Klik hier voor de printversie
Mopti home page

Dit is Willem Snapper's nieuwsbrief nr 111 van 15 maart 2009.

U kunt zich aan- of afmelden voor de aankondiging:
wsnapper@mopti.nl

Waarin voetbalschoenen en een mooie film

Dinsdagavond 10 maart
Het is warm, buiten hangt een grijze mist boven de horizon. Dat betekent vocht in de lucht. Op mijn dak is het goed toeven. Ik heb een groot glas sangria ingeschonken met klontjes ijs. Tegenover mij zit Arona en terwijl Bello zich op de tafel nestelt hebben we wat discussies. Hij vertelt dat hij is 23 jaar oud is en dat er in het dorp in Burkina Faso waar hij opgegroeid is een man woont van 170 jaar. Dat is Arona teveel van het goede. Zo oud hoeft hij niet te worden en zonder werk al helemaal niet. Ik heb al vaker over hem geschreven, hij gaat mij aan het hart, ik hoop zo voor hem dat hij iets beters vindt dan het zware handwerk hij voor metselaar Tyson moet doen voor een hongerloontje van 1000 CFA per dag (1,50 euro). Hij droomt nog steeds van een bestaan in Europa, daar verdien je 500.000 CFA per maand (750 euro), al realiseert hij zich natuurlijk niet dat je daar in Europa niet veel van overhoudt. Als hij niet snel hier in de buurt iets vindt wil hij weer terug naar Kayes, vandaar uit is Europa dichterbij. Hij heeft het tenslotte al eerder geprobeerd. Hij zou zo graag ook trouwen, dat zijn vrouw voor hem kookt en dat ze samen wakker worden op een matras. Er klinkt veel deemoed in zijn stem. Ik vraag mij af wat er van de goede jongen moet worden. Er is hier nauwelijks werk. Hij heeft zijn charme mee, maar dat is niet genoeg.

Bij buurvrouw Madeleine is het feestje ter ere van de internationale vrouwendag

internationale vrouwendag

Het is nog steeds rustig, geen couchsurfers. Vanmorgen ben ik weer op virusjacht geweest op de École Technique.
Ook maandag is het rustig, het wachten is nog steeds op de compressor. Als die er is zal ik het weer drukker krijgen. Ik probeer contacten te leggen voor Soeur Emilia en specialisten in het buitenland. Zij heeft een echo gemaakt bij een oude man met een verdachte prostaat en ik heb die gescand en naar een paar artsen gestuurd, dat gaat vrij goed en er komt inderdaad antwoord op.
Sékou is apetrots op het hoofdstel dat hij heeft gemaakt voor het paard van Yvonne, hij heeft er ook goed voor betaald gekregen. Hij wilde de opbrengst met mij delen, maar dat heb ik natuurlijk geweigerd, dat zou al te gek zijn. Het zegt ook wel iets over de soms nog bijna feodale verhoudingen hier.

Woensdagavond, tegen achten.
Het is onwaarschijnlijk warm, vochtig ook, vanmiddag hingen lichte donderkoppen boven de einder. En waarachtig, ik hoor het rommelen. Of het echt gaat regenen is nog de vraag, het zou wel lekker zijn, maar volstrekt ongebruikelijk voor deze tijd.
Het enige noemenswaardige aan deze dag is het feit dat ik met drie Sanogo's naar Mopti ben gereden om voetbalschoenen te kopen. Ik zag er tegenop, er is eigenlijk maar één plek waar je die kunt kopen en ik heb daar zelf ook al eens een paar schoenen gekocht. Voor een gebouw liggen honderden paren schoenen uitgestald op de treden van het bordes. Alle mogelijke soorten, sandalen, sportschoenen, luxe schoenen, bijna alleen voor heren. Ik heb indertijd veel te veel voor die schoenen betaald. Douba begon met het passen, al wilde ik snel verder lopen, toen de man 17.500 cfa (28 euro) vroeg voor één paar. Ik dacht niet dat ik dat wilde gaan betalen. En de kwaliteit is natuurlijk 100 percent pet. Maar ja, de Malinezen zijn aanhouders, dus zo gemakkelijk kwam ik niet van ze af. Ik vertelde dat ik 2000 per paar (3 euro) wilde betalen, dat leek me redelijk. En ik moest drie paar hebben. Edoch, dat deden ze niet, ik heb uiteindelijk 10.000 CFA betaald voor alle drie paren. Het lijkt me nog aan de hoge kant, maar allah, het was in elk geval niet drie maal 17.500! En ik hoef ook niet de absolute bodemprijs.
De jongens zijn helemaal gelukkig. Donderdag is weer voetbalmiddag en zonder schoenen kunnen ze niet meedoen. Ik hoop van harte voor ze dat het minder heet is dan vandaag.
Ik zat vanmiddag met een boek op het dak, het is daar goed uit te houden. Maar ik wordt wel erg afgeleid door alles wat er rondom gebeurt.

Bello's favoriete plek, op tafel op het dak

Een jong maar stevig dienstmeisje in troosteloze kleren loopt af en aan met een kruiwagen en haalt water bij een kraan net achter mijn huis. De plastic jerrycans vallen regelmatig op de grond en zuchtend en steunend worden die weer op de kruiwagen geladen. Een beetje verderop ploegt een windhoos zich door de buurt en slaat mijn huis gelukkig over. Zwarte plastic zakjes worden door de draaiende wind hoog de lucht in geblazen en dwarrelen alle kanten op, het lijken net vogels.

de Sanogo's met twee vriendjes

De regen is natuurlijk uitgebleven, ik heb een paar minuscule spatjes gevoeld, het heeft geen naam.

Donderdagmorgen, het regent echt, al zijn het maar een paar verspreide grote druppels.
Het is geen bijzondere dag. Ik rijd naar Mopti, waar Baba wil "regelen" dat Sékou een rijbewijs krijgt voor zijn bromfiets. Dat is allang verplicht, maar er is een speciale aktie gaande om de bromfietsen officieel ingevoerd te krijgen, ze van een kentekenbewijs en nummerplaten te voorzien en het halen van een rijbewijs en dat alles voor weinig geld. Als je wacht tot na 30 april, wordt het een factor tien tot vijftien duurder en het is dus alleszins de moeite waard om het nu te regelen. Je moet hiervoor wel een officiële geboorteakte kunnen overleggen en die heeft Sékou natuurlijk niet. Normaal gesproken moet een rechter zich daarmee bemoeien en dat kost veel tijd en geld. En het gaat nu eenmaal om niet meer dat een fluttig papiertje met een naam, een datum, de namen van de ouders, een belastingzegel en een paar dikke stempels met een handtekening. Met Baba's hulp kan het eenvoudiger. In het huis van Baba zijn ze nog steeds met de verbouwing bezig. Het schiet op. Het zijn maar twee kamers, hoe groot zullen die zijn, 5x4 3n 3x4 meter misschien. Maar het wordt prachtig. De binnendeur is van een chique kwaliteit met randen, versiersels en koperen beslag. Mijn ogen puilden uit toen ik een prachtig wit gepleisterd gipsen plafond ontwaarde met profielen aan de zijkanten en ornamenten in de hoeken. Een beetje in de stijl van mijn oude huis in de Gerard Doustraat uit het eind negentiende eeuw. Ik had dat nergens eerder gezien. Vakmanschap, dat er niet om liegt, waar ik van sta te kijken.
Eind van de middag is het voetballen.

presentatie van de elftallen, links van voor naar achter:
Douba,
Daco en
Adama

De Sanogo's op hun nieuwe schoenen, maar het is toch niet eerlijk. Het is in feite de derde tegen de vierde en al kwamhet team van de Sanogo's nog op 0-1, er werd uiteindelijk met 3-1 verloren.

links Adama, die niet aan de bal komt

De qua postuur stevige Douba stond als laatste verdediger voor de keeper, hij is niet zo bewegelijk, dus hij miste het een en ander. Adama is eigenlijk te klein, maar Daco wil nog wel eens wat laten zien. Het was het niet genoeg, maar wat geeft het ook.

de penalty wordt niet gemist: 1-3

de meisjes beperken zich tot aanmoedigen en slaan op hun tomatenblikken

de tribune met in het midden Sékou en de onderwijzeres van de tweede klas in het paars

het jongetje ziet het van een afstandje aan, achter hem de schoolbel

Het was al vrij laat in de avond dat Modibo langs kwam met zijn dochtertje Jeneba. Die stormt altijd naar binnen om mij te begroeten. Modibo door polio gehandicapt, en Jeneba zijn dochtertje van zeven denk ik. Zij komen elke week wel even aanwippen voor een praatje. En ik ben voor Jeneba gezwicht, ik heb toegezegd dat ik met ingang van het nieuwe seizoen een privé-school zal betalen. Het is zo'n schat van een kind. Iedereen blij en ik ook. Jammer dat ik niet heel Sévaré naar school kan sturen.

Vrijdag 13 maart 2009. Als ik buiten kom voor het dagelijks ritueel om de hele familie te begroeten en te vragen of ze wel goed heb geslapen, is de lucht donkergrijs bewolkt. Dat voorspelt niet veel goeds voor de rest van de dag. Het vocht is niet uit de lucht en dat betekent onaangenaam warm. En weer is dit niet normaal voor de tijd van het jaar. Het hoort zonovergoten en droog te zijn, aangenamer dan die vochtige warmte van de laatste week. En echt regenen zal het nooit. De electriciteit valt in die warme periodes met regelmaat uit. Dat komt omdat het elektriciteitsverbruik hoog is doordat overal de climateurs worden aangezet.
Vanavond draai ik The Chronicles of Narnia: Prince Caspian, ik geloof een soort Harry Potter kloon, twee uur en een kwartier. Er zullen er wel heel wat in slaap vallen. Ik hoop dat de stroom niet uitvalt.

twee vriendinnen, die vreselijk zaten te "klieren" tijdens de film

Beeld uit de film Narnia II

Sinds een paar dagen is er geen mug meer te bekennen, dat is een prettige bijkomstigheid van de warmte, al weet ik niet eens of dat er iets mee te maken heeft.

Zaterdag 14 maart.
De film van gisteravond was een absoluut succes, ondanks de lengte. Tegen het einde dreigde een voorbarige slotscene nog roet in het eten te gooien, iedereen stond subiet op en een gedeelte was al naar buiten, toen bleek dat er nog een restje kwam van een minuut of vijf. Alles ging snel weer ziiten. Ondanks de warmte van gisteravond waren er weer heel veel mensen, elk plekje was bezet, ook aan de uiterste zijkant, waar je volgens mij nauwelijks nog wat ziet.
Vanavond denk ik een film van minder kaliber: Zathura, over een spel dat werkelijkheid wordt.
Ik denk, ik rijd nog even op de fiets naar Sévaré, dan hoef ik er morgenochtend niet uit als ik met mijn nieuwsbrief bezig ben, dan heb ik brood. Het was een beetje donker, had ik ogen in mijn achterhoofd, dan was ik misschien ijllings terug naar huis gereden. Toen ik vanachter de kassa van de supermarkt naar buiten keek, lag mijn fiets al op de grond en gierde een zandstorm rondom het winkelpand. Iedereen was bezig spullen veilig te stellen. Je verwacht eigenlijk regen, maar die komt niet. Dan verdwijnen ook zand en stof niet uit de lucht. Na een minuut of tien wachten ga ik snel bij de bakker langs en fiets ik terug naar huis, tegen een redelijk strakke wind in. Het asfalt is toch een beetje nat, maar door de warmte en de wind droogt het ook heel snel weer op. Vlak bij huis is het 't moeilijkst, striemen zand waaien van links over de weg. Het is ogen dicht, adem inhouden en doorfietsen tussen de vlagen door. Uiteindelijk valt het mee, maar ik zit helemaal onder het zand. Thuisgekomen sluit ik snel een aantal ramen, het is te laat, vooral mijn slaapkamer is een grote zandbak.
De film Zathura was inderdaad minder, maar toch ook best wel het aanzien waard, zeker hier in Mali. In Nederland zou ik er niemand naar toe sturen.
Het schijnt dat de container met de compressor in Tema in Ghana is aangekomen. Dan zijn we er nog niet natuurlijk, hij moet eerst naar Bobo in Burkina en dan moet ik hem gaan ophalen! Maar er zit schot in.

de tuin wordt groener en groener