Klik rechts om naar www.mopti.nl te gaan
Dit is Willem Snapper's nieuwsbrief nr 43 van 27 oktober 2007.
Ik verstuur geen nieuwsbrieven meer per email, behalve op uitdrukkelijk verzoek.
U kunt zich ook aan- of afmelden voor de aankondiging: wsnapper@mopti.nl
Waarin het bijna eindeloze verhaal over Dramane
en
Waarin ze hier ook iets hebben dat met Vi begint en met agra eindigt.
Dinsdag 23 oktober.
Het is van het kastje naar de muur. Ik haal Djeneba, de grootmoeder van Dramane op, je denkt bij een grootmoeder al snel aan een rimpelig oud vrouwtje. Dat is zij niet, al is ze ook geen jonge blom. Hoe oud zal ze zijn, een jaar of 40, 45 misschien? Mager postuur, ze probeert er netjes uit te zien, ze neemt snel een douche voor we weggaan naar Mopti en trekt een schone jurk aan. Ze spreekt niet meer dan drie woorden Frans. Samen halen we Baba op en gaan naar de mairie, waar aan een Autorisation Parentale wordt begonnen. Schuins lees ik een beetje mee op het computerscherm en zie dat dit document niet het gewenste is. Dus leg ik uit wat we precies willen hebben: een geautoriseerde verklaring dat Djeneba de wettige vertegenwoordigster is van Dramane. Want dat hebben we onder meer nog nodig om voor Dramane een visum voor Spanje te krijgen. Op naar een andere afdeling voor een volgende poging. Elke keer wordt beaamd dat ze begrijpen wat we willen, maar elke keer komen ze met iets dat niet adequaat is. We worden doorgestuurd naar le Tribunal de la Justice. In het kantoor van de president hangt een jonge vrouw verleidelijk over een stoel, gekleed in een prachtig gewaxte donkerrode peigne, met goud bestikt, haar hoofd gedrapeerd met een kunstig gevouwen doek van dezelfde stof. Ze roept Willène, Willène, ze herkent mij van toen ze bij Bakary werkte in zijn internetcafé, toen ik hier was om le petit palais te kopen. Ik begroet haar, ze heeft hier nieuw werk gevonden. Het is leuk om haar terug te zien. Indertijd probeerde ze op subtiele manier mijn aandacht te trekken, terwijl ik dat pas dagen later in de gaten had. Ze was niets veranderd. Ze heeft nog steeds de houding van een panter, lenig drapeert ze zich over een stoel, haar hele lichaam straalt die sensuele lenigheid uit, haar handen, haar benen.
Hier vinden we eindelijk iets meer gehoor. In een ander kantoortje zit achter een bureau een gezette dame, die vlak bij mij in Sévaré woont. Dertien in een dozijn, ik zou haar nooit herkend hebben, maar zij mij natuurlijk wel, ik ben tenslotte een opvallende verschijning tussen alle zwarten hier. Ze vertelt dat haar kinderen altijd film kijken bij mij. Enfin, we leggen het uit en ze schrijft handmatig een hele A4 vol. Er wordt een zegel opgeplakt en daarmee gaan we terug naar het kantoortje van Ina, zal ik maar zeggen. Daar wachten we weer een tijdje en worden de papieren naar de Président de Justice gebracht. Na een minuut of twintig word ik naar binnen geroepen. De president zit achter zijn bureau, grijs pak, spierwit overhemd. Hij herkent mij en ik hem weer niet. Hij heeft mij eerder gezien in januari bij de doop van het dochtertje van Maître Sampana, mijn buurman-advokaat. Ik leg hem op zijn verzoek in het kort uit wat ik in Mali uitvoer. Dan buigt hij zich over de brief en komt tot de conclusie dat die niet klopt. Dus moeten we voor de zoveelste keer weer opnieuw beginnen. Mijn buurvrouw schrijft voor de tweede keer de brief met de hand, er wordt weer een zegel opgeplakt en nadat ik alweer 15000 Fcfa (22,50 Euro) lichter ben breng ik Baba naar huis en rijd ik met grootmoeder terug naar Sévaré. Donderdag om acht uur kunnen we het geautoriseerde document ophalen. Ik ben nog steeds bang dat het niet helemaal het gewenste document is, maar laten we nu maar even afwachten, ik stuur hem donderdag direct door naar Alberto in Spanje, die hem op zijn beurt ter keuring weer naar de Spaanse ambassade doorstuurt.
Nadat ik thuis was gekomen was het werkelijk een komen en gaan van mensen. Ik was bezig met de definitieve offerte voor de pompen uit Nederland, maar na bijna elk getypt woord werd ik afgeleid door weer een nieuwe bezoeker. Meestal hoor ik het geknip van vingers om mijn aandacht te trekken, soms wordt geroepen of op de deur geklopt. Als ik "entree, entree" roep gebeurt er niets en moet ik naar de deur om de mensen te begroeten en te woord te staan. Ze lopen niet snel echt naar binnen, dat wordt als onbeleefd gezien. Maar goed, het hoort erbij en het is natuurlijk ook leuk, maar voor mij soms irritant lastig als je geconcentreerd met dingen bezig wilt zijn. Ik geloof dat ik pas rond een uur of half acht aan het bereiden van de maaltijd toekwam. Yvonne en ik hebben gezellig op het dak gegeten, ze geeft regelmatig te kennen dat het haar bevalt. Ze klaagt wel een beetje over de warmte, terwijl het volgens mij niet zo héél warm is. Begrijpelijk wel, de overgang uit Nederland, de vermoeidheid van de reis maken het haar ook niet echt makkelijk. Ze had twee, eigenlijk drie, loodzware koffers bij zich, volgestouwd met cadeautjes, kinderschoentjes, kleren, een logeerkamer ligt bezaaid met spullen.
Voor mij heeft ze een grote ronde Edammer meegebracht, die de tocht op het dak van de bus wonderbaarlijk goed heeft overleefd, twee Deventer koeken, mijn webcam en een nieuwe geluidskaart. Voor Baba heeft ze haar "oude" notebook meegenomen, die daar intens gelukkig mee is, al moet hij nog heel even geduld hebben, want met de Nederlandse software is het een beetje moeilijk. Maar ik zal zorgen dat dat goed zal komen!
Vrijdag 26 oktober 2007.
Het is 's-ochtends tegen half acht, ik ben buiten op de binnenplaats gaan zitten en het is koud! Ik heb net op de thermometer gekeken, die geeft 25 graden aan, maar die hangt onder het bordes, het zal hier wel een paar graden kouder zijn. Gisteravond hebben Yvonne en ik op het dak gegeten, ik heb twee kleinere tafels laten maken en die doen goede diensten. Eentje staat nu op het dak. Het was een goddelijke avond, zowel het eten als de de ambiance. De heerlijkste avond tot nu toe.
Er is veel gebeurd de afgelopen dagen en helaas heb ik het niet dagelijks kunnen bijhouden. Het hoofdstuk Dramane is nog niet afgelopen. Donderdag zou de ouderlijke toestemming afkomen en het liep natuurlijk weer anders dan gepland of door mij begrepen. De president had verteld om acht uur op de stoep te staan. Dus even voor half acht sta ik al samen met Yvonne bij Djeneba op de stoep, die natuurlijk niet klaar is. Maar na een minuutje of tien rijden we naar Baba in Mopti, die natuurlijk ook niet klaar staat. Het is tenslotte Afrika. Toch komen we niet eens zoveel te laat aan bij het Tribunale de la Justice, waar blijkt dat er nog niets te beleven valt. Wel hangt er een papier aangeplakt met de volgorde waarin de diverse zaken bij de rechtbank worden behandeld. Helemaal onderaan staat de zaak Dramane, op plaats 15. Ik schrik, dit gaat de hele dag duren, mijn hemel, ik heb nog een flink programma vandaag. En ik had totaal niet begrepen dat we op een officiële zitting van de rechtbank moesten verschijnen. Maar goed, om te beginnen worden we geacht te wachten en het duurt nog tot half elf voordat uiteindelijk de president en de griffier verschijnen, beiden statig gekleed in zwarte toga en witte bef. De zaal zit vol met allerlei slag mensen die wachten op hun zaak. Ik hoor de ruzie voorbij komen tussen de waterleiding en Jaqueline van hotel Savanne en een chef de village, die een probleem heeft met een stuk land. De president zet er flink de vaart in. Dertien zaken worden in een kwartier tijds naar de volgende week verschoven. Twee zaken zijn tè privé en zullen achter gesloten deuren worden behandeld. Eén jonge vrouw heeft zich een half jaar geleden over een net geboren babietje ontfermd. De moeder had hem voor een ogenblik aan haar toevertrouwd, omdat zij even iets moest kopen. Ze is daarna niet meer teruggekomen. Diverse zoektochten om de moeder te vinden hadden geen resultaat. Zij heeft tot op heden voor het kindje gezorgd, wat had ze voor keus, en nu verzoekt zij de rechtbank om haar juridisch de ouderlijke macht toe te kennen. Na een kwartiertje loopt zij naar buiten en worden Djeneba en ik naar binnen geroepen. De president zit achter zijn met papieren overladen bureau, de vrouwelijke griffier heeft een gigantisch boek, waarin alle zaken nauwkeurig worden opgeschreven. En tout cas, we hebben een klein uurtje binnen gezeten waarin de grootmoeder in het Bambara werd ondervraagd over de gechiedenis van Dramane en ik over het Spaanse avontuur. Alles wordt door de president opgeschreven en de griffier doet hetzelfde nogmaals in het grote boek. Ik had gehoopt dat het document vandaag af zou komen, maar dat gaat niet lukken. Vanavond doet de rechter uitspraak en morgen tegen elven kan ik die komen ophalen.
De dag is nog maar net begonnen. We zijn met z'n vieren: Baba, Yvonne, Djeneba en ik. We vervolgen onze weg naar de mairie, waar we een copie van de geboorteakte moeten laten maken.
Voor een klein bedragje extra komt het direct voor elkaar. Dan de gouvernorat. Daar halen we eindelijk de voorlopige papieren op voor mijn ONG! Daarmee kan ik als het goed is een rekening openen bij de bank, kan ik geld overmaken vanuit Nederland en kunnen we beginnen met de tuinen! Alleen, wanneer heb ik tijd om naar de bank te gaan?? Volgende week hopelijk. Ik heb het druk en ik krijg het drukker en drukker. Ik verwacht een dezer dagen nog couchsurfers ook. In de tussentijd koop ik in Mopti een fiets, die mij en mijn bezoekers van pas zal komen bij de korte ritjes, naar school, naar het ziekenhuis en misschien naar de markt.
(foto Yvonne Gerner)
We pakken de auto terug naar Sévaré waar ik iedereen op de gewenste plek. Ik ben een beetje uitgeblust. Net als ik even neerplof om alle emoties en ontwikkelingen te verwerken verschijnt Camara, een van de werklieden betrokken bij de verbouw van mijn huis, met een recept voor het middel Virimax. Zijn Frans is niet zo heel goed, maar het is duidelijk dat hij geen geld heeft voor de medicijnen. Hij klaagt over pijn in de borst en hij heeft het over het laten maken van een radio (foto). Ik zit achter de computer en ik zoek naar virimax, Ik kom uit bij Viagra-achtige middelen en ik denk nog dat wel toeval zal zijn, of een vergissing van mijn zoekopdracht. We stappen maar weer in de auto. De een na de andere apotheek laat het afweten, maar de vierde heeft nog een doosje staan. Op de buitenkant lees ik wel degelijk dat het gerelateerd is met sexuele problemen. De pilletjes zijn ook niet echt goedkoop. Het is vreemd, het recept was uitgeschreven door het ziekenhuis hier. Ik zal het toch eens navragen. Na de lunch ga ik nog een paar uurtjes naar de school.
Het werk daar verloopt uiterst langzaam, niet in het minst door de trage machines met te weinig capaciteit. Als ik over zessen terug kom thuis zijn vijf computers aangesloten op het internet. Er wachten er nog zes, vanmiddag hoop ik iets verder te komen. De rest moet wachten tot volgende week. Er is een dikke kans dat ik zondag weer met Dramane naar Bamako moet om maandag naar de ambassade te gaan.
Rond half twee was ik weer thuis, met eindelijk de positieve uitspraak van de rechter, dat is in elk geval zeer goed nieuws, jammer dat het zo onmogelijk veel tijd heeft gekost. Ik ben nu eigenlijk helemaal op. Ik heb net een nieuwe band gekocht en gemonteerd voor het invalidewagentje van Dramane. En ik heb een slot gekocht voor mijn nieuwe fiets. Oh schande, ik heb er nog niet eens opgezeten, geen tijd. Morgen ga ik hem even uitproberen (ausprobieren). En nu zit ik even op het dak. De school is er bij ingeschoten. Ik ga daar volgende week mee verder. Dramane zit beneden, hij vlecht met Yvonne prachtige armbandjes en is daar heel bedreven in. De eerste die hij maakte was meteen voor Christian, dat zegt wel wat over de laatste.
Ik liep vanmorgen in Mopti, komen er een paar kinderen op mij af, we kennen je wel, uit Sévaré, van de film!! En zojuist kwam Diarrake mij een enorme zak aardnoten brengen, Diarrake, die onuitputtelijk bij mij zwaar werk deed tijdens de verbouwing.
Zaterdag de 27e.
Het is nu zeker, morgen Bamako. Het wordt zelfs een volle bak. De broer van Baba zal met ons meegaan om mij bij te staan met Dramane, verder rijdt Moussa mee, hij wil zich in Bamako nog een keer laten onderzoeken. Dus ben ik de hele morgen nog bezig met voorbereidingen. Het uitprinten van alle documenten, controleren van de olie, koekjes voor onderweg, naar de bank, volle tank, ik print via google earth een paar plekken in Bamako, waar geen kaarten van bestaan, e.d. Vanmiddag dan de nieuwsbrief, vroeger dan gebruikelijk, maar anders wordt iedereen weer ongerust, ondanks het feit dat ik het in de vorige nieuwsbrief al een beetje had aangekondigd.
Gisteravond heeft Yvonne gekookt en hoefde ik niks te doen, couscous met reepjes vlees en een suas met tomaten en aubergines, kortom feest. En we eten tegenwoordig op het dak, waar het zo prima toeven is. De nieuwe tafel is een uitkomst. Heel gezellig. Yvonne houdt niet op met mij te loven hoe zij geniet in en rond mijn huis, heel goed om te horen.
Yvonne heeft het trouwens erg druk met alle aktiviteiten rond het dorp Dialango, een paar kilometer hier vandaan. Samen met Baba zijn ze bezig met een project rond microkredieten en hebben ze geld verzameld voor een machine om graan te zeven. Die wordt maandag afgeleverd in het dorp, jammer dat ik dan in Bamako ben. Tijdens de maaltijd verzamelden de kinderen zich al voor de poort, die Sékou stevig gesloten houdt tot beeld en geluid verschijnen. In het voorprogramma een oudje van L&H: Duck Soup, niet geweldig, maar er zitten een paar aardige slapstick-elementen in, die de nodige hilariteit opwekken. En dan als klapper een film met Mr Bean, waarvan het mij van te voren niet duidelijk zou zijn of ze dat leuk zouden vinden. Maar het werd een ongeevenaard succes. En er waren veel mensen, heel veel, meer dan er ooit geweest zijn, er was geen onbezet plekje meer te vinden. Kortom een geweldige avond.
