Dit is Willem Snapper's nieuwsbrief nr 105 van 1 februari 2009.
U kunt zich aan- of afmelden voor de aankondiging: wsnapper@mopti.nl
Waarin Daco geen potten breekt
en
Waarin een derde Willem?
Vrijdag 30 januari 2009
Oh, ik heb mijn plichten verzaakt, het is al vrijdag en ik heb nog geen letter geschreven.
Het is lastig om te herinneren wat de afgelopen dagen hebben gebracht. Ik heb veel tijd besteed aan email en correspondentie, ik heb mij bezig gehouden met de website van de Stichting Mopti, waar ik een contact-formulier heb gemaakt, een redelijk nieuwe materie voor mij. Het is nog steeds niet zoals ik het wil hebben, maar het werkt voorlopig.
Zondag is Kenza teruggegaan naar Burkina, de dag ook dat Founé beviel van haar negen maanden oude dode baby.
De stemming is nu vrijdag nog steeds gedrukt. De hartelijkheid en de vrolijkheid zijn nog niet terugekeerd, ik merk het vooral aan Sékou. Als je er naar vraagt is zijn antwoord steevast, maar ook dat van Founé, "c'est la vie, y a pas de problèmes", maar zijn gezicht spreekt anders. Na negen maanden zwangerschap valt het verlies te zwaar. Hoe hadden ze zich niet verheugd op een nieuwe babietje, en ze waren er zo dichtbij!
Nog altijd komen er veel mensen langs om te begroeten en hun medeleven te tonen. Soeur Emilia van het ziekenhuisje, die halverwege de zwangerschap nog een echo had gemaakt, hield de doodsoorzaak op een infectie van het een of ander. Ik kon de laatste dagen niet merken dat er iets niet in orde was met de gezondheid van Founé.
Maandag heb ik Franca naar Mopti gebracht, waar ze vanwege haar werkzaamheden voor haar Stichting V!ve l'Initiative gesprekken wilde voeren in verband met haar diverse projecten.
Ik heb die maandag en ook de volgende dag niet veel uitgevoerd, ik heb voornamelijk achter de computer gezeten en ik kom een beetje tot rust. Ik heb boodschappen gedaan op de markt en ik ben naar de kapper geweest.
De kou is een beetje uit de lucht. De temperaturen zijn nu snel aan het oplopen, ik kan mijn trui al bijna tussen de motteballen stoppen. Voorlopig ben ik er blij mee.
Dinsdagavond heb ik Franca weer uit Mopti opgehaald. Als afscheid nodigde ze mij uit om bij Jutta, de eigenaresse van Hotel Mankante te gaan eten. Het werd nog een latertje die avond. We hebben tot half twee zitten kletsen over van alles, onder het genot van een heel pak Sangria.
Woensdag moesten we alweer vroeg op. Franca zou samen met Baba en Yvonne naar Bla rijden, zij stapt daar op de bus naar Bobo-Dioulasso en de anderen rijden door naar Sékou voor het plaatselijke festival en verder om te spreken met mensen in het pottenbakkersdorpje Farakou aan de overkant van de Niger.
Voor mij was het alweer een rustige dag, die prettig eindigt met een ontmoeting en een etentje met François Laureys, die samen met enkele anderen onderzoek doet naar satelietverbindingen voor de ziekenhuizen van Gao, Tombouctou en Mopti.
Donderdag is niet veel anders. Ik koop in Mopti een nieuw vignet voor de auto, een bewijs van het betalen van de wegenbelasting, het is niet zo duur, iets meer dan tien euro voor een heel jaar. Als ik even in de cyber van Bakary binnenloop, blijkt er weer een computer kapot te zijn en heb ik zowaar weer een klusje voor de rest van de dag.
's-Middags werd een voetbalwedstrijd georganiseerd door de school waar ook de Sanogo's op zitten. Daco maakte trouwens deel uit van de selectie en mocht de tweede helft invallen.
Helaas werd er met 2-0 verloren, maar dat mocht de pret niet drukken. Ik voel me echt een vader, als ik met "al mijn kinderen" zo langs de lijn sta, het is iets wat ik nooit zo beleefd heb, het doet mij goed. Het levert mij ook 66 foto's op, veel puin zit erbij dat wel. Het is elke week een toer om aktuele foto's te maken. Als ik de hele dag thuis zit komt er niet veel van. Als ik een paar van die meisjes zie met hun prachtige koppies en de fantastische kapsels, dan is mijn dag goed, zeker als ik er een paar op de gevoelige plaat kan zetten.
Ik word wel vaak gestoord, veel bezoek dat meestal niks meer wil dan mij goeiedag zeggen, maar die mij ook iedere keer een kwartiertje van mijn werk houden. Een typisch Malinees gebeuren en het heeft iets heel sympatieks, waar ik nog steeds niet helemaal aan gewend ben. Du moment dat ik "blank" bezoek heb is het trouwens minder, dan durven ze niet zo. Ik krijg net een sms dat Wim Schalenbourg en zijn vrouw Safi onderweg zijn vanuit Ségou. Die komen vanavond aan met de bus. Ik ben benieuwd.
Ze zijn nog zodanig vroeg, dat ik voor ze kan koken, het moet wel snel, want ik moet om half acht klaar zitten voor de film. Alweer een verkeerde keus: Ghosts of Mars, ik had van te voren niet goed gekeken en er zat meer bloed en geweld in de film dan mij lief was. De overvolle zaal vertrok echter geen krimp, sterker nog er was helemaal niemand die vertrok. Er werd ademloos gekeken. Na afloop drinken we een pils en kunnen Sékou en Safi gezellig "Bobo" praten, een taal die verwant is aan het Mossi geloof ik.
Zaterdag 31 januari
Ik heb nu opeens weer veel te schrijven. Gisteravond zijn dus inderdaad de twee couchsurfers uit Bamako aangekomen, de een beetje stille Wim van origine uit Hasselt in België en de mooie en praatgrage Safi uit Ouahigouya in Burkina Faso. Wim is journalist en schrijft onder andere artikelen voor het blad Internationale Samenwerking en verder voor een aantal Belgische bladen. Safi heeft een opleiding in het sociale vlak, maar tot nu toe heeft zij in Bamako geen werk kunnen vinden. Ik zou er vertrouwen in hebben als zij met zou kunnen samenwerken, zij heeft beslist vergelijkbare eigenschappen als Baba, maar ze lijkt mij wel minder ervaren.
Desalniettemin laat ik ze 's-morgens de tuin zien in Sangubaka en breng ik ze even naar Mopti.
Als ik om een uur of elf weer thuis kom, zitten Pierre met zijn vrouw uit Ibi uit de Dogon te wachten. Ze hebben een brief van mijn vriend Meni, die aan Martin vraagt of hij voor hem niet een 4x4 kan regelen, zodat hij met zijn apparatuur naar verdere dorpen kan reizen in de strijd tegen de vrouwenbesnijdenis. (Uitleg laat ik achterwege, het zou te ingewikkeld worden.) Het lijkt me hoog gegrepen en te veel gevraagd.
Pierre heeft natuurlijk computerproblemen en dat kost me een uurtje of twee. Maar goed, ik doe het zelf.
In de tussentijd komt Christian langs. Zondagochtend vindt de doop van zijn zoontje plaats in de kerk in Sévaré. Hij heeft voor mij een nieuw overhemd laten maken, dat ik morgen moet aantrekken. "Voor le grand-père", laat hij zich ontvallen. Ik ben er bang voor, ik heb ernstige vermoedens dat hun zoontje Willem gaat heten. Hij vroeg mij ook om zondag samen naar de kerk te gaan...... Ik maak mij een beetje zorgen over wat komen gaat, ik heb geen idee of ik morgen ook iets moet zeggen, in de kerk, of later bij de ontvangst bij zijn oom Joseph.
Ik maak me ook zorgen om Sékou. Hij ook zou morgen ook meegaan voor de doopplechtigheid. Hoe komt het bij hem aan, net een week na het overlijden van zijn eigen babietje? Het is cru, het zou mij niet verwonderen als ook hij zijn overleden zoontje Willem had willen noemen.
Ik begin mij zenuwachtig te maken, ik spring in de auto, ik heb niet eens een cadeautje. Ik zwerf door de Bavaria, ze hebben een hele stelleing met speelgoed, maar niets is geschikt voor een baby van zes weken. Bij Emile op de rond point kan ik ook niks vinden, bij de toeristenwinkel Farafina hadden ze een soort band van kralen om aan de muur te hangen, beslist wel mooi, ik heb maar niet naar de prijs gevraagd. En dan slaag ik uiteindelijk toch bij Coulibaly, de ouderwetse puinhoop-supermarkt. Het is een plastic karretje met leuke beestjes, het rijdt, draait, licht op en maakt muziek. Het is een grappig en vrolijk stuk speelgoed, hoewel, zal ik hem even Wimpie noemen, hoewel Wimpie er nog een beetje erg klein voor is.
Dan heb ik ook onbevestigd nieuws over de container. Hij zou afgelopen woensdag naar de haven zijn gebracht. Dat betekent nog drie à vier weken wachten....
Vanavond draai ik de klassieker Peter Pan, heel wat minder gewelddadig dan Gosts of Mars van gisteren.
Zondag 1 februari.
Ongetwijfeld zal deze nieuwsbrief later zijn dan normaal. Om half negen begint de doopdienst, daarna is een feest bij Joseph. Ik zal heet van de naald rapporteren.
De film was gelukkig stukken beter dan die van vrijdag, ook veel geweld en gedoe, maar in elk gaval niet zo eng en zonder bloed!
Oh, gelukkig, zijn naam wordt "Joseph", en niet Willem, ik heb mij teveel ingebeeld. Natuurlijk zou het mijn eer strelen, achteraf ligt de naam van zijn oom zeker ook voor de hand.
Het begon allemaal om acht uur vanochtend. Ik haalde de hele familie Douyon op bij huize Joseph, niet ver bij mij vandaan. Tegelijkertijd vertrokken de couchsurfers, terug naar Bamako, ik heb ze nog net gedag kunnen zeggen. Met een auto vol mensen, inclusief het jonge leven, rijden we naar de kerk in Sévaré. Ik geef toe, er waren méér mensen dan gisteravond bij mij bij de film. Aangekomen wachtten Christian en Isabelle voor de ingang, waar zij de naam bekend maakten aan de priester.
Daarop volgde een mijn insziens te lange dienst, maar het was wel een dienst die bruiste van de energie en het enthousiasme. Na een vrij lange preek werd de baby gedoopt. Ik heb een paar foto's gemaakt, maar ik ben niet met mijn fototoestel naar voren gelopen.
Joseph 2x en Isabelle
Na afloop was iedereen welkom in het huis van Joseph. De man straalde van geluk, omdat het kind zijn naam had gekregen. Ik werd samen met Française Magali naar een lege garage gedirigeerd, die volgezet was met stoelen. Langzamerhand vulde de garage met meer mannen, de binnenplaats van Joseph was bestemd voor de vele kleurige vrouwen. De meeste mannen zetten zich trouwens voor de garage aan een paar tafels en begonnen enthousiast te kaarten, van hun had verder niemand meer last. De feestelijkheden waren verder tamelijk eenvoudig. Christian kwam al snel aanzetten met een grote fles wiskey en een fles sangria. Dat had hij eigenlijk niet moeten doen, want een van de redenen dat deze nieuwsbrief zo laat is, is dat ik mij rond het middaguur al heb ontfermd over twee stevige mokken wiskey. Rond een uur of een wordt een heerlijke maaltijd opgediend, op zijn Malinees: rijst met vlees en doorgekookte groentes. Maar lekker!
Rond tweeën ga ik naar huis en probeer ik een paar zinnen op papier te zetten, maar het gaat niet, ik ga een tukkie doen. Het is nu bijna haf vijf en de nieuwsbrief is nog niet de deur uit.
