Dit is Willem Snapper's nieuwsbrief nr 127 van 6 september 2009.
U kunt zich aan- of afmelden voor de aankondiging: wsnapper@mopti.nl
Waarin veel gedoe
en
Waarin de KlIK! Amsterdam Mopti Award
Maandag 31 augustus 2009
Grote schoonmaak. Nadat ikzelf mijn kamers had uitgemest begon Sékou met vegen en dweilen, alras bijgestaan door de Sanogo's. Vooral de slaapkamer had het nodig. En ook de twee badkamers. Vanavond komen Tom en Lee, de eerste couchsurfers, sinds ik terug ben.
Het is nu al woensdag, ik houd mijn dagboek niet goed bij.
Ik ben nog steeds bezig met filmpjes van Amatigue, dat zou beter moeten gaan met de nieuwe computer. Niets is minder waar. Het is frustrerend, waarom lukt het niet, is het de computer, de hard disk of de software, ligt het aan de bandjes of aan de videocamera? Het kost in elk geval uren en uren. Het lijkt op een combinatie van problemen, de hard disk en de bandjes. Sommige gaan goed, andere niet.
Tom en Lee vertrekken al meteen maandagochtend vroeg naar de Dogon en komen vrijdag of zaterdag weer terug. Een andere couchsurfer Jörg meldt zich voor vrijdag. Bakary komt aanzetten met de KLIK! Amsterdam DVD, waarschijnlijk organiseer ik het festival aanstaande zaterdag en daarvoor moet veel worden voorbereid. Ik koop in Sévaré voor Sarédera alvast nieuwe dakplaten, die waren gesneuveld door stenen van de explosies bij het graven van de put. Ik koop ook een aantal zakken cement, twee kruiwagens, scheppen, hakken en een houweel. Woensdag gaan we de dorpelingen vragen een terreintje op te hogen voor het plaatsen van de zonnepanelen.
Dinsdag
De hele ochtend ben ik weer kwijt aan de filmpjes, het schiet voor geen meter op. 's-Middags rijd ik met de bus en met Niangaly nogmaals naar Sarédera om alle materialen voor het graven van de put op te halen en om de gisteren gekochte spullen te brengen, lekker makkelijk met de bus. Het oprollen van de slangen en het touw, het opbergen van alle materialen thuis kost ook nog een paar uur.
Alberto belt mij aan het eind van de dag, aanstaande donderdag vertrekt een auto vol met computers, of ik een brief kan regelen van een officiële ONG (NGO) die dienst kan doen bij de verschillende grensovergangen. Daarvoor schakel ik de vriend van Coumba in, Alfousseni: hij werkt voor een van de twee scholen voor verpleegkundigen. Ik beloof hem ook een aantal computers. Voor de rest moet ik een andere school zoeken.
Woensdag 2 september.
Alassane Ballo is bereid de lading computers voor zijn rekening te nemen. Zijn ONG AEG/WALIA houdt zich bezig met de bescherming van het milieu, ja dat bestaat, ook in Mali! In het verleden heb ik zijn computer wel eens schoon-gevirust, ik kende hem al. De wereld is klein en Alfousseni kwam met hem en zijn ONG om mij en hem verder te helpen. Ik hoop (hamdelaye), dat het behoorlijke pc's zijn, waar de mensen wat aan hebben. Alassane loopt wel enig risico. Hij stemt ermee in dat de pc's voor zijn ONG zijn en dat moet hij eventueel bij de autoriteiten waar kunnen maken. In dat geval hoeven er geen invoerrechten te worden betaald. In de praktijk zijn ze echter niet voor zijn ONG, maar voor een of twee scholen. Daar staat tegenover, dat ik hem op mijn beurt weer help met zijn gedateerde computerpark. Op het moment dat ik een bestand nodig had van zijn externe hard disk, bleek ik al meteen van nut. De hard disk was niet te lezen en ik moest mijn expertise gebruiken om zijn problemen op te lossen. Zo kunnen we elkaar tenminste helpen.
De middag hadden we vergadering in Sarédera.
De situatie verandert, het graven van de put maakt plaats voor de installatie van zonnepanelen en in eerste instantie een van de twee pompen. De tuin gaat nu werkelijk van start, we gaan proberen hoeveel water de put gaat geven. Er moeten nog een aantal voorbereidingen worden getroffen. Er zijn zoveel panelen nodig om het water naar boven te krijgen, dat ze niet meer boven op de schuur passen. We moeten een apart terreintje afpalen met hekwerk, zodat we al de panelen daar veilig kunnen installeren. Het moet een zo stevig mogelijk hekwerk zijn om diefstal te voorkomen. Tijdens de vergadering wordt ook een bewaker aangesteld. Ik vond het een beetje een domper dat onmiddellijk de vraag werd gesteld wie de bewaker zou gaan betalen, Stichting Mopti of het dorp. Ik heb gezegd dat we daar over zouden nadenken. In Sangubaka was de bewaker de eerste tijd onbezoldigd.
Het is hun belang tenslotte, dat de panelen niet worden gestolen. Helaas was Baba ziek, die had dat misschien beter kunnen verkopen dan Gouro, die nu het woord deed. De volgende keer, liet hij weten, probeert hij er weer bij te zijn.
Zondag 6 september.
Het is half zeven, ik ben een uur geleden opgestaan om couchsurfers Tom en Lee naar de taxiplaats voor Burkina te brengen. En nu zit ik een beetje verdwaasd achter de computer na een korte nacht slaap. Ik lag er pas om half een in, na een chaotische maar zeer geslaagde filmavond. Ik twijfel of ik nog terug ga naar bed, daardoor wordt mijn zondag weer zo kort en ik heb veel te doen, mijn nieuwsbrief moet eruit en ik heb de afgelopen dagen wegens tijdgebrek niets geschreven. Ik zal het kort houden, temeer daar ik toch niet meer terug kan halen wat ik heb gedaan, mijn geheugen .....
De donderdag heb ik de papieren geregeld voor de computers uit Spanje, ik heb een officiële brief en die heb ik per mail opgestuurd naar Spanje. Kan de chauffeur Kuma die meenemen. Ik hoop dat het genoeg is, het zag er in elk geval indrukwekkend uit. Een auto volgeladen met 40 computers of meer is niet zomaar iets.
Van woensdagavond een uur of acht tot donderdag een uur of elf regent het, soms hard, soms minder, het lijkt een beetje Hollands voorjaar. Hier is dat enorm welkom, in Nederland minder. Ik moet ook naar de bank om geld te regelen voor Franca en haar stichting V!ve l'Initiative, dat doe ik wel vaker, maar het is er zo druk, dat ik weer naar huis ga. Eindelijk op vrijdag, na het vierde bezoek, was de wachttijd acceptabel. Vrijdag bracht ik ook weer een bezoek aan de ONT, de instantie die kentekens uitgeeft, een soort Rijksdienst voor het Wegverkeer. Ik wordt altijd te woord gestaan door Maiga, een erg vriendelijke man, tegen de vijftig schat ik, met een prachtige diepe stem. We bellen nog een keer naar Bamako voor het kenteken van het busje van Hans Taal, we wachten daar nu al 9 maanden op. Ik moet volgende week weer terug komen. En zo vliegen mijn dagen om, maar ja, dat is Mali.
De rest van de dag besteed ik aan de eerste voorbereidingen voor het KLIK! Amsterdam animatiefestival.
Net als vorig jaar mag mijn publiek de film aanwijzen, die de Mopti Award krijgt uitgereikt op het KLIK! Amsterdam filmfestival half september. Ik moet de filmpjes klaarmaken zodat ze gemakkelijk met de computer kunnen worden vertoond. Ik moet ook alle plastic k(l)ikkers met een viltstift van een nummer voorzien, ze worden niet alleen gebruikt om straks aan te geven, wie er gewonnen heeft, maar ze doen ook dienst als lot-nummer voor de verloting na afloop. En het zijn er 347!
Ballo komt langs met een zeer trage notebook. Hij heeft mij ontdekt, nadat ik trouwens had aangeboden hem te willen helpen, zoals ik hier boven al schreef. Maar het is niet zomaar formatteren en opnieuw installeren, ik moet eerst een backup maken en dat kost veel tijd. Maar het lukt.
Intussen komt Jörg uit Leipzig voor een couch, die helpt mij ook een beetje met het nummeren, terwijl ik de lootjes uitprint. En tegen de avond komen Tom en Lee, de twee timmerlieden uit Brighton in Engeland, terug uit de Dogon. Ik weet nog snel een pan met spagetti te maken voordat de film van vanavond begint: Tigre et Dragon, waarvan me pas halverwege opviel, dat ik hem al eerder had vertoond.
Maar het was weer volle bak en mijn publiek was enthousiast.
Op zaterdag besteed ik al mijn tijd aan het festival van vanavond. De lootjes moeten nog geknipt en gesneden, ik moet de filmcomputer voorbereiden, ik moet de prijzen uitzoeken en een formulier maken voor de juryleden.
In de tussentijd leg ik de laatste hand aan de notebook van Ballo. De drie couchsurfers gaan na het ontbijt hun eigen weg, ze doen boodschappen voor het avondeten en doen het werk in de keuken, terwijl ik mij uitgeput probeer te hervinden voor de avond.
De avond zelf is een grandioos succes. Er is geen regen-dreiging, we hebben geluk!
De zaal is voller dan vol, er is geen leeg plekje meer te vinden. Iedereen heeft zijn k(l)ikker gekregen en het geklikklak is niet van de lucht. Ze zijn trouwens allemaal opgegaan, dat betekent meer dan 350 mensen, hoewel je dat nooit zeker kunt zeggen, omdat er ongetwijfeld handige kinderen zijn, die er twee of meer hebben weten te bemachtigen.
De jury heeft plaatsgenomen: Coumba, Dibata, Christian en Baba. Ik vertoon de 15 korte animatie filmpjes en daarna nog van elke film een paar fragmenten, waarbij de jury de punten vergeeft. Het liep allemaal gesmeerd. Ik wil nog niet verklappen welke film heeft gewonnen, dat wordt bekend gemaakt op het KLIK! Amsterdam filfestival van 17 tot 20 september in Kriterion in Amsterdam. Misschien is het leuk om daar een keer een k(l)ijkje te nemen! U kunt het later ook lezen op de website.
Na afloop volgde dan de chaotische verloting. Terwijl Baba de nummers afriep en bepaalde welke prijzen het meest geschikt was voor de winnaar ...., hielden Sékou en Christian de kinderen op afstand. Het gedrang was aanzienlijk, iedereen wilde zien welke prijzen er nog restten en dan moesten ze ook nog naar voren komen om ze in ontvangst te nemen. Zo zijn er natuurlijk altijd meer verliezers dan winnaars, er zitten van die lieve koppies tussen die je zo graag iets zou gunnen.
En zo duik ik dodelijk vermoeid, maar met een zeer voldaan gevoel mijn bed in. En ook de drie couchsurfers hadden de avond van hun leven.
