Sékou en Arona aan het crossen
25 februari 2007
Dit is Willem Snapper's nieuwsbrief nr 9.
Wilt u op de verzendlijst komen (of er juist vanaf), stuur dan een mailtje: wsnapper@mopti.nl
Zondag middag 18 februari.
Het is een rustige dag, ik dacht steeds op zondag wordt er gewerkt , maar toch is dat niet zo. Ali wilde nog wel komen om de deur af te maken, maar ik vond het verstandiger voor hem om dat maar gewoon op maandag te doen. Kan hij het er een dagje van nemen. Hij maakt meestal behoorlijk lange dagen, komt om een uur of acht en vertrekt 's-avonds om een uur of zeven weer naar Mopti. Hij houdt wel net als de anderen netjes om 4 uur op, hoewel hij soms ook de verantwoordelijkheid neemt om iets af te maken. Soms heeft hij op het eind van de middag nog een ander klusje in de buurt. Meestal blijft hij hangen en heeft geen zin om op zijn min of meer gammele brommertje naar Mopti te rijden.
Ik heb mijn computernetwerkje nu zover, dat ik rond het huis draadloos kan internetten, wat een luxe. Op mijn dak, of zoals nu buiten voor de garagedeur. Kan ik tegelijk het hele gebeuren een beetje observeren. Sékou is puin aan het ruimen van het sloopwerk van gisteren, ondanks dat ik gezegd heb dat hij lekker niks hoeft. Maar daar wil hij niks van weten. Arona en twee van de kinderen heb ik achter de computer gezet binnen. Ikzelf was indertijd erg onder de indruk van het spelletje motocross madness. Met een virtuele motorfiets door het landschap crossen, nou de kinderen vermaken zich heel erg, ze zijn er niet meer weg te slaan, Arona (ik schat 20 en geen kind meer, incluis. Zijn telefooncabine is hij vergeten. De schroom waarmee hij tot nu toe naar binnen liep is verdwenen. Maar er is hier dan ook echt geen fluit te doen. Thee drinken, de hele dag door, beetje kletsen met passanten, een enkele keer komt er iemand die wil bellen. Het is warm, iedereen hangt een beetje te hangen, de werkers zijn er niet, en het is stil. Het is warm vandaag, ik schat een graad of 36. Het voelt in elk geval warm. Maar als je je rustig houdt is het goed te doen nog steeds.
Vanmorgen belde Ruben op, gezellig gesprek, toch erg leuk om af en toe iemand vanuit Nederland aan de lijn te hebben. Schept een band. Het kleine meisje van ik schat bijna twee van de overkant loopt op van die vreselijke piepschoenen, ik denk elke keer dat het vogeltjes zijn, of een van de piepende kruiwagens.
Het voelt wel een beetje decadent met de notebook op schoot, voor de mensen hier een onbereikbaar apparaat, 4 of 5 maal een jaarinkomen.
Maandag 19 februari
Vandaag komt Joop van Stigt weer naar hier voor zijn fantastische projekten in Dogon-land. Hij zou vanmorgen om 10 uur aankomen, maar het vliegtuig heeft vertraging. Het wordt nu dan wel vanmiddag, maar het is niet leuk om in Parijs te moeten opstappen, het vliegtuig zou om 3 uur vertrekken, en dan de hele nacht te vertoeven op een koud vliegveld, waar 's-nachts ook helemaal niks te krijgen is. Ja er zijn mischien koffie-automaten.
Vanmiddag komt hij hopelijk aan en ploft hij binnen in de hitte. Ik denk dat dat altijd wel weer even schrikken is.
Vanmorgen is de loodgieter langs geweest voor een offerte voor het huisje van Sékou. Er komt geen keuken, want er wordt op houtskool gekookt en niet dat doe je niet binnen. Er komt dus alleen een toilet / douche / wastafel. De andere ruimte wordt verder opslag. Verder komt er in de tuin een aansluiting voor water, voor huishoudelijk gebruik en om de tuin te besproeien. Sékou is heel erg geinteresseerd, logisch natuurlijk. Alles wat ik voorstel is goed, voor hem is het een enorme vooruitgang. Hij heeft nog nooit een eigen huis gehad, nou ja eigen, maar het wordt wel helemaal voor hem en de familie. Twee kamers, een douche/toilet, twee bergruimtes en een veranda. Voor mij alleen zou het al genoeg zijn.
Er schijnt een pakje te zijn aangekomen, Bakary belde me zojuist vanuit Mopti, heel spannend.
Vannacht goed geslapen, ik ben alleen al een paar dagen redelijk verkouden en loop de hele dag te snotteren. Dat komt waarschijnlijk door het stof. Er wordt door iedereen altijd erg geklaagd over de hoeveelheid stof, het is ook heel irritant, het komt overal in terecht, alles is altijd met een dunne film overdekt. En natuurlijk de gezondheid, ogen en ademhalingsorganen hebben behoorlijk te lijden. Er schijnt zelfs een verband te zijn tussen het stof van de harmatan-wind en meningitis. Dit jaar zijn er in Mali 9 mensen aan overleden, waarvan 4 in de directe omgeving van Mopti.
Gisteravond kwamen Arona en Sékou nog een uurtje achter de PC voor het spelletje met de cross-motoren. Ze hebben grote pret en zijn geconcentreerd bezig. Ik moet er echt een eind aan maken, want ik wil slapen! Ik was erg moe van het weinig doen.
Vanmorgen is de hele ploeg alweer druk bezig. Ik schat dat er wel een man of tien aan het werk zijn. Yacou laat het een beetje afweten.
Dinsdag 20 februari
Het is 9.23 uur, ik ben vroeg opgestaan, ik word mogelijk straks verwacht op de school, want gisteren is Joop uiteindelijk gearriveerd. Hij had niet zichtbaar geleden onder de lange reis. Het vliegtuig zou om 3 uur in de nacht vertrekken vanaf Charles de Gaulle, maar het vliegtuig stond in Lille. Alle passagiers moesten met de bus naar Lille dus ja, voordat dat allemaal is geregeld, is de helft van de dag weer voorbij.
Terug naar gisteren, bij de bank was het zowaar heel rustig en heb snel een rekening betaald voor het internet, daarna naar de Energie om ook een paar facturen te voldoen. Ik heb me daar weer zitten verwonderen. Overal heb je loketten, die uit veiligheidsoverwegingen klein worden gehouden. Twee mensen hadden allebei hun koppen door het loket gewurmd en de ene had zelfs een mobieltje aan zijn oor. Komisch gezicht. Daarna naar de kapper, die mij door Bakary was aangeraden omdat hij beter is geoutilleerd dan de meeste anderen: grote spiegel, goede stoel, ventilator aan het plafond, proper en netjes. Kortom een kapper van stand. Bizar dat de man mij vroeg Engels te spreken, zijn Frans was niet zo goed. Twee maanden geleden was hij hierheen gekomen vanuit Kumasi in Ghana. Daar was het vinden van werk te moeilijk en om onduidelijke redenen was hij in Sévaré neergestreken. Hij had het daarentegen geenszins naar de zin hier. Taalprobleem, te warm en liep echt te klagen. Beetje een zielepoot, die toch wel het initiatief had genomen om zijn geluk ergens anders te zoeken, dat wel. Maar ook hij, als hij de kans krijgt naar Europa te gaan zal hij die met beide handen aangrijpen. Hoe eerder hoe beter. In elk geval stond ik na 10 minuten weer buiten, lekker kort geschoren met de tondeuse op standje twee.
Om 5 uur kwam dan eindelijk het vliegtuig uit Parijs (Lille) en onder de wachtenden Amatigue en Joseph. Ik ben maar even achter Amatigue aangereden om Joop verder te begroeten en ben blijven plakken tot tegen tienen. Amatigue had een heerlijke maaltijd laten komen met capitaine en frites. We hebben de hele avond zitten braten over watertorens, containers, ventilatie en meer zaken. Het was gezellig. En Joop had van allerlei bij zich voor mij, mijn nieuwe creditcard, een grote hard disk, kabels en afstandbediening voor de beamer, de zaden van Erik, foto's en films van Paul en Kim, die hier in november en december waren en meer. Op weg naar huis heb ik bij Bakary een enveloppe opgehaald met een schitterende verjaarskalender van Jiek, Erik en Gerard met foto's van de reis. Geweldig. Nog later in de avond belde Gerard en meldde dat zijn 4-jarig paard Lieve min of meer plotseling was overleden, de dierenarts kon niks meer doen. Heel triest voor man en paard.
Nu zit ik te tikken en ben in afwachting of ik naar de school wordt geroepen. Ik zal straks wel even bellen.
Kamara komt binnen, het gaat weer goed met hem. De angine is over en brengt mij alweer een glaasje mierzoete thee. Hartstikke aardig natuurlijk, maar eigenlijk wil ik dat niet. Is de thee niet de oorzaak van de vreselijk slechte gebitten? Bij iedere slok voel ik mijn tanden wegkwijnen.
Sékou begint steeds meer te beseffen dat hij een nieuw huis krijgt. Eerst kwam hij natuurlijk heel lief met drie zelfgemaakte kleine sierkussentjes aanzetten om aan de muur te hangen. En nu heeft hij mij ook nog dronken gevoerd met Malinese dolo (konyon op z'n Dogons) (bier). Best lekker hoor, maar anderhalf bierglas is voldoende om je licht te voelen in het hoofd. Meer moet ik niet, anders word ik echt dronken. Volgens Bakary moet je het bier van de Bobo niet drinken, het is anders dan het bier van de Dogons, het is niet alleen het bier gemaakt van mil, ze voegen allerlei toe, Bakary had het over iets uit kippen. Ik persoonlijk geloof dat niet zo, volgens mij is dat rivaliteit tussen stammen onderling.
Op dit moment komen drie kinderen van Sékou om mij heen staan om te kijken wat ik zit te doen, zelfs tikken is voor hun bijzonder. Ze mogen van mij af en toe motorcrossen op de computer. Wat dat betreft is er weinig verschil met de westerse wereld, de computer is een uiters intrigerend apparaat, ook voor hun. Ik probeer de heftige spellen nog even buiten de deur te houden. Van Kim kreeg ik een CD met films van Dogon-dansen, duurt wel een uur, en die hebben ze helemaal uitgekeken.
Ze zitten nu achter mijn rug bewegingen te maken dat ze weer willen motorcrossen. Ik ga dus maar andere dingen doen. De komende twee uur kan ikzelf niet meer achter de computer. Het bier valt uiteindelijk toch niet zo goed. Aanvankelijk gaf het me een goed gevoel, maar even later ontaardde het in loomheid. Ik ga maar een half uurtje onder zeil. Ondertussen spelen de kinderen op de motorfietsen. Iedereen raadt mij altijd aan alles goed op slot te houden, maar ik vind dat toch wel erg vervelend. Dus ik laat gewoon de kinderen maar hun gang gaan en als ik een half uurtje later weer verschijn zit de salle d'ordinateurs vol en lopen de kinderen, maar ook de volwassenen in en uit. Zo hoort het ook. Zo wil ik het ook, mensen om me heen, open en gezelligheid. Ik hoop alleen dat ze niks meenemen. Ik verwacht dat ook niet. De kinderen zijn voorlopig timide en bescheiden. Ik denk dat Etienne, die hier een half jaar heeft gewoond ze behoorlijk de wacht hebben aangezegd. Daar doe ik nu mijn voordeel mee. Etienne was bepaald niet populair hier. Voorlopig ligt dat met mij anders, er wordt eerder te veel goeds over mij rondgebazuind.
De werklieden zijn om vier uur naar huis gegaan.
Oke, het is half negen en ik ben aan het koken. Lapje schapenvlees met aardappelpuree, mijn favoriete eten op dit moment. Meestal maak ik vooraf een bak sla, maar dat bewaar ik voor morgen.
Na het eten probeer ik de beamer, en het werkt, maar oh schrik, terwijl ik in de huiskamer zit te rommelen zie ik opeens weer een muis, en niet zo'n kleintje ook. Hij probeerde naar buiten te ontkomen, maar de buitendeur was helaas dicht, waardoor hij genoodzaakt was om naar mijn slaapkamer te glippen.
Woensdag 21
Inderdaad heb ik de muis vannacht bezig gehoord in mijn slaapkamer. Ik heb gisteravond ook een salamander ontdekt, een plat zachtrubber half doorschijnend beestje van ongeveer 15 cm lang, met zuignappen aan zijn pootjes. Sékou kwam ook nog even kijken, ik heb hem gevraagd hem niet meteen dood te drukken. Vanmorgen zat er ook een kleintje in mijn afvalemmer, die eigenlijk alleen wordt gebruikt om beesten te vangen. Ik heb hem buiten gezet, in de heg. Gelukkig heb ik hem tijdig ontdekt, er heeft in het begin ook al eens een muis ingezeten, die hield zich zo koest, dat hij van honger is gestorven.
In elk geval gaan ze vandaag overal drempels aanbrengen, dan kunnen ze niet meer onder deuren door en kan ik ze makkelijker lokaliseren en isoleren.
Het is half vijf en ik zit buiten voor de deur, het blijft decadent, dat wel, maar de kinderen zitten te motorcrossen en dan kan ik niet op de hoofdcomputer. Maar ik ben wel draadloos verbonden. Wat een luxe.
Ali heeft vandaag overal drempeltjes gemaakt. Ik heb dit keer minder vertrouwen in zijn werk, ik denk dat ze worden stukgetrapt, maar anders maak ik later zelf wel eens andere. Dat is niet zo heel moelijk. De hulp van de loodgieter is klaar met het hakken van de goot, wat een rotwerk, twee volle dagen. Ik heb ook handschoenen voor hem gekocht, want hij had zich al eens op zijn hand geslagen, hij was als een kind zo blij. Hij liet ze aan iedereen zien. Oh jee, er is een koe met een klein kalfje ontsnapt, die hier hard voorbij rennen, achterna gezeten door een Peulh, maar ik geloof dat ze ze al weer gevangen hebben. Er loopt hier trouwens ook altijd een groepje van zes jonge koeien rond, meestal zonder begeleiding, nemen hier en daar een hap van iets droogs, er is bijna niets eetbaars te vinden.
Ablo is even verderop aan het bidden. Als het zover is zegt hij: c'est l'heure, zoekt een plekje tussen de zandhopen en richt zich naar het oosten. Ablo, alias Abdoulaye, de entrepreneur die mijn huisje bouwt, een verschrikkelijk aardige man. Blijft altijd de rust zelve, heeft een overzicht en overwicht en wordt door iedereen gerespecteerd. Ik schat hem een jaar of 40, hij regelt alles, zorgt dat de materialen er zijn, dat de mensen aan het werk blijven, heeft altijd een ijsmuts op en rond zijn hals bungelt een mondkapje tegen de poussière, dat hij voordoet als hij op zijn bromfiets naar Mopti rijdt.
Yacou de andere entrepreneur, de zuchter met de hoge prijzen, die laat het afweten. Hij had beloofd gisteren langs te komen en in elk geval vandaag het latherite voor de nieuwe muur uit te spreiden. Hij had gisteren het verhaal dat hij al twee dagen met een van zijn kinderen in het ziekenhuis was, malaria. Maar hij zou toch minimaal even kunnen bellen.
Vanmiddag belde Sander zomaar voor een praatje, heel leuk, er word best vaak gebeld uit Nederland, gisteren ook Erik weer.
Ik was vanmorgen ook nog even op school. De spullen uit de container waren voor een groot deel naar buiten gesleept en een hele ploeg leerlingen was bezig gedemonteerde stoelen en tafels in elkaar te schroeven. De kasten, waar heel misschien nog iets van mij in zit zijn nog niet opengemaakt. Joop wil volgende week naar Tombouctou, ook hij is daar in 30 jaar nog nooit geweest, en vroeg mij om hem te vergezellen. Ik heb nog niet toegezegd, het lijkt me leuk om mee te gaan, maar ik wil ook graag thuis blijven om niks van de verbouwing te missen. Ze hebben even verderop een nieuwe leiding aangesloten op de waterleiding, die ik vorig jaar heb laten aanleggen. Mogelijk zit er voor mij nog een douceurtje in het vat, want de hoofdwaterleiding heb ik betaald en iedereen die zich aansluit moet in principe meebetalen, ik ben benieuwd.
Donderdag 22 februari
Tijdens het eten gisteravond (hetzelfde als eergisteravond, maar nu mèt sla) word ik rond half tien door Tyson gebeld, dat hij met pech langs de kant van de weg staat. Ik prop snel mijn eten achter de kiezen en stap in de auto. Het is donker en door de regelmatige tegenliggers is het zicht niet optimaal, ik rijd dus maar niet te snel. Halverwege nog steeds geen teken van Tyson, er staat nog wel een andere brommer langs de kant, maar dat is dus niet de goede. Ik bel nog een keer, want het punt waar ik op hem had gerekend is al ruim gepasseerd. Maar hij zegt dat ik door moet rijden, en inderdaad, na nog een kilometer zie ik een zaklamp zwaaien en een dik ingepakte Tyson, lichtelijk verkleumd langs de weg. Het blijkt dat de carburator is losgetrild, de schroeven zijn verdwenen en de pakking is ook weg. We laden de brommer in de auto en rijden naar Mopti, naar zijn huis, vlak achter het nieuwe stadion. Zijn vrouw ligt al te slapen, maar wordt voor mij ondanks mijn tegenwerpselen wakker gemaakt. Tyson haalt onmiddellijk zijn fotoalbum te voorschijn en laat de foto's zien waar hij zoal heeft gewerkt. Grootste trots is het stadion, waar hij in 2002 samen met de Chinezen aan heeft gebouwd.
Tyson is vanmorgen natuurlijk weer gewoon verschenen, na het ontbijt brengen we de moto terug naar de brom-fietsenmaker, hij zat nog in mijn auto. Dan maak ik nog een hele rits foto's van werk en werkers, ik zal er een paar uitzoeken om af te drukken. De kleuren komen helaas slecht uit mijn printer (goedkope cartridges). Ze zijn er echter toch verguld mee.
Inmiddels zijn ze bezig met de aanvoer van buizen voor waterleiding en afvoer. De jongste knecht is al tweeëneenhalve dag bezig met hakken in de vloer. De ondernemer-loodgieter loopt in prachtig gewaxed gewaad een beetje rond en doet niet meer dan het geven van wat aanwijzingen. Zelf steekt hij geen poot uit. Niet erg sympatiek, maar ja, dat hoort erbij. Kamara komt alweer met thee, die is de hele dag in de weer, de eerste thee, de tweede en de derde. Soms hebben ze ook nog een vierde en zelfs een vijfde ronde, de sterk-bittere smaak van de eerste is dan gelukkig verdwenen. Het blijft steeds even zoet helaas.
Ik ben vanmiddag weer eens in Mopti gaan kijken, ik was daar al een hele tijd niet meer geweest, nou ja alleen gisteravond met de brommer van Tyson. Bij Bakary wat kleine dingetjes verholpen aan zijn netwerkje. Duits gesproken met een paar toeristen, en dat viel een beetje tegen. Ik betrapte mijzelf erop dat ik de hele tijd over wil schakelen naar Frans.
Op de terugweg merkte ik op dat er vlak bij Mopti een uitgestrekt dorp is verrezen van ronde rieten hutten, ze staan in het gedeelte wat normaal gesproken onder water staat en waar de rijst wordt verbouwd. Het water laten ze via een sluizenstelsel weglopen en nu, binnen een maand is het land van schitterend groen veranderd in een volkomen dor en verdroogd landschap. Je ziet nu grote kuddes koeien rondtrekken, die wolken van stof doen opwaaien en de laatste restjes verdord groen verorberen.
Thuisgekomen zijn de meeste werklieden al naar huis en ik zet de kinderen weer achter het scherm.
Moussa kwam langs met een grote tros bananen en een grote papaya. Hij was iets minder gestressed dan gisteren, toen hij weer veel tijd had gestoken bij het verkrijgen van de beruchte lettre, die er nog steeds niet is. Ook de verkopers hebben het wel gehad zo langzamerhand, aan hun zal het niet liggen, het zijn de autoriteiten die niet zomaar een nieuw document willen afgeven. Het is mij niet helemaal duidelijk of hier nou ook nog steekpenningen in het spel zijn of moeten komen.
Tegen een uur of 10 loop ik nog even naar buiten en daar zit weer het vaste clubje mensen: Sékou, Arona en Mohammed geloof ik, een leerling van het lyceum in Sévaré. Hij doet me denken aan Bakary toen ik hem pas leerde kennen, jaar of vijftien misschien, maar aardig en slim. Hij ontfutselt mij op een sympathieke manier een T-shirt.
Het is lachen als Arona te kennen geeft dat hij wil trouwen met een meisje in Burkina. En als ik hem 100.000 CFA zou geven, dan zou hij onmiddellijk zijn biezen pakken, zonder dralen, midden in de nacht, zonder twijfel. Ik moet zeggen, mijn handen jeuken in mijn zakken. 100.000 Fcfa, dat is 150 euro, ik wil dat wel meemaken, hoewel ik dat jammer zou vinden, want hij is beslist een soort spil hier in de buurt. We zouden hem allemaal erg missen. Maar toch, voor hem is dat geld een schier onbereikbare hoeveelheid, terwijl dat voor mij peanuts zijn. Hij is zo enthousiast, partir tout de suite, zijn ogen glimmen, zijn gezicht straalt van gelukzalige verwachting. Jammer, ik doe het niet, dat is niet oke. Maar oh wat zou ik het hem graag geven. Ik speel met de gedachte hem wat te lenen, ik zal erover nadenken.
Het huis aan de overkant is nu ook verhuurd, aan drie Malinese mannen, die hier in Sévaré aan een projekt gaan werken. Ik heb nog niet helemaal begrepen wat, maar het gaat over lokale voedselproduktie. Beetje gek wel, drie mannen van kort in de dertig, die samen een huis betrekken. Ze werken alle drie voor hetzelfde projekt. Twee van hen voegen zich nog even bij ons. Niet veel later taai ik af. Het wordt mij te koud. Ben blij dat ik nu binnen zit en mij nog even kan opwarmen. Welterusten.
Vrijdag 23 februari.
Ik heb voor het eerst tegenslag, zoals ik het niet verwacht. En ik ben er behoorlijk van onder de indruk. Ik kan er hier ook niet echt over praten. Ik heb het Sékou verteld, die was er zijdelings bij betrokken. Ook hij is er stil van, hem treft geen enkele blaam, Bakary ook niet. Het is het vervelende van de kwestie dat er nauwelijks een oplossing is, althans ik weet het niet. Het gaat om de waterleiding. Ze zijn hier bezig met twee aansluitingen voor het water. Normaal gesproken krijg ik een bedrag als een ander zich op de waterleiding aansluit, omdat ik de leiding tot aan mijn huis heb betaald. Logisch. Zo heeft de overbuurman mij 100.000 Fcfa betaald voor zijn aansluiting. En ik dacht, dan moeten volgende gegadigden mij ook een dergelijk bedrag betalen. In principe hebben anderen mijn toestemming nodig om zich aan te sluiten. Zo ook nu dacht ik. Normaal gesproken moet men dus contact zoeken met mij, alvorens de aansluiting kan worden gerealiseerd. Dat is dit keer niet gebeurd, dus ik denk, ik ga naar het kantoor in Mopti en vraag hoe dit soort dingen in zijn werk gaan. Ik had een offerte en een rekening bij me om te bewijzen dat Bakary voor mij 1.800.000 Fcfa (2700 Euro) had betaald, ikzelf was toendertijd gewoon in Nederland. De chef echter, bekeek de papieren en vroeg mij om contract en reçu van de betaling. Die kon ik echter zo direct niet overleggen, ik zou thuis wel op zoek gaan. Ik ging nog even bij Bakary langs in zijn internetcafé en vroeg hem of het mogelijk was dat hij bij hem thuis nog iets kon vinden. Hij zou kijken, maar het leek hem beter om ook contact te zoeken met degene die van de situatie op de hoogte was, een zekere Maïga. Enfin, die wilde wel even poolshoogte nemen bij mij in Sévaré. Dus ik naar huis, en inderdaad kwamen twee mensen van de waterleiding en zeiden dat het zou worden geregeld. De nieuwe aansluiter zou 100.000 Fcfa gaan betalen en die zou ik moeten delen met degene die mij 100.000 had betaald. Ik denk en ik zeg ook, dat ik dat een beetje vreemd vind, ik had een groot bedrag geïnvesteerd en een ander gaat er met het geld vandoor. De verhouding leek mij een beetje zoek. Nou ja, nee, zo ging dat nou eenmaal en pas nadat ik nog een paar keer had verteld hoeveel ik wel had neergelegd en de papieren had laten zien, ontdekten zij dat er misschien iets niet in orde was. Ik belde Bakary en het werd uiteindelijk duidelijk dat degene die het indertijd had geregeld 1.100.000 Fcfa in eigen zak heeft gestoken. Vandaar ook dat er geen reçu was. Toen de twee erachter kwamen wat precies is gebeurd, smeekten ze mij bijna op hun blote knieën geen actie te ondernemen, dan zou het de degene die het geld had achterovergedrukt zijn baan kosten, maar de hunne waarschijnlijk ook. Dat laatste begrijp ik niet helemaal, hebben zij dan ook dingen verkeerd gedaan? Tot drie keer toe werd mij verzekerd dat hun lot in mijn handen lag, bij eentje stonden de tranen in de ogen. Ik heb ze verzekerd dat ik het eerst maar allemaal even wilde laten bezinken, dat ik erover wil nadenken en dat ik zonder hun erin te betrekken geen beslissing zal nemen. Bakary wil het er niet bij laten zitten, ikzelf twijfel. We moeten er nog maar eens over spreken en misschien wel met z'n allen. Ik heb het er moeilijk mee, voor het eerst voel ik dit als tegenslag. Het is voor mij niet eens zoveel geld, maar voor hier is het gigantisch. Sékou kan daar drie jaar mee toe en ik had zo veel liever Arona zijn 100.000 gegeven om te kunnen trouwen. Natuurlijk spelen andere tegenslagen ook een rol, de diefstal uit de container, het gedoe met de lettre d'attribution, waar ook Moussa het moeilijk mee heeft en zich de poten uit het lijf loopt. Ik durf hem ook niet te vertellen dat de grond die hij voor mij heeft gekocht, véél te duur was. Dat ook de offerte van Yacou veel te hoog is. Gelukkig heb ik een groot gedeelte daarvan kunnen overdoen aan Ablo, die, daar ben ik van overtuigd, de boel niet oplicht. Dat is mij voorlopig een grote steun in de rug, ook de werkers, het zijn schatten van mensen, die zich voor mij uit de naad werken, en dat voor een appel en een ei. Hoe blij was de leerling-loodgieter niet met z'n handschoenen! Maar zoals ik mij op het moment voel, zo ken ik mezelf niet. Ik heb het idee dat ik geen oplossing heb. Ik sta voor een lastige keuze. Drie man op straat of de dief laten lopen? En moet ik ook in discussie met Bakary, die is van de harde lijn, want het gaat om het geld van z'n vader.
Ik kan niet laten het te vertellen aan Ablo, ik moet mijn verhaal ook even kwijt, de computer is anders maar een dood ding. Ablo kwam vragen hoe het met mij ging en hoe het met de waterleiding was afgelopen. Hij had in elk geval een goede raad, kiezen of delen: terugbetalen of de chef inlichten. Ik zou ook contact kunnen zoeken met Sampana, de advocaat.
Ik hoop niet dat het zo verder gaat, dan raakt de lol er af. Voorlopig moet en wil ik het van de zonnige kant zien. Ik moet hier misschien alleen even doorheen.
Ik ga bij Madou mijn tafel ophalen, hij zou er een nieuw blad opzetten en de tafel schilderen. Hij belde dat hij klaar stond.
Zaterdag 24 februari.
Ik ben weer een beetje bekomen van de schrik van gisteren gelukkig. Ik heb met Bakary afgesproken dat we zondag de boel zullen doorspreken met de waterleiding-mensen. Bakary gelooft, dat hij bij hem thuis ook is afgezet, ook waar het de electra gaat. Electriciteit en water is hetzelfde bedrijf. Het gaat daarbij ook nog eens om behoorlijke bedragen. Ik wil het toch niet helemaal laten lopen.
We hebben gisteravond samen met de Sékou-familie de film Shrek gezien. Hartstikke leuke film, ik denk dat velen hem wel kennen. Allemaal enthousiast, grootbeeld op de binnenplaats. Jammer dat de notebook af en toe een beetje hapert, de volgende keer doe ik het met een gewone computer, dat is wel meer gesleep. En het werd op een gegeven moment wel flink fris. Rustige dag verder. Ik had gisteren voor de kinderen een nieuwe bal gekocht, een leren. Ze zijn er blij mee. De ballen van Paul waren inmiddels gesneuveld, daar hebben ze ook heel veel mee gespeeld.
Vandaag zijn de hele dag de loodgieters in de weer geweest. De met pijn en moeite ingehakte sleuven in het beton zijn al weer dichtgestort, nadat de leidingen erin zijn gelegd. Voor de deur is het weer een drukte van belang. Tyson, Ablo, Arona, een van de nieuwe buren, twee mensen waarvan ik de namen niet ken. Er wordt weer veel thee gedronken. De kinderen zitten al weer een paar uur te motorcrossen achter de computer. En ik zit nu op de binnenplaats te tikken. Het is een heerlijke avond, voorlopig een graad of 25 denk ik. Vanavond ga ik spaguettisaus maken, dus dat wordt weer smullen.
Arona komt mij trots een telefoonkaart van 5000 Fcfa laten zien, die hij voor mij heeft gekocht en die hij buiten mij aan de straatstenen niet kwijt raakt. Het zijn allemaal kaartjes van 1000 Fcfa die hij verkoopt. Het beltegoed gaat best snel op, volgens mij kloppen de tellers van Orange niet, of het is flink duurder geworden, dat zou kunnen. Wat heb je daar voor controle op?
Later op de avond wordt het weer flink kouder, iedereen klaagt steen en been. De echte chaleur is weliswaar in aantocht, maar hij laat nog even op zich wachten!