Dit is Willem Snapper's nieuwsbrief nr 132 van 11 oktober 2009.
U kunt zich aan- of afmelden voor de aankondiging: wsnapper@mopti.nl
Waarin Founé nog een maand te gaan heeft
en
Waarin ik vier vrouwen te logeren heb
Het is maandag en ik kom maar slecht op gang. Gisteren was een drukke dag met het ophalen van Ablo uit Sarédrea. Daar heeft hij het hekwerk voor de toekomstige zonnepanelen versterkt.
Het ziet er nu wel goed uit, al heb ik ook mijn twijfels. Het beton van de hoekpalen zit tot een centimeter of 80 onder de grond, maar ik heb het idee dat als je met een paar man duwt, het hek het zal begeven. Maar het is in elk geval een extra barrière.
In de ochtend kwam Niangaly weer langs. De opdracht voor de compressor voor het boren van een put is op de langebaan geschoven, geen geld..... Maar er komt misschien een andere klus. We hebben meteen een prijs afgesproken. We vragen 25.000 cfa per dag, 20.000 voor mij en 5000 voor hem. Natuurlijk veel minder dan ik had verwacht, maar zo gaat het natuurlijk altijd. Toch loopt het natuurlijk snel op, een weekje is 175.000 cfa (130 euro). De diesel en de olie is voor rekening van de huurder, evenals het transport. Het verdere onderhoud komt voor mijn rekening. Ik mag de compressor onder geen enkele voorwaarde zelf naar het werk transporteren, als de huurder merkt dat er een blanke achter zit wordt de onderhandelingspositie onderuit gehaald.
Terug uit Sarédera reed er een jongeman mee uit het dorp, die op weg ging naar Bamako om rechten te studeren. Hij zat keurig in de kleren en spark erg goed Frans. Je vraagt je af hoe het kan dat je in zo'n gat opeens zo iemand van de wereld vindt. Hij zal in de toekomst zeker van groot belang zijn voor het dorp. Als hij later een goede baan krijgt zal het hele dorp daarvan profiteren.
Rond het middaguur komt Founé mij een zakje met bruine pilletjes laten zien. Ik vermoed dat het ijzer is. Ze heeft zich vanmorgen in het ziekenhuis laten controleren en ze zeggen daar dat ze nog een maand moet. Het gaat allemaal goed, maar toch worden het spannende tijden. Het vorige kind is immers dood geboren.
Dinsdag, 6 oktober 2009.
's-Ochtends ga ik een hele rij adressen af. Het begint weer bij de ONT voor het kentekenbewijs voor het busje van Hans Taal. Dat duurt nu al een maand of negen. Er begint nu duidelijk te worden wat er nu eigenlijk mis is, het voert te ver om het allemaal uit de doeken te doen en het is niet bijster interessant. Treurig dat het erg veel tijd kost. Ik moet ook weer langs de bank en gelukkig zitten er niet zoveel mensen, hoewel, hoewel er is maar één kassa open, dus ik moet toch nog wachten tot ik een ons weeg. Ik zet echter stug door, ik heb weinig keus. Ik moet geld hebben voor Adama, om de installatie van de pomp en de zonnepanelen in Sarédera in gang te zetten. Ik regel deze ochtend ook een nieuw jaar internet met een kregelige Coulibaly in Bamako, die het kennelijk zo druk heeft met zijn werk bij Orange, dat hij geen tijd heeft voor dit soort dingen. Maar als ik niet uit mijzelf op tijd betaal, wordt ik onherroepelijk van de wereld afgesneden.
Dinsdag, het is zover, de compressor gaat naar Hamdellaye, een dorpje op 25 kilometer van Sévaré. In de middag komt een prachtige Toyota Hiace 4x4 voorrijden, maar waar ik al bang voor was, er zat geen trekhaak aan. Ze wilden nog iets proberen met een touw(!) om de compressor aan de auto te hangen, maar ik maak daar bezwaar tegen. Het apparaat weegt maar liefst 1000 kilo. Dus wordt besloten dat we hem toch gewoon met de Peugeot Partner er naar toe brengen. Bij het dorp aangekomen ontwaar ik een enorm complex van betonnen bassins. Het is de bedoeling dat er vis gekweekt gaat worden. Echter de watervoorziening is van te voren niet geregeld. Er is een put van 2,5 meter diep en de opdrachtgever denkt na twee dagen met de compressor water te vinden. Niangaly houdt dat voor onmogelijk, de put moet minstens 12 meter diep worden, waarschijnlijk meer. Er is voor het project een grote hoeveelheid water nodig om de bassins te vullen. En aangezien het rotsachtig terrein is, moet je maar afwachten wanneer je een waterader vindt. Jammer voor de ONG, prettig voor mij en voor Niangaly. We hopen natuurlijk wel dat het project slaagt, het zou een mooie verdienste zijn voor het dorp. Wel met de nodige risico's. Alles is afhankelijk van de aanwezigheid van genoeg water, zoniet dan wordt het water in de brandende zon snel te warm, of het niveau zakt en dan zullen ook alle vissen het loodje leggen.
Ook woensdag breng ik alweer een bezoek aan de ONT. Ik ken daar nu echt iedereen. Het meest heb ik te maken met Maiga, een man van middelbare leeftijd, wiens diepe stem altijd verraadt waar hij zich bevindt. En woensdag loopt ook mijn huis vol met couchsurfsters. Opeens heb ik vier vrouwen te logeren. Twee Françaises, de Nederlandse Salomé en haar beeldschone en praatgrage Malinese vriendin Fatoumata, in de volksmond "la vieille" (de oude), hoewel ze misschien niet eens twintig is. De laatste twee zijn eigenlijk geen couchsurfers, maar ze zijn vluchtelingen, bijna in de ware zin van het woord. In buurland Guinée heeft een staatsgreep plaatsgevonden en het leger is gaan schieten op een demonstratie waarbij meer dan 200 mensen zijn gedood. Niet alleen deze moordpartij heeft veel kwaad bloed gezaaid. maar ook dat de lijken zijn afgevoerd door de militairen en dat niemand weet waar ze zijn. Al met al schijnt het er behoorlijk onrustig te zijn en raken ook de winkels leeg. Salomé was juist gearriveerd om er een stage te doen van drie maanden en werd nu gedwongen uit te wijken naar Mali en daar enige tijd te verdoen met toeristische uitstapjes naar de Dogon enzo. Ik had een grote pan spagetti gemaakt en iedereen heeft zich er aan tegoed gedaan.
Donderdag gebeurt er weinig. Op het moment staat de vrouw die geen kinderen kan krijgen voor de deur, met haar petit-frère. De dokter heeft een heel regiment medicijnen voorgeschreven, dit keer ter waarde van meer dan 35.000 cfa (50 euro). Ik heb daar geheel geen vertrouwen in, maar kinderen zijn dermate belangrijk, zeker ook voor de vrouw, we moeten het maar proberen. Al met al heb ik mijn eigen uitgaven niet steeds in de hand en ze lopen op. Nee zeggen is zoals bekend niet mijn sterkste kant. Hamidou kwam ook al langs om geld te lenen voor de opbouw van zijn toekomstige huis. Dat heb ik voorlopig wel kunnen afhouden.
De dames zitten de hele dag in Mopti en ze nodigen mij uit om 's-avonds uit eten te gaan in Restaurant Moderne.
Vrijdag, 9 oktober 2009
Vanmorgen lever ik de vier dames af bij de taxiplaats voor Bandiagara, ze vertrekken voor een dag of vier naar de Dogon.
Vandaag ook verhuist Yvonne naar haar nieuwe stek Herebugu, een klein landgoed buiten Sévaré. Al maanden wordt daar gewerkt aan de bebouwing en het is nu zover dat ze er in kan trekken, al moet er nog heel veel gebeuren. Toen ik vanmorgen met de bus naar haar toe wilde rijden wilde Sékou natuurlijk weten waar ik heen ging. Ik was nog niet koud bij Yvonne aangekomen of Sékou kwam al opdagen om te helpen met de verhuizing. Wat is hij toch ook een schat van een man! Wat zijn de Malinezen schatten van mensen!
Yvonne belt me op dat ze is aangehouden met de bus. Dat is mij sinds het akkefietje met mijn rijbewijs niet meer gebeurd. Ze moet zich nu melden, omdat ze de papieren niet bij zich had! Het is gelukkig allemaal weer goedgekomen, zoals altijd eigenlijk.
Adama kwam aanzetten met de twee maanden oude mediaspeler, die ik uit Nederland had meegenomen. Kapot, het kan niet hun schuld zijn geweest vermoed ik, jammer dat hield de kinderen bij mij vandaan. Voorheen kwamen ze drie keer per dag zeuren om andere films op een USB-stick te zetten, met de mediaspeler konden ze zelf kiezen, ik had er honderden films opgezet. Ik heb het apparaat opengeschroefd, maar ik kon geen defect vinden. Er zat wel een enorm nest in met dode insecten, het moeten er honderden zijn geweest. Bizar hoe die beestjes het hermetisch afgesloten apparaat ooit zijn binnengedrongen en hoe die het kastje ook weer hebben verlaten.
Zaterdag
Om acht uur staat Niangaly op de stoep. Hij komt drie dagen huur voor de compressor afdragen en we overleggen de rest van het karwei, want zoals hij al vermoedde, er is geen water tot nu toe. Zo de eerste echte verdienste: 60.000 cfa voor mij, 15.000 cfa voor hem.
Gisteravond zat iedereen weer aan zijn stoel gekluisterd voor de derde Jurassic Park film, spannende scenes en zeker niet de slechtste, al is het een film die onder het gros van mijn lezers niet zou worden geapprecieerd.
Zondag 11 oktober
Ik ben heel laat vandaag, ik heb mijn nachtrust nodig denk ik. Gisteravond was er natuurlijk weer film. Dit keer eentje van heel ander kaliber: Street dancer, met ongelofelijke dansscenes.
Oh jee, de eerste nacht bij Yvonne is niet goed gegaan. Ze kwam zojuist aangeslagen langs. Het aggregaat is drooggelopen, daardoor is de stroomvoorziening voorlopig gestagneerd. Haar gast Monique ligt aan het infuus met een vrij zware malaria. Ze hebben op Herebugu even de wind niet mee.
