Klik rechts om naar www.mopti.nl te gaan
Dit is Willem Snapper's nieuwsbrief nr 45 van 11 november 2007.
Ik verstuur geen nieuwsbrieven meer per email, behalve op uitdrukkelijk verzoek.
U kunt zich ook aan- of afmelden voor de aankondiging: wsnapper@mopti.nl
Waarin het jeukt
en
Waarin Yvonne alweer terug gaat
Woensdag 7 november.
Back to normal. Dramane is zondag via Ouagadougou vertrokken naar Barcelona.
Het afscheid was weer emotioneel. Dramane hield z'n ogen niet droog. Hij verdween achterin een grote Toyota Hilux van Caritas Mali uit het zicht, mij achterlatend met een wee gevoel in mijn maag, mij afvragend of het allemal wel goed zal komen. Gelukkig is daar Alberto, die alles in het werk zal stellen om er het beste van te maken. Maandag vanuit Ouagadougou kreeg ik een korte email dat alles goed ging, maar dat hij er een beetje onwennig en bedrukt bij zat. Zondagmiddag kreeg ik bezoek van Elly Dalmeijer en echtgenoot Jack, die hier in Séveré zijn neergestreken om te helpen met de restauratie van beschadigde dammen rond Bandiagara, na de zware regens in de maand juli. Ook al van die geweldige mensen, die zich over de hele wereld inzetten voor vergelijkbare projecten, we hebben gezellig zitten praten over mijn tuinenprojecten en andere zaken. Ja de tuinen, dat is door het gedoe met Dramane alweer even blijven liggen. Misschien dat ik morgen (donderdag) met Baba naar de bank kan om eidelijk een rekening te openen. Maandag , dinsdag en woensdagmorgen ben ik bezig geweest op de École Technique, waar ik twaalf PC's heb aangelopten op heb internet. Regelmatig kwamen studenten langs om te vragen wanneer ze terecht kunnen. Ik stel mij zo voor dat het lokaal niet alleen dienst zal doen voor computeronderwijs, maar tevens als internetcafé, waar de studenten hun mail kunnen lezen. Ik heb niet veel interessant nieuws op het moment. Gisteravond heb ik Baba en Yvonne opgehaald in Mopti, terug van vier dagen Tombouctou en een terugreis per pinasse, een hier karakteristieke boot voor vracht en/of passagiers. Yvonne vertelde dat het een barre tocht was geweest, maar helemaal naar haar zin, ze houdt ervan als niet alles zo van een leien dakje gaat. De heenreis per 4wheeldrive, pech onderweg, slapen in de modder, de terugreis met een half-lekke boot, continu water hozen, bang dat de boot ten onder zou gaan in de golven, want er stond veel wind. Alles is natuurlijk goed gegaan, maar het was een vermoeiende tocht. We hebben met zijn tweetjes gezellig gegeten in restaurant ViaVia.
Vanmiddag ik werd wakker gebeld door Alberto uit Barcelona. Dramane bevindt zich in een kinderziekenhuis, heeft voorlopig een kamer voor zich alleen met televisie. Net toen ook Christian even aan kwam wippen belde Alberto nogmaals en nu konden we ook met Dramane zelf praten, met Christian in het Bambara. Hij had aan de telefoon een beetje gehuild, ik hoop dat hij snel een beetje zal wennen.
Vrijdag 9 november.
Het weer is geheel omgeslagen en dat is prettig. De goede temperaturen zijn beslist weergekeerd. Het is droog, alle vochtigheid is verdwenen en het is goed uit te houden. Weliswaar is het overdag rond de 34 graden, maar het windje op mijn dak maakt het zeer aangenaam. De nachten zijn wel behoorlijk fris aan het worden. Ik had het vannacht zelfs een beetje koud, ik heb het over 24 graden. Ja, je past je aan. Ik moet niet denken aan de regen met temperaturen van onder de 10 graden. Ik doe het vandaag rustig aan.
Gisteren was het trouwens ook redelijk relaxed. Samen met Baba en Yvonne zijn we naar de bank gegaan, om eindelijk de rekening te kunnen openen voor onze ONG. Helaas, ik raak eraan gewend, zo gemakkelijk gaat dat niet: we moeten de papieren eerst laten autoriseren. Wat dat inhoudt is jereinste kletskoek. Ik moet naar het gemeentehuis, waar een dame van middelbare leeftijd met de papieren achter een deur verdwijnt en een half uur later terugkomt. Op alle 10 paginas heeft ze drie stempels gezet en een handtekening. De 2500 Fcfa (3,5 Euro) verdwijnt volgens mij rechtstreeks in haar eigen zak, een bonnetje is er niet bij. Ik laat het maar voor wat het is. Maar het slaat natuurlijk nergens op. Ik kijk wel altijd mijn ogen uit in zo'n situatie. Is de bank een keurige aangelegenheid, het gemeentehuis is een uitgewoonde stal. De muren hebben ooit een frisse blauwe kleur gehad, maar er hangt nu een rood-gele grauwsluier overheen, terwijl de spinnen vrij spel hebben. De betonnen vloer is totaal versleten, ze hebben kennelijk te weing cement toegevoegd (of teveel..) waardoor niet alleen de toplaag voor een groot deel verwenen is, maar waardoor ook flinke gaten zijn ontstaan. Het is een komen en gaan van mensen, oude en jonge. Ik ben de enige voor wie een stoel eschikbaar is. Als ik voor een oudere man met stok wil opstaan krijg ik nog bijna ruzie ook. Voor de rest doe ik het kalm aan. 's-Middags ga ik even liggen op mijn dak en ik verzink in een diepe slaap.
Sinds een paar dagen heb ik last van jeuk op mijn onderbenen, Yvonne heeft er trouwens ook last van, alsof mijn enkels in brand staan. Ik dacht eigenlijk dat het muggenbeten waren, maar dat is toch niet zeker. Er zijn trouwens duidelijk minder muggen. Volgens Christian, mijn dokter aan huis, is het een allergie en hij bracht mij daarop een doosje pillen. Zowaar, ze helpen, maar het is geloof ik uitsluitend een produkt om de jeuk te verminderen, niet om de oorzaak te bestrijden. Ik hoop dat het snel over is, niet krabben is meestal de beste remedie en daar helpen de pillen wel bij. Yvonne heeft ook opeens last van ontstoken ogen en ik heb vanmorgen een spoelmiddel gekocht op aanraden van alweer Christian. Hij kwam later ook aanzetten met antibiotica in druppeltjes. Hij blijft een schat.
Vanavond is het de afscheidsavond van Yvonne en ik heb voor haar een aangepast filmprogramma, zodat ze extra kan genieten van de heerlijke reacties van het publiek, die zeker niet zullen uitblijven. L&H vooraf, daarna een korte animatiefilm en dan The Circus van Charly Chaplin.
De laatste avond dus met Yvonne.
Terwijl ik dit schrijf is het zaterdag, dus Yvonne is al vertrokken. Ik had gisteravond mijn best gedaan met een Spaanse ommelet, iets dat ik redelijk beheers, ik heb hem koud opgediend en hij was heel lekker en door de Parmesaanse kaas was hij nòg lekkerder. Ik had ook een heerlijke fles echte Spaanse wijn, die had iemand voor mij meegenomen, was het niet Monica? Het was een mooi laatste avondmaal. Als we naar beneden gaan omdat we op het dak hebben gegeten, staat de hele bioscoop al opgesteld en hoef ik alleen nog maar de slangetjes van de stroom aan te sluiten en de hoofdschakelaar om te zetten. Dan stroomt het volk onstuimig naar binnen. Hog Wild nog een keer van L&H, dan een korte animatiefilm met Wallace en Gromit, lekker simpel met figuurtjes van klei. Als hoofdfilm The Circus. Na afloop drinken we bier en whiskey en ik ga voor mijn doen een beetje laat slapen.
Zaterdag 10 november.
We stappen al om kwart over acht in de auto, de bus vertrekt uit Mopti om 9 uur. We hebben rustig de tijd om samen met Baba nog wat te kletsen, ik eet een broodje ommelet en we drinken thee als dan uiteindelijk om 10 uur de bus wegrijdt richting Ségou. Het afscheid is even snel als vluchtig. Yvonne moet snel instappen.
Gelukkig vallen de tranen mee, Yvonne was zó graag gebleven en ze heeft wel tien keer herhaald hoe prettig ze het bij mij had gehad. En ik geef toe, de drie weken zijn omgevlogen en het was een fijne tijd! Yvonne is ook in de toekomst altijd welkom, dat staat.
Als ik later in de ochtend thuiskom, begrijp ik dat Sékou mijn huis wil schoonmaken, spinnewebben, fornuis. Ik let natuurlijk niet goed op, ik zeg dat we dat volgende week een keer zullen doen. Maar de schat wijst op mijn blinkende fornuis, hij heeft van mijn afwezigheid gebruik gemaakt om al flink wat schoon te maken. En het was echt nodig, er moest nodig wat gebeuren! Het lijkt wel of Sékou nog steeds meer zijn best doet en er was al niets op aan te merken. Zonder iets te zeggen zet hij de tafel op het dak op een goede plek, stoelen er omheen. Hij sleept spullen naar boven en brengt ze na gebruik weer naar beneden, alles ongevraagd. Het is geweldig. Vanmiddag kwam de varkensman weer eens langs, hij had bijna een heel varken in de aanbieding. Ik heb voor mijzelf carbonades gekocht en voor Sékou een grote ham. Om drie uur kwam Ablo (de aannemer) langs, ik had hem al lang niet meer gezien. We zijn samen naar een terrein wezen kijken voor eventueel "mijn" cultureel centrum. Dit keer op een redelijk goede plek, tussen het Village Can en Sévaré, de grootte en de ligging zijn nog mij niet helemaal duidelijk. In mijn fantasie zie ik al een volgepakte cour en op het podium een band of een toneelstuk! Er is zoveel behofte aan, dat is evident. Vanmorgen in Mopti werd ik aangesproken door kinderen die mij kennen van de cinema! Het leeft.
Zondag 11 november.
Ik las net dat Nederland wordt geteisterd door slecht weer en vertragingen op Schiphol. Ik zit hier met een kop koffie op mijn dak, het is kwart over acht. De zon heeft moeite om door een licht wolkendek te breken en er staat een fris windje. Dit weer verwacht je een beetje in het paradijs. Zo is het helaas lang niet altijd hier, maar des te meer kun je er van genieten.
Ik heb vanochtend uitgeslapen, kennelijk heb ik het nodig.
Het was gisteravond nog even lachen met de film. Ik vertoonde de film Shrek2 en de mensen, meest kinderen, ondanks de Engelse taal, zaten ademloos te kijken, hoewel er ook een aantal is dat steevast in slaap valt. Er is in deze animatiefilm dan ook genoeg te zien. Maar zoals elke film, is die op een gegeven moment afgelopen. De aftiteling wordt door het publiek meestal niet meer meegenomen en langzaam druipt de menigte via de poort af. Er was opeens even paniek toen onverwacht nog een kleine toegift kwam, waarbij iedereen weer als een gek naar binnen rende en zich voor het scherm nestelde.
