Dit is Willem Snapper's nieuwsbrief nr 121 van 24 mei 2009.
U kunt zich aan- of afmelden voor de aankondiging: wsnapper@mopti.nl
Waarin een bezoek van La Première Dame
Dinsdag 19 mei 2009
Hè, eindelijk, ik heb Sylvain op de bus gezet. Ik ben opgelucht.
Al vroeg in de ochtend kwam Niangaly langs. De dynamiet was op en daarvoor zijn we naar Mopti gereden. Er is maar één adres waar je dynamiet legaal kunt kopen, het is een klein winkeltje waar de chaos overheerst. De winkel heeft als enige een autorisation, of er enige controle is betwijfel ik. Het winkeltje onderscheidt zich in niets van andere. Er liggen een aantal balen katoen opgetast, voor de handel, het ruikt er heerlijk, in een hoek ligt een enorme baal met anijs-zaad. In een andere hoek ligt een half aangebroken zak met staven dynamiet. Ik heb geen idee of het gevaarlijk is. Het schijnt niet verantwoord te zijn om de detonateurs (ontstekers) in dezelfde zak als het dynamiet stoppen. Het spul is niet goedkoop, met alles wat erbij hoort was ik een kleine 500 euro lichter en dat wordt er in een week of drie doorheen gejaagd. Ik heb de hele handel meteen naar Sarédera gebracht. De jongens waren vooral blij met een nieuwe katrol, eentje zoende het apparaat van voldoening. Maar ze waren ook blij met de grote zak mango's, die ik meebracht. Het valt voor de werklieden niet mee in de brousse, maar dat heb ik wel eens eerder beschreven.
De ochtend was alweer geheel om, toen ik thuis kwam. Het duurde niet lang of Soeur Emilia belde mij om aan te kondigen dat "La Première Dame" du Mali, Madame Touré Lobbo Traoré, de vrouw van de president Amadou Toumani Touré op bezoek zou komen. Ik heb snel nog even een dut gedaan en ben om half vijf naar het ziekenhuisje gegaan. Het duurde nog anderhalf uur voordat een enorme stoet auto's het terrein opstoof, begeleid door een paar politieauto's en twee trucks met militairen. Op alle hoeken van het terrein postte een (zwaar?) bewapende militair. Desondanks was de zichtbare beveiliging van de vrouw van de president minimaal.
Ik kon gemakkelijk erg dichtbij komen, dat was geen enkel probleem. Ik moest af en toe aan Beatrix denken, in Nederland is dit ondenkbaar. Wat zou er gebeuren als er iemand iets zou uithalen? Achter de muren zag ik de koppies van honderden kinderen, die zich vergaapten aan het onverwachte tafereel. Het geweld van alle auto's had ze ijlings naar het ziekenhuis geleid. Ik kon in elk geval prima foto's maken van la première dame en haar indrukwekkende gevolg, ook op verzoek van Emilia trouwens.
Is het verder in Nederland denkbaar dat de vrouw van JPB een enveloppe zou overhandigen met een bedrag van 1500 euro voor een paar minimale verbeteringen aan een ziekenhuis?
Het hele bezoek duurde niet langer dan een uur. Toen de tientallen auto's in een grote stofwolk waren verdwenen, leek het alsof er nooit zoiets had plaatsgevonden. De rust van de prille avond was geheel teruggekeerd, een aantal achterblijvers stonden er beteuterd bij en bespraken wat hen was overkomen.
Woensdag.
Ik zag gisteravond op de televisie dat het vandaag 43 graden zou worden in Mopti. En nu vroeg in de ochtend is het al erg warm, hier binnen 35 graden.
Het is een tamelijk rustige dag. Vanmorgen ben ik in Mopti geweest, om een document te laten maken waarop mijn verzekeringsagent verklaart dat ik vanaf eind 2006 verzekerd was voor mijn auto en dat ik geen schades heb berokkend. Dan vervalt hopelijk mijn bonus-malus-regeling niet en kan ik in Nederland de nieuw te kopen auto verzekeren met de maximale korting.
Ik voel mij al de hele dag tamelijk moe. Je hebt af en toe van die dagen. Vannacht was het ook wel echt erg warm. En slapen doe je dan ook minder goed. En dat heeft mij ertoe gebracht vandaag de clime in de computerkamer aan te zetten. Kouder dan 33 graden krijgt hij het niet, maar het is een groot genot en een ongekende luxe. Ik neem het er van.
Donderdag breng ik een bezoek aan Baba, we bespreken de acute problemen, we hebben het over zijn opvolger, over de douane in Nioro met de zonnepanelen en over een laatste vergadering in Sangubaka. De beoogde opvolger Oumar zit nog steeds in Bamako en kan daar nog niet weg. Na alle aanbevelingen van Baba aangaande zijn kwaliteiten groeide het vertrouwen om met hem samen verder te gaan. Maar zo gemakkelijk gaat het toch kennelijk niet. Een andere vertrouweling van Baba, Gouro, is erachter gekomen dat we iemand zoeken, die mij met mijn tuinen kan helpen, en die voelt zich nu een beetje gepasserd nu. Gouro ken ik wel een beetje, aardige jongen met wie ik tot twee keer toe in de Dogon ben geweest. Niets mis mee, maar voor zover ik toen heb ervaren, heeft hij niet de capaciteiten van Baba. Niet dat ik het idee heb, dat ik ooit iemand van het kaliber Baba zal vinden, die jongen is uniek, dat staat. Maar voorzover ik heb begrepen zou Oumar een aardig eindje in de richting komen. Baba stelt nu voor om een equipe te vormen, die elkaar helpt en aanvult. Bij mij begint zich wel steeds meer de gedachte te vormen dat ik iemand vast wil gaan betalen en niet meer af en toe losse bedragen, hoewel dat uiteindelijk op hetzelfde neer komt. Echter om nu meteen een hele equipe op de loonlijst te zetten gaat mij een beetje ver. Volgens Baba moesten we daar een modus in kunnen vinden.
Inmiddels is Tash gearriveerd, de wat mij betreft laatste couchsurfer van het jaar 2009. Ze is een heel ander type dan Sylvain. Volgens haar profiel is ze 30 jaar oud. Ze is bijzonder aardig, ze praat honderd uit en staat direkt klaar om te helpen en te doen. Ik houd dat zo de eerste dag nog maar even af, ze heeft een lange en vermoeiende reis achter de rug en ze had de afgelopen nacht maar heel kort geslapen. En zij heeft het ook warm, ondanks dat ze beweert dat thuis in Australië de temperaturen nog veel hoger kunnen oplopen dan de 41 graden van nu.
Douba, Adama, Bintou, Austin en Dako
Vrijdag, 22 mei.
Het is nu echt de hete tijd, de temperatuur loopt op tot 43 graden en ook binnen is het flink warm. Om een uur of acht komt Tash een beetje verlopen tevoorschijn. Vanaf 2 uur in de nacht bezocht ze met enige regelmaat het toilet. Volgens mij hebben we gisteren niets verkeerds gegeten ofzo, het kan het water zijn, of het feit dat haar lichaam even een rustige plek heeft gevonden waar het goed is om even op adem te komen. Bij haar lijkt het mij niet zo'n probleem dat ze nog een paar dagen blijft. Toch heeft de ervaring met Sylvain mij doen besluiten om het couchsurfen dit jaar aan de wilgen te hangen.
Ik lees vanmorgen in de krant dat het met de Gourma-olifanten, de laatste woestijnpopulatie in Afrika niet goed gaat. Veel waterbronnen zijn opgedroogd en de kleintjes proberen met hun slurven water te zoeken in verlaten putten in de woestijn, waarbij ze zover voorover hangen dat ze er in vallen. Ze zijn dan reddeloos verloren. Zo zijn er een zestal om het leven gekomen, terwijl de hele populatie naar schating 250 tot 400 exemplaren groot is. Het jaar 2009 schijnt een droger jaar te zijn dan voorgaande. Dat vind ik gek, want het regenseizoen is nog niet eens begonnen. Misschien komt dat omdat er in 2008 te weinig regen gevallen in die afgelegen streken, zodat het laatste water daar nu helemaal is opgedroogd.
Ah, er is een storm losgebarsten, stof alom, we hebben in eerste instantie de de hele film-opstelling weer naar binnen gehaald, om hem even voor achten weer terug te zetten. Meer dan een kwartiertje Michael Jackson is het niet geworden, de storm, die even was opgehouden, kwam onverminderd terug. De wolken stof maakten de vertoning onmogelijk. We gaan het morgen weer proberen, jammer is het wel. En nu zit ik weer binnen, waar het nog steeds warm is.
Het duurde niet lang of het begon ook te regenen, niet zo heel veel, maar gelukkig was het stof uit de lucht en de temperatuur was tot aangename waarden gezakt. Ik heb met Sékou maar een pilsje genomen.
Zaterdag 23 mei.
Na het ontbijt met Tash (wat een verademing vergeleken met Sylvain), heb ik met Niangaly een begroting gemaakt voor het verder graven van de put in Sarédera tijdens mijn afwezigheid. Ik wil dat het werk doorgaat, ook als ik er niet ben. Het gaat nog best om behoorlijke bedragen en het is prettig dat ik nu wat meer op de hoogte ben hoe die begroting is opgebouwd. Ik kon ook voorkomen dat de goede man geen cent voor zichzelf vroeg. Het is niet zo, dat hij zelf de put in gaat, maar hij heeft toch de hele verantwoording. Hij zorgt dat zijn mannen worden voorzien van materialen en gaat regelmatig op zijn brommertje naar Sarédera om te kijken of het goed gaat. En niet te vergeten, hij heeft ook een vrouw met vier kinderen die moeten eten. Met Niangaly is niet veel mis, hij heeft een hart van goud. Voor hem is het belangrijkste dat er water wordt gevonden, wat er voor hem overblijft is bijzaak, zoals hijzelf beweert. Hij is een schat, ondanks zijn gehavende gezicht na zijn brommerongeluk van verleden jaar.
En nu ga ik naar Sévaré om weer eens een lekke band te laten plakken.
Zondag.
Tsjonge jonge, wat had de bandenplakker een moeite om de band van de velg te krijgen. Het heeft hem een flinke fooi opgeleverd. De normale prijs voor het plakken van een band is 500 of 600 cfa (75 cent), ik had al een biljet van 1000 cfa uit mijn portemonnee gehaald, toen hij 250 cfa vroeg. Ik heb hem maar het hele biljet gegeven, het heeft hem heel veel zweet gekost bij een temperatuur van tegen de veertig graden.
Ook deze avond dreigden de elementen de filmavond te verstoren. Maar tegen zevenen dreven de wolken af en het werd een naar verhouding koele avond. Tot kort voor aanvang was er geen stroom, maar een paar minuten voor half acht was daar opeen weer licht!
Michael Jackson en Laurel and Hardy deden weer hun best in het voorprogramma. La Septième Voyage de Sinbad deed de rest. Een film die de tand des tijds goed heeft doorstaan, hij dateert denk ik uit de jaren vijftig. De houterige bewegingen van de cyclopen en de monsters, deden mij denken aan de oude King Kong.