Dit is Willem Snapper's nieuwsbrief nr 16 van 22 april 2007.
Wilt u de nieuwsbrieven niet meer ontvangen, of wilt u zich juist opgeven,
stuur dan een mailtje naar: wsnapper@mopti.nl

Maandag 16 april
Het verhaal van de muizen kent geen eind. Eergisteren sprak ik het over het jonge muizengezin in de vensterbank. Hoe 's-nachts werd geproberd grote mango-boom-bladeren door de luiken te wurmen om die te gebruiken voor een nest. Ze hebben toch maar het zekere voor het onzekere genomen en zijn de volgende dag vertrokken, alle kleintjes hebben ze op de een of andere manier meegenomen. Vannacht echter, hoorde ik weer veel geritsel en gedoe in de vensterbank. Toen ik vanmorgen ging kijken verwachtte ik eigenlijk een nieuw nest, of dat de muizen zouden zijn teruggekeerd. Tot mijn verbazing zaten de bladeren die al aanwezig waren nu tussen de lamellen van de luiken. Ze hadden geprobeerd "hun" bladeren op te halen. Over intelligentie gesproken, hoewel, buiten bladeren genoeg.
Vandaag wordt het een spannende dag. Alles hangt af van Tyson. Gaat hij slapen of niet. Zo ja, dan zijn de bonen gaar. Sékou maakt zich met de dag kwader als het om Tyson gaat. Je kunt het vij zijn goedaardige karakter bijna niet voorstellen, zijn ogen spuiten vuur. Hij vindt dat Tyson niet hard genoeg werkt, en inderdaad, hij ligt soms uren te slapen, ik schreef er ook al over. Hij komt elke dag rond achten, gaat dan uitgebreid kokkerellen, eet zijn beignees, drinkt zoete melk en thee en kletst honderd uit over niks. Voor tienen is er meestal geen sprake van andere aktiviteiten. De anderen daarentegen beginnen gewoon met het werk. Maar er zijn steeds minder anderen, dus het werk vordert langzamer. Ik denk dat dat bij Sékou niet goed valt, hij wil zo snel mogelijk zijn nieuwe huis betrekken. Tyson kwam mij zojuist begroeten met de mededeling: je commence à préparer le petit déjeuner, dus de dag begint zoals voorzien. Oke, een klein uurtje mag je hem misschien geven, ik ben benieuwd wat er gaat gebeuren, ik ben er niet gerust op. Tyson moet je niet onderschatten, opvliegend karakter, misschien zelfs bereid zijn handen te gebruiken. Hij wordt niet voor niets Tyson genoemd, gespierd en getraind. Persoonlijk vind ik dat Sékou met Ablo moet praten, op zich is het een probleem voor Ablo, de compagnon van Tyson. Voor mij is in principe de kous af als het werk doorgaat en over een paar weken wordt afgerond. Maar Sékou pikt het niet meer, die wil Tyson op zijn gedrag aanspreken. Ik weet het niet. Straks komt Ablo, we zouden samen een offerte in elkaar zetten en berekeningen maken op de computer. Ik kan het onderwerp aansnijden, hoewel ik vind dat zolang het werk in een redelijk tempo doorgaat, ik mij er niet mee moet bemoeien. Ik vermoed dat Ablo ook wel op de hoogte is en zich mogelijk laat inpalmen door het overheersende karakter van Tyson. Wordt vervolgd.
Gisteren, zondag, een rustige dag. De dakdekkers hebben de hele dag gewerkt, maar het werk vordert langzamer dan gedacht. Ik vraag mij af of ze morgen aan het eind van de dag klaar zijn.
Eindelijk is ook de metselaar van Yacou verschenen om alle gaten te dichten, die voor de spanen van het dak zijn gebruikt en de muren af te werken. En de jongen die de latherite naar binnen moet kruien, ook hij is de ganse dag aan het werk.
Martin heeft nog steeds last van zijn maag, maar het gaat beter. Samen met Stephany gaat hij 's-middags voor een rondje Mopti. En Stephany bereidt spagetti met tonijn-saus en sla. We hebben een gezellige avond, al is twaalf uur mij eigenlijk te laat.

Martin, Willem, Stephany, spagetti

Gedurende de dag word ik meer en meer verkouden, ik voel me ook niet echt lekker. Gedurende de middag gebruik ik mijn slijptol om een vervelende strip van een deur te verwijderen, ik breng Martin en Stephany naar de taxiplaats, koop 7 porties rijst bij het restaurant in Sévaré, zoals elke dag en voor de rest komt er niet veel meer uit mijn handen.

Dinsdag 17 april.
Wat gaat de tijd toch snel. En wat verlang ik er naar dat de verbouwing achter de rug is. Zolang die voortduurt heb ik weinig tijd voor andere dingen. Ik kan niet een halve zin schrijven, of er staat wel iemand aan de deur voor water. De koelkast kan het nauwelijks aan. Aan het eind van de dag is alle water lauw. Ik ben gisteren vroeg gaan slapen en heb een goede nacht gehad, toch voel ik mij nog niet top.
Toch heb ik vandaag twee dingen beloofd. Ik moet naar Mopti om te kijken naar de internet-verbinding die het niet goed doet en belangrijker en ik moet op ziekenbezoek bij Ina. Zij is gisterochtend met een ambulance opgehaald en heeft een abortus ondergaan. De foetus zou al 4 maanden oud zijn. Ik had tot nu toe niets van een zwangerschap gemerkt, ik denk ook dat daar normaal gesproken niet over wordt gepraat, hoewel bij Djenné wist ik wel dat er indertijd een kind onderweg was. Ina is ook de jongste niet meer, ik schat haar minimaal wel een paar jaar in de veertig. Moussa klaagt altijd dat hij zijn 5 kinderen teveel vindt. Het is verder al de derde abortus, aldus Moussa.
En dan, het is gisteren zowaar rustig gebleven, Tyson heeft niet geslapen, maar Camara heeft zich nog wel een keer beklaagd, dat hij zo langzaam werkt. Dat is denk ik niet in zijn nadeel, hoe langer het duurt, hoe langer hij wordt betaald. Maar het zet mij wel aan het denken. Hoe minder arbeiders, hoe meer arbeidsloon in de zakken van maar enkelen (Tyson en Ablo) verdwijnt en hoe het bovendien voor mij en voor Sékou langer duurt. Het is waarschijnlijk dat Ablo tot nu toe geen nieuwe projekten heeft gevonden, dus na mij rest niet veel meer dan hier en daar een klein klusje. Ik heb voor en met Ablo gisteren berekeningen gemaakt voor een offerte, iets wat hij normaal met een calculator doet en waar hij uren mee bezig is, het is op de computer een fluitje van een cent.
Het vervolg van de dinsdag. Het is half vijf. Ik heb net twee uur geslapen. Omdat in verband met stof en riet alles dicht is, gebruik ik voor het eerst de climatiseur gedurende een uur of twee. Op maximum, of minimum, hoe zeg je dat. Ik stel de thermostaat in op 32 graden (krent), hij kan niet hoger, maar dat is eigenlijk net goed. Ik kan hem afstellen tussen de 18 en 32 graden. Normaal is het binnen 36 tot 38 graden. Ik geloof dat ik lekker heb geslapen, maar de rhum (verkoudheid) is niet over. Vanmorgen ben ik bij Bakary in Mopti geweest voor het internet. Het is mij zelfs niet gelukt om eenmaal verbinding te maken. Nadat de telefoonmaatschappij allerlei kabels heeft vernieuwd, belt Bakary met de mededeling dat er nu wel verbinding is, maar dat die direct weer wordt verbroken. Ik zal morgenochtend truggaan om de modem verwisselen.
En net nu ik wakker ben is het dak klaar! Sékou en de kinderen zijn aan het schoonmaken, ik houd mij vanwege het stof maar even afzijdig, hoewel ik graag mee zou doen. Er is trouwens een behoorlijke stapel riet over, dat kunnnen we misschien voor de tuin gbruiken. Of een leuke hut bouwen?
Ook het schoorsteentje staat op de keuken (Carla bedankt!, ijzersterk idee, dat vinden meer mensen). Ik had het op een iets andere plek gedacht, maar ik ben een knieshaan, als die nog bestaan tenminste.

de schoorsteen op het dak van de cuisinne, mijn kritiek: zit te dcht op het opstaande muurtje, waardoor zeker wind en regen naar beneden slaan.

het gat voor de regenafvoer zit boven de deur! de afvoergoot is inmiddels ook geplaatst helaas.

En ook het binnenterrein schiet op, het pad wordt nu op hoogte gebracht en iemand is bezig met de Sint Pietersberg aan banco (grond, klei) naar binnen te kruien. De grootste klus is nu de nieuwe en gladde vloer van het dak.
En last but not least, er is kennelijk met Tyson gesproken. Sinds gisteren lijkt het erop dat hij gewoon doorwerkt, volgens Camara wat langzaam, maar gestaag. Sékou vertelde mij dat terwijl we vanmiddag eten gingen halen. Helaas kon hij mij in zijn gebrekkig Frans niet duidelijk maken wat er precies is voorgevallen, maar er is iets veranderd, dat lijkt mij helder. En er is in elk geval geen slaande ruzie geweest, ik vermoed dat de altijd kalme Ablo ook een vinger in de pap heeft gehad. Zo, en dan ga ik nu, zoals beloofd, nog even bij Ina kijken.

Woensdag 18 april.

de stofstorm, het leven gaat gewoon door, veel mensen beschermen zich met mondkapjes, rechts is een meisje aan het spelen met een hoepel

Ik had een slechte nacht. Omdat ik vond dat ik ziek was, heb ik de climatiseur op 32 graden gezet. Helaas is mij dat slecht bevallen. De koude lucht sloeg op mijn keel en midden in de nacht kreeg ik stevige keelpijn. Ik heb een oude sjaal van mama om mijn keel gewikkeld, de ventilator op de laagste stand en de climatiseur UIT. Dat ging beter. Helaas was vooral vanmorgen de verkoudheid nog niet over, daar loop ik nog tot in de avond mee rond, het is al de derde dag. Vanmorgen nogmaals naar Mopti voor de modem, het lijkt nu beter te werken, de verbinding is constant. Het is een rustige dag verder, ik haal eten voor de werkers met Sékou en ga na het eten van een broodje een uurtje slapen. Ik word wakker van stevige wind en het is een meer dan stevige wind. Het is een stofstorm zoals ik die tot nu toe niet eerder heb meegemaakt. Ik sluit ramen en deuren, we dekken de cementzakken af, bang dat het gaat regenen. Ik heb op het inernet gezien dat het morgen echt gaat regenen, ik ben benieuwd. Het is nu tijdens en na de storm een stuk frisser en je zou kunnen zeggen behoorlijk aangenaam.

zo ziet het er nu uit, over de kap ben ik zeer tevreden, de andere afdakken hadden steiler gemoeten, maar dat is mijn fout

op de voorgrond de nieuwe poort met te lage deuren en een te hoge opbouw, de deur is inmiddels verhoogd

de lelijke draden heb ik via fotobewerking maar verwijderd

Het dak is nu helemaal klaar, de dakdekkers zijn vanmorgen naar Bamako weergekeerd. De hoodfdakdekker was zeer tevreden en gelukkig met zijn werk.
Zojuist belt Moussa, het lijkt of hij zich in de zevende hemel bevindt: hij heeft de belangrijkste papieren voor het terrein! Natuurlijk is hij weer zo onduidelijk, dat ik er niet veel van begrijp, maar binnen een half uur komt hij langs om het te laten zien. Ik ben benieuwd, ik heb nooit vertrouwen verloren, maar met een soort onrustig gevoel ver weg, dat ik bezig ben met een luchtkasteel.
Aan het eind van de middag heeft Ali, de carreleur, mij de winkel getoond waar ze goedkope pastis verkopen. Een fles kost daar 3000 Fcfa (4,50 Euro), om het geld hoef je het niet te laten om je af en toe lam te zuipen. Normaal is wijn behoorlijk duur: 7000 to 9000 Fcfa, dat kun je dus met goed fatsoen niet kopen. Maar in deze winkel verkopen ze rode wijn in literflessen, zonder etiket, voor 600 Fcfa (90 cent). Je moet wel een hele krat van 12 flessen afnemen, dus enkel om te proeven is nog wel even een flinke uitgaaf. En wat voor bocht zit er in de flessen??? Ik weet het niet, je drinkt normaal gesproken vooral om je dorst te lessen, een of twee flesjes bier zijn geen probleem, maar wijn voor de dorst, dat gaat niet goed.

Donderdag 19
Ik ben wel weer vroeg naar bed gegaan, de verkoudheid is nog steeds niet voorbij en ik voel me best wat slap, met het gevoel dat ik scheel kijk. Het zal wel over gaan, het duurt alleen langer dan gebruikelijk. Moussa kwam gisteravond nog langs, Dieu merci, 1000 maal verzuchtend hoe moeilijk het allemaal was geweest, Dieu merci, dat hij gisteren bijna de hele dag bij Justice had gezeten, maar hij opgetogen was, dat er nu schot in zat met de lettre d'attribution, Dieu merci, althans en dat nu is vastgesteld dat de twee verkopers inderdaad de wettige erfgenamen zijn. Dieu ....... Hij toonde inderdaad een prachtig A-viertje met handtekeningen, stempels en namen, veel namen. Het vervolg is de notaris en de mairie. Het blijkt voor Moussa allemaal erg heftig te zijn, als hij alles van te voren had geweten, was hij er niet aan begonnen. Maar een woord een woord, hij gaat door tot hij erbij neervalt.

de nieuwe poort, met Ablo en Tyson, die toekijkt

Het is vandaag behoorlijk warm. "Wat warm?", hoor ik u denken, "36 graden, dat valt wel mee." Maar het is vochtig. Gisteren na de stofstorm heeft het hier niet echt geregend, enkele druppels in Mopti, iets meer in de richting van Djenné. Evengoed was het hier gisteren redelijk fris. In plaats van bier heb ik mij tegoed gedaan aan de goedkope Pastis. Vanmorgen ben ik een rondje rekeningen gaan betalen: water, elektra en telefoon, bij elkaar 150 Euro. En boodschappen: inheemse mango- en goyave-jam. Ook Confiture de tomate verte par Sira Diakite, Professeur d'Enseignement ménager au Lycée HD Sevaré. In het potje heeft al eerder jam gezeten, in de andere twee moet zich voorheen mayonaise hebben bevonden. Ik ben vooral benieuwd naar de tomatenjam. Ik ben zelf niet zo heel dol op appelmoes, maar je kunt het wel kopen. Ik heb ook de laatste kaas gekocht, volgens de verkoper zou het wel een tijdje duren voor de volgende zending, vanwege de warmte. Na het rondje boodschappen even mijn neus laten zien bij de school, ik was er al een tijd niet geweest. Op zich loopt het wel, weinig problemen gelukkig, maar er is nog wel het een en ander voor me te doen. Ik krijg ongetwijfeld meer gelegenheid als de bouwvakkers weg zijn. Nog steeds moet ik regelmatig ingrijpen, raad geven, dingen aanpassen, water dragen. Ze zijn nu met drie man bezig de banco naar binnen te kruien, dat is een enorme klus. Joseph vertelde mij dat Frits Bolkestein vandaag of morgen een bezoek zou brengen aan de school. Ik heb gevraagd mij te bellen als hij er is, we zijn beiden lid van hetzelfde studenten dispuut (Homervs), dat schept in elk geval een band. Ik ben benieuwd of ik hem tegen het lijf loop.
Het is 8 uur in de avond, ik heb net een heerlijke Hollandse maaltijd achter de kiezen: gekookte aardappelen, worteltjes en geroosterd vlees. En straks nog mango. Het is nu bijna volop mangotijd. Elke dag koop ik 15 of 20 mango's voor de werklieden en wat er over is is voor de familie Sanogo. De hele familie zit voor de buis. Het is een graadje of 35, helemaal niet zo warm maar het is behoorlijk vochtig. Alles is klam en nat, geef mij maar 43 graden en droog. Het gaat wel beter net mij, de verkoudheid is over, ik voel me nog wat moe. Vanavond nog maar een keer vroeg slapen.
Ik bedacht mij vandaag dat het verhaal met het water nog steeds niet over is. Mijn buren hebben zich twee maanden geleden zonder mijn "toestemming" op mijn waterleiding aangesloten, en daar moeten ze mij in principe voor betalen. Ik zal het eens met Bakary overleggen, want dit klopt niet. Het is voorlopig een gebed zonder eind.

Vrijdag 20 april
Het is twaalf uur, zojuist is de stroom uitgevallen, maar ik kan op mijn noteboekje verder. Dat was even schrikken, want ik heb zojuist een stop vervangen en ik dacht dat ik misschien iets fout had gedaan, maar dat blijkt gelukkig niet het geval. Er is nu gewoon geen stroom.
In elk geval begint de dag veel beter, ik voel me weer "en forme", de verkoudheid is over en ook de vermoeidheid is verdwenen. Vanmorgen deed de ijskast het niet, de stop was doorgeslagen en ik denk dat de stop kapot is, vandaar dat ik die heb vervangen. Gisteravond en vanmorgen lukt het mij niet een internet-verbinding te maken. Ik ben wel even bezig geweest om te checken waar de storing aan lag. Navraag bij Sotelma (de KPN van Mali) gaf uitsluitsel, de storing had iets van doen met de centrale. En net nu ik het weer wilde proberen viel de stroom helemaal uit.
Bakary kwam vanmorgen met een groot pakket met snoep voor de kinderen van Sékou, 7 kleurige bekers, nog een zakj courchette-zaad van Erik, haken voor het ophangen van klamboe's en films van Laurel&Hardy en Charlie Chaplin, alles van Kim en Paul uit Amsterdam. Ze hadden het al aangekondigd en ik dorst niet te vertellen, dat ik van L&H nagenoeg de hele collectie hier op DVD had, om een teleurstelling te voorkomen. Tot mijn grote verbazing hebben ze echter films gestuurd die nog niet in mijn collectie zaten! Dus dat treft. Ik ben altijd een groot fan geweest van de Dikke en de Dunne. Mijn dank kent geen grenzen. En in samenspraak met Sékou gaan we het snoep een beetje doseren.
Met Bakary ben ik vanmorgen vroeg op bezoek geweest bij het waterleidingbedrijf, helaas waren de verantwoordelijke heren niet aanwezig. Maandag verder.

de kleine Paultje, de jongste van de Sanogo's, hij kan net lopen

De Tyson story. Ik doe een rondje water, de mensen werken zich uit de naad in de felle zon. Het zweet parelt op hun zwarte hoofden, hun shirts zijn nat van de transpiratie. Er wordt met kruiwagens gesleept, banco naar het terrein vervoerd en zand naar een andere plek, waar het naar boven wordt gehesen voor de gladde toplaag op het dak. Ik zie soms de aarzeling bij het bijeenrapen van moed en enrgie om weer een kruiwagen naar binnen te rijden. Mijn koude water vindt gretig aftrek, twee flessen zijn snel leeg. In plaats dat hij mee helpt om de anderen een beetje te ontlasten, zit Tyson daar onder een afdak te kaarten, u leest het goed: te kaarten! Ik kon mij niet bedwingen er iets van te zeggen en ik zag ik de gezichten van de anderen opfleuren. Inwendig was ik heel boos, speciaal na alles wat al is gebeurd. Hij zal het ook wel nooit leren. Hij pakte zijn spel kaarten snel in, misschien ook wel omdat hij voelde dat zijn autoriteit werd aangetast.
Misschien moet ik mij er wel niet mee bemoeien, het zijn uiteindelijk niet mijn zaken. Aan de andere kant, er is niemand die er verder iets van durft te zeggen, bang om per direkt zijn baan te verliezen. Het lijkt mij veel op een stukje slavernij en uitbuiten van macht. Van een beetje solidariteit is bij hem weinig te merken. Jammer dat dit soort karakters vaak de touwtjes in handen hebben, en dat juist zij meestal het het verst schoppen, helaas, helaas.
Zes uur. Ik heb net Stephany en Martin naar het busstation gebracht, ze hebben hun plannen veranderd naar aanleiding van wat ze in de Dogon hebben meegemaakt. Ze zijn van plan een film te maken voor een association in Ibi, een klein dorpje in Dogon-land over vrouwenbesnijdenis, die ze kunnen gebruiken voor promotionele aktiviteiten. Martin zelf is filmer en heeft een professionele camera bij zich. Ze willen allerhande dingen regelen en kopen in Bamako zodat ze daar in Ibi mee aan de slag te kunnen. Ze willen een beamer en een dvd-speler aanschaffen en zonnepanelen met een accu. Het is een heel verhaal en ik weet er nog niet veel van. In elk geval komen ze over een week terug om bij mij op een computer de film in elkaar te zetten. Leuk zulke spontane initiatieven! Van mij dus alle medewerking.
Voor hun vertrek hebben we hun visa nog net kunnen verlengen in Mopti, oh wat waren ze blij. Morgen zouden ze zijn verlopen.

twee buurvrouwen, Funé (tweede van links) en 4 Sanogo-kinderen

Het is hier verkiezingstijd, dus van tijd tot tijd rijden auto's rond met luidsprekers om vooral op hun favoriete presidentskandidaat te stemmen. Het gaat er wild toe, ik heb al twee keer een hele oploop gezien bij benzinestations, waar aan bromfietsen kennelijk gratis benzine wordt verstrekt, als je tenminste wel op de speciale kandidaat stemt. Daar moeten toch behoorlijke bedragen mee gemoeid zijn. Later hoor ik dat iedereen 3 liter krijgt, een liter kost ongeveer 500 Fcfa (75 cent).
Ik ben ook weer een stuk verder met de lettre d'attribution. Vanmiddag belde Moussa mij dat hij voor het vervolg bij de notaris zat. Het blijkt sinds gisteren dat er niet twee erfgenamen zijn, maar er is ook nog een derde, een zusje, die op het laatst ook nog akkoord moest gaan. Kennelijk hadden ze die er in eerste instantie buiten gehouden, opzet?? Zij erft volgens de wet sowieso minder dan de jongens. Maar goed, voor mij is het 't belangrijkst dat de zaak vordert. Wat mij tegen staat is dat ook dit weer veel te veel geld kost. De notaris vraagt inclusief alle officiële kosten 241.000 Fcfa (340 Euro), dat is nog redelijk. Maar Moussa heeft een lijstje gemaakt van de kosten die hij heeft gemaakt bij allerlei officiële instanties voor de somma van 411.000 Fcfa (ruim 620 Euro). Dat zijn dus eigenlijk kosten die voortvloeien uit het feit dat de erfgenamen de originele lettre d'attribution zijn kwijtgeraakt en dat zijn kosten die volgens mij voor hun rekening zouden komen! Ik heb het daar met Moussa nog even niet over gehad, bang dat hij emotioneel instort. Ik zal het wel bij de notaris aankaarten, of bij Sampana, mijn buurman, die advokaat is. Het is te belachelijk, ik heb 4 miljoen betaald voor een klein stukje grond. Al met al kost het stuk grond mij bij elkaar 5 miljoen, dat is 7500 Euro, voor Nederlandse begrippen niet veel, maar voor hier is het twee maal de gangbare prijs. Jammer dat het zo moeilijk is om met Moussa een redelijk gesprek te voeren, hij begint onmiddellijk te klagen dat het allemaal al zo vermoeiend is, dat hij al zoveel heeft afgedongen en dat er niks aan is te doen. In sommige opzichten heeft hij misschien wel gelijk. Bakary maakte zich vreselijk kwaad dat Moussa dat geld wilde vragen. In principe lijkt het mij logisch dat de erfgenamen dit betalen, het is een gevolg van het verlies van een belangrijk papier aan hun kant, het is niet mijn schuld en ook niet die van Moussa. Opmerkelijk dat Moussa al dat geld heeft voorgeschoten, hij moet meer geld hebben dan je zou denken.

Het is zaterdag de 21e.
Het is alweer een drukke dag. Maar nog terug naar even gisteren, want die was nog zonodig nog drukker. Ik kwam pas om negen uur 's-avonds aan eten toe. De Libanese zuster van de missie in Mopti en van het ziekenhuisje, waar ik, oh wonder, al weken niet meer ben geweest, moest ik uit de brand helpen. Met haar beamer en haar notebook wilde ze een voorstelling geven op een binnenplaats vol met kinderen, ze hadden echter de kabel verkeerd aangesloten, waardoor de kabel beschadigd is geraakt. Ik heb haar toen maar de mijne uitgeleend..... Vijentwintig kinderen en een zuster blij!
Het was werkelijk de chaos ten top. Ook Moussa kwam langs voor zijn 411.000 Fcfa, dus dat was snel nog even geld tellen. Ik had hem eigenlijk willen spreken over wie dat ging betalen, en hoe dat zit met de 100.000 die ik hem eerder al had gegeven. Daar is het helaas dus nog niet van gekomen.
En ook vanmorgen is het weer druk geweest. Ik ben eerst naar de bank gegaan, mijn geld was voor een groot deel alweer op, mede door de kosten van Moussa. Voorlopig hoop ik voor het laatst.
Wat de bouw betreft zijn ze bezig met de laatste loodjes. Ze zijn vanmorgen begonnen met het dak, boven de garage is het klaar, de vloer ziet er nu oker-geel uit. Samen met Ablo heb ik in Sévaré technische inkopen gedaan, regengoten en een extra ventilator voor de koelkast, die ik aansluitend heb gemonteerd. Je ziet dat regelmatig, dus het zal wel een functie hebben. Of het helpt, ik zou het niet weten. Later nogmaals naar Sévaré, eten halen voor de werklieden. En nu zit ik even uitgeput in een stoel, en waar ik inmiddels aan vast geplakt ben.
Voor Martin heb ik uitgezocht of mijn film-bewerkings-software het doet.
Sékou heeft ook mijn auto weer gewassen, maar ik weet niet hoe hij het voorelkaar krijgt, dat mijn gereedschapvak vol water stond. In elk geval zal hij de volgende keer hopelijk wel uitkijken. Alles ligt nu te drogen. Ik heb vanmorgen Sékou nog nooit zo kwaad zien zijn. Een vrouw die haar spullen in de tuin had gezet, beweerde dat Funé, de vouw van Sékou haar borden had gestolen. Het vuur spoot uit zijn ogen.
En eindelijk na bijna 5 maanden heb ik een bezoekje gebracht aan Jacques en Christine, de twee Belgische docenten aan de Ecole Technique. We hebben gezellig zitten praten onder het genot van een glaasje bier en ik heb hun tuin bewonderd, groene handen, het is bijzonder wat ze in een jaar allemaal uit de grond hebben getoverd.