Klik rechts om naar www.mopti.nl te gaan
Dit is Willem Snapper's nieuwsbrief nr 47 van 25 november 2007.
Ik verstuur geen nieuwsbrieven meer per email, behalve op uitdrukkelijk verzoek.
U kunt zich ook aan- of afmelden voor de aankondiging: wsnapper@mopti.nl
Waarin het 19 november is: vertrek naar Mali een jaar geleden
en
Waarin de HET GELD binnen is!!
Maandag 19 november 2007.
Vandaag een zeer gedenkwaardige dag. Het vertrek uit Amsterdam een jaar geleden voor een omwenteling in mijn leven. Ik herinner het mij nog als de dag van gisteren, hoe ik beneden op de Gerard Dou voor de laatste keer tussen alle bagage sliep, op de grond. Alle mensen die mij uitzwaaiden, hoe ik zenuwachtig probeerde alle spullen in de auto's te stouwen. Jiek die behoorlijk te laat kwam opdagen en die die nacht niet meer dan een uur had geslapen, zoals hij mij later vertelde. Het was een mooie ochtend, vele camera's knipten nog een plaatje en om half elf reden Erik, Gerard, Jiek en ik met onze twee auto's onder luid gejuich en geklap zwaar beladen de straat uit, op weg naar een nieuw leven.
Bij Breda stond Rob ons op te wachten met een eigen gebakken appeltaart. De auto's zaten zó vol, dat ik moeite had om nog een plekje te vinden. Aan het eind van de dag een probleem. We raken elkaar kwijt. De eerste auto sloeg af naar rechts en wij naar links (domme fout). Dat heeft flink veel tijd gekost. De eerste afslag was kilometers verder. Goeie les voor later, en het is nooit meer gebeurd. Redelijk gemakkelijk hoe we een hotelletje vonden in een klein plaatsje, ik denk 100 kilometer beneden Parijs. Eten en slapen, vroeg naar bed. In de komende dagen zal ik proberen van elke reisdag heel kort een herinnering op te roepen.
Terug naar vandaag, of liever naar gisteren. De Burkinabés hebben hun auto weer los weten te troggelen van de politie. De commandant is geinteresseerd om de auto te kopen en dan is het niet handig om moeilijk te doen met bekeuringen enzo. De twee Bukinabés heb ik eigenlijk de hele dag niet meer gezien. Frits is herstellende van de gevolgen van het eten van mijn soep, maar het gaat beter. De soep heb ik weggegooid, hoewel ik nog een klein pannetje heb, dat niet spontaan is gaan borrelen. Die eet ik dan verder zelf wel. Nog voordat ik mijn nieuwsbrief op het internet kon zetten hoorde ik al een luid gebons op de buitendeur en daar verschenen Anton en Bernadette. Ze brachten een bloemetje mee in de vorm van een duiventil met twee duiven. Het hok hadden ze door hun timmerman in Kati laten maken. De duiven kunnen nog even niet vliegen, de vleugels zijn gekortwiekt.
We hebben gezellig zitten praten, koffie gedronken en ik heb de Deventer koek van Yvonne gepresenteerd.
Verder niet veel nieuws. Sékou heeft een hok gemaakt voor pintades, een grotere soort kippen. Toen we die tegen de avond gingen ophalen, bleek het om twee konijnen te gaan, het heeft iets met communicatie en taalprobleem te maken.
Baba bleek 's-vonds meer dan geinteresseerd te zijn in de auto van Frits, een oude Toyota landcruiser, die er wel prima uitziet. Hij kreeg direct visioenen dat de auto weliswaar door de burgemeester zou worden gekocht, maar dat hij erin zou mogen rijden. Vandaag horen we meer, ze gaan straks voor de tweede keer naar Mopti om ook nog andere gegadigden te zoeken. En ik ga naar de bank om te zien of het geld van de stichting is aangekomen.
Dinsdag 20 november.
Het is een vermoeiende dag. Ik zit nu op mijn dak en het is tien voor zes in de avond, het zal zo donker worden.
Gistermiddag zijn Paul en Kim aangekomen en samen met Sékou heb ik ze opgehaald.
Er was nog even een misverstand, ook Amatigue had een kamer voor ze ingericht, alles schoongemaakt, dus voor Joop was het een beetje een teleurstelling. Nadat ze de bagage gedropt hebben zijn we Joop en Amatigue op gaan zoeken en we hebben zitten kletsen over van alles en pompen in het bijzonder. Na een uurtje ben ik opgestapt om Elly en Jack voor de zoveelste maal op het internet te helpen, het blijft sappelen in hotel Canari. Ik durf er niet zoveel meer te doen, Aguibou probeert ook de problemen te lijf te gaan en was des duivels dat ik me er mee bemoeide. Misschien dat ik hem morgen gewoon ga bezoeken, om uit te leggen wat er volgens mij mis is in het hotel. Het is hier nu echt een vol huis. De twee Burkinabés, Frits, Paul, Kim en ik. Kortom ik loop de hele tijd met koppen thee en koffie en moet (wil) bijspringen bij het oplossen van organisatorische pr-oblemen. 's-Morgens rijden we naar Sévaré naar de boekwinkel, we proberen een telefoontje te kopen en Paul en Kim wisselen geld bij de bank. Groot nieuws: HET GELD VAN DE STICHTING IS BIJGESCHREVEN!. Kleine tegenslag, het raam van van één van de portieren van de auto valt uit zijn sponning, maar thuisgekomen knutsel ik met een stuk metalen strip de boel weer in elkaar, ik weet niet hoe lang het blijft zitten. En om half een rijd ik Frits naar Mopti, omdat hij de boot wil nemen naar Térengué, een dorp midden in de Delta van de Niger, waar de familie vab zijn vrouw woont. Zaterdag komt hij weer terug. Daarna koop ik mijn tweede fiets, made in Japan.
En hoe verloopt onze reis. De tweede dag, we rijden richting Pyreneën. Een dieptepunt, we worden aangehouden door een Franse politieauto, mijn auto lijkt ze overbeladen, ze vergelijken de auto met een die volgeladen op weg is naar Marokko, ze zijn onder de indruk als we melden dat einddoel Mali is, een flink stukje verder. Of we maar achter ze aan wilden rijden naar een weegschaal. Ik houd mijn hele hart vast en oh jee, we zijn bijna 100 kilo te zwaar. Ik zit al te wordtelen met het idee om spullen te droppen, maar gelukkig ze maken er niet echt een punt van, we mogen verder. We slapen ergens in een klein hotelletje, tegen de Spaanse grens aan.
P&K hebben ook wel heel erg hun best gedaan, een heel boek met films, de nieuwste Flight simulator, fles whiskey, twee busjes kerry, 6 harde worsten en meer. Kleren en rozijnen voor de Sanogo's, die bij ze bij aankomst uitbundig besprongen en omhelsden, overdonderd door blijdschap, (ikke jaloers). Nu zijn ook P&K vertrokken voor een werkbezoek aan de Dogon, samen met Joop. Ze zien het eigenlijk nog niet helemaal zitten, moe van de reis, ze hadden liever even een dagje willen bijkomen. Wat ik ook niet moet vergeten, ze brengen een DVD mee van de reis van Amsterdam naar Séveré, een film van Erik en (met ook opnames van Jiek?), vanavond ga ik kijken en als het niet al te ongeschikt is vertoon ik die vrijdag in mijn bioscoop!
De Burkinabés komen vanacht wel nog slapen. Hun auto hebben ze nog niet verkocht. Ze weten dat ze door de slimme autokopers worden ingepakt. De 5 miljoen die ze voor de auto vragen zullen ze niet krijgen. De geinteresserden weten dat ze weer terug naar huis willen en proberen dat uit te buiten door laag te bieden, ze murw te maken, totdat ze eieren kiezen voor hun geld. Slim en uitgekookt, maar het is de keiharde werkelijkheid, zo werkt het hier.
Woensdag 21 november. Oh jee, mijn batterij is bijna leeg, maar ik kan het kort houden.
De Burkinabés hebben nog steeds hun auto niet verkocht, ze hebben een bod van 2 miljoen, ze zijn eventueel tevreden met drie..... Vandaag heb ik met Baba gepraat over de tuinen en we gaan nu vaart maken. Vrijdag wil ik statuten hebben voor de Association des Femmes van Sangubaka, maandag zouden we die kunnen bespreken in het dorp. Verder is er nauwelijks nieuws.
Derde dag van onze reis. Die begint met een overstelpende hoeveelheid regen als we Spanje binnen rijden. De jerrycans hebben we van het dak gehaald om minder op te vallen voor de politie en we vangen daardoor ook minder wind. Het is een geruisloze dag, waarbij we tot voorbij midden Spanje geraken en daar in een hotel overnachten.
Donderdag 22 november.
De Burkinabés vertrekken al vroeg naar Mopti. Ze zitten in een lastig parket, want ze hebben hun karretje nog steeds niet aan de man gebracht. Een van de twee, Moussa, hij woont in Ougadougou, moet zaterdag met het vliegtuig naar Taiwan. Dus wordt het heel erg kort dag. De Malinese handelaars ruiken dat en schroeven ze de duimschroeven aan. Ik heb met ze te doen. De burgemeester had de auto laten keuren bij een garage. De mecanicien liet in zijn oordeel niets heel van de auto . Logisch, als hij beweert dat de auto goed is en er gaat over een maand iets goed mis, dan wordt hem de schuld in de schoenen geschoven. Met andere woorden, veel haken en ogen. Ik ben vandaag eigenlijk de hele dag bezig met het opstellen van statuten en het regelement voor de tuinen, nodig om meer structuur te hebben en druk te leggen op de mensen, opdat ze er niet het bijltje bij neerleggen. Het vergt een hoop concentratie en dan ook nog in het Frans natuurlijk. Maar ik ben een heel eind. En het internet op de Ecole Technique liet het afweten, ik heb Aguibou zelfs moeten bellen, ik kwam er niet uit. Aan het eind van de middag was de storing nog niet verholpen.
De vierde dag van onze reis. Rijden, rijden, het wordt spannend als we bij de Zuidpunt van Spanje komen. Aan de overkant van het IJ zie ik Afrika liggen en ik droom weg met mijn verrekijker. We kopen een kaartje van Tarife naar Tanger en zoeken een hotel. Overal immense kevers, kan ik mij herinneren.
Zaterdag 24 november.
Gisteren niets geschreven, een band geplakt van één van mijn twee fietsen. Dat wordt wel een probleem, er zat een stekel in van een plant, ja die liggen hier overal, dus ik kan nog wat verwachten. Misschien moet ik sterkere banden kopen, misschien wel in Nederland. Ach ja, de Burkinabés hebben eieren voor hun geld gekozen, ze waren helemaal murw en de auto heeft niet meer dan twee miljoen opgebracht. Ik heb ze niet meer gezien in hun haast om met de mini-bus terug te keren naar Burkina.
Vrijdag de vijfde dag, een grote dag. De boot naar Tanger, de formaliteiten bij de grens in Marokko met de louche tussenpersonen die je voor flink wat geld (een euro of 15) langs alle kantoren helpen. Zelf zou je er bijna niet uitkomen. De voorzieningen zijn chaotisch en heel slecht. Voortdurend wordt in alweer een ander kantoor om een pen gevraagd, die ze in elk geval wel weer netjes teruggeven. Maar na een dik uur kunnen we voort, we wisselen geld en rijden het chaotische Tanger uit, we kiezen de vierbaans snelweg naar Rabat, die nagenoeg leeg is. De Marokkanen prefereren de oude en drukke tweebaansweg om een of twee euros aan tol te besparen, om die daarop natuurlijk weer dik kwijt te zijn aan véél meer benzine en ergernis. We lunchen in een bijna verlaten wegrestaurant en we rijden tot een 120 kilometer voor Marakech waar we voor het eerst kamperen.
De bioscoop was weer volledig uitverkocht. Ik denk altijd dat het op een gegeven moment vol is maar dan komen er toch weer meer. We beginnen met Eriks film over onze reis, als we daarin aankomen verneem ik luid applaus. De voorfilm met Charlie Chaplin werd weer met gejuich begroet en de hoofdfilm was een Chinese vechtfilm Crouching Tiger - Hidden Dragon, maar eentje van een bijzondere kwaliteit, de mensen bleven ademloos naar de twee uur durende film kijken.
En nu vandaag zaterdag. Ik heb nog flink kunnen werken aan de statuten voor de eerste association des femmes. En nu komt Baba binnen en gaan we verder.
We hebben een discussie over het opzetten van de Association. Hij wil, net als voor de beheers-stichting voor de Stichting Mopti, een officiele ONG oprichten. Voor mij is een contract een contact. Als iedereen ondertekent zou dat volgens mij voldoende moeten zijn. Nee, hij vindt dat dit soort dingen officiëel moet regelen. Ik blijf daar mijn vraagtekens bijzetten, maar Baba krijgt voorlopig het voordeel van de twijfel. We besluiten om maandag een grote vergadering in Sangubaka te organiseren en om geen tijd te verliezen vertrekken we samen spoorslags naar het dorp, om de chef de village te waarschuwen. Hij belooft dat maandag de vrouwen aanwezig zullen zijn.
In iedere geval krijgen we maandag een heel drukke dag, de vergadering in Sangubaka, naar de bank en een ontmoeting met de eigenaar van het mogelijke terrein voor het Centre Culturel!!
Baba vertelde nog dat de Burkinabés de auto mee terug hebben genomen naar Burkina. Nadat ik ze had gedropped in Sévaré bleek de aspirant koper het geld niet paraat te hebben, waarop ze besloten terug te rijden. Ik heb met ze te doen, aardige mensen en een mislukt avontuur.
Zesde dag, we rijden naar een camping vlakbij Marakech en nemen snel een taxi naar de stad. Wat ik mij het meest herinner is het eindeloos vermoeiende geslenter door de stad, die voor mij de stad niet meer is, het restaurant op het beroemde plein, waar ik altijd weer de naam van vergeet (Djema el Fna), en het feit dat als ik na het eten opsta, ik subiet door mijn voet zak en behoorlijk pijn heb. Ik kan niet anders meer dan hinkelen. Mijn vrienden ondersteunen mijen ik ben er niet gerust op. (geen foto van de camping, ik denk ivm mijn voet)
Zondag 25 november.
Ik kan vanmorgen niet goed op gang komen, ik zit een beetje te niksen en te internetten, maar wel leuk. Er moet gewerkt worden. Paul en Kim zijn voor dag en douw vertrokken naar Joop, Frits kwam terug uit Térengué, de brousse, hij dorst gisteravond niet meer te bellen en heeft de nacht nog op de boot doorgebracht. Net kwam ook Christian goeiendag zeggen en ik dacht dat het een goed plan was om met Dramane te bellen. Maar toen Emilia(!) de telefoon daar in Barcelona opnam, haakte Christian meteen af, geen behoefte met haar te spreken. Jammer dat de sfeer de laatste tijd zo slecht is tussen die twee. Maar ik heb in elk geval Dramane gesproken, hij spreekt al een paar woorden Spaans. Tegen mij is hij niet zo'n prater trouwens, ik weet maar weinig uit hem te trekken. Maar hij heeft het naar zijn zin, ik heb beloofd vanmiddag grand-mère te halen opdat ze elkaar even spreken.
