Dit is Willem Snapper's nieuwsbrief nr 113 van 29 maart 2009.
U kunt zich aan- of afmelden voor de aankondiging: wsnapper@mopti.nl
Waarin Baba het weer eens probeert
en
Waarin een bezoekje aan de Efteling
Maandag 23 maart 2009
Ik heb The Young Ones -serie gevonden op het internet, ik zou de twaalf afleveringen graag vertonen, maar ze zijn in het Engels, volgens mij gaat er teveel van die maffe humor verloren.
Ik kom nog even terug op de navelbreuk van de kleine Oumar, een uitstulping op zijn buik met de grootte van een citroen, een fenomeen wat je vaker ziet bij kleine kinderen. Bij navraag schijnt dat aanhangsel normaal gesproken met de jaren weg te trekken en is het niets om je zorgen over te maken. Er moet worden ingegrepen als de navelbreuk niet midden op de navel zit, maar ernaast, dan kan het gevaarlijk zijn. Dat is bij Oumar echter niet het geval.
Mijn conditie hier is niet meer wat het is geweest. Ik heb samen met Sékou vanmorgen een vijvertje gemaakt en al deed Sékou het zwaaardere werk, ik vond het knap vermoeiend. Ik heb niet veel meer gedaan dan het uitgraven van de vorm, het storten van het beton, het aanbrengen van de wapening en het gladstrijken van wand en bodem. Het is naar mijn zin en ik hoop ook naar die van de eenden.
Ik schrok mij vanmorgen een hoedje van de berg vuile was die lag te wachten (maandag wasdag??). Founé vroeg of ook ik nog vuil goed had. Ik wacht wel een paar dagen. Toen ik vanmorgen het ijzer ging kopen voor de wapening van het vijvertje kwam Yvonne ook nog met een grote tas. Achteraf viel het mij nog mee, alles hangt nu te drogen en is weer schoon. Maar het blijft a hell of a job voor Founé en Bébé, al geloof ik dat ze het ook wel gezellig hebben met z'n tweetjes. Volgens mij gaat Bébé trouwens na de Pasen weer terug naar haar dorp en haar man.
Dinsdag 24 maart 2009
Ik heb vanmorgen een echte flitspuit gevonden in Mopti. Daarmee gaan we de hagedissen te lijf. Ze zitten de hele dag met tientallen tegelijk aan de druivebloesem te knabbelen. Die ga ik nu inspuiten met een zeepoplossing in de hoop dat de hagedissen die niet meer lusten, die horen juist achter de vliegen en de muggen aan te zitten! Voor de druiven heb ik ze niet ingehuurd.
Daarna moest ik naar de bank, geld ophalen voor de Stichting Vive l'Initiative, wat ik dan weer moet doorgeven aan Baba. Zelf heb ik een kapitaaltje nodig voor als ik naar Bobo om de compressor te halen. Na erg lang wachten ging ik met een dik pakket bankbiljetten naar huis. Maar bij de bank is genoeg te zien. Hoe iedereen elkaar kent, grappen en grollen maakt, hoe ze elkaar begroeten, zowel bij komen als weggaan. Ik word daar ook bij betrokken, als er naast mij een hand wordt geschud van een voor mij vreemde meneer, nemen ze die van mij ook altijd mee, ook als ik de schudder nog nooit heb gezien.
Vanmiddag kwam Baba langs om het geld op te halen. En oh jee, hij had een jonge meid meegenomen, ze heet Aisa en ik heb het sterke vermoeden dat hij haar aan mij wil koppelen. Hij stelde voor dat Aisa misschien vaker langs moest komen, dat we samen zouden eten of iets zouden drinken. Het was meer dan een gewoon bezoekje. Ze leek me best wel aardig al is ze niet mijn type. Ze had duidelijk mooie kleren aangetrokken, ze heeft een gebleekte huid, zoals veel vrouwen, ze had zich behoorlijk opgemaakt en er hing een wolk van eau-de-cologne om haar heen, of iets dat daar op lijkt. Wat moet zij met een ouwe bok als ik? Het heeft iets triests. Hoe zit dat, is het zo dat er vrouwen overblijven, die nooit aan de man komen? En wat doen die dan met hun verdere leven? Zonder kinderen heeft een vrouw hier nauwelijks status. Gaan zij dan vreemd om zich dat lot te besparen? Een relatie of een huwelijk van een man met een veel jongere vrouw is hier volstrekt niet ongebruikelijk. Daar komt bij dat veel meisjes al jong door de ouders worden uitgehuwelijkt, om er maar zeker van te zijn dat zo'n meisje een toekomst heeft. Het overschot aan vrouwen maakt hun positie op de huwelijksmarkt er niet sterker op. Vandaar ook dat polygamie hier niets bijzonders is, vermoed ik. Ik moet het allemaal nog zien. Baba schijnt echt serieus aan een vrouw voor mij te werken. Ik weet het niet.
Woensdag. Op de fiets naar de ONT om te kijken of nu eindelijk mijn rijbewijs is gearriveerd, maar Maiga, de betrokken ambtenaar is naar Bamako en als hij over twee weken terug is, neemt hij hem hopelijk mee. Heb ik dat niet eerder gehoord? Op de École Technique los ik wat computerprobleempjes op en voor de rest heb ik weinig te melden.
Tegen vijven komt Adama langs, de electricien met een monitor met een klein probleem. Hij is het die vorig jaar de pompen en de zonnepanelen in Sangubaka heeft geïnstalleerd. Hij vertelde dat hij nu de panelen gaat verzorgen voor de watervoorziening bij Yvonne. Niangaly, die de put graaft op het terrein van Yvonne, heeft daar nog steeds problemen. De pomp die hij gebruikte om het water weg te pompen om de put verder te kunnen uitgraven heeft het begeven. Ik vermoed dat er wordt gewacht tot de compressor uit Bobo komt, want als het goed is moet daar ook een pomp bijzitten. Overigens is dat een vuilwaterpomp die alles opzuigt wat er in een put bevindt, de normale pompen zuigen alleen schoon water. Yvonne vertelt mij later dat zij nergens van weet, ze heeft niets gevraagd of besteld. Mali zit soms geheimzinnig in elkaar. Het komt wel goed.
Donderdag 26 maart.
De kinderen hebben vrij. Ik heb het nu maar in mijn agenda gezet, want ik was dat natuurlijk totaal vergeten. Vandaag is het Onafhankelijkheidsdag, de dag dat Amadou Toumani Touré (ATT) in 1991 de macht overnam van dictator Moussa Traoré en het land heeft terugebracht naar de democratie. ATT, zoals hij altijd wordt genoemd, is zelf in 2002 tot president van Mali gekozen en in 2007 is zijn regeerperiode voor vijf jaar verlengd. Hij zit stevig in het zadel en is enorm populair. Het is moeilijk te beoordelen wat hij allemaal voor het land doet, maar ik denk dat hij door de bank genomen zeker geen slechte president is. Als hij ergens verschijnt is de bevolking in rep en roer, iedereen probeert dichtbij te komen om hem aan te raken of hem de hand te schudden. Hij wordt door de meeste stammen gerespecteerd.
Ik loop al een tijdje met het idee rond om iets leuks te doen met de Sanogo's. Ze hebben hier geen speeltuin en al helemaal geen Efteling. Bijna het enige dat ik kan verzinnen is een tochtje op de Niger bij Mopti met een pirogue, normaal een gewilde attractie voor de toeristen. Malinezen doen zoiets natuurlijk nooit, hoeveel Amsterdammers zullen nog nooit een rondvaart door de grachten hebben gemaakt? In elk geval zijn de Sanogo's erg enthousiast. Sékou en Founé ook trouwens, al heeft Sékou ook zijn bedenkingen. Hij kan het huis niet zomaar onbewaakt achterlaten! Ik weet hem ervan te overtuigen dat we het risico van een inbreker maar moeten nemen. We doen op slot wat op slot kan. Bébé heeft in haar hele leven nog nooit een rivier gezien, laat staan een boot! Het gezelschap wordt groter en groter. Ik vind het leuk als Yvonne ook meegaat en dus gaan we met de gele canari Toyota, want daarin is plek voor iedereen. Mijn auto kan zoveel mensen niet bergen. Het gezelschap completeert zich in Mopti op de kade met Baba en zijn vrouw Niaga met hun drie kinderen Aligy, Nanetti, Oumar en nog een vriendinnetje.
links Founé, Niaga, Pauli, Oumar, Daco en Bébé, achter: Sékou en Baba
Met enige vertraging gaan we uiteindelijk op "pad". Het is heerlijk zo op het water, er staat een heel licht koel windje. We doen ons vertrouwde rondje, langs de haven, naar de overkant en terug om naar de Niger te gaan, waar Yvonne eventjes hoopt te kunnen zwemmen. Helaas door de lage waterstand lopen we vast, Zowel Baba als de pirogier (de gondelier) springen met kleren en al het water in om de redelijk volle boot vlot te duwen. Omdat het al wat later wordt en de kinderen zich beginnen te vervelen, varen we terug. Al met al hebben ze allemaal genoten van ons tochtje in de Piraña van Kaatsheuvel van Mali.
Vrijdag 27 maart.
D'r valt niet veel te melden. Ik ben een uurtje op de École Technique en ik doe op de fiets een paar boodschappen in Sévaré. Menigeen verklaart me voor gek, het is op de fiets veel te warm, maar eerlijk gezegd valt dat heel erg mee. Je vangt op de fiets redelijk wat wind en het wordt pas warm als je thuiskomt en merkt hoezeer je zweet. Eigenlijk is het gewoon heerlijk en heel prettig is ook dat je niet eerst een dikke jas hoeft aan te trekken.
Ik ben vanavond met de James Bond-cyclus begonnen: 007 versus Dr No. De eerste in een serie van 24 films! Deze is uit 1962 en komt nog wel redelijk over al zijn de actie-scenes wel erg simpel uitgevoerd, die zien er in recente films heel wat indrukwekkender uit. Toch was het publiek tevreden. James Bond is voorlopig nog niet bekend, ik ben benieuwd of ze het bij volgende "Bonds" gaan herkennen. Er zat één scene in de film waar een beetje, maar zeer onschuldig in werd gezoend, dat ontaardde enigszins in gegiechel, het is vermakelijk.
Zaterdag 28 maart.
Ik heb steeds meer moeite 's-ochtends uit mijn bed te komen. Ik heb eigenlijk helemaal geen haast, maar ik vind het vervelend tegenover de Sanogo's, die al druk in de weer zijn als ik ze 's-ochtends ga begroeten. Vanmorgen was dat het pas om acht uur, schande!
Ik heb nieuws over de container, aanstaande maandag wordt hij ingeklaard in Ouagadougou, de hoofdstad van Burkina Faso, een week later ga ik de compressor ophalen in Bobo. Ik heb aangeboden in Bobo de trage computer van Franca opnieuw te installeren en daar heb ik wel een volle dag voor nodig. Verder wil ik zwaardere speakers kopen voor mijn bioscoop en een andere speakerset voor het anti-besnijdenis-project van Meni in de Dogon. Voor de terugreis reken ik twee dagen voor de 500 kilometer, met die compressor achter de auto moeten we langzaam rijden. En dan wil ik vrijdag terug zijn en is het gewoon 's-avonds film.
Voor vanavond heb ik een draak uit 1964, Angélique, Marquise des Anges. Hier zitten ook een paar vrij onschuldige liefdesscenes in, daar zal ook wel hilarisch op worden gereageerd.
Zondagmorgen. Wat die liefdesscenes betreft, dat viel erg mee. Voor het eerst heb ik een puur romantische film vertoond. Ik was natuurlijk heel benieuwd wat het publiek ervan zou vinden. Het viel me niet tegen. Wat Sékou betreft, elke film is goed, als het maar beweegt. Bij het publiek moet ik afgaan op hoe ze reageren. Soms komen kinderen mij na afloop bedanken, soms hoor ik onvrede, hun aandacht wordt minder, dan gaan ze kletsen, of ze geven de buurman een por, kortom het publiek wordt onrustig. Als de film ze aanspreekt zijn ze over het algemeen stil en nemen ze de beelden in zich op. Dat was eigenlijk gisteravond het geval. Met andere woorden, ik geloof dat ze van de film hebben genoten.
Vandaag is de zomertijd ingegaan. Hier verandert de tijd niet, dus dat betekent dat er nu een tijdsverschil is van twee uur. In Nederland is het nu dus twee uur later.
