Dit is Willem Snapper's nieuwsbrief nr 82 van 10 augustus 2008.
U kunt zich aan- of afmelden voor de aankondiging: wsnapper@mopti.nl
Waarin ik een klein traantje wegpink
en
Waarin Saskia 70 wordt!
Zondag 3 augustus 2008
Het is voor mij een beetje een stressy dag, mijn nieuwsbrief moet de deur uit en het lijkt erop dat mijn computer niet verder wil vanwege de Trojaanse paarden. Ik heb alles geschoond, waardoor sommige programma's het niet meer doen. Maar uiteindelijk om twaalf uur Malinese tijd is toch alles de deur uit.
Dan ontstaat het probleem dat de afvoer van de badkamer verstopt is. Ik probeer via het doucheputje de boel te ontstoppen, maar het resultaat is dat de douchevloer onder de derrie stroomt. Ik zit nu te wachten op iemand die de boel kan ontstoppen. Wel jammer, we hadden naar Somadougou kunnen rijden vandaag naar de markt.
Ik ben vergeten te vertellen dat het gisteravond weer filmavond was. De lange film "A Chump at Oxford" van L&H, en de tekenfilm Les Trois Brigands.
Dinsdag 5 augustus.
Ik begin de dag met een telefoontje naar Nederland: mijn zusje wordt vandaag 70, niet te geloven.
Via de webcam en skype kwam ze luid en duidelijk over, je zou haar niet snel 70 geven! Zondag is het grote feest. Treurig dat ik daar niet bij ben.
Gisteren heb ik mijn vier logees op de bus naar Bamako gezet in Mopti. Toch een echt afscheid, ik had even het gevoel dat ik alleen achter bleef, het kostte me zowaar enige moeite. Het betekende gisteren ook vroeg opstaan. Ik sliep op het dak, opdat mijn eigen badkamer door de anderen kon worden gebruikt vanwege de verstopping in de logeer-badkamer en je daar alleen via mijn slaapkamer kunt komen. Midden in de nacht werd ik wakker vanwege het geklapper van het tentje en besloot ik hem te verplaatsen binnen de luwte van de torenkamer, hetgeen door de harde wind nog niet meeviel. Het lichte tentje schoof alle kanten op, maar toen ik er eenmaal in lag bleef hij staan. Het bleef een onrustige nacht, want er was ook minimaal één mug naar binnen gevlogen.
Een nieuw verschijnsel is het feit dat er af en toe een zwart gezicht naar binnen gluurt in de badkamers. Zondag betrapte ik er eentje. En vanmorgen zag ik ook weer zo'n zwart koppie voor het raam verschijnen. En steeds kan ik niet met zekerheid zeggen wie het is, ik vermoed Paultje. Ik ben daarop naar Founé gelopen en die heeft hem een paar flinke tikken uitgedeeld. Ik heb Paultje doen beloven dat hij dat niet meer zou doen, hoewel hij het voorval ontkende. Hand erop. Annegriet had eerder ook al het idee dat er mensen naar binnen gluurden.
Eindelijk, zes uur, komt de puttenzuiger om de grote put leeg te maken. Het moet in twee keer, maar dat kan vandaag niet meer, want de tankauto heeft geen licht en mag bij donker niet rijden. Morgenochtend om zeven uur komen ze terug voor de tweede zuig.
Daarnet was Lassine hier. Jullie weet wel, de schat, de chauffeur die ons door de Dogon heeft gereden en naar Tombouktou. Hij had voor de familie een paar cadeautjes gekocht, omdat hij die zo aardig vond. (Hij was niet de enige.) Hij hoopte dat zij die nog mee konden nemen. Maar dat lukte dus niet.
Binnenkort komen er een paar Nederlanders naar Mopti en ik kan ze vragen het kleine pakketje mee te nemen. Dat mag geen probleem zijn. Verder, ik weet niet meer waarom we erover begonnen, maar zijn oom, de eigenaar van de auto, heeft hem flink laten stikken en Lassine wil nooit meer voor hem rijden. Het is zijn verhaal, hij vertelde dat hij voor het reisje naar de Dogon 15.000 CFA heeft gekregen en voor Tombouctou 10.000 CFA. Dan heeft hij ook zelf nog dingen betaald plus de binnenband voor 5.000 CFA. Al met al heeft hij buiten de fooien om er bijna niks aan overgehouden. Een treurige geschiedenis. Ik heb hem vandaag nog maar 10.000 extra gegeven, daar was hij natuurlijk heel blij mee, maar het is natuurlijk belachelijk. Hij baalt van zijn oom. En dan koopt hij ook nog cadeautjes. Lassine is een bijzondere jongen en dat is ie.
Hij vertelde verder dat hij twee dagen ziek op bed heeft gelegen met malaria. Een andere oom, die dokter is in het ziekenhuis in Mopti heeft hem vanwege de ernst zelfs injecties gegeven. Het ging nu weer redelijk goed met hem.
Baba kwam vandaag langs, min of meer zomaar. We zouden eventueel naar het huis van Dramane kijken. Maar ik zag dat zijn gezicht daar niet naar stond. Hij vertelt meestal niet zoveel over zichzelf of waar hij mee bezig is. Maar met een beetje getrek kwam de aap uit de mouw. Hij is al twee dagen bezig met een groep van de armste mensen in Mopti, die en masse uit hun huizen worden gezet en huizen die daarna met de grond gelijk gemaakt worden. Hun tuinen en veldjes met mil worden omgeploegd. De grond is door een louche ambtenaar aan een rijke grootgrondbezitter verkocht en die wil nu dat de mensen van "zijn" land verwdwijnen. Voor hem betekent het niets dat de mensen er al zo'n dertig jaar woonden. Baba probeert een advokaat te vinden, die er nog een stokje voor kan steken, maar dat valt niet mee. Ook hier zijn advokaten schier onbetaalbaar.
Vrijdagavond 8 augustus, kwart voor zeven. Zo dadelijk begint de film, het wordt Hancock, een Batman-achtige aktiefilm. Sékou en de kinderen slepen met stoelen en banken, ze zetten de apparatuur op hun plaats. Het heeft vanmiddag een beetje geregend, niet veel, om niet te spreken veel te weinig. Het begint zorgelijk te worden, het gewas wil niet groeien, je kunt dat nu overal zien. In deze tijd zouden de mil-planten zeker een meter of hoger moeten zijn, ze komen meestal niet hoger dan twintig centimeter. Als de oogdt mislukt wordt dat hier een groot probleem. In andere gebieden gaat het gelukkig beter, dus op zich zal er niet zo snel te weinig zijn. Maar het zorgwekkende van het probleem is, dat de mensen hun mil dan op de markt moeten kopen en daarvoor hebben ze geen geld. Dat betekent òfwel de broekriem aanhalen òfwel er moet hulp komen van buitenaf.
Ik voel mij al een paar dagen niet honderd procent, ik ben altijd bang voor malaria, er zijn inmiddels weer behoorlijk wat muggen, ik voel mij moe en gisteren had ik zelfs wat verhoging. Ik heb ook niet veel trek. Het kan ook de vermoeidheid zijn van de laatste dagen. Het gaat wel over.
Founé is vanmorgen voor een weekje naar haar geboortedorp vertrokken, ik heb haar in Sévaré langs de weg gezet met een zware zak spullen, een grote gevulde emmer, Austin en een fles water. Ze moet 170 km verderop uitstappen en dan moet ze nog een vijftal kilometers te voet. Hoe ze dat allemaal meesleept met een misschien jengelende Austin is een raadsel. Emmer op haar hoofd, Austin op de rug, in de ene hand de grote blauwe zak en in de andere de fles water. Heel misschien kan ze een stukje meeliften op een ezelkar. Ik geef haar nog snel 10.000 CFA, daar was ze heel blij mee, want ze had nagenoeg niks bij zich.
Ik houd mij al drie dagen bezig met een aantal notebooks, die opnieuw moeten worden geïnstalleerd. Geen bijster interessant werk, maar het houdt me van de straat.
Ook heb ik de kraan van de logeer-badkamer vervangen. De vorige heeft het nog geen twee weken volgehouden. Niet te repareren en garantie ho maar. Het ziet er prachtig uit, maar de kwaliteit is ver onder de maat, Chinees onduidelijk spul.
En vanmorgen is Modibo, zoon van Bakary uit een voorechtelijke relatie, met de boot naar Sévaré gekomen. Hij moet vijftien jaar oud zijn, woont bij zijn moeder in Koulikoro en is van plan een maandje te blijven. Tegelijkertijd is ook iemand anders uit Koulikoro bij hem komen aanzetten. Een jongen van de Bozo-stam (de vissers), de slaven van de Dogon. Al is die term niet altijd even duidelijk. De Bozo beweren dat de Dogons hun slaven zijn, de Dogons beweren andersom. Slaven is een groot woord. De stamleden zijn verplicht elkaar onder alle omstandigheden te helpen, ze mogen onderling evenwel niet trouwen. Hij heeft nu bij Bakary onderdak gevonden en hij hoopt dat Bakary wel een baantje voor hem vindt. Bakary heeft er een hard hoofd in.
Bakary is al een aantal dagen niet in goede doen en gaat regelmatig niet naar het werk vanwege een vermeende palu. Bakary heeft zowaar het ziekenhuis bezocht en hem medicijnen voorgeschreven.
Zaterdag de negende.
Druk dagje, maar ik voel me veel beter.
Maandag begint de verbouwing van de keuken. De schuine aanrecht wordt breder en L-vormig, dan geeft meer armslag. En dan laat ik ook aanrechtkastjes maken. Dus vandaag heb ik de voorraadkast verhuist naar de salon en de nodige spullen schoongemaakt. Morgen de rest, zoals de koelkast en het fornuis. Vanaf maandag wordt het kamperen, geen keuken meer en geen water. Ik ben aangewezen op teiltjes en de wasbakken in de badkamers. Ik laat verder een nooit gebruikte deur vervangen door een raam. Het is even afzien, maar de verbouwing belooft een grote verbetering.
Vanmiddag werd de zon verduisterd door donkere wolken, stof en harde wind, maar geen enkele drup regen.
En vanmiddag moest ik een compleet nieuw menu maken voor de website van de stichting. Ik had in een opruimwoede met mijn stomme kop alles verwijderd (www.mopti.eu) en oh schande, op de een of andere manier had ik geen backup. Zonde van mijn tijd.
Zondagmorgen 10 augustus.
Mijn Saskia viert vandaag haar 70ste verjaardag. En ik ben er niet bij. Als dikke pleister op de wonde is door de feestgangers tot nu toe 1109 Euro gestort op de rekening van Stichting Mopti ter ondersteuning van de tuinenprojekten van Sarédera en Sangubaka. Ik vier haar verjaardag hier in Sévaré stilletjes mee en ik wens haar het mooiste feest van haar leven.
Gisteravond vertoonde ik de Japanse animatiefilm Kung Fu Panda, fantastisch gemaakt, maar dit soort films, zoals Shrek, Horton, enzovoorts begint mij een beetje te vervelen. En ik heb er nog een aantal op de plank liggen. Het publiek leeft wel mee.