Dit is Willem Snapper's nieuwsbrief nr 135 van 1 november 2009.
U kunt zich aan- of afmelden voor de aankondiging: wsnapper@mopti.nl
Waarin de vrouwen in Sangubaka weer hun best doen
en
Waarin een dak instort
Dinsdag 28 oktober 2009
Gisteren ben ik om 8 uur gaan slapen. Ik voelde me gammel, verkouden, keelpijn en lichte koorts. Ik heb zwaar geslapen en een behoorlijk lange nacht gemaakt. Vanmorgen gaat het ietsje beter.
Maandag heb ik eindelijk de Peugeot bus naar Mopti gebracht, alwaar Bakary zich bezig gaat houden met de verkoop. Samsam met de winst heb ik hem aangeboden. Zijn ogen glinsteren. Ik was nog niet "koud" thuis of hij belde dat er al een eerste koper op de stoep stond met een bod van 4.200.000 cfa, dat zit 500.000 cfa boven mijn gewenste minimum prijs. Bakary heeft nog niet meteen toegehapt, hij denkt dat 5 miljoen tot de mogelijkheden behoort (7.500 euro)! Het zou mooi zijn al hoef ik nou ook weer niet het onderste uit de kan. Ik ben verder de deur niet meer uit geweest en ben evenals maandag met meerdere computers van Malinezen bezig. Redelijk veel werk op het moment.
Maandag ben ik ook nog een keer met Niangaly in Sarédera geweest, voornamelijk om nog een lamp aan te leggen. Niangaly is altijd in voor een uitje, hij gaat graag mee, ook als er geen noodzaak is. Dit keer is ook de chef aanwezig, het is een reislustig mannetje en is negen van de tien keer op pad. Ik bereid hem al een beetje voor op het naderend onheil. Natuurlijk reageert hij teleurgesteld, maar ook begripvol. We moeten het doen met wat we hebben.
Het jongetje met de gezwollen hand knapt zienderogen op, maar op de valreep komt een moeder met een baby van een jaar oud met een gespleten bovenlip. Het ziet er verschrikkelijk uit. En hebben die kinderen dan niet ook een gespleten gehemelte? Ik zal de volgende keer proberen om een foto te maken, daarmee kan ik naar dokter Diallo.
Vandaag, woensdag
om half vier vergadering in Sangubaka.
We doen dat inmiddels met een heel team: Baba, Gouro, Makan en ik. Ik kon mijn ogen niet geloven, maar ze hebben de hele tuin onder handen genomen. Ze hebben alle veldjes keurig omgespit en de vrouwen hebben zich ongans gewerkt. Een veldje van 10x10 meter is misschien niet zo groot, maar ze hebben al zoveel werk, zeker in deze periode. Om zes uur in de ochtend, misschien nog wel eerder, zorgen de vrouwen voor het ontbijt. De mannen vertrekken daarna naar de velden, het gaat vooral om de mil, zaaien, wieden, oogsten. De vrouwen voegen zich later bij hen om mee te helpen, nadat ze de hoofdmaaltijd hebben bereid. Die begint altijd met de zware arbeid van het mil-stampen. De maaltijd nemen ze mee naar de velden, soms kilometers verderop. In de loop van de middag keren ze terug naar het dorp om het avondeten te klaar te maken. In de tijd die (niet) overblijft moeten ze dan nog iets in de tuin doen. Het is een keihard leven en ik sta altijd weer versteld van hun goede humeur en hun niet aflatende werklust. Nadat ik mijn bezorgdheid van de afgelopen tijd had uitgesproken, de vrouwen had gecomplimenteerd met hun werk in de tuin en ze had voorgehouden hoezeer zij er beter aan toe zijn dan de vrouwen in Sarédera, die daar zonder, of met te weinig water zitten (een beetje gemeen, dat geef ik toe) voert Baba verder vooral het woord. Nu de velden geheel zijn opgeschoond kan er weer gezaaid worden. Zaterdag komen we terug om te zien waar behoefte aan is en ook wat ze zelf kunnen bijdragen. De kas is niet helemaal leeg. Ik heb er weer vertrouwen in.
Vrijdag 30 oktober.
De week gaat hard. Gisteren ben ik geruime tijd bezig geweest met putten en pompen. Joseph, de directeur van de École technique, wil mijn tweede pomp lenen voor zijn geboortedorp in de Dogon. Op voorwaarde dat ik een andere kan kopen. Blijft het probleem van het transport. Misschien kan hij mee met een container van de Stichting Dogononderwijs, misschien dat ik zelf iets moet regelen. En 's-middags maken de Sanogo's muziek in Mopti.
Er zijn meer mensen dan de vorige week, ze spelen het eelt van hun vingers. Ze halen dit keer 1400 cfa op, meer dan twee keer zoveel als de vorige week. Het gaat natuurlijk niet om het geld, maar het is zeker een stimulans. En weer liep een tiental toeristen door zonder een enkele blik op het spektakel. Behalve een Spanjaard die duidelijk wel geïnteresseerd was.
Het blijft eentonig, de filmavonden zijn niet meer weg te denken uit de buurt. Het zat weer zo verschrikkelijk vol, niet te geloven, er klommem er zelfs een paar op de muur, om toch maar niks te missen van de spektaculaire film La Nuit au Musée 2. Totdat ze er door Sékou afgejaagd werden. Voor mij mogen ze best op de muur klimmen, maar misschien wil Sékou wel zijn gezag laten gelden.
Founé loopt op haar laatste benen. Ze moet binnen twee weken bevallen. Laten we hopen dat het dit keer goed gaat!
Zaterdag,
het wordt maar een korte "Waarin". Vandaag heb ik bijna niets te melden, behalve dat het sinds vanmorgen regent, soms meer, soms minder. Vanmiddag zouden we een soort werkvergadering hebben in Sangubaka, maar dat gaat niet door, ik kan daar nu met mijn auto niet eens komen. Verder moet ik nog maar zien hoe het vanavond met de film moet, zoals het er nu uitziet wordt dat niks. En ik kom ook de deur niet uit, behalve snel op de fiets even een broodje gehaald. Het lijkt echt een Nederlandse regendag, de lucht is loodgrijs. Alleen de temperatuur is nog anders, hoewel het is nu buiten 23 graden en binnen 29. De bevolking is er helemaal niet zo blij mee. 23 Graden voelt behoorlijk fris aan, de boeren balen omdat ze druk zijn met het binnenhalen van de oogst en het is niet goed als de mil nat is. Voor groei is het inmiddels veel te laat.
Ik besteed mijn dag voor mijn doen wel nuttig met het installeren van de nieuwe Windows7. Ik steek er weer veel van op.
Zondag 1 november
Ik word vanmorgen wakker en het regent nog steeds. De lucht is nog steeds zwaarbewolkt, ik moet het licht aan doen in huis om nog wat te zien. De Sanogo's zitten op de veranda en zijn in een goed humeur. Ondanks het feit dat een afdak is ingestort. Het was geen al te stevige constuctie, het had alleen als functie het uit de zon houden van de vrouwen als ze de was deden, maar dat was al niet meer echt nodig vanwege de wasmachine. Sékou had het dak onlangs volgestouwd met planten voor de konijnen. Nu de kinderen weer naar school gaan hebben ze geen tijd meer om 's-ochtends eerst groen voer te zoeken. De regen heeft de planten echter doorweekt en door de last van het toenemend gewicht is het dak ingestort. Het is jammer maar overkomelijk. De voortdurende en abnormale regen van het afgelopen etmaal zal ook menig banco huis doen instorten. Korte regens zijn over het algemeen geen probleem, maar als de regen zo lang aanhoudt als nu, kan die fataal zijn. Bovendien wordt veel van de binnengehaalde mil op de daken bewaard, die zullen ze nu ook moeten zien te redden. De temperatuur is 20 graden, dat hebben we lang niet meegemaakt, maar iedereen hoopt toch dat de zon zo snel mogelijk terug komt.
Het zal ook wel door het weer komen, maar voorlopig ligt het internet plat.
