Dit is Willem Snapper's nieuwsbrief nr 103 van 18 januari 2009.
U kunt zich aan- of afmelden voor de aankondiging: wsnapper@mopti.nl
Waarin de couchsurfers niet van de lucht zijn
en
Waarin een onverwacht feest
Zondag, 11 januari 2009.
Gedurende de film van gisteravond werd ik meerdere keren gebeld, maar opnemen heeft geen zin. Door het geweld van de muziek van Michael Jackson kan ik niks horen. Na afloop belde ik terug, het bleek een telefoonnummer te zijn uit Tombouctou, het waren de Nederlanders die een computer voor me mee zouden nemen uit Nederland. Later vandaag belden ze mij weer, ze zaten nu in restaurant Via Via in Sévaré, dus ontmoette ik daar drie Nederlanders met twee grote Toyota landcruisers. Tot mijn grote verbazing vertelden ze mij dat ze dwars door de Sahara waren gekomen, oversteek naar Tunesië, over Tamanrasset in Algerije naar Tessalit en Tombouctou in Mali! Niet de gemakkelijkste route en ook eentje niet zonder gevaar. Van tijd tot tijd worden daar mensen gekidnapped en/of beroofd. Als ik van te voren geweten had dat ze die route zouden nemen, had ik mij nog even achter de oren gekrapt. Enfin, ze hebben een prima reis gehad en zijn er gelukkig heelhuids doorgekomen. De een beetje op leeftijd zijnde auto's hadden het fantastisch gedaan. En Hans haalde zowaar een paar stoffige vuilniszakken uit zijn bagageruimte waar mijn splinternieuwe computer in zat.
Thuisgekomen heb ik niet eens de tijd om de boel direkt uit te pakken. Op de binnenplaats ontwaar ik de grand-mère van Dramane, zie ook de vorige nieuwsbrief. Zaterdag nog had zij het besluit genomen dat zij echt wilde afzien van het verhuizen naar haar nieuwe huis, en konden Alberto en ik het huis gebruiken voor een soort opvang voor gehandicapte kinderen. Ze had zich echter bedacht. De opmerking dat het nog jaren zou kunnen duren voordat Dramane kon terugkomen, had haar doen besluiten eieren voor haar geld te kiezen en toch te gaan verhuizen! Waarschijnlijk ook onder de druk van de naaste familie.
Ik heb direct Alberto gebeld, om hem het nieuws te vertellen en te vragen of hij het er mee eens is. Ik had niet anders verwcht, maar hij was op zijn minst gelukkig met haar besluit. We kletsten ook nog even met Dramane, het was leuk. Iedereen is nu tevreden.
Nadat zij met haar neef was vertrokken, heb ik de computer uitgepakt. Het zag er allemaal prima uit, behalve dan dat hij het niet deed. Het hevige gehots en gebots in de auto door de Sahara moet het apparaat parten hebben gespeeld. Ik kom tot de conclusie dat de videokaart kapotgerammeld is. Als ik hem eruit haal komt de computer tot leven, maar er is dan natuurlijk geen beeld. Een nieuwe kaart moet mij hopelijk uit de brand helpen. Ik ga op zoek.
Laat in de avond komen de twee couchsurfers van vorige week terug, ik haal ze op uit Sévaré, waar ze na een barre tocht uit Tombouctou zijn aangekomen. Nog even een rectificatie, Martin komt uit Praag en Désirée is Spaanse en komt uit Tenerife.
Maandagavond. We komen terug van restaurant La Terenga. Het is stervernskoud, ik heb mijn dikste trui aan, maar het is altijd nog twintig graden.........
Dinsdag.
Sterker nog terwijl ik dit op dinsdagochtend zit te schrijven is het 15 graden, dikke trui en alle ramen dicht. Er staat een gure wind. Founé en Bébé hebben zich verschanst in hun keukentje, ze verwarmen zich aan de kookpotten. Het blijft raar dat we het over "koud" hebben, maar je gestel past zich kennelijk aan. Désirée zit binnen met een gewatteerde jas aan het ontbijt.
Het is een rustige dag, ik bezoek met Désirée en Martin de tuin in Sangubaka en daarna de markt in Fatoma. Tegen de avond komen de twee volgende couchsurfers, Barbara uit Frankrijk en Slawek uit Polen. Het is dus een vol huis. In elk geval kook ik voor alle vier de surfers, gebakken aardappels afgemaakt met eieren, gebakken sperziebonen, tomatensla en fruitsalade toe, papaya uit eigen tuin. Erg smakelijk en iedereen is tevreden behalve de arme Martin, hij eet niet mee, want zijn buik doet het niet goed. Gedurende de nacht zit hij vaker op het toilet dan dat hij in bed ligt.
Woensdagochtend vroeg vertrekken Barbara en Slawek alweer naar de Dogon, even lucht voor mij. Ik breng ze naar de bus, het is naar de taxistandplaats zeker drie kwartier lopen. Ik houd mij weer de hele dag flink koest, Martin ligt voornamelijk in bed. Ik probeer een netwerkje bij de Sotelma in Mopti aan de praat te krijgen, het lukt niet helemaal, liever gezegd, het lukt helemaal niet. Thuis bestudeer ik nog een beetje het probleem. Ik kook 's-avonds iets vergelijkbaars van gisteren voor Désirée en voor mij, Martin snoept een aardappeltje, maar meer ook niet. 's-Nachts is het toilet weer vaak bezet.
Donderdag.
Désirée en Martin besluiten nog niet naar de Dogon te gaan. Martin voelt zich wel wat beter, maar nu gaat ook Désirée voor de bijl. Zij is normaal gesproken veel voorzichtiger met eten dan Martin. Op de boot naar Tombouctou at hij gewoon met de pot mee, Désirée niet. Gedurende de dag wordt zij steeds zieker, buikpijn en misselijk. Ik zie hun hele trip naar de Dogon in het honderd lopen. Ikzelf zet nog een keer mijn beste beentje voor in Mopti met het netwerkje, ik heb wel enig resultaat, maar ik moet uiteindelijk toch afhaken. Rond vijven gaat de telefoon en Barbara en Slawek zijn al weer terug uit de Dogon, ik kan mij niet voorstellen dat zij in die twee dagen inclusief de heen- en terugreis veel hebben gezien. Ik ben benieuwd naar hun verhaal. Zondag komt Franca uit Bobo Dioulasso samen met Kensa, haar buurvrouw, bij wie l'equipe du Mali zo heerlijk heeft gegeten, in elk geval voor één nacht. Ik hoop dat ik plek heb.
Zaterdag 16 januari 2009
Het is zeven uur en ik zit te wachten om Barbara en Slawek naar de bus te brengen. Die bezoeken vandaag Djenné.
Gisteravond vertoonde ik een beetje bizarre film: Battle Royale, een nogal heftige Japanse film over een schoolklas, die zichzelf door toedoen van een leraar vernietigt. Als ik vantevoren had vermoed dat de film zo bloederig was, had ik hem denkelijk niet vertoond, al met al liep er vanavond hoegenaamd niemand weg. De film was bizar, edoch ook wel bijzonder, uiteindelijk in elk geval niet echt een aanrader.
Gisteren ben ik met Jean Claude en Jaqueline, twee tijdelijke Franse leerkrachten aan de Ecole Technique, in Mopti een fiets gaan kopen, ze hebben daar Japanse fietsen van betere kwaliteit. Ze zijn tweedehands en komen via Ghana naar Mali. Ze zijn stukken beter dan de nieuwe Chinese fietsen die je hier overal kunt kopen. Zwak punt blijven de dunne banden, waar de venijnige stekels van afgevallen takken gemakkelijk doorheen prikken. Zelfs autobanden zijn niet veilig voor die stekels.
Ik ben gisteren uitgevallen naar de Sanogo's en ook naar Sékou. Voor de zoveelste keer vond ik een schoolboek van de Sanogo's verfrommeld tussen de planten. Het is meestal de kleine Austin die met een boek aan de haal gaat, er rustig op los tekent en bladen eruit scheurt. Er is niemand die zich erom bekommert. Ik ben bang dat ze er niets van hebben begrepen.
Even klagen. Ga ik me nu steeds meer aan dingen storen? Komt het doordat ik steeds teveel mensen om mij heen heb? Is het een soort vermoeidheid? Désirée heeft, hoe aardig ook, nieuw wc-papier gekocht, maar het bleken achteraf keukenrollen te zijn. Die worden nu achter elkaar door de wc gespoeld. Ik heb twee weken geleden net een verstopping van het riool moeten laten verhelpen, toen zat een putje helemaal vol met papier. Volgens mij verteert keukenrol-papier slechter dan normaal wc-papier. En voor de tweede keer in korte tijd zijn er mensen die er met de reservesleutel vandoor zijn gegaan. Misschien komt hij nog terug, anders moet ik alweer het slot vervangen, niet vanwege de veiligheid ofzo, maar opdat ik iemand een sleutel kan geven voor als ik er niet ben. En zo zijn er vaker kleine probleempjes. Ik wil mij niet steeds met alles bemoeien, ik wil niet steeds politieagentje spelen, papieren ophangen dat je dit zo moet doen en het andere weer anders, aan de andere kant het geeft soms wrevel.
Het is vandaag schoolfeest. Toen ik om acht uur terugkwam uit Sévaré stond er al een tent opgesteld met een heleboel stoelen. Op mijn vraag aan Douba hoe laat de Sanogo's naar school zouden gaan, antwoordde hij er om zeven uur moest zijn. Het was inmiddels al een uur later! Over tijd gesproken. Ik denk dat ik straks nette kleren aan ga trekken en even ga kijken. Volgens de Sanogo's duurt het feest tot vanavond vijf uur?? Ik houd u op de hoogte.
Half een. Even na tienen ben ik met Sékou naar de school gereden. Het ging om de officiële opening van een blok van drie lokalen van de school La Tolérance, waar ook de Sanogo's naar school gaan. Nu de twee vroegere leraren van de Ecole Technique, Christine en Gilles, over waren uit België, kon het feest worden georganiseerd. Het zijn deze Belgen die voor de financiering van het blok hebben gezorgd. We kwamen binnenvallen op het moment dat Christine juist het woord nam. De meeste officiële toespraken waren denkelijk al achter de rug, op zich kun je dat missen als kiespijn, de ene dooddoener na de andere.
Het wordt tijd dat hij zijn tanden gaat poetsen.....
Daarna was er een optreden van een groep muzikanten uit de Dogon en gaven een aantal leerlingen acte de présence. Het is schier onwaarschijnlijk met wat een flair en een lef die jonge kinderen voor het officiële publiek optraden. Een meisje, hoe oud zou ze zijn, tien of elf jaar, bracht een gedicht met een schwung, waar menigeen een puntje aan kan zuigen, alles gewoon uit haar hoofd. Een ander en jonger meisje deed er daarna niet veel voor onder. Een heel programma werd afgewerkt, van dansjes tot kleine sketches. Veel ook met een boodschap, de sida (aids) kwam uitgebreid aan bod evenals het belang dat de meisjes naar school gaan en geen geld hoeven te verdienen voor thuis. Kortom een uitermate geanimeerd gebeuren. Het viel mij op dat ik steeds meer mensen ken en dat ze herken en van de meesten ook hun naam weet. Het is goed voor mij om acte de présence te geven en handen te schudden, netwerken noemen ze dat geloof ik. Ik heb ook een aantal aardige foto's kunnen maken en ik heb op de valreep nog een paar fraaie exemplaren voor de nieuwsbrief. Een, zij het mooie, foto van een tomatenplant in Sangubaka is ook niet alles.
Zondagmorgen 9 uur. Ik kreeg vanmorgen de kans om heerlijk een uurtje langer in mijn bed te liggen.
Gisteravond heb ik de tekenfilm Le Roi et l'Oiseau vertoond van Arthur Grimault uit 1981.
Een bijzondere film, zonder bloedig geweld. De moeite van het downloaden waard en "heel wat beter" dan de film van eergisteravond. Helaas was niet iedereen het ermee eens, het is lastig om ook nog wat cultuur in Mali te slijten, dat wordt niet altijd begrepen of gewaardeerd, je kunt je ook afvragen wat cultuur eigenlijk is. Het was ook behoorlijk koud, ik had voor de gelegenheid een trui en een jas aangetrokken, toch stokte de thermometer bij 21 graden. Hoe moet dat met mij als ik in juni naar Nederland kom?
