Klik rechts om naar www.mopti.nl te gaan
Dit is Willem Snapper's nieuwsbrief nr 26 van 1 juli 2007.
vanaf nieuwsbrief 17 verstuur ik geen nieuwsbrieven meer per email, behalve op uitdrukkelijk verzoek, u kunt zich ook aan- of afmelden voor de aankondiging: wsnapper@mopti.nl
Maandag 25 juni
Het internet is gestoord. Ook gisteren kon ik bijna niet inloggen. Elke keer proberen kost 85 Fcfa, dat is de eenheid, dus bijna 15 Eurocent. En dat loopt op. Mijn internetrekening bestaat voornamelijk uit telefoontikken en per maand betaal ik tussen de 120 en 150 Euro. Dat is veel voor een slome inbel-verbinding. Dus ben ik vanmorgen maar gaan informeren bij de Sotelma, en gelukkig, ik ben niet de enige, ze gaan het uitzoeken. Het speelt al vanaf donderdag. Het is een wonder dat de update van mijn website nog zo goed ging.
Ik heb vanmorgen de jongens Martijn en Nicholas naar het busstation gebracht voor hun uitstapje naar Djenné. Ditmaal adviseerden ze een directe taxi te nemen vanuit Mopti, de anderen waren steeds met de bus gegaan en bij het kruispunt overgestapt op een taxi naar Djenné. Ik heb niet begrepen waarom, maar ik heb ze afgeleverd bij de taxistandplaats naar Mopti. Daarna ben ik naar Malike Sow gereden, de vaste timmerman van Joop. Ik heb bij hem 5 banken voor 5 personen besteld voor de bioscoop. Dan heb ik inclusief mijn stoelen, plaats voor 44 mensen, en met een klein beetje inschikken wel voor 50. Ze zijn snel klaar, dus vrijdag als het niet regent of stormt wordt het helemaal echt!
Gisteren heb ik pompoensoep gemaakt, ik had een kwart pompoen gekocht, dus ik dacht dat dat genoeg was voor een flinke pan. Dat viel een beetje tegen, de soep viel veel te dun uit, dus heb ik er tomatensoep in poedervorm bijgedaan om de soep aan te dikken. Van de smaak van de pompoen bleef helaas niet veel over, maar hij was toch wel lekker. Rond zessen kwam Sékou terug van zijn zondagse uitstapje naar Sévaré. Hij bracht twee zakken varkensvlees mee, allebij minstens een kilo, hij weet dat ik daarvan houd. Een voor mij, de andere voor hem, 1000 Fcfa per zak, niet duur. Maar de geur is op zijn zachtst gezegd niet helemaal kosjer. Normaal zou ik het niet hebben gekocht, het beest moet al geruime tijd geleden zijn geslacht. Ik heb het onmiddellijk in de diepvries gestopt, ik ga vandaag kijken of het nog eetbaar is. Vanmorgen zag ik Fune met een volle pan met vlees voor hun ontbijt. En nu, twee uur later, loopt iedereen nog vrolijk rond. En ik geloof niet dat ze het gisteren al heeft bereid, dus ze heeft het rauw een nacht over bewaard. Ik denk dat het geen kwaad kan als je het maar lang genoeg kookt en braadt. De verkoper had er trouwens een briefje bijgedaan, het vlees zou van een phacochère zijn, een wrattenzwijn, wild uitziende beesten met grote slachttanden en uitsluitend in het wild levend. Ik geloof dat niet, in sommige buurten van Sévaré lopen regelmatig gewone varkens rond, die heerlijk tussen al het afval bezig zijn, dik onder de modder, ze zien er niet uit. Maar hun huid is grijs-roze. De niet-Moslims eten dit vlees wel, maar je vindt het niet op de markt. Er zijn speciale plaatsen waar je het vlees kunt kopen, normaal gesproken alleen op bstelling. In de Dogon kom je trouwens ook wel varkens tegen, de meerderheid van de mensen zijn daar animist en voor hen is het vlees niet verboden.
Ik had gisteren ook Dramane even willen opzoeken, helaas, het is er niet van gekomen, ook omdat Martijn en Nicholas terugkwamen van hun bezoek aan de Dogon. Dat zal ik dus straks doen. Dan ga ik in Sévaré ook meteen iets lekkers voor hem kopen.
Dinsdag 25 juni
Met een beetje koelte wil het nog niet vlotten. Om half twaalf is het tegen de 40 graden en het is vochtig ook. Ik vermoed dat het vanavond gaat regenen, het moet haast wel. Het is in elk geval veel zweten vandaag, bij elke activiteit gutst het van mijn voorhoofd.
Het internet is vanaf afgelopen donderdag een ramp. Ik heb vanmorgen gebeld, het probleem wordt onderzocht.
Er is al twee uur geen stroom, dus nu kan ik alleen verder met de notebook. Ik zit buiten op de binnenplaats, binnen is het eigenlijk koeler, maar ja, het zonnetje schijnt, dan wil je naar buiten. Tijdens het eten van een broodje springt een hagedis pardoes op mijn schoot! Ik heb haar een stukje brood met jam gegeven. Nu terwijl ik zit te tikken zit ze ook weer voor me op de grond alsof ze elk moment op schoot kan springen. Heel bijzonder.
Even terug naar gisteren, voor Dramane had ik een kartonnen kokertje namaak-M&M's gekocht, die vond hij erg lekker. Bakary kwam langs met twee pakketten en twee brieven uit Nederland, alles in perfecte staat. Een doos met onderdelen voor de auto en een doos met afwasborstels, knijpers, 5 pakjes Drum voor Bakary, die daar verschrikkelijk blij mee was, drie zakjes verpakt gerookt spek en 4 gerookte Gelderse worsten. De paketten hebben er dertien dagen over gedaan. Ik ben reusachtig blij. Jammer dat de verzendkosten hoog zijn: 31 Euro per pakket van maximaal 5 kilo, dat doen we niet elke dag. Opmerkelijk ook dat de douane of de politie geen enkele belangstelling heeft.
Wat mij bevreemdt hier in Mali, dat er hoegenaamd geen haan naar mij kraait. Er is mij nooit gevraagd wat ik hier doe, waarvan ik leef, naar mijn beweegredenen. Volgende week heb ik een gesprek met de burgemeester van Mopti, alsof ik hier al jaren woon. Ik had gemakkelijk de grootste terrorist kunnen zijn, of uitgeweken crimineel. Niets van dat al. Ik kan mijn visum voor een of twee jaar verlengen, zonder dat iemand mij een strobreed in de weg legt. Ik heb hier een huis, ik heb verderop nog het stuk grond met het huisje van Bakary. Het is niet onmogelijk dat het feitelijke bezit van onroerend goed illegaal is, hoewel het allemaal door de handen is gegaan van een officiële notaris. En, die vraag komt spontaan bij mij op, moet ik mij eigenlijk hier niet laten inschrijven? Hoe lang gaat dit goed en kan het überhaupt fout gaan? Ik heb onlangs ook uitgezocht of het mogelijk is om de Malinese nationaliteit te krijgen, veel mensen hier zouden dat de normaalste zaak van de wereld vinden. Normaal gesproken verlies ik dan de Nederlandse nationaliteit, behalve als ik hier met een Malinese getrouwd zou zijn. Op zich is dat niet een punt, maar het loopt fout op het moment dat die vrouw zou overlijden, of dat tot scheiding wordt overgegaan. En ik wil mijn Nederlanderschap niet verliezen! Stel je voor, dan moet ik voortaan een visum aanvragen voor mijn geboorteland.
Gisteren heb ik het varkensvlees gegeten, het lijkt niet op het Nederlandse varkensvlees, ik ben geen wildkenner, misschien is het wel degelijk van een phacochère, het heeft een doorleefde smaak, sterk, niet de smaak van een tam varken in elk geval. Ik weet niet wat ik ervan moet vinden. In elk geval leef ik nog, dat had ik na de geuren die van het rauwe vlees afkwamen niet gedacht.
De elektriciteit is nog steeds niet terug, misschien wordt er groot onderhoud gepleegd, of wordt een van de generatoren vervangen, dat is al eens eerder gebeurd, het wordt meestal op de lokale radio aangekondigd, maar ik heb niks gehoord. Alsof de duivel ermee speelt. Ik hoor de ventilator van de koelkast aanslaan. Tijd om andere dingen te gaan doen.
In het begin van de avond wordt het snel donker. Wolken pakken zich aan de horizon en bliksemflitsen slaan loodrecht naa beneden. Het duurt nog even tot de wind aanwakkert en het stof de lucht vervult. Na een half uurtje valt er schuchter een klein beetje regen enhet koelt in elk geval flink af. Ik maak voor mijn gasten een Spaanse ommelet en tonijnsalade. Alletwee konden er goed mee door.
Woensdag 27 juni
Ik heb afgesproken om rond half tien in Mopti de spanningsregelaar te gaan halen. Als ik door het open land rijd zie ik zwermen kleine vogeltjes, het lijken er miljoenen, het zijn er waarschijnlijk duizenden. Het krioelt op de grond als een levend tapijt, even later stijgen ze op en ze zwermen door de lucht in bruine wolken. Ik dacht in eerste instantie dat het misschien sprinkhanen waren, maar bij nader inzien nee. Je ziet in Nederland wel eens van die zwermen met spreeuwen. Dat is nog niks vergeleken bij wat ik hier zag. Op de grond doen ze zich tegoed aan de zojuist gezaaide(?) rijst. Het schijnt een steeds terugkerend fenomeen te zijn in juni en juli. Kinderen hollen door het veld en gooien vertwijfeld stenen en stokken. De vogeltjes strijken honderd meter verder weer neer.
Als ik bij de reparateur kom ligt het hele apparaat weer open. Er blijkt nog steeds een defect, want bij hem was de computer die hij om te proberen had aangesloten opgeblazen. Onverrichterzake keer ik weer naar Sévaré terug. De vogeljes zwermen nog steeds door de lucht. Samen met Doua en Dacco keer ik terug om foto's te maken, maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Ik krijg alleen lucht op de foto. Voor de rest vandaag nog geen interessante dingen. Ik haal de vijf banken op bij Malike, ik help Emilia met een paar fotopagina's op de computer, ik help Salifa, jongste dochter van Moussa, met een uitnodiging voor een partijtje en samen met Sékou plaatsen we het riet op het nieuwe afdakje. Salifa, ze moet een jaar of 11 zijn, heeft van de week een klein kind aangereden met de bromfiets. Het kind zou zomaar de weg hebben overgestoken. Salfa had een wond op haar arm, het kindje had een hechting in het hoofd nodig in het ziekenhuis van Mopti en de bromfiets had tot grote ontzetting van Moussa hier en daar wat plaatschade. Moet je in Nederland niet 16 zijn voor het rijden op een bromfiets?
Ikzelf houd ook mijn hart vast met het verkeer. Het zicht vanuit de Peugeot Partner is vooral naar achteren beperkt, waardoor ik vooral bij achteruitrijden niet altijd alles in de gaten (kan) hebben. Hoe doen andere mensen dat toch, die moeten dezelfde problemen hebben. Vanmiddag liepen er terwijl ik probeerde te keren opeens twee ezels achter de auto, niet gezien, de begeleider kon me nog net waarschuwen, de ezels maken uit zichzelf geen enkele aanstalte om opzij te gaan. Ik moet nòg beter opletten. Ezels zijn volstrekt onberekenbare beesten en gaan voor niets en niemand opzij, behalve voor een stok.
Het is half tien in de avond en het eten staat nog niet op tafel, maar het ruikt bijzonder lekker. Het is toch een hectische dag geworden, of hectisch is misschien een beetje teveel van goede. Ik heb de twee nieuwe pompoenplanten verplant naar de nieuwe hut en dit keer keer ging het beter, de planten hebben minimale schade opgedaan. Christian komt met Dramane achterop op de bromfiets op bezoek.
Ik moet naar Mopti, dus ik heb niet veel tijd. Dramane zit te glunderen achterop de brommer. Sékou komt terug met Doua, ze hebben in de brousse een papegaai geschoten met een katapult, of is het een grote parkiet, toch zeker wel twintig centimeter groot? Van vlees kan geen sprake zijn. Het beestje was dun als een spriet. Hij zag er prachtig groen uit. Doua liep ermee weg en een minuut of tien later was er geen kleur meer te zien. Fune heeft hem in de pan gedaan en waarschijnlijk hebben ze met z'n zevenen ieder een flinter parkiet gegeten. Het is realiteit, maar wat kan ik doen. Ook de Sanogos hebben het niet breed en het is vaak roeien met de riemen die ze hebben, Op zich hebben ze het in verhouding tot anderen redelijk goed. Ik betaal een redelijk loon en ze wonen gratis, maar dan nog is de 45 Euro per maand snel op en de rest van de maand moeten ze op een houtje bijten. Dan is zelfs zo'n scharminkel van een parkiet nog welkom. Verder komen er nog drie jongens met een mp3-speler, of ik muziek voor ze heb. En ik ga met Tyson naar Mopti voor een gesprek met David, de loodgieter. Ik neem hem kwalijk dat hij nooit zijn afspraken nakomt en dat hij weigert mij te informeren wanneer hij dan wel komt, hoe de zaken ervoor staan. Ik neem hem kwalijk dat hij de telefoon niet opneemt als ik bel. Als Ablo hem belt dan neemt hij opeens wel op. Hij kent mijn nummer en antwoordt niet. In elk geval belooft hij dat hij echt zaterdag komt en dat hij anders het betaalde geld middels een cheque terugbetaalt. Wat voor waarde die cheque zal hebben is mij vooralsnog niet bekend. Hij excuseert zich duizend maal en het lijkt erop dat hij het meent. Ik strijk nog één keer met de hand over het hart, ik geef nog eenmaal het voordeel van de twijfel.
Als ik thuiskom rond achten laat Martijn een wond op zijn been zien. Zijn onderbeen is flink ontstoken, het ziet rood en het is dik, het voelt warm, kortom dit verdient aktie. Morgenochtend is het vertrek naar Koro, het is beter dat er snel gekeken wordt. Ik bel Christian en we zien hem in het ziekenhuis, waar hij de wond verzorgd. En nu zit ik op de binnenplaats met de hele familie achter de buis. Pauli, Adama en Austin zijn al lang in slaap gevallen. Het is bijna tien uur, Nicholas is nog steeds bezig met zijn specialiteit: Griekse gehakt. Het ruikt verrukkelijk en ik begin steeds meer trek te krijgen. Ze besluiten in verband met de ontsteking hun vertrek een dag uit te stellen.
Donderdag 28 juni
Het eten gisteravond was overheerlijk. Vanmorgen word ik wakker met een heel lichte kater. Wat heb ik n ou helemaal gedronken, twee kleine glaasjes pernod en een kleine pils bij het eten. Voor de zekerheid neem ik een aspro, want ik heb een lange dag te gaan. Vandaag ga ik met Baba naar de twee dorpen voor de tuinen-projekten. Gewoontegetrouw is Baba niet zo vroeg. Ik neem in de tuin nog even de schep ter hand, ik voorzie dat alles verkeerd gaat, als Sékou begint met het opvullen van een border, ik wil dat eerst de ongerechtigheden worden verwijderd, zoals stenen, cement en latheriet. De pompoenen doen het trouwens goed, nu ze in de volle grond staan. Maar de rest van de zaden komt niet op. Baba en ik kopen brood en sardines voor onderweg en we rijden richting Gao, de weg die ik nog niet ken. Het landschap is meteen veel zanderiger, op sommige plekken scheert het zand over de weg. Niet lekker voor de auto. Maar wat moet je? Na een kilometer of dertig komen we bij het dorpje Saredera, er wonen misschien 300 mensen en het is armoe troef. We worden neergezet in de vergaderruimte van het dorp, het is het portaal van het huis van de chef. Aan de ene kant de mannen en een voor een druppelen ook een aantal vrouwen binnen in de leeftijd van misschien vijftien tot veertig jaar. De mensen horen tot de stam van de Peulh en dat zijn normaal gesproken veehouders. Ze hebben ook eigenlijk niet die specifieke gelaatstrekken van die stam. De Peulhvrouwn zijn normaal gesproken voor het merendeel uitermate mooi, van een andere planeet. Smalle en ingevallen gezichten, diepliggende ogen, die je dringend aankijken, hun mond met indigo geaccentueerd. Altijd ook met gouden sieraden, hoewel de "gouden" tijd voorbij is. Vroeger waren die sieraden enorm groot, maar kennelijk is daar geen geld meer voor, of hebben ze geen zin meer om met van die knotsen van oorbellen rond te lopen. Maar dit dorp is daarop een uitzondering. De mensen zijn erg aardig, ze willen de tuin uiterst graag. Baba doet het woord en vertaalt de taal van de Peulh naar het Frans. Het dorp heeft onderling afgelopen zondag vergaderd en er zijn 134 vrouwen die willen meewerken, ze zijn er nu lang niet allemaal bij. Nadat Baba alles heeft uitgelegd lopen we met zijn allen naar de plek waar de tuin moet komen.
Daar maak ik ook een paar foto's. Als we later bij de auto komen zingen, joelen en dansen de vrouwen uit enthousiasme. Wat zal ik zeggen, ze hebben mijn hart gestolen. We rijden terug richting Sévaré. Op een paar kilometer voor Sévaré rijden we weer een paar kilometer de brouse in, waar we bij een ander Peuhldorp komen, Sangubaka-Djénerie.
Anders dan het eerste dorp zijn hier veel meer dieren. Het stikt van de kippen, schapen, geiten en er loopt ook een koppel eenden rond. Heb ik nooit eerder gezien. Ook hier moeten we een tijdje wachten voordat de belangrijkste mannen en vrouwen zijn verschenen. Twee schapen liggen tijdens de vergadering in de buitenlucht onder een grote boom in ons midden te dommelen. Ook hier weer het verhaal van Baba en ook hier bezoeken we weer het terrein waar de tuin zou moeten komen. En ik maak weer een paar foto's voor de website en voor deze nieuwsbrief.
Er is wel een verschil in enthousiasme bij het vertrek, geen zang en gejoel, maar toch ook hier veel animo en hartelijkheid.
Thuisgekomen bespreek ik de ervaringen met Baba. Ik ga in elk geval met gzwinde spoed een tekening maken, zodat ook snel een paar offertes kunnen worden opgevraagd. Indien mogelijk willen we alletwee tuinen proberen te realiseren. Maar het budget is aan de krappe kant vermoed ik. Wel wordt er af en toe geld gestort op de rekening van de stichting en loopt het saldo langzaam op. Ik kook vanavond weer, gebakken zoete aardappels met spersiebonen, ananas en gegrild schapevlees met sla. Overigens gril ik dat niet zelf, dat koop ik kant en klaar aan stalletjes langs de weg. Het is nu elf uur, ik ga naar bed.
Vrijdag.
Vanmorgen om zes uur heb ik de jongens naar het bus-, taxistation gebracht voor hun vervolg naar Koro en naar Burkina Faso. Op de heenweg werden we opgehouden door militairen, er was een hardloop-wedstijd georganiseerd voor recruten om te testen of ze in aanmerking kwamen voor de gewilde baan als broepsmilitair, want het doet een vast salaris. Er liepen ook enkele vrouwen mee. De staart van het peloton leek mij erg uitgeblust, de uitputting nabij. Die zullen zeker wel afvallen. Ali of Siville, de jongen die zijn leeftijd omlaag heeft gebracht heb ik niet gezien, die zal vast wel een goed figuur hebben geslagen. Ik zal hem straks bellen om te horen. Op de terugweg was de wedstrijd afgelopen. De ochtend heb ik besteed aan het maken van een ontwerp voor de tuin, later heb ik het met Baba nog eens doorgenomen. Ablo zal een offerte maken. Het wordt serieus en het kan snel gaan. Ook ben ik bezig met de website van de stichting, die loopt hopeloos achter. Voor de rest ben ik de deur niet uit geweest. Vanavond is het filmavond. De hele dag was het redelijk weer, beetje wind en niet al te warm, niet lachen: net onder de veertig graden. Nu om kwart voor zeven begint de lucht dicht te lopen met wolken. Ik houd mijn hart vast. Het lijkt ook nog erg snel op te komen ook, misschien moet ik zo wel naar binnen vluchten. Jammer van de avond. Ik had zo graag mijn banken neergezet. Maar daar staat tegenover dat ik heb net fijn met Anetty heb gesproken, die is vandaag jarig.
Zaterdag 30 juni.
Het is bij achten in de ochtend. Ik word wakker terwijl de regen naar beneden gutst. Ik kleed mij snel aan en als ik naar buiten ga is het fris, dat heb ik lang niet meegemaakt. De stroom is uitgevallen, dus zet ik mij in de huiskamer achter de notebook. In de verte hoor ik een concert van kikkers. En tegelijk eet ik een krentenbol! Die heb ik twee dagen geleden gekocht op weg naar de tuinendorpen gingen. Overheerlijk. Sékou komt op de fiets doornat thuis. Gisteravond is het toch gewoon doorgegaan. De films waren weer groot succes, Conan de Barbarian, ik vond dat vroeger een niet onaardige film, maar bij nader inzien moet ik mijn mening herzien. Te veel geweld en een aantal bloedige scenes. Maar de mensen waren genoten. En het waren er weer meer. Mijn vijf nieuwe banken waren onmiddellijk uitverkocht. Bij wijze van spreken natuurlijk, entrée libre. Onweer aan de horizon dreigde roet in het eten te gooien, maar gelukkig voor het moment, het kwam niet deze kant op. Alleen op een gegeven moment een paar ongevaarlijke druppen, maar we konden gewoon doorgaan. Bij de ingang was het nog even druk, mensen die misschien de moed niet hebben om binnen te komen verdringen zich om een glimp op te vangen. Er waren nu zeker tachtig mensen, afgaande op het aantal zitplaatsen dat ik heb plus de vele kinderen op de grond. Vooraf Laurel&Hardy met Night Owls, dat is weer lachen. Ik begin nu een beetje door mijn adult-films heen te raken, voor kinderen kan ik nog wel even verder. Het wordt tijd voor wat ik hier kan kopen, jammer dat de kwaliteit dan zo abominabel is. En dan ga ik nu naar de kikkers kijken! De regen is opgehouden.
Kwart over vijf, ik heb de hele dag gecomputerd. Niet nuttig dit keer, wel interessant. Mijn nichtje Reina uit Maastricht had Mopti opgezocht met Google Earth, maar wist niet precies waar mijn huis was gesitueerd. Normaal gesproken werkt zo'n loodzwaar programma niet, het internet is tè traag, maar ik heb het toch geprobeerd en wonder boven wonder heb ik de hele omgeving van Sévaré in kaart gebracht met Google Earth. Het heeft me een kleine vier uur gekost, maar ik ben nu tot de ontdekking gekomen dat Sévaré en ook mijn huis er inmiddels redelijk gedetailleerd op staat! U vindt de plaajes op de website, op de home-pagina, onderaan. Met Google Earth kunt u het dan gemakkelijker opzoeken. De satelliet-beelden zijn een beetje gedateerd, ik denk ruim een jaar oud. Mijn overburen staan er nog niet op, maar het ziekenhuis wel en de École Technique ook.
Ik had verder Philomène gevraagd langs te komen, ik wilde meer weten over opleidingen voor verpleegkundigen, mogelijk dat ik daar voor een Nederlandse stichting iets voor kan betekenen. Philomène is een neef van Fune, de vrouw van Sékou, vandaar dat ik hem ken en hij studeert binnenkort af hier op de school voor verpleegkundigen. Nuttig gesprekje, maar er moet meer werk worden verricht.
De regen was niet echt opgehouden, tot een uur of één heeft het een beetje gemiezerd, het deed Nederlands aan. Heerlijk. Rond half vijf heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben ik in de auto gestapt om even naar de markt te gaan voor wat basis-voorraad: wat tomaten en komkommers, aardappels en wat citroenen. Ik ben een beetje bang om vast te raken in de modder. Ik heb weliswaar het hele stuk laten verbeteren, maar daar waar de weg onlangs is geblokkeerd door een in aanbouw zijnd huis, is de omleiding geheel ondergelopen. Ik probeerde door het water te sturen en zo snel mogelijk weer op het droge te komen. Maar het droge was minder droog dan het leek, dus kwam ik lichtelijk vast te zitten. Gelukkig heb ik de nodige ervaring en ik heb mij niet meteen geheel ingegraven. Na een aantal keren heen en weer kon ik mij er ternauwernood uit de modder bevrijden. Op de terugweg heb ik de op het oog moeilijker route gekozen, een traject met water van een meter of vijftien en met een diepte tot een centimeter of twintig schat ik. Het water sloeg tot over de motorkap, maar ik passeerde gedecideerd. Het lijkt erop dat een route door het water gemakkelijker is, dan de route die op zich droger lijkt. Ik moet echter snel handelen, want dit is slecht voor mijn hart. Ik ga maandag met de monseigneur praten over verbetering van de weg, samen delen hoop ik.
Zondag 1 juli.
Goh wat een goeie nacht, geen ventilator, geen climatiseur, gewoon een heerlijke temperatuur.
Er waren gisteravond bij de film weer heel veel mensen, misschien wel nog meer dan de avond ervoor. Hog wild vooraf, daarna de film Garfield, die helaas tegen het einde smoorde in een defect van de DVD. Ter vervanging heb ik nog maar een keer een topper van L&H gedraaid: Dirty works. Na aflopen hoorde ik een paar kinderen het bekende L&H liedje neuriën, dat gaf even een bijzonder gevoel.