Dit is Willem Snapper's nieuwsbrief nr 134 van 25 oktober 2009.
U kunt zich aan- of afmelden voor de aankondiging: wsnapper@mopti.nl
Waarin een grote teleurstelling in Sarédera
en
Waarin mijn orkest in Mopti
Dinsdag 20 oktober 2009
Het is een trieste dag, het is zeker een van de meest trieste dagen in mijn leven en de tranen staan mij in de ogen.
Vanmorgen kwam ik in Sarédera, samen met Christian om een klein zonnepaneel te installeren zodat er 's-avonds licht is in het huisje. Natuurlijk ging ik direkt kijken hoe heerlijk het water stroomde, zoals afgelopen zondag bij de installatie van de pomp. Mijn gezicht vetrok. Er kwam maar een dun straaltje uit de buis. In eerste instantie hoopte ik dat de flotter de pomp zojuist had uitgeschakeld en dat de buis nog een beetje nadruppelde. Maar dat was niet het geval. Bij nadere onderzoek bleek dat de put hartstikke leeg was. Er zat geen water meer in, niks, niks, niks.
Christian en ik hebben nog wel het kleine zonnepaneeltje op het dak gemonteerd, maar het kan geen succesvolle dag worden. Ik zou bijna zeggen ik zit in de put, misschien niet letterlijk, maar dan toch wel heel erg figuurlijk en ik heb nauwelijks zin om nog iets te schrijven op dit moment. Iets wat ik eigenlijk overdag nooit doe, ga ik nu wel doen: ik neem een borrel.
Zowel Adama als Niangaly willen alletwee direkt langskomen om me te troosten en te bespreken wat we verder kunnen doen. Alletwee kunnen het bericht niet geloven. Ik houd het bezoek nog maar even af, het onheil moet bezinken. Baba komt zowaar langs, en heeft wel een idee. Er zijn van die grote boormachines, die soms parkeren om voor de nacht in de buurt van Sévaré. Ze zouden eventueel een gat kunnen boren in het midden van de put. Als ze er niet speciaal voor hoeven te komen zou het misschien betaalbaar zijn en hebben ze er in het voorbijgaan in een half uurje een gat van tien meter bij geboord. Het is in elk geval een idee. Ikzelf kom niet verder dan op een andere plaats een nieuwe put te graven. Maar wat heb je voor zekerheid, wat gaat het extra kosten, hoe diep moet die put wel niet worden??? De omgeving in Sarédera lijkt mij het grootste probleem. Rotsen alom. Het hele dorp zou beter kunnen verhuizen naar een betere stek.
Het is nu zes uur en ik ben doodop. Ik ga spagetti maken en dan ga ik meteen na het eten naar bed.
Woensdag. Ik heb in elk geval erg lang geslapen en dat heeft me veel goed gedaan. Mijn humeur is een beetje bijgetrokken, hoewel ik me nog steeds beroerd voel. Vanmorgen kwam Niangaly langs om te bespreken wat we zouden kunnen doen. Hij was ook behoorlijk aangeslagen en trekt het zich erg aan. Niangaly heeft het hart op de goede plaats. Erg veel ideeën heeft hij niet. Hij praat honderd uit over lege putten en tekort aan water. Het plan van Baba wijst hij van de hand. We spreken af morgen naar Sarédera te gaan, dan gaat Adama ook mee. De enige mogelijkheid die mijns inziens overblijft is een veel kleinere tuin voor tien of vijftien vrouwen. Om ter plekke een andere put te graven zie ik niet zitten, je zit met dezelfde onzekerheid. En de grond is zo gigantisch hard daar, dat is in feite het grootste probleem.
Vanmorgen kwam ook een vrouw langs die wat van mij wilde. Haar zoon ligt in Mopti in het ziekenhuis en ze heeft geld nodig om hem naar huis te halen. Ik denk even na en ben bereid met haar naar Mopti te gaan om hem op te halen, maar de vrouw gaat niet akkoord! Ze wil alleen geld, 500 cfa of 5000, dan is ze tevreden. Ze druipt verongelijkt af.
Vandaag ook komt Founé net na mijn ontbijt met een schaal couscous. Ik bewaar het tot vanavond en maak er een eenvoudige saus bij. Maar hoe maak ik haar toch wijs dat haar eten zeker niet tot mijn lievelingsgerechten behoort?
Donderdag 22 oktober.
Het zit de laatste tijd dus niet erg mee. Ik ben wel over de grootste klap heen. Vanmorgen bezochten Adama, Niangaly en ik nogmaals de plaats des onheils. Tot mijn schrik was het niveau van het water wel gestegen, maar niet zoals ik had verwacht. Adama en Niangaly schrokken zich in elk geval een hoedje, ze hadden mijn verhaal van gisteren niet helemaal voor mogelijk gehouden. Maar er is echt te weinig toestroom van water. Niemand weet raad en iedereen zit ermee in zijn maag. In het dorp is men nog nauwelijks ervan bewust dat er een groot probleem is. Ik denk dat we van start moeten gaan met een beperkte tuin, zoals ik al eerder schreef. Niangaly gaat morgen twee bassins afsluiten, dan verliezen we daar in elk geval geen water.
Op de terugweg nam ik een jongetje mee van een jaar of tien, hij liep rond met een opgezwollen hand. Als ik zoiets zie denk ik meteen aan Dramane of aan Yahebin. Christian heeft hem antibiotica voorgeschreven en we hebben hem op een taxi gezet terug naar huis. In Sarédera had niemand naar hem omgekeken, ze hebben gewoon de middelen niet om naar een apotheek te reizen. Het gaat wel over, of hij gaat wel dood, we hebben geen keus. Ik denk dat we op tijd zijn, zò erg zag het er gelukkig nog niet uit. Zonder behandeling zou het echter niet goed aflopen.
Vrijdag 23 oktober
De dag gisteren kreeg een heel bijzonder einde. Sinds ruim een week woont Douti hier op de binnenplaats. Douti is denk ik achttien jaar oud, komt uit Fangasso, het dorp van Sékou, en gaat hier naar het lyceum. Douti, of hoe je dat ook schrijft, is een begaafd balafoon-speler, evanals zijn jongere broertje Madou, die ook opeens bij ons woont. Aangezien we twee grote balafoons hebben op het moment, is het elke avond concert. Met veel flair wordt urenlang gespeeld. De Sanogo's doen natuurlijk ook mee. Soms worden de balafoons bespeeld door twee man tegelijk. Douti vertelde dat hij in Fangasso af en toe op de markt speelde. Dat bracht mij op het idee om met het hele orkest naar Mopti te rijden om daar te spelen en te kijken wat er zou gebeuren. Ik parkeer de auto langs de kade. Aangezien die kade geherprofileerd is tot een heuse wandelpromenade was er voldoende plek.
In luttele ogenblikken ontsond een grote oploop en stonden de mensen enthousiast te genieten van de muziek. Zowaar werd er 600 cfa en drie cola-noten opgehaald door Austin die met mijn gigantische peulh-hoed een beetje timide tussen band en publiek stond. Kortom, zeker iets om af en toe te herhalen.
Er zijn op dit moment weinig toeristen en wat mij opviel was dat de drie blanken die langs kwamen absoluut geen oog hadden voor het spektakel. Misschien dorsten ze zich niet in het feestgewoel te mengen.
Er zijn meer mogelijkheden om "dik geld" binnen te halen volgens mij. De beste voor zover ik mij kan bedenken is de toeristen uitgeleide te doen bij het vliegveld, zo kunnen ze hun laatste geld kwijt! Dat gaan we zeker een keer proberen, jammer dat de wekelijkse vlucht van Point-Afrique alleen op maandag is.
Het is vanmorgen lichtjes gaan regenen en het ziet er naar uit dat het nog niet ophoudt, het lijkt op een zachte voorjaarsregen.
Om tien uur heb ik een gesprek met de president van de plaatselijke vereniging voor gehandicapten. De president komt aanzetten op een driewiel-bromfiets en dat is nodig ook, want hij is zwaar gehandicapt. Door polio kan hij zich slechts op handen en voeten voortbewegen. Ik heb een gesprek met hem over hulp voor zijn vereniging. Mijn Spaanse Alberto had ooit te kennen gegeven dat hem zoiets interesseerde.
De vergadering in Sangubaka was uitgesteld van woensdag naar de vrijdagmiddag, u begrijpt wel, woensdag iemand overleden en donderdag uitdelen van de tassen voor de leerlingen van Vive. Maar helaas kon ook vandaag de vergadering geen doorgang vinden. Het had toch nog zoveel geregend dat weg en land onder water stonden en de route naar Sangubaka versperde. Ik heb geen zin in nog een keer zo'n geintje met de auto, zoals een paar weken geleden. De vergadering is weer uitgesteld tot volgende woensdag.
Het is eentonig, de filmavonden blijven een groot succes, al zult u bedenkelijk kijken als ik films vertoon zoals vanavond: Bruce Lee - Operation Dragon. Veel karate en vechten. Bij de aankondiging wordt alom gejuicht en geklapt. Ook de vrouwen genieten, Founé voegt me bij het opruimen toe: Bon film, bon film.
Zaterdag. Of ik kan helpen met een nieuwe computer voor de school voor verpleegkundigen, de school van Christian. Ze hebben zowaar een nieuwe computer, een echte HP, mooi ding met grote flat screen. En zoals altijd, de software is illegaal. Terwijl een heuse HP-computer alleen met legale software wordt geleverd. Waar die dan blijft is mij een raadsel. Of zou de HP geen HP zijn?
De entree bij de films wordt steeds heftiger. Het is totale chaos als het publiek naar binnen stormt. Banken worden omvergelopen. De grootsten en sterksten hebben helaas meestal de beste plekken, de meisjes, die vaak de hele dag moeten ploeteren moeten genoegen nemen met een staanplaats of met een plek op de grond. We zouden er eens over moeten denken om een paar banken speciaal te reserveren voor de vrouwen en de meisjes. Vanavond Biker Boys, aardige film, geen geweld dit keer, veel gejoel en geklap als motorrijders op één wiel hun kunsten vertonen.
Er zijn trouwens opmerkelijk weinig muggen op het moment. Op de zondagmorgen zit er geeneen op de horren voor de deuren, ik hoef al een hele tijd de stofzuiger niet te gebruiken. Het is evenwel niet zo dat ze ook helemaal weg zijn. Ik word toch wel elke dag meerdere keren geprikt.
The times they're changing, het is wintertijd. Er is nu maar één uur vroeger dan in Nederland.
