Dit is Willem Snapper's nieuwsbrief nr 137 van 15 november 2009.
U kunt zich aan- of afmelden voor de aankondiging: wsnapper@mopti.nl
Waarin meer van hetzelfde, maar ook meer
Dinsdag 10 november 2009
Vanmorgen ben ik nog een keer naar de INPS geweest voor een bezoek aan Dr Diallo. Ik kon het mooi combineren met een contole van Founé bij de maternité. Zij was gelukkig snel klaar, al was haar bloed niet helemaal goed. Ze moet nog medicijnen nemen. Ik hoop dat het geen nare gevolgen heeft voor de aanstaande bevalling. Ik zelf heb meer dan een uur zitten wachten, er zat totaal geen beweging in de kamer van de dokter. Op mijn vraag hoe lang het zou gaan duren werd na een half uur al gezegd, dat ik nog even geduld moest hebben. Na een uur hetzelfde verhaal. Op mijn vraag waarom het niet opschoot, zei de receptionist dat Diallo bezig was met een groepje studenten, maar dat het niet langer dan een half uurje zou duren. Ik heb dat toch maar niet afgewacht en ik besloot naar huis te gaan. Ik heb meer dingen te doen. Jammer, want ik zou toch graag zijn advies willen over wat er nu precies aan de hand is. Ik denk nog steeds dat het de steenpuisten zijn die opspelen, al is het lang zo erg niet als in het voorjaar. Uit "betrouwbare bronnen" weet ik dat het een ziekte is die hier veel voorkomt. Mensen wassen en schrobben zich een ongeluk met veel zeep en klagen over hun puisten. De bacteriën schijnen in de tropische gebieden gemakkelijk te gedijen. Ze steken de kop op als het lichaam een verminderde weerstand heeft, op een moment bijvoorbeeld, zoals bij mij, dat ik verkouden ben.
Gisteren moest ik er vroeg uit om Aagje en Sjoerd op te halen. Ik had een beetje uitgerekend hoe laat het vliegtuig zou landen en ik zat er niet naast, terwijl ik op weg ging naar het vliegveld zag ik het vliegtuig landen. En mijn gasten waren er snel uit, dus ik hoefde nauwelijks te wachten.
Reeds snel na het ontbijt verzocht Founé naar de INPS te gaan voor een controle van de zwangerschap. Daar bleek dat er een bloedonderzoek nodig was, een beetje laat, ze kan elke dag bevallen. Na het bezoek aan het laboratorium konden we weer naar huis. Ik ben een beetje gaan slapen, de ellendige verkoudheid wordt wel iets minder, maar is nog steeds niet over. s'-Middags ben ik bij Amatigue geweest, ik wilde hem zijn nieuwe netbook brengen en aansluiten op zijn internet. Dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan. Zoals altijd bij computers, een kleinigheidje, maar dan llopt ook alles mis. De aansluiting deed het niet en terwijl ik bezig was met het uitzoeken van het waarom, viel de stroom tot twee keer uit, waardoor ook de grote computer niet meer op het internet wilde. Je valt van de ene ellende in de andere. Ik ga vandaag, dinsdag, weer terug, beter bewapend tegen tegenslagen. En nu liep alles op rolletjes en was ik snel weer weg.
s'-Avonds hebben Aagje, Sjoerd en ik gegeten bij de ViaVia, samen met Amatigue en Joop, zijn stamrestaurant. Het was een gezellige avond, maar jammer van het gesnif en gesnotter.
Vrijdag 13 november 2009
We zijn een paar dagen verder en gelukkig gaat het veel en veel beter met mijn gezondheid. Mijn verkoudheid is in geen enkele verhouding meer tot wat het is geweest. Ik heb woensdag Diallo eindelijk kunnen ontmoeten, nadat ze een nieuw bloedonderzoek hadden gedaan. Hij constateerde een sterk verhoogd suikergehalte in mijn bloed en raadde mij aan vandaag terug te komen voor een tweede onderzoek op een geheel nuchtere maag. Het gehalte zit nu weer in de normale range, hopelijk hebben ze de vorige keer een foutje gemaakt.
Gisteren donderdag was een erg leuke dag. Om te beginnen ben ik met Aagje en Sjoerd naar de tuin in Sangubaka geweest en ondanks het feit dat er op dit moment nog niet veel te beleven is waren ze impressed.
We hebben ook nog even een tochtje gemaakt door het dorp zelf. Thuisgekomen heb ik een uurtje geslapen, om daarna met het orkest naar Mopti te rijden, waar ze weer een fantastisch optreden hebben verzorgd.
Aagje en Sjoerd waren alweer impressed. Ik heb het idee dat ze met de week beter gaan spelen. En ze varen er wel bij, dit keer weer 4½ euro. Er kamen nu trouwens meer toeristen kijken, meestal jongeren.
Maar het gros van het publiek zijn de Malinezen, sommigen zijn niet weg te slaan, sommigen dansen. Ze hebben meestal wel in de gaten dat ik erbij hoor, al blijf ik een beetje op de achtergrond, gisteren kwam iemand mij vragen of ze vandaag niet wilden optreden op een pinasse met Spanjaarden. Het lijkt mij geweldig, maar helaas, ze moeten naar school. Het is evenwel een groot compliment en een bijzondere stimulans. 's-Avonds hebben we pizza gegeten in restaurant Bissap met een zeer speciaal en bijzonder lekkere gemarineerde capitaine-vis als voorgerecht.
Ik kan er weer van genieten na die rottige verkoudheid van de afgelopen weken.
De vrijdag-film was La Veritable Histoire Du Chat Botté, een animatiefilm waar ik meer van had verwacht. Ik heb weer een trui aangetrokken, het wordt kouder. Ik heb ook al de eerste bontjas ontdekt.
Zaterdag 14 november 2009
Vanmorgen moest ik vroeg op, want we werden in Saredéra verwacht voor een vergadering. "We", Baba, Gouro, Makan en ik. Eigenlijk was dit het officiële moment om te vertellen dat het niet gelopen was zoals we hadden gehoopt, maar dat we met ongeveer 15 velden zouden gaan beginnen, voor elke familie één, hoewel het nog niet duidelijk is hoeveel families er wonen, maar dat vinden we vanzelf wel uit.
Binnen niet al te lange tijd kan er nu begonnen worden. Dat is toch goed nieuws. Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om een foto te nemen van het kindje met de gespleten bovenlip. Misschien kunnen ze het in Bamako opereren en er schijnen zelfs fondsen voor te zijn. We gaan er achteraan.
Na afloop hebben we in Sévaré een heerlijke sandwich gegeten, zo was het met ons viertal een fortuinlijke ochtend met een gezellig slot.
Vanavond draai ik The Legend of Gingko, meer een film voor hier, lekker veel aktie.
Om te besluiten de mededeling dat het beter gaat met mij. De verkoudheid is nagenoeg over, er rest slechts enige vermoeidheid, die volgens mij voortkomt uit de medicijnen die ik tm maandag slik. De steenpuisten houden zich koest, er zijn geen nieuwe meer gekomen. Maakt u zich niet ongerust, ik heb redelijk vertrouwen in het medische apparaat in Mali, veel meer dan ik van te voren had ingeschat. Als je geld hebt kun je je een buil vallen, zo niet dan heb je een probleem. En dan heb ik altijd ook die wonderbaarlijke Christian nog! Gisteren na de film meldde Dako zich, hij had zware ademhalingsmoeilijkheden. Na mijn telefoontje was Christian binnen twee minuten present, hij onderzocht hem en ging er met zijn bromfiets op uit om medicijnen te kopen tegen bronchitis, vandaag loopt Dako er al weer veel beter bij! Ik probeer Christian trouwens zo veel mogelijk te ontzien, hij besteedt al zijn weinige tijd aan zijn verpleegkundestudie. Hij loopt op dit moment stage in het ziekenhuis van Mopti en doet daar ook nachtdiensten, soms ook samen met Coumba. Het moet een zwaar leven zijn, want daarnaast volgt hij ook gewoon de lessen op school en moet hij thuis zijn huiswerk doen. Pet af!
Ik ben trouwens deze week weer heel wat geld kwijtgeraakt aan zieke mensen, dat blijft een terugkerend fenomeen. Ik heb soms het idee dat ik hier meer geld uitgeef dan in Nederland en dat komt voor een goed deel door dit soort zaken. En het is lastig om een zieke zonder geld de deur te wijzen. Een bijkomend fenomeen is dat mensen later terugkomen als er weer wat anders aan de hand is, ze blijven je achtervolgen. Je bouwt een soort band op en dat maakt het nog moeilijker om ze de deur te wijzen. De mensen zijn zich onderling ook niet bewust dat ze niet de enigen zijn. Gelukkig kan ik het financiëel goed bolwerken, het is voornamelijk een psychisch probleem van mijzelf, van leven en geleefd worden.
