Klik rechts om naar www.mopti.nl te gaan
Dit is Willem Snapper's nieuwsbrief nr 17 van 29 april 2007.
vanaf nieuwsbrief 17 verstuur ik geen nieuwsbrieven meer per email, behalve op uitdrukkelijk verzoek, u kunt zich ook aan- of afmelden voor de aankondiging: wsnapper@mopti.nl
Zondag 22 april 2007.
Nee dinsdag 24 april zes uur.
Ik heb drie dagen niets geschreven, de belangrijkste reden is een wat negatieve reactie betreffende mijn nieuwsbrieven. De afzender heeft later zijn excuses aangeboden. Toch heeft het mij aan het denken gezet. Moet ik alles wat ik meemaak wel zo aan de wereld doorgeven, is het interessant genoeg? En hoe opdringerig zijn mijn brieven? Ik weet van mijzelf dat ik in Nederland lang niet altijd de gelegenheid had om andermans emails te lezen en dat ik me daarbij soms ook schuldig voelde. Doe ikzelf dat anderen aan? Mijn nieuwsbrieven lijken steeds langer te worden. Een enkeling gaf te kennen de berichten niet meer te willen ontvangen, maar met de talrijke positieve reacties ben ik heel blij. De email van zondag deed mij twijfelen, moet ik ermee doorgaan, moet ik wat veranderen? Is mijn verhaal interessant, is het meer van hetzelfde?
Ik denk dat het verstandig is dat ik om te beginnen wat verander aan de opdringerigheid van de emails. Ik stuur mijn berichten in het vervolg niet meer per email. Ik beperk mij tot een aankondiging per mail. Desgewenst kunt u zich nog steeds af- of aanmelden. De nieuwsbrieven zelf zijn voor de liefhebbers te lezen op mijn website. Heeft u de nieuwsbrief liever wel direkt per email, dan kunt u dat ook te kennen geven via een mailtje. Laat ik het zo voortaan maar proberen.
Met andere woorden, voorlopig ga ik gewoon door.
Ik was werkelijk door die email een beetje van streek en heb dus drie dagen niks opgeschreven. En hoe snel je de dingen dan vergeet!
Deze zondag werd bij mij min of meer gewoon doorgewerkt aan de toplaag op mijn dak. Helaas was er weer een probleem met Tyson. Omdat de president in verband met de aanstaande verkiezingen Mopti aandeed kwam Tyson pas laat op het werk en heeft eigenlijk de hele dag weinig uitgespookt. De anderen deden het zware werk en de afwerking was voor Tyson. In verband met het bezoek van de president moest hij ook weer vroeg richting Mopti. De toplaag had glad moeten worden, maar werd dat niet.
Inmiddels heb ik twee bezoekers gekregen: Angelica (uit New Mexico in de VS) en Sanne (Nederlandse die in Darfur voor de VN werkt), eerder dan ik had verwacht, maar op zich geen probleem. We eten in het restaurant Terango in Sévaré. De volgend ochtend vertrekt Sanne in haar eentje naar Djenné, terwijl Angelica hier achter blijft voor een dagje rust. Zoals al mijn bezoekers bezoekt ook zij het ziekenhuis dit maal in verband met haar keel. Ik weet werkelijk niet meer waar ik het maandag zo druk mee heb gehad, maar de dag zat weer van begin tot eind volgestouwd met aktiviteiten, boodschappen met Angelica op de markt, waar ook een medicijnman rondliep, zoals ik die nooit eerder in Mali had gezien, volbehangen met allerlei rariteiten, dierlijke attributen, kortom bizar. Hij was bezig met het kopen van kleine flesjes voor medicijen. Ik had geen fototoestel bij mij helaas en gelukkig misschien, want het nemen van een foto had problemen opgeleverd, daar kun je vergif op innemen.
En vandaag heb ik een nuttig gesprek gehad bij het waterleidingbedrijf. Ze waren mij alweer vergeten. Er gaat aan gewerkt worden.
Tyson probeert, gelukkig alleen via mij, avances te maken met Angelica, en die is daar natuurlijk in het geheel niet van gediend. De glimlichtjes in zijn ogen bevallen mij niet, zoals steeds mij bij hem steeds minder bevalt.
Donderdag 26 april
Bij mij is nog steeds iets blijven hangen. Gisteren ook niets geschreven, het is de drukte, maar ook de naweeën van het email-verhaal. Ondanks de excuses en een verhelderende mail, blijft het een klagen en is de fut eruit. Goed kop op, verder, stel je niet aan, geen gezeur.
Het lijkt wel of er iets aan mijn huis mankeert, of er boze geesten rondwaren. Iedereen die hier komt schijnt opeens ziek te worden. Het begon met Jesse, die aan oververmoeidheid leed en een of twee dagen nodig had om bij te komen. Ook Ted was blij dat hij even kon uitpuffen. Martin heeft twee dagen ziek op bed gelegen, Sanne gaat goed, weliswaar vermoeid door de reis en de tocht naar Djenné, maar niet ziek, Angelica bezoekt het hospitaal voor haar keel, ze hoest de hele nacht.
En vandaag zijn ook Jan en Alexandra aangekomen in een levensgrote camper voor een wereldreis van 3 jaar, Jan komt uit Spanje, Alexandra uit Roemenië. Alletwee al maanden onderweg en voelen zich moe en niet lekker. Alexandra had gisteravond 38,9 graden koorts. Ze hebben zich nog niet laten onderzoeken. Oorspronkelijk zouden ze een nachtje blijven, het is maar de vraag of ze morgen al naar de Dogon vertrekken. Ze liggen met z'n tweetjes op bed. 's-Nachts slapen ze in hun camper voor de deur. Sékou houdt de wacht, maar ik weet niet voor wie. Het valt mij op dat de meeste bezoekers geen medicijnen gebruiken tegen malaria.
Terug naar maandag, ik spring een beetje van de hak op de tak, het is ook een chaotische week. Samen met Bakary naar Mopti om de "illegale" aansluiting op mijn waterleiding te regelen. Vorige week was ik daar ook al, maar toen waren de verantwoordelijken niet aanwezig. In elk geval zouden ze contact opnemen met mijn buurman, die moet dan met mij overeenkomen, hoeveel hij moet betalen. Gisteren stond mijn buurman meteen al bij mij op de stoep, samen met een vriend. Ik heb Maiga gebeld van het waterleidingbedrijf en ondanks hun vrije dag in verband met de verkiezingen kwamen de twee van de waterleiding met gezwinde spoed aanzetten. Daar zat ik dan, met vier gewiekste Malinezen, aan mij de eer om met een voorstel te komen. Ik ben en blijf daar niet goed in. Vooral de buurman, die er overigens zelf niet woont en van beroep commerçant is, handelaar in ik weet niet wat, maar door de wol geverfd, vertrouwde ik voor geen cent. De enige die zich tot nu toe legaal had aangesloten op de waterleiding had 107.000 Fcfa betaald. Dat was voor mij een beetje een richtprijs, hoewel die prijs was overeengekomen naar aanleiding van de incomplete factuur. In principe zou de aansluiting meer dan het dubbele moeten zijn geweest. Ik begon met het terugspelen van de bal: of mijn buurman een idee had hoeveel hij wenste te betalen, helaas zonder resultaat. In mijn hoofd had ik een bedrag van 100.000 Fcfa, maar dan moet je eigenlijk hoger beginnen dan ik deed, ik slelde dus 100.000 Fcfa voor: vaste prijs. Mijn buurman haakte meteen in met een bedrag van 50.000. En dan zit je daar met 4 man tegenover je, dat valt niet mee. Ik heb honderduit gepraat en uiteindelijk heb ik toch de volle 100 procent eruit gesleept, wel in drie termijnen. Vandaag de helft en over drie en zes maanden de rest. Ik geloof niet dat ik met mijn buurman medelijden hoef te hebben, howel hij meedere keren deed voorkomen dat hij het geld niet had, volgens mij was hij dik tevreden en was hij degene die de overwinning binnengehaald.
En nu zit ik dan voor het eerst op mijn nieuwe dakterras, de vloer is zo goed als klaar, er zijn wat plekken die nog wat restauratie nodig hebben, daar zijn ze nog mee bezig, maar het ziet er redelijk uit. Beneden zijn ze beton aan het storten voor de oprit en langs de muur. De schilder is druk bezig, het zijn de laatste loodjes.
Vrijdag 27 april.
Geld 1. Vandaag is het uitbetaaldag. Ik betaal Sékou zijn salaris. Hij aarzelt om het aan te nemen. Hij legt uit dat ik hem eerder al 15000 had betaald voor het familie-bezoek aan Fangasso. Ik heb daar nooit meer bij stilgestaan, ik heb dat nooit als een voorschot op zijn salaris gezien. Hij blij dat ik het zo heb gelaten.
Geld 2. Terug naar gisteren, over geld gesproken, een steeds terugkerend onderwerp hier. Ina, de vrouw van Moussa, heeft in haar huis een winkeltje geopend. De verbouwing heeft veel tijd gekost en sinds gisteren is daar Ina Boutique.
Ik ben meteen gaan kijken. Ze verkoopt daar de normale produkten, die iedereen verkoopt: spagetti, rijst, mil, blikken tomatensaus en doperwten, thee, medicijnen, zeep, telefoonkaarten, eieren, kortom het is een echte supermarkt. Zoals gewoonlijk een klein luikje in het gaas om waren en geld uit te wisselen. Voor de ingang een heus voetbalspel, made in Mali, of nog beter made in Mopti door een plaatselijke timmerman.
Tot het betaalmechaniek is vindingrijk in elkaar geknutseld. Je moet 10 cent in de gleuf stoppen, aan een handel trekken en dan kreeg je 10 ballen, ik zeg kreeg, want inmiddels hebben kinderen twee ballen ontvreemd.
De winkel ziet er prachtig uit, wel een beetje jammer voor de rest van de middenstand. Waar moet ik in het vervolg nu mijn spullen kopen, bij Ina of in het kleine winkeltje aan de andere kant van mijn huis, met die schat van een jongen, die zo opfleurt als hij mij ziet, trots als een aap, als ik er met een pot mayonaise vandoor ga? En krent dat ik ben van beroep, ik ben tenslotte maar een kleine afnemer, moet ik afwisselen, de spoeling is flinterdun? Als ik wil opstappen komt er plots noog een aap uit de mouw: de ijskast voor koel water en de frisdranken is oud, het vriesgedeelte is te klein, het assortiment nog niet compleet. Het geld is op. Moussa heeft al zijn reserves in de winkel gestopt en nu vraagt Ina mij om een lening. Afgezien van de verbouwing heeft ze 4 miljoen Fcfa geïnvesteerd in al de koopwaar en komt ze nu nog 1 miljoen tekort (1500 Euro). Dilemma voor mij. Er speelt veel door mijn hoofd. In elk geval moet het niet voor rekening van de Stichting Mopti komen, hoewel dit zeker een vorm van mikrokrediet is. Een lening aan familie kan ik niet verantwoorden. En als ik het haar leen, krijg ik het ooit terug, en hoe komen onze verhoudingen te liggen? Wordt mij nog meer eten gebracht? Ik heb gezegd dat ik er over moet nadenken. Eigenlijk had ik voorlopig geen geld meer willen opnemen, ik heb al zoveel uitgegeven, en willen zien hoe hard mijn portemonnee leegloopt als de verbouwing voorbij is, ik moet het tenslotte hier nog ruim 4 jaar zonder inkomsten zien uit te houden, alvorens ik in aanmerking kom voor mijn AOW.
Geld 3. Later in de middag komt zuster Emilia van het ziekenhuis. "C'est juste un bonsoir." Het gaat weer om geld. De Italianen die het ziekenhuis ontworpen en gebouwd hebben een constructie bedacht voor het dak om de warmte buiten te houden. Een dubbel dak, echter zonder ventilatie ertussen.
Ze willen nu een vier of vijf climatiseurs om de ergste warmte buiten te houden: in de pharmacie, de operatiekamer, de ruimte voor de tandarts, de kamer voor de echoscopie en nog ergens. Volgens de zuster hier is 1 miljoen nodig, volgens mij mogelijk 2 miljoen. Ik ga erover nadenken, het is in principe wel iets voor de Stichting Mopti, het was al eens eerder door mij hoofd gegaan, al wil ik het tuinenplan niet laten vallen. Het moet misschien alletwee kunnen. Ik zal het erover hebben met het bestuur. Verder zal ik proberen een soort brochure samen te stellen, die u later kunt inzien of printen vanaf mijn website. Vandaag ben ik uitgebreid poolshoogte gaan nemen en de zuster heeft mij het hele complex laten zien. En inderdaad het is er vochtig warm. Niet prettig voor personeel en patient. Er staat heel wat apparatuur opgesteld, het meeste nog niet in gebruik. Een ruimte voor bevallingen, met denk ik alle benodigde apparatuur, een ingerichte kamer voor een tandarts, met röntgenapparatuur, tandartsenstoel, een boor, het ziet er prima uit. Dan nog een operatiekamer, met zo'n speciale lamp aan het plafond, zuurstofapparaat en voorzieningen voor een anesthesist. Twee zalen voor patiënten, wasruimtes, eetzaal, etc. Vooralsnog is veel nog niet in werking, er wordt gezocht naar een tandarts en een chirurg. Men wil binnenkort starten met het maken van echoscopiën, ook die apparatuur is aanwezig. Aan kennis voor het gebruik daarvan wordt gewerkt. Voorlopig werkt het ziekenhuis voornamelijk als polikliniek, met de mogelijkheid om gedurende korte tijd enkele patiënten op te nemen. Er zijn twee slaapzalen voor 10 zieken elk. Ik heb verzocht om iets als een offerte, een begroting of een wensenlijst. Ik zal ook contact zoeken met Italië, om te zien of daar nog iets te halen valt. Ik heb al wat foto's gemaakt voor de brochure, op de tekst wordt gewacht.
Geld 4. Terwijl ik op bezoek ben bij Moussa wordt hij gebeld dat van overheidswege zijn winkel is gesloten. Hij heeft zijn belasting niet betaald. Meteen de vraag of ik bij kan springen: 200.000 Fcfa. Hij is totaal blut, hij heeft al zijn geld in de winkel van Ina gestoken. Tsja, wat moet ik daar nou weer mee. Blijft dat doorgaan?
Tegen de avond verschijnen ook Sanne en Angelica weer, terug uit de Dogon, ze hebben een dag gewonnen, hun tempo lag hoger dan verwacht.
Geld 3. Zuster Emilia komt langs met een offerte van een onderneming uit Mopti. Voor de climatiseurs 12 miljoen! Beetje veel, dat zit niet eens in de kas van de stichting. Geen denken aan, daar klopt iets niet. 1 Miljoen is dan misschien te weinig, 12 miljoen is onrealistisch veel. Ik zal Ablo vragen om een offerte te maken.
Zaterdag 28 april.
Eerst heb ik de twee dames naar Mopti gebracht, waar ze per 4-wheel-drive naar Tombouktou vertrekken, dan op naar de bank, ik moet alweer geld halen, nu voor Ina en voor Moussa. Ik doe het maar, onder de voorwaarde dat ze het terugbetalen, het is geen gift.
Plotseling hoor ik getimmer en gebeuk. Camara en Tyson zijn begonnen met het slechten van de muur tussen de huis en tuin. Onvermijdelijk: lawaai en stof. Tegelijk is Abdoulaye begonnen met het schilderen van de deuren, alsof er geen stof is. De schilders doen alsof ze niets in de gaten hebben. Iedereen gaat gewoon verder. Naar aanleiding van een opmerking mijnerzijds, wordt er iets meer afstand gezocht voor de deuren. Als ik later kom kijken is er al een groot gat en een uurtje later is een fantastische opening ontstaan: licht, lucht en ruimte, ik ben heel tevreden.
Zelfs Sékou is enthousiast, hij was voorstander van een opening ter grootte van een meter of zo, maar dit is beter. Ik popel om met Sékou planten en bomen te gaan kopen, maar volgens hem is dat nog te vroeg.
Yacou, de andere entrepreneur laat het nu weer volledig afweten. Er moeten nog een paar kleine dingen gebeuren, voor hem een kwestie van het sturen van een of twee mannetjes. Ik zit nu op het dak, de vloer is klaar, het is niet perfekt, maar het ziet er redelijk uit. Ik ben er heel tevreden mee. Op het dak rest voor Yacou afwerking en schilderwerk. Ik wil hierboven nu ook wat meubilair hebben, een tafel, wat stoelen, het is hier goed toeven. Heerlijk om 's-avonds te tafelen met een paar mensen, of gezellig een pilsje te drinken en te genieten van de sterrenhemel.
Het is 4 uur, zoals altijd komt Camara me goeiedag zeggen. Ik heb altijd een beetje met hem te doen, hij heeft zo'n melancholieke blik. Hij klaagt altijd over vermoeidheid. Hij is een grote beetje logge man, ik schat hem een jaar of 25, hij beweegt langzaam. Hij doet zijn werk gestaag en goed, maar heeft zijn lichaam geloof ik een beetje tegen.
Net als ik wil gaan eten komt Ina voor het tekenen van een contractje. ik heb natuurlijk weer met de hand over mijn hart gestreken. Lening 1 miljoen, terugbetaling 200.000 per jaar! Zucht....
Zondag 29 april.
Ik heb op het dak via de korte golf naar OVT geluisterd, documentaire van vriend Gerard over de World Jamboree in 1933, met de stem van vriend Ed??? Af en toe een behoorlijke ontvangst.
Het is de 29e: presidentsverkiezingen, eerste ronde.
