Klik rechts om naar www.mopti.nl te gaan
Dit is Willem Snapper's nieuwsbrief nr 41 van 14 oktobber 2007.
Ik verstuur geen nieuwsbrieven meer per email, behalve op uitdrukkelijk verzoek.
U kunt zich ook aan- of afmelden voor de aankondiging: wsnapper@mopti.nl
Waarin ik in de stress zit
en
Waarin ik eindelijk weer word opgenomen in de vaart der volkeren
Dinsdag 9 oktober.
Het is 7 uur. Ik wacht op Agibu voor de ADSL, want het schijnt dat de spullen voor mijn internet vanmorgen vroeg met de nachtbus zouden moeten aankomen. Agibu heeft mij verzekerd, dat ik de eerste ben die nu zal worden aangesloten.
De afgelopen twee dagen zaten weer behoorlijk vol. Ik heb mij vooral bezig gehouden met Coumba, de dochter van Moussa, die het vorig jaar in ledigheid heeft doorgebracht en zo graag verder wil. Moussa echter wil niet erg meewerken aan een opleiding als verpleegkundige, zijn geld is op. Het gaat eigenlijk helemaal niet goed met Moussa. Hij voelt zich al geruime tijd niet goed, blijft vaak thuis en gaat niet naar zijn winkel in Mopti. Hij lijkt langzamerhand te veranderen in een nukkige oude man, hij windt zich op over niets en alles, hij commandeert, hij verheft zijn stem, niet tegen mij trouwens. Ik zeg wel eens , dat hij zich niet zo moet opwinden. "Oui papa, oui papa", zegt hij dan, maar even later vaart hij wel weer tegen een ander uit. Toch helpen mijn opmerkingen wel. Hij wil met zijn probleem naar Bamako, omdat hij hoopt dat ze hem daar kunnen helpen, hij weigert om gewoon hier in het ziekenhuisje zich fysiek te laten nakijken. Want hij klaagt over palu en vermoeidheid. Ik heb grote twijfels of ze hem in Bamako kunnen helpen, dit zijn van die duistere aandoeningen, waar de beste artsen vaak geen antwoord op hebben.
Coumba is in principe een leuke meid, die wel verder wil. Ik probeer haar te helpen met het vinden van een opleiding. Het blijkt dat ze te laat is om zich te laten inschrijven voor de driejarige cursus als verpleegkundige, maar er is gelukkig nog een plaats over voor de cursus matrone. Wat dat precies inhoudt is mij niet duidelijk, in het woordenboek wordt wel de naam vroedvrouw genoemd, maar ik betwijfel of dat in deze context juist is. In elk geval is het een goede opstap voor haar vervolgopleiding als verpleegster. Vandaag verder.
Ik ben gisteren ook weer met Modibo in het ziekenhuis geweest om zijn voet te laten verbinden. Wat is dat toch een aardige man, wat jammer van zijn polio-verleden en zijn hadicap.
Gisteravond kwam Christian van het ziekenhuis, ook al zo'n schat, langs met twee flessen sterke drank. Hij was weer terug van het grote feest in de brousse en had daar tegen de grens met Burkina een fles whiskey gekocht en een fles Pernod, drank die daar véél goedkoper is dan hier.
Ik heb het bijna nooit gehad over een andere buurman, ook een bijzonder aardige vent, Hamidou Maiga. Een jonge man, van laat ik zeggen tegen de dertig. Hij woont schuin tegenover en komt vaak een praatje maken of even goeiendag zeggen. Hij geeft muziekles aan de school voor onderwijzers. Zijn vrouw heeft een baan bij een overheidsorgaan in Douentza, ik geloof zo'n 160 kilometer hiervandaan. Zij reist niet heen en weer, daarvoor is het te ver, maar ze komt af en toe een weekeinde over. Nu echter is ze behoorlijk ziek en zal ze geruime tijd hier blijven. Het is niet alleen palu, maar ook tyfus. Tyfus is een parassiet die ook de longen aantast, waardoor je bloed opgeeft. Volgens mij ben ik daartegen ingeent. Je loopt het op door het eten van rauwe groenten, zoals sla.
Het lijkt Nederland wel, stress. Even klagen. Het is nu bijna tien uur. Ik ben nog steeds in afwachting van Agibu, hij zegt dat de bus vertraging heeft, dat komt in principe regelmatig voor. Baba belt dat er een probleem is met onze op te richten ONG en Coumba komt pas met het verkeerde formulier opdagen nadat ik heb gebeld. Ze is nu al een tijdje weg om het goede formulier te zoeken. Dus ik moet wachten en straks komt alles weer tegelijk, terwijl ik vanaf half acht op mijn post zit te wachten. Ik baal, ondertussen wil Sékou naar Sévaré, maar dan is er meteen niemand meer om de antennereparateur te ontvangen, dus hij moet ook wachten. Kortom, stress.
Ik wil proberen minder te schrijven, maar dat valt niet mee.
Ik ben met Coumba naar Sévaré gegaan om papieren te regelen. Je wordt in principe van het kastje naar de muur gestuurd, maar we hebben nu bijna alles. Vooral de copie voor het geboortebewijs is een verhaal apart. Het moet in elk geval geautoriseerd zijn, met stempels en zegels. Maar een gewone copie is niet goed. Eerst dien je een leeg formulier te kopen in een naastgelegen kantoortje. Dan moet je naar iemand met een schrijfmachine. Die bevindt zich verderop achter de markt. Op een toonbank staat een gigantische schrijfmachine uit de jaren zestig, met een wagen van zeker een meter breed, in elk geval past het A5-je er gemakkelijk in. Achter hem stoffige boeken en wat onverkochte cartridges voor nu alweer verouderde laserprinters. Maar ik zie ook nog een doos met een heus computer-moederbord, dat moet een vergissing zijn geweest van de inkoopafdeling. Tussen twee haakjes, ook in de computerwinkel van Mustafa wordt een hele stapel moederborden aangeboden, ze weten nauwelijks wat dat is en ze zijn mijns inziens totaal onverkoopbaar. De man achter de toonbank tikt letterlijk de tekst over van een andere copie en binnen twee minuten en 500 Fcfa lichter gaan we terug naar het gemeentehuis, alwaar een zeer vriendelijke dame het papier zal legaliseren. Maar we moeten ook naar de INPS, voor het legaliseren van het diploma van de basisschool. Een normale copie is daar wel voldoende. We lopen an de ene ruimte naar de andere. De vrouw die ons na veel gezoek eindelijk te woord staat heeft eigenlijk geen tijd voor ons. Al haar aandacht wordt opgeeist door een man die haar een splinternieuwe mobiele telefoon wil aansmeren. Even later is ze de stof aan het uitzoeken voor een nieuwe jurk. Na een klein half uurtje is ze bereid de papieren in ontvangst te nemen. Jammer, degene die de handtekening moet zetten is net vertrokken, dus of we maar vanmiddag willen terugkomen. En na 1000 Fcfa te hebben betaald rijden we richting huis.
Ik rijd meteen door naar het hotel van Martine om mijn email te checken. Ik krijg veel emails van mensen die ongerust zijn, omdat mijn nieuwsbrief 40 er nog niet is! Nou ik hoop echt dat ik hem vanmiddag op de site kan zetten!
Ik ga nu even relaxen in afwachting van wat of wie komen gaat.
Vrijdag 12 oktober.
Ik ben vandaag om kwart voor zes opgestaan. Ik luister naar Business Nieuws Radio en hoor dat er een file staat richting Utrecht.
Ik heb nu dus echt ADSL! Dinsdagavond was het zover. Honderden emails rollen opeens binnen. De dagelijkse krant van de Wereldomroep loopt in tien seconden binnen, voorheen was dat al snel twee minuten. En het maakt niet meer uit, ik heb nu een pemanente vebinding, 24 uur per dag voor een vaste prijs: ideaal. Alsof ik terug ben op de Gerard Dou, maar dan in Mali. Ik heb skype, ik kan bellen, je zoekt naar Willem Snapper en vul als land in Mali, eventueel als plaats Mopti en voilà. Het werkt als een trein. Ik heb bij Bakary skype geinstalleerd, hij is verrast dat je kunt bellen zonder dat het wat kost, ik hoor hem aan de andere kant van de lijn triomfantelijk lachen.
Ik spring een beetje van de hak op de tak. Ik ben nu Jour de fête aan het downloaden van Jacques Tati, maar dat schiet nog niet erg op. Woensdagmiddag kwam couchsurfer Joe terug van zijn tocht door de Dogon. Hij liet weten dat hij 's-avonds met de mensen van het Amerikaanse Peacecorps, die hij in de Dogon had ontmoet, wilde doorbrengen, dus nadat hij een douche had genomen is hij vertrokken. Echter zonder even goeiendag te zeggen, zomaar, floeps weg. 's-Avonds komt Sékou bezorgd op mij af en vraagt of le blanc is vertrokken, hij had afscheid genomen met "au revoir". Ik zeg dat ik dacht dat hij gewoon terug zou komen om hier te slapen. Maar als ik in zijn kamer kijk is hij met meenemen van al zijn bagage vertrokken. Bizar zullen we maar zeggen.
Coumba had alle papieren voor haar opleiding bij elkaar, dus gaan we samen naar Sévaré om haar bij de school aan te melden. Er waren nog genoeg plekken, dus kan ze maandag a.s. aan de slag. Rest de betaling bij de directeur, die zijn secretaris onmiddellijk tot de orde roept met de mededeling dat er geen plek is en dat de inschrijving gesloten. God zij dank doet hij een oogje dicht en accepteert Coumba als laatste! Als dit nu op het laatste moment ook niet was doorgegaan, zou het wel erg zuur zijn voor haar.
Geld, altijd weer geld. Rond tienen belt Tyson mij op, de metselaar met wie ik tijdens de verbouwing regelmatig ovehoop lag. Zijn vader was in het ziekenhuis opgenomen met een inwendige bloeding van hart en longen. Er was geen geld voor medicijnen. Ja wat moet je dan?
Ik kan dan toch niet weigeren en ben naar Mopti gereden en ik heb hem 20.000 Fcfa gegeven (30 Euro). Zijn vader lag er beroerd bij. Hij had het benauwd en had waarschijnlijk pijn. Ik dacht even dat hij ter plekke zou overlijden, gezien zijn gekreun en zijn abominabele toestand. Rond zijn bed zaten een aantal familieleden. In het ziekenhuis had men hem weing behoefte hem te helpen, omdat hij in Bamako onder behandeling is. Hij was de dag voor deze opname op volstrekt onverantwoorde wijze met de bus uit Bamako gekomen om hier aanwezig te zijn bij het feest ter ere van het einde van de ramadan. Onderweg was het natuurlijk mis gegaan. De 10 uur durende rit in de bloedhete bus, was een aanslag op zijn leven. In het ziekenhuis ervaar ik het gebruikelijke beeld. Lange rijen mensen die zitten en staan te wachten op een consult bij een dokter. Het is een enorme drukte, de stemming is zoals gewoonlijk gedrukt.
Nog meer geld. 's-Middags komt Ablo langs. Voorzichtig peilt hij of hij niet wat kan lenen. Het ontbreekt bij hem thuis aan rijst en met het oog op de komende feestdagen vroeg hij mij om 10.000 Fcfa (15 euro). Ablo heeft bij mij een streepje voor, dus ik strijk met de hand over mijn hart en geef (leen) hem het geld. Hij is trouwens ook voor mij op zoek naar een stuk grond voor het cultureel centrum en schijnt iets te hebben gevonden op een redelijke lokatie, vlak bij de watertoren. Dat ligt in elk geval centraal, bereikbaar vanuit de village Can, waar ik woon en ook vanuit Sévaré. Binnenkort gaan we een kijkje nemen waar, wat en hoe(hoeveel vooral!).
Geld, het houdt niet op. Ook overbuurman Hamidou wil geld en probeert mij heel langzaam zover te krijgen dat ik hem een aanzienlijk bedrag leen. Hij wil proberen met laptop, camera en printer een foto-bedrijfje op te ztten. Als onderpand komt hij met het eigendomsbewijs voor een lapje grond in de buurt. Ik houd het aan, al zou ik het hem graag uitlenen. Het gaat echter om een behoorlijk bedrag en ik moet een beetje voorzichtig zijn, aangezien ik straks misschien ook nog veel nodig heb voor het cultureel centrum!
Sékou komt nu binnen met de mededeling dat in Bamako is besloten dat de ramadan is beëindigd. Iemand heeft vanmorgen vroeg kennelijk de eerste glimp van de nieuwe maan gezien. Het betekent overal op bezoek, opzitten en pootjes geven, en waarschijnlijk ook eten. Ik had vandaag eigenlijk andere plannen, maar ja, dit zijn sociale verplichtingen.
Ik ben in elk geval uitgenodigd bij Bakary en bij Moussa. Maar ik moet ook de televisie-antenne terugplaatsen vandaag, ik moet met Modibo nog naar het ziekenhuis, ik moet naar Sévaré voor boodschappen en ik moet de film van vanavond voorbereiden. En mijn internetverbinding is uiterst fragile op het moment, heel vervelend, hij valt onophoudelijk helemaal weg.
Zaterdag 11 uur.
De ramadan is voorbij, Ik had met Bakary afgesproken dat ik 's-middags bij hem zou eten en 's-avonds bij Moussa. Je verwacht dat iedereen gezellig aan tafel zit, of dat iederen tenminste tegelijk zit te eten. Niets van dat. Bij Bakary eet ik zoals altijd met hem alleen aan tafeltje, zoals altijd frites met vlees en zoals altijd veel vet. Bakary eet rijst met saus, voor hem niets liever dan dat. Olie is echt steeds het meest gebruikte ingrediënt. Zo ook bij Moussa, die me twee minuten over zevenen al belde dat ik te laat was. Etienne en Thérèse hadden mij uitgenodigd voor een pilsje, daardoor was ik iets verlaat. Een enorme schaal met frites en kip stond voor me klaar en met vet, veel vet. En we zaten weer niet en famille, maar ik zat samen met Moussa aan een tafeltje. De rest van de familie at buiten, apart.
En ik eet teveel natuurlijk, ook uit beleefdheid. Normaal zou ik met de twee porties bij Bakary en Moussa wel een week hebben gedaan. Het was warm, ik had mijn regenkleding aan met de regen aan de binnenkant. Tot overmaat van ramp stond bij mijn thuiskomst om half tien Founé klaar met een bord spagetti. Now way zal ik maar zeggen. Ik bewaar het wel in de koelkast voor vandaag.
Jammer van de film van vanavond, ik heb een plakaat opgehangen dat de voorstelling is uitgesteld, volgens Sékou waren heel veel mensen teleurgesteld.
Ik nestelde me nog even op het dak voor een beetje koelte, om een beetje bij te komen en even te genieten van een zuchtje wind. En dan mijn bed in voor een warme nacht en een matige en vochtige slaap.
Vanmorgen een rustige ochtend en ik vermaak mij achter de computer.
Zondag 14 oktober.
Ik heb als een blok geslapen en ben snel begonnen met de zondagse werkzaamheden. Opeens begint mijn hoofdcomputer af te sluiten en opnieuw op te starten, ik hoor continu getik van de spanningsregulateur en er is duidelijk iets aan de hand met de stroomvoorziening. Dit heb ik nog niet eerder meegemaakt. Maar de spanning is uitermate onrustig. Het zou mij niets verwonderen als die straks wegvalt.
We gaan verder. Gisteren heb ik een pompoen geslacht, het was de eerste, de op een na grootste. Sékou had geconstateerd dat hij was opengebarsten, er was dus haast geboden. Ik heb nu een enorme pan soep, maar nog niet op smaak. Er zit in elk geval nog te weinig knoflook in, die is op. Founé heeft de andere helft van de pompoen verwerkt. Gisteravond heb ik een film van vriend Ablo uit Ségou vertoond: Keïta, L'héritage du griot, een echt Afrikaanse film uit Burkina. Dat zijn toch echt de betere films, de mensen genieten en er is er niet een die de pijp aan Maarten geeft. Jammer dat ik zo weinig in dit genre heb. Toch moeten dit soort films hier te koop zijn. Ik ga verder op zoek.
Ik heb een idee dat de spanningsregulateur de oorzaak is van het probleem en de stroomvoorziening in het hele huis op stelten zet, zelfs mijn koelkast begint kuren te vertonen. Ik heb hem uitgezet en ga zo proberen een ander te kopen. Nu is alles rustig. Ik ge verder met de website, want vandaag moet de update weer gewoon normaal komen, aan de internetverbinding zal het in elk geval niet meer liggen!
Vertraging dus, maar ik heb een nieuwe spanningsregelaar gevonden, het lijkt dat alles nu goed werkt.
