Klik rechts om naar www.mopti.nl te gaan
Dit is Willem Snapper's nieuwsbrief nr 27 van 8 juli 2007.
vanaf nieuwsbrief 17 verstuur ik geen nieuwsbrieven meer per email, behalve op uitdrukkelijk verzoek, u kunt zich ook aan- of afmelden voor de aankondiging: wsnapper@mopti.nl
Zondag 1 juli 2007
Het is tien over tien in de avond, ik ben nog aan het koken, de aardappels staan op.
Het was vandaag een hectische dag. Het begon allemaal nog heel rustig, de luchtvochtigheid steeg tot 93% en het was warm en klam. Vanmorgen het normale gebeuren. Nalezen en corrigeren van de nieuwsbrief, opmaak voor het internet en het rondzenden. Rond enen, ik was net klaar, kwam Ablo langs. Hij wilde naar de dorpen voor de tuinenprojekten om informatie in te winnen over de bodemgesteldheid in verband met de putten. Ablo echter beheerst de taal van de Peulh niet, dus hebben we Baba uit Mopti opgehaald. Ik rijd met steeds meer flair door de moeilijke passage bij de bisschop, er ligt daar een gigantische plas waar ik doorheen moet, maar het gaat moeiteloos tot nu toe. In Mopti aangekomen heb ik meteen hernieuwd kennis gemaakt met de burgemeester. Terloops heb ik de slechte verbinding van het ziekenhuis met de geasfalteerde weg aangestipt. Maar logisch dat hij niet meteen toezeggingen deed, dat heb ik ook niet gevraagd, ik vind dat dat niet op mijn weg ligt. Dan richting het dorpje Saredera, dertig kilometer buiten Sévaré. Al snel werd rechts van de weg de lucht steeds donkerder. Vlagen stof en zand deden het zwerk geel-zwart kleuren. Erg jammer dat ik mijn camera niet bij me had, het waren imposante landschappen met indrukwekkende luchten. Met nog een tien minuten te rijden bereikte de storm de auto. Felle vlagen zand en stof teisterden de Peugeot, het zicht werd beperkt tot enkele meters. Ik zette de auto aan de kant van de weg, maar ik besloot al snel toch door te rijden om een plek te vinden zonder die verschrikkelijke zandvlagen. Ik ben zo bang dat al het zand zo via het luchtfilter de motor binnen blaast. Na een paar minuten begon het te regenen, dan is het gelukkig ook meteen afgelopen met zand en stof, dat tegen de grond slaat en nat wordt, zoadat het niet meer opwaait. Wij waren inmiddels bij de afslag naar het dorp aangekomen, maar er was geen sprake van dat we dat pad konden inslaan. Alles stond binnen de kortste tijd blank, no way. We parkeerden de auto bij een kleine plaatselijke markt langs de kant van de weg, een beetje beschut door een paar hutten. De mensen waren nog bezig om hun koopwaren in veiligheid te brengen. Het was een beetje zielige vertoning. Vrouwen die met spullen slepen en proberen met stukken plastic de boel in te pakken. Toen het weer iets verbeterde zijn we terug gereden richting Sévaré. Nog altijd fikse regen, veel water op de weg en rondom was al het land ondergelopen met water, het leek of we door een groot meer reden. Baba moest ik terug brengen naar Mopti, maar ook dat lukte niet meer. Halverwege Sévaré-Mopti had een gigantische boom het loodje gelegd en sloot de weg volledig af. Baba kon meeliften met een fourwheeldrive, die naast de dijk zijn weg kon vervolgen en ik ben omgekeerd, terug naar Sévaré. Met opmerkelijk gemak passeerde ik de moeilijke passage, die inmiddels dubbel zoveel water bevatte. Maar wel peentjes zweten. De rest van de dag besteedde ik aan de update voor de website van de stichting. Die moet echt morgen de lucht in.
Maandag 2 juli.
Het lijkt erop dat het weer compleet is omgeslagen, Gisteren was het maximaal 33 graden, vannacht minimaal 23. Ik zit nu buiten te tikken, de zon is nog net iets te warm om niet een plaatsje in de schaduw te zoeken. Ik heb vanmorgen de was aan Fune gegeven, eindelijk hoeft ze die niet in de brandende zon te doen. Ik heb eigenlijk niks te schrijven op het moment, ik ga eerst maar eens kijken of ik ergens brood kan vinden.
Acht uur. Brood vond ik bij Moussa, ik moet door het water een beetje omlopen, maar dat is verder geen probleem. Ik ben de hele ochtend bezig geweest met de website van de stichting, die staat er nu redelijk op (www.mopti.eu), laten we zeggen, ik houd het simpel. De Sanogo's bladerden een beetje door mijn lijfboek over Laurel en Hardy. Op hun verzoek heb ik een DVD in de computer gestopt. Van ongeveer één uur tot zevenen was het onafgebroken lachen, gieren en brullen.
Ze beginnen al aardig in de gaten te krijgen hoe dingen werken. Er wordt flink geklikt met de muis. Ik houd mijn hart vast dat ze niet proberen wat format c: betekent. Dat zou mij flink wat werk kosten, er staan op die computer gelukkig niet echt belangrijke dingen.
Ik heb vanmiddag wat aan de koelkast zitten prutsen, ik heb nog een keer de thermostaat vervangen. Ik heb ook de televisie weer aan de praat gekregen. Door de storm van gisteren was de satelliet-schotel ontregeld. Voor de rest geen bijzonderheden. Iedereen zit op het moment in het donker en ik zit binnen met de deuren dicht. Buiten krioelt het van de uitvliegende mieren die op alle licht afkomen. Morgen komt Joop weer naar Sévaré, hij wordt door Amatigue opgehaald van het vliegtuig in Bamako. Hij vliegt met Air Maroc, dat is goedkoper, maar je komt wel midden in de nacht om half drie aan. Ze stappen direct in de auto en rijden linea recta naar Sévaré. Ik heb veel bewondering voor zijn enorme energie en doorzettingsvermogen.
Dinsdag 3 juli
Ik heb de Nederlanders met Joop zijn meegekomen net begroet, het is vijf uur. Hij geeft me meteen een defekte notebook mee, ik moet zien die te repareren. Morgen. Gisteravond een hels kabaal, bij mij achter werd een feestje gegeven en natuurlijk werd de installatie zodanig opengedraaid, dat de vervorming van het geluid weer hemeltergend was. Ze hadden nota bene een echte deejee. Eigenlijk een beetje dom van mij, ik ben niet wezen kijken. Ik heb voornamelijk binnen gezeten, mij verstopt voor de duizenden mierendie uitvliegen, de hagedissen weten er geen raad meer mee. Die hebben trouwens een beetje de benen genomen voor de regen, ik zie er veel minder.
Vanmorgen kwam een delegatie van bisschop Fonghoro voor een bijdrage om de ergste nood te ledigen voor het stuk onbegaanbare weg. Hij heeft vooralsnog drie "Bens" besteld, drie vrachtwagens met latherite. Een Ben is een merk vrachtwagen, maar een echte Ben heb ik nog nooit gezien, het is een soort verzamelnaam geworden voor een kiepauto. Wat is dat eigenlijk een ouderwets maar mooi woord. Ze hadden al één toezegging van 5000 Fcfa, dat is één derde Ben, maar er moeten er minstens 10 komen. Ik doe 5 Bens in het laatje, dus er ontbreken er nog twee. Ik vraag mij af of dat genoeg is. Mijn aannemer Ablo had het begroot op 30 Bens. Voorlopig zal het genoeg zijn voor de slechtste stukken. We zien verder. Ik heb er vanmorgen met de monseigneur over gesproken en daarna ben ik ter plekke gaan kijken. Laten ze de eerste lading latherite nou op de verkeerde plaats hebben gestort. Ze doen ook maar wat. Ik ben blijven wachten op de volgende Ben en we konden maar net voorkomen dat ook die op de verkeerde plek zou worden gestort. Tijdens het wachten kwam te sprake dat ik niet getrouwd ben. Daar konden de aanwezigen wel wat aan doen, sterker nog ze kenden vlakbij een zeer serieuze vrouw die absoluut wel mij met zou willen trouwen. Ze wilden mij haar onmiddellijk presenteren. Ik probeerde de boot wat af te houden, ik heb geen idee wat voor consequenties een huwelijk zou hebben, ik heb geen idee wat ik mij op de hals zou halen en volgens mij behoeft trouwen een andere basis. Ondanks mijn gesputter werd ze opgetrommeld, overigens zonder dat zij wist waar het om ging, althans dat werd mij voorgehouden. Haar naam is Fanta, we geven elkaar keurig de hand. Ze is een volwassen vrouw, ziet er goed uit en was gekleed in een prachtig met zilver bestikte jurk, zeker geen vrouw van de straat en geen jong ding van 16, nee een moeder van 3 kinderen, een dame van stand. Ik schat haar een jaar of vijfendertig, maar ze kan ook jonger zijn, het is moeilijk schatten. Ze woont vlak bij mij, pal tegenover de bisschop in een groot en luxe huis. Haar man zou zijn omgekomen bij een verkeersongeluk. Als weduwe zou ze een goede partij voor mij zijn. Ik probeerde haar zijdelings een beetje in mij op te nemen en ze ziet er beslist niet slecht uit. Jammer dat een toevallig passerende non haar aansprak, dat ze haar zo niet kende en dat ze moest afvallen, maar om nou te zeggen dat ze dik was, dat niet, hoewel de ruimzittende en luchtige peignes veel kunnen verhullen. In elk geval wacht ik nog maar een poosje af. Ik ben daar zeker niet aan toe.
Karim kwam langs met zijn nieuwe notebook met defect. Start niet meer op. Mogelijk is er kortsluiting op het moederbord, groot probleem. hij had hem net twee weken geleden gekocht voor het inmense bedrag van 475.000 Fcfa (700 Euro), eigenlijk al teveel voor zijn budget. Terwijl ik bezig was om te kijken of ik er weer leven in kon brengen komt Sékou een praatje maken en biedt mij een lekkernij aan in een klein plastic zakje, dat hij op de markt had gekocht. Hij noemt het een delicatesse: gefrituurde insecten, zwart-bruine beestjes, ik denk grote vliegende mieren. Ik laat hem weten dat ik dat soort dingen niet gewend ben (schijtebak) en dat ik dat liever niet eet. Hij propt een handvol in zijn mond.
Het is nu tegen zevenen en het is erg vochtig warm. Het zou mij niet verwonderen als het vannacht weer zou gaan regenen, vooralsnog zijn er niet veel wolken. De hygrometer staat continu tussen de 80 en 95%. Dat wil wat zeggen.
Vanavond vergezel ik de Nederlanders, Joop, twee filmers voor de Avro en Marleen van Gered Gereedschap naar Mopti om daar te eten in restaurant Sigi, aan de haven van Mopti.
Woensdag 3 juli.
Het is alweer een hectische dag. Ik had mij net rond vieren op het dak genesteld om het naderend onweer op de donkere plaat vast te leggen, komt Philomène om me te halen voor een gesprek met de directeur van de school voor verpleegkundigen. Ik krijg ook nooit de kans om daar foto's van te maken. Het gesprek met de directeur was nuttig, al werd ik afgeleid door allerhande geluid van klapperende deuren, lichtflitsen en geluiden van noodweer. Echt veel wijzer ben ik nog niet, maar ik moet nu eerst nagaan wat ik via de Stichting Verpleegkundigen eventueel te bieden heb. Nog tijdens de regenbui loopt het gesprek op een eind en ik rijd weer door een stortvloed van regen naar huis, onderweg staat alles blank en de weg is bezaaid met plassen. Ik ken de weg, dus ik weet waar ik kan rijden, want als je ergens naast belandt loop je de kans vast te raken in de modder. Als ik triomfantelijk thuiskom valt subiet de stroom uit. Nu zit ik met een zaklamp op mijn hoofd op mijn notebook te tikken. Ik zal zo Dacco vragen om een foto te nemen. Terwijl ik dit tik doet een geweldige onweersklap mij even schrikken, maar er is niks aan de hand. Ik heb weer alle ramen opengezet en er waait een frisse wind door het huis. Het is bijna zo koud dat ik neig een trui aan te trekken.
Vanmorgen ben ik in Mopti geweest om bij David een wc-pot op te halen. Hij zou hem later op de dag komen plaatsen. Het is natuurlijk weer de verkeerde, althans niet geschikt voor het hooggeplaatste waterreservoir. David verschijnt natuurlijk niet om drie uur. Ik neig alweer om de rest door een ander te laten doen.
Terwijl ik bezig ben om de notebooks van Karim en Joop te repareren komt Sana Dicko langs, aardige meneer, die mij aan de vouw probeert te krijgen. Ik ken de man nauwelijks, ik heb hem gisteren voor het eerst ontmoet bij het huis an de Monseigneur. Hij heeft kennelijk een groot doorzettingsvermogen en probeert alles om mij aan Fanta te koppelen. Het ontbreekt nog dat hij niet een paar schapen aanbiedt. Fanta is bereid om met mij te trouwen. Ik hoef slechts ja te zeggen. Sana is teleurgesteld als ik zeg dat ik daar helemaal niet klaar voor ben. Als ik Fanta op een willekeurige plaats zou tegenkomen, zou ik haar niet eens herkennen, zo vluchtig had ik haar gezien. In mijn herinnering had ze een gezicht zonder heel veel uitdrukking, maar wel lief en aardig. Het ontbrak eraan dat ze meteen was meegekomen.
Dat is een beetje de dag van vandaag. Joop zou langs komen om zijn notebook op te halen, voordat ze naar met het hele gezelschap naar Sangha zouden vertrekken, maar ik heb hem rond zessen nog niet gezien. Het glaasje Pernod smaakt erg goed.
Ik heb net voor de regen boodschappen gedaan in Sévaré. Bij de Libanees vond ik opeens een hele doos met diverse soorten zaden. Ik heb twee soorten tomatenzaad gekocht en verder wortels en bieten. Dat moet het hier doen. Het is in elk geval groente die je hier steeds ziet. Morgen zaaien.
Donderdag 5 juli.
De kinderen Sanogo kijken al twee dagen lang, zeg vanaf een uur of vijf totdat zij om tien uur naar bed gaan onafgebroken Laurel en Hardies. Ik hoor voortdurend geschater. Vanmorgen kwamen ze al vragen wanneer ze weer konden kijken. Vandaag was ons tochtje gepland naar de tuinen-dorpen, maar het heeft gisteravond zodanig geregend dat de wegen naar de dorpen voor mij in elk geval onbegaanbaar zijn. De rit is uitgesteld tot zondag. Ablo is gisteren langsgekomen met een offerte voor de tuinen. Dat was wel even schrikken, de lieve som van 7,5 miljoen Fcfa oftewel 11000 Euro. Dat geld staat in elk geval niet op de rekening van de stichting en we hebben het over voorzieningen voor 1 tuin. Ik ben bang dat Ablo achter het net gaat vissen, dat vind ik voor hem wel erg jammer, want hij blijft een schat. Baba heeft andere ideeën, om de mensen meer zelf te laten doen, hoe dan ook, er moet worden gesnoeid om twee tuinen voor elkaar te krijgen. Baba komt morgen overleggen. Tot nu toe hebben we ook nog niet gesproken over zijn salaris, hij doet ten slotte ook nuttig werk. Verder doe ik nog een paar kleine updates van de website van de stichting.
Het verhaal wc begint nu op zijn eind te lopen. David is gisteren niet meer gekomen. Voor mij is de maat nu vol. Ik heb een ander laten komen, samen hebben we voor de derde keer een toiletpot gekocht, nu compleet en na een uurtje werk staat er nu eindelijk een prachtige wc te pronken. De nieuwe loodgieter wil wel onderhandelen om het oude spul te verkopen. Al met al is het de duurste wc uit Sévaré geworden, door de onhandigheid en onkunde van David, bij elkaar ongeveer 225 Euro en het is genoeg.
Zes uur in de avond, het is klam warm en het zweet verdampt niet meer, het is niet prettig, ik voel mij warm en nat. Ook voor de mensen hier is het een crime, ze hebben net zoveel last van de warmte als ik, je went er niet aan. En er is een groot verschil: zij kunnen zich niet verschuilen voor het ongerief, ik kan 's-nachts als ik wil een climatiseur inschakelen en in het ergste geval zelfs terug zou kunnen keren naar Nederland. De mensen hier hebben die keuzes bijna nooit. In Bandiagara heeft de regen ernstig huisgehouden, diverse bruggen zijn onbruikbaar en de rivier heeft vele huizen meegesleurd. Voor zover bekend zijn er geen doden of gewonden. Iedereen kon hopelijk op tijd wegkomen. De regenbuien zijn plaatselijk zeer verschillend qua intensiteit, ik zag eergisteren op de televisie dat er op een bepaalde plaats 140mm regen was gevallen. Ik moet er niet aan denken. Maar het kan ook hier in Sévaré gebeuren. De gerepareerde weg is nog niet in geweldige staat. De latherite heeft niet de kans gehad om te verharden en in te klinken. Verschillende auto's hebben er vandaag vastgezeten. Ik begin er steeds meer handigheid in te krijgen. Belangrijk is van te voren goed te overzien wat de goede route is en vooral een constante niet te hoge snelheid aan te houden. Als je niet zeker bent van je zaak, wordt de modder een duivelse val. in elk geval hebben de Bens het erg druk met de aanvoer van latherite, overal zie je hopen, gevulde gaten of stukken vernieuwde weg. Als de nood hoog is wordt er aktie ondernomen en vindt men toch opeens mogelijkheden.
Met de huidige regen is er opeens allerhande activiteit, er wordt geploegd en gezaaid, op allerlei veldjes zie je mensen, ossen en ezels met ploegen, soms ook een tractor. Mijn buurman was bezig met het zaaien van pinda's, maar ze verbouwen van alles: bonen, millet, soms maïs.
Vanmorgen heb ik de zaden in de volle grond gestopt. Tomaten, worteltjes en rode biet van Frans-Malinese oorsprong, nog maar eens sperziebonen van Nederlandse. Ik heb in alles een hard hoofd. Ik ga glas kopen als er niks opkomt.
Ik heb vanmiddag in het ziekenhuis ook Dramane weer even bezocht, ik had diverse soorten chocola voor hem meegenomen. het gaat hem redelijk goed, maar zijn benen zijn nog te zwak om hem te dragen. Lopen is vooralsnog geen eenvoudige zaak.
De Sanogo's zitten onafgebroken achter de computer met een nieuwe DVD met L&H-films. Het geschater is weer niet van de lucht. Als ik het vanwege de warmte kan opbrengen ga ik vanavond Way out West draaien, hun paradepaardje denk ik, een fantastische langere film.
Ik bedenk me nu opeens dat ik vergeten ben pindakaas te kopen. Mijn Hollandse is nagenoeg op. Hier hebben ze ook pindakaas, ze verkopen dat niet in potten, maar per plastic zakje. Het is niet erg duur. Op de markt zitten vrouwen met grote aluminium schalen, 's-morgens nog boordevol met echte pindakaas. Ik ga proberen of ze mijn pindakaaspot willen vullen. Pindakaas wordt hier alleen gebruikt in de sauzen voor de rijst, ze eten weinig brood, dat is luxe, laat staan een broodje pindakaas. Dat vinden ze überaupt niet lekker. Het schijnt typisch Nederlands(?) te zijn. Verder zie je nog steeds veel mango's, ik denk dat de tijd wel op een eind loopt, maar ze worden nog steeds veel aangevoerd en verkocht. Maar die van gisteren zaten weer vol met rupsen en dat is steeds vaker zo. Soeur Emilia zegt dat je onrijpe moet kopen en ze een paar dagen moet laten liggen, volgens mij is dat onzin, dan zitten ze er al lang in. Jammer, want de mango's zijn zo vreselijk lekker en gezond. Dat vinden die rupsen ook.
Zaterdag 7 juli.
The Good, the Bad and the Ugly, de beroemde western uit de jaren 60 was een overweldigend succes gisteravond, ondanks de lengte van de film. De film die lang tot mijn favorieten behoorde, is bij mij nu toch een beetje in waardering gedaald. Maar sommige beelden en natuurlijk de muziek maken het een belevenis. De menigte zat de volle drie uur ademloos te kijken. En het waren er zeker alweer meer dan 80! In het voorprogramma Laurel & Hardy met laughing Gravy, maar in het begin zit het nog niet vol. Sékou was even behoorlijk boos. De Sanogo's zitten altijd op de klapstoeltjes op de eerste rij, maar terwijl zij zaten te eten hadden andere kinderen zich daar genesteld. Een bijzonderheid was de aanwezigheid van Dramane die door Christian achterop de motrofiets bij mij werd afgeleverd. Ook hij heeft van begin tot eind ademloos gekeken!
Het was gisteren een drukte van jewelste, althans voor mijn doen. Baba belde mij om te vragen of we een lading klamboes zouden kunnen afleveren in het dorpje Dialango, niet ver van hier richting Mopti. Dus ben ik Baba gaan ophalen en met hem de vrouw van de burgemeester en via wat landweggetjes kwamen we ter plaatse.
We werden ontvangen door de chef, die druk was met de wederopbouw van zijn huis, dat bij de laatste regenbui door de storm was ingestort. We namen plaats onder een luifel op een paar stoelen. Dialango is een uitgestrekt dorp met diverse soorten bebouwing, voornamelijk hutten van riet. Maar er zijn ook banco-huizen en zelfs een enkel huis van cement en steen. De wind heeft er vij spel, er is weinig begroeiing, de huizen staan niet dicht op elkaar. Het is er echt armoe troef, je treft er geen enkele luxe aan. Langzamerhand komen steeds meer mensen tevoorschijn, mannen, vrouwen en kinderen. Het zijn meest mensen van de Bella-stam. Kenmerkend zijn de een beetje ronde hoofden, je haalt ze er vaak wel uit. Als het pakket wordt geopend hebben zich 60 tot 80 mensen zich rondom ons verzameld. Iedereen is opgetogen, vooral de vrouwen zijn weer enthousiast. Ze beginnen spontaan te dansen en te klappen.
De moustiqairs zijn een gift van Yvonne Gerner uit Nederland, ik schreef al eerder over haar, samen met Baba ondersteunt ze diverse projekten en ze voorziet Baba voorlopig van een maandelijkse bijdrage. In de toekomst zullen we contact hebben over hoe we samen met Baba verder kunnen. Baba is uitermate deskundig als we het over lokale projekten hebben. Hij heeft allerlei interessante plannen en methodes om de mensen te motiveren.
Tussen het publiek zag ik een jongetje met flinke ontstekingen op zijn hoofd, het zag er niet goed uit. In eerste instantie had ik afgesroken dat ik het jongetje zou komen ophalen om hem te laten behandelen door Christian in het ziekenhuis, maar het kind liet zich niet meer zien, bang voor een witte jas. Dus heb ik Christian later opgehaald om hem ter plekke te behandelen. Na het tweede bezoek liep hij weg met een gigantisch verband om zijn hoofd. En als er eentje is zijn er meer, dus bracht ik er nog een paar met de auto naar het ziekenhuis. Ze wezen me een kortere weg, via modder en plassen bereikten we het ziekenhuis uiteindelijk (geef mij maar de goudron). Toch gaat het rijden door modder mij steeds beter af. Tot ik uit overmoedigheid echt vast kom te zitten.
Het is avond even over achten. De voorfilm hebben we moeten afbreken vanwege de opkomende wind en stof. Ik had het er maar op gewaagd, ondanks wat weerlicht aan de einder. Maar dan sneller dan verwacht komt Sékou naar mij toe, "le vent est arrivé". Eigenwijs als ik ben, maar ook omdat ik niet wìl stoppen vanwege alle aanwezigen, ga ik nog even door, maar binnen een minuut vlucht iedereen weg en is de voorstelling al na een kwartier afgelopen. Ik ben benieuwd hoeveel regen er zit aan te komen, de lucht zag er niet zo heel erg dreigend uit. Hopelijk koelt het in elk geval weer wat af.
Gelukkig hebben we niet gewacht tot morgen met ons tweede bezoek aan de twee tuinendorpen. Vanmiddag hebben we met vertraging toch de twee dorpen kunnen bezoeken, samen met Baba en Ablo.
Ablo kwam eerder met de onaangename mededeling dat het bedrag dat hij voor 2 putten had berekend slechts voor één put was. Dan moeten we de begrote 5,5 miljoen nog een keer per tuin verdubbelen. Dat geld is er nooit. Maar Baba is optimistisch. Waar Ablo's puisenier 5,5 miljoen rekent, daar denkt Baba met 200.000 toe te kunnen. Dat zijn iets andere bedragen. Maar dat moet ik eerst nog eens zien.
Er staat inmiddels een gigantische storm, de wind giert om het huis. Her en der geklapper. Waait mijn nieuwe dak er niet af? De krachten kunnen enorm zijn. Ik had het eerder over de schade in Bandiagara, de regen, de wind en de erosie hebben daar 74 huizen doen instorten, veel is meegesleurd in de kolkende rivier. Voor zover bekend zijn er geen slachtoffers, wel zijn er dieren verdwenen en verdronken.
De bezoeken aan de tuinendorpen duurden maar kort, er viel voor Ablo ook niet veel te zien. De belangrijkste vraag voor hem was of er in verband met het graven van de putten steen of rots onder de grond zat. De dorpsbewoners hadden daar geen duidelijk antwoord op. Maar ik ben blij dat we zijn gegaan, Morgenochtend zou het te laat zijn geweest, dan waren de wegen voor de tweede keer waarschijnlijk onbegaanbaar geweest.
Zondag 8 juli.
Half acht in de ochtend en het is heerlijk buiten. Het is gisteravond en vannacht in elk geval behoorlijk afgekoeld. Er is helaas weinig regen gevallen, de grond is wat vochtig, maar het land is niet weer helemaal ondergelopen. De regen verschilt heel erg van plaats tot plaats, Mopti zou verderop zomaar helemaal blank kunnen staan. Het zou heerlijk zijn als de temperatuur even zo zou kunnen blijven als nu, maar de zon dreigt zoals gewoonlijk roet in het eten te gooien.