echt niet als schuur mag toe-eigenen. Hij aarzelt nog steeds een beetje. Maar al snel is toch het goed. We moeten nog maar even afwachten hoe het in de praktijk loopt. On verra.
Inmiddels zijn Sékou en Doua, de oudste aanwezige zoon samen de slaapkamer aan het boenen en dweilen. Ik kom er niet meer aan te pas, een klein uurtje later is het brandschoon. Merci, merci.
Gisteravond, ik had net gegeten, belt Tyson dat hij pech heeft met zijn nieuwe brommer. Ik hoop voor hem dat die toch beter is dan zijn oude, ik heb mijn twijfels. Brommers zijn best duur, een redelijk tweedehandsje kost 200 Euro, eigenlijk best nog wel veel. Sékou wil ook een nieuwe, hij heeft mij gevraagd die te financieren, voorlopig houd ik de boot af, ik moet ook een beetje mijn grenzen verkennen.
In elk geval breng ik Tyson dan maar naar Mopti, waar ik een interessant gesprek heb met een 35 jarige Moptische met een indrukwekkend postuur. Zij vertelt dat ze over een dag of 10 naar Parijs vliegt om daar haar permis de séjour te laten verlengen. Dat doet ze elk jaar. (Und was das nicht kostet??) Ze vliegt vanuit Sévaré naar Bamako en dan door naar Parijs. Ze bezoekt daar ook meteen een arts, ik weet niet waarvoor, haar overgewicht misschien? Zelf werkt zij als verpleegster in een vrouwenkliniek in Mopti. Ze is een vrouw van deze tijd, niet de sloof zoals je die vaak tegenkomt. Zij ziet man en vrouw als gelijke en laat zich niks in de luren leggen.
Dan is het weer bijna tijd om eten te gaan halen in het restaurant. Witte rijst, pindasaus, zak mango's voor de vitamientjes. Elke keer gaat er een hele horde kinderen mee, die vinden een autoritje het einde. Ik kan me dat van vroeger ook wel herinneren, meerijden was altijd feest. Met Bax, de chauffeur van tante Mies, of met oom Leo en tante Gerda als die zondags op bezoek kwamen vanuit Koog Bloemwijk. Of met Jetty Perl, als die in de zomer ons huis huurden, dan gingen we naar Bergen aan Zee of zeilen vanuit Durgerdam.
Vanmiddag het bed in elkaar gezet voor in de logeerkamer, die ziet er nu perfect uit. Ik moet alleen nog een klamboe kopen en wachten op de haken die Paul mij heeft opgestuurd en die misschien over een week arriveren. Maar ik heb ook een tweede bed en een derde bed nodig om mijn gasten een beetje goed te kunnen onderbrengen. U bent bijna welkom.

het maximum wijst tegen de 45 graden, op het moment van de foto is het 36 graden

Op de werkplek is het een klein beetje een slagveld, Sékou en Tyson zijn volledig gevloerd, Ablo komt ook zijn fauteuil niet meer uit. De temperatuur vandaag boven de 44 graden, net geen 45. Volgens de verwachting zou het 41 worden, maar mijn thermometer wijst hoger aan. Ik ga eens even op het internet checken. Het voelt inderdaad ook warmer aan. De flessen koud water krijg ik niet aangesleept, ik heb een stuk of 10 flessen water in de koelkast, er zijn er nog maar drie van een drinkbare temperatuur. Ik ben de hele dag aan het bijvullen. Bij Yahoo hebben ze het over een maximum van 39 graden, de huidige temperatuur is niet ingevuld. Dus wie heeft er gelijk? Ik kijk nu naar de temperatuur in Timbouktou, daar staat als maximum 38 en als huidige temperatuur 42. Mopti is altijd nog net iets warmer. Dus ik denk dat mijn thermometer wel ongeveer klopt.

Zondag 1 april.
Ik ben op mijn dak geklommen om naar Jos te luisteren van OVT, de geschiedenis van het opstandige Veronica. Kopje koffie erbij en de notebook op schoot voor de laatste wetenswaardigheden. Het is een beetje winderig vanmorgen. Het schijnt als het een dag erg warm is geweest, de nacht erop en een gedeelte van de volgende dag meer wind is dan anders. Misschien is het beter om zo maar weer naar binnen te gaan, want rechts van mij verspreid zich een grote stofwolk zich over en langs de huizen. Aan de andere kant, hier in de luwte van de torenkamer is het best lekker. Op het dak naast mij is de buurvrouw bezig met het ophangen van de was. Het huis is nog steeds niet verhuurd en wordt bewoond door een gardien met familie. Met hun heb ik niet zoveel contact. Het zijn streng gelovige islamieten, ik hoor heel vaak hun kinderen die in koor urenlang teksten uit de koran lezen. Het zijn heel vriendelijke mensen, die bij het langsgaan beleefd en hartelijk groeten, altijd netjes gekleed in lange kleurige kaftans.
Goed, het is al half twaalf, half twee in Nederland. Bezoekje gehad van Bakary en Hélène (de vrouw van Sékou) maakt duidelijk dat Adama nu ook de waterpokken heeft.