Dit is Willem Snapper's nieuwsbrief nr 138 van 22 november 2009.
U kunt zich aan- of afmelden voor de aankondiging: wsnapper@mopti.nl
Waarin ik drie jaar geleden uit Amsterdam vertrok en een kater heb
Zondag 15 november 2009
Zo mijn brief is redelijk vroeg de deur uit. De zondag is verder onrustig, buurman Hamidou probeerde mij gisteravond uit de slaap te houden met een set enorme boxen en stampmuziek, wat hem overigens niet lukte. Ze kunnen een kanon afschieten, ik slaap. Wel grappig trouwens, het filmpubliek van de zaterdagavond verhuisde linea recta naar het feestje, dat achteraf niet van Hamidou bleek te zijn, maar van een andere buurman. Ikzelf was redelijk moe en ben na de film meteen naar bed gegaan. Vandaag om een uur of tien lijkt het feestje gewoon door te gaan en het is geen leuke muziek, niets voor mij. Eigenlijk is het niet goed dat de hele buurt mee moet genieten, ik houd meer van de muziek die bij mij live wordt gemaakt door de Sanogo's. Ik neem aan dat het in de loop van de dag wel ophoudt.
De "opgeschoten" jeugd uit de buurt heeft vandaag twee verkeersdrempels aangelegd. Niet leuk, maar ik hoop dat het de veiligheid bij mijn huis verhoogt. Het is een enigszins gevaarlijk kruispunt met twee nare dode hoeken.
Twee weken geleden vlogen er nog twee bromfietsen boven op elkaar. Het is nu verplicht afremmen. Een dergelijk initiatief zou je je in Nederland toch niet in je hoofd halen, dan heb je in no time de politie of de gemeente op je dak.
Oh ja, de maandag. Drukke dag, installatie van een laptop en het voorbereiden van de terugkeer van Aagje en Sjoerd uit Djenné, die ook een halfzieke Jan van Spellen met zich meevoeren in een flink lekke pirogue. Dat betekende een uurtje of zeven hozen, maar dat is normaal met deze boten. Je vaart altijd in en door het water, vanwege de vele kieren in de prachtige, traditonele, maar toch een primitief in elkaargezette pirogues.
Ik moest dus uitgebreid boodschappen doen op de markt in Sévaré, maar dat leverde dan ook een echt heerlijke soep op. En als apotheose een bak yoghurt met de allerlekkerste grapefruits, zoals je die zelfs in Nederland niet tegenkomt. Helaas worden ze maar sporadisch verkocht en dan nog maar op één plek, voor zover ik heb kunnen ontdekken. En niet eens op de markt. We hadden een heel gezellige avond, een beetje kort, want mijn logés moesten pakken voor tien dagen Dogon.
Dinsdag 17 november. Alweer veel te doen. Om acht uur vertrokken mijn gasten naar de Dogon. Niet veel later kwam een politieman de computer van de commissaris brengen. Deed het niet meer. En tegelijkertijd kwam buurman Emile langs met een probleempje met zijn notebook. Eind van de ochtend nam ik Austin mee naar Mopti, waar Baba grote blikken met zaden hadden besteld voor Sangubaka, bijna allemaal uit Noord-Scharwoude. In dezelfde winkel kocht ik de laatste twee blikken doperwten extra fins. De rest van de winkel stond vol met de kwaliteit "moyen". De verkoper had het verschil nog nooit opgemerkt, terwijl de kleintjes toch echt heel veel smakelijker zijn. De prijs is trouwens hetzelfde.
Samen met Douti, die vrij had, omdat een leraar op zijn lyceum was overleden, hebben we de zaadjes in kleine plastic zakjes gedaan. Veel werk, dat had ik in mijn eentje in een dag niet gered. Het ging om 540 zakjes met zaad van komkommers, uien, kool, tomaten, wortelen en sla.
's-Avonds kwam Mouktar Kodio, oom van de bekende Dramane uit Barcelona nog een keer langs. Een paar dagen geleden had ik hem geholpen met medicijnen voor zijn lies, waar een dame pardoes in was gereden met haar motorfiets. Hij staat dan naast mij, ik weet dat het om gheld gaat, maar hij durft niks te zeggen. Ik moet het er uittrekken. Terwijl hij thuis lag te slapen had iemand zijn mobieltje gestolen. Hij kon een andere kopen, maar had natuurlijk geen geld. Ik heb gedecideerd verteld dat ik daar in elk geval geen geld voor had. Natuurlijk ook wel weer zielig in zijn omstandigheden, hij kan immers slecht lopen en heeft werk noch inkomen. Ik heb het uiteindelijk kunnen afkopen voor met een liter benzine, anders was hij denk ik hier blijven slapen.
Woensdag, ik had in mijn hoofd dat mijn visum bijna was verlopen, dus toog ik naar Mopti om een jaartje bij te laten stempelen bij de immigratiedienst. Een wat oudere beambte, die zich moeizaam voortbeweegt vanwege een onwillig been, doet dat al jaren. Het lijkt wel of de man elk jaar vriendelijker wordt. Ik vertel hem dat ik eigenlijk helemaal niet meer weg wil en hij bedankt mij omstandig voor het compliment. Het lijkt de omgekeerde wereld, het is eerder aan mij om hem te bedanken. Ik moet natuurlijk wel 65.000 cfa (100 euro) betalen, maar ik vind dat niet onredelijk, ik zie het maar als een soort belasting.
Na dit gebeuren ontmoet ik Baba en bestellen we 15 gieters voor Sarédera. Samen met Makan rijd ik naar Sangubaka, waar we de zaden afleveren. We rijden door naar Sarédera om het restant piketpaaltjes af te leveren en om te zien of alles goed gaat met put en pomp. Ze hadden beloofd om een lek van het bassin te dichten met cement en het leek erop dat ze dat hadden gedaan. Maar toen we het water lieten stromen bleek dat ze niet hadden begrepen dat er ergens een gat zou zitten. Ze hadden zomaar bovenop de buis een klodder cement gesmeerd, het gat hadden ze niet ontdekt. Ik kon ze niet aan hun verstand brengen hoe het wel had gemoeten. Inmiddels heb ik Niangaly gevraagd er heen te gaan om de gaten te dichten, hij is er tenslotte verantwoordelijk voor.
Het wordt een latertje vanavond. Ik ben al voor de derde keer bezig met de installatie van de computer van de commissaris van politie. Zijn harde schijf is te klein, waardoor de computer niet vooruit te branden is. Zoals gebruikelijk is het veel wachten.
Sjoerd had van de week een hele tray bier in blik gekocht. Niet te zuipen vond hij. Ik zit vanavond al aan het tweede blik van een halve liter met een alcoholpercentage van 6,9%. Het is heerlijk, ik drink normaal bijna nooit bier.
Donderdag 19 november, het is mij hier in Mali nog nooit overkomen. Ik wordt wakker met een houten kop, die me de hele dag blijft achtervolgen. En dat van twee blikken bier, wel dus halve liters. Hoe lekker het gisteravond ook was, dat doe ik niet meer. En het is vandaag 3 jaar geleden dat ik uit Amsterdam vertrok.
Ik ben zowat de hele dag bezig met de computer van de commissaris. Ik heb een grotere schijf gevonden, wat betekent dat ik weer opnieuw moet beginnen. Ik heb ook de Encarta encyclopedie gedownload, want mijnheer de commissaris schijnt niet zonder te kunnen en het is misschien wel het enige dat hij op e computer gebruikt. Het kost evenwel veel extra tijd. 's-Middags is het weer concert in Mopti. Dit keer gaat Sékou ook mee, je ziet hoe trots hij is op zijn kinderen. Dat ben ik trouwens ook. Om zes uur worden de inkomsten geteld en rijden we naar huis. De opbrengst valt verhoudingsgewijs een beetje tegen: 1800 cfa (bijna 3 euro). Geen foto's dit keer, wel een filmpje, om die te bekijken klik hier.
Ik ben deze avond uitgenodigd om te komen eten bij Madeleine en Emile, mijn twee Senegalese en vrij moderne buren. Ze hebben flink uitgepakt en we hebben een gezellige avond, al doe ik slechts mee met twee kleintjes bier. 'K wil niet nog een houten kop.
Vrijdag. Ik ga met Niangaly een keer naar Sarédera, hij gaat de laatste lekken dichten en ik vervang een armatuur, die na twee weken helemaal vol zit met kleine insecten, waardoor de lamp het heeft begeven. Zien hoe lang dit goed gaat. Ik maak ook snel nog een paar foto's, tot nu toe heb ik voor mijn nieuwsbrief helemaal niets.
Sékou kwam met een onduidelijk verhaal over een familielid die zonder resultaat uit het ziekenhuis van Mopti was ontslagen. Het betreft een oudere man wiens ledematen verstijfd zijn of verlamd. Hij kan niet meer lopen en hij kan ook zijn armen niet bewegen. Zijn vraag is of ik hem zaterdag terug kan brengen naar Tominian, zijn geboortedorp, 200 kilometer hier vandaan. Vermoedelijk om daar, verzorgd door zijn familie geen lang leven meer te verwachten.
Verder leg ik echt de laatste hand aan de computer van de commissaris en bereid ik de film van vanavond voor: The blues brothers. Ik ben benieuwd.
Zaterdag. Het reisje Tominian gaat gelukkig niet door. The Blues Brothers was wel degelijk een succes, ondanks dat het publiek niet zo warm loopt voor de Amerikaanse blues. Er zitten toch een paar leuke nummers in en de chaotische achtervolgingsscenes gingen erin als koek. De mensen beginnen zich alweer in de kleren te steken, de temperatuur zakt, het wordt kouder. Ik heb de eerste bontmuts al gesignaleerd. Na afloop was er opeens buiten de poort een klein opstootje. Ik heb geen idee waar het over ging, maar een vrouw met een babietje op haar rug werd lastiggevallen. Zij liet zich trouwens ook niet onbetuigd en vloog de mannen bijna in de haren. Ik heb mij tussen de partijen gemengd en de gelederen kunnen sussen. Dan is het wel handig dat je blank bent. Ze durven zich niet zo snel tegen een blanke te keren en er straalt dan een soort natuurlijk gezag. Ik heb dat wel eerder meegemaakt. Deze keer was het wel een beetje heftig.
Ik ben nog steeds met die verdomde computer van de politie bezig. Ik had net gebeld dat ze hem konden ophalen, toen het apparaat een vervelende storing vertoonde. Ik moet er nu weer mee door en het kost me nu zo langzamerhand teveel tijd.
Tegen het eind van de middag komt hij hem dan toch halen. Ik was niet 100% tevreden, maar hij moet het ermee doen. Alleen viel de prijs hem zwaar op de maag. Een grotere hard disk, uitbreiding van het geheugen en flink wat uren werk voor 30.000 cfa (45 euro). Het leek mij alleszins redelijk. Elke andere reparatuur had minimaal het dubbele of drievoudige gevraagd. Hij vond het desondanks duur en begon zieliger te doen dan zielig. Volgende week is het Tabaski-feest, er moet een schaap worden gekocht en nieuwe kleren voor de hele familie. Ik ben ingegaan op zijn bod van 20.000 (30 euro), maar wel met tegenzin.
Vanavond draai ik weer iets met kung fu: Dragon Tiger gate. Ach natuurlijk een draak van een film, maar het publiek gaat uit zijn dak van geluk. Geen onlusten vanavond.
Zondag 22 november, ik ben mijn bed nog niet uit of Sékou stormt naar binnen voor de grote schoonmaak.
Waar de kinderen zijn weet ik niet, maar die zullen ongetwijfeld met zijn allen komen helpen. En Amatigue belt of kan helpen bij het uitpakken van de container, daar ben ik de halve ochtend mee bezig. Vanavond of morgen, je weet het nooit met Point-Afrique, gaat hij terug naar Nederland.
Volgende week zou wel eens moeilijk kunnen zijn met de nieuwsbrief. Donderdag ga ik naar Bamako om Paul en Kim op te halen en ik kom zaterdag tegen de avond weer thuis. Of ik zondag tijd heb voor een nieuwsbrief is dus de vraag, dat u zich niet ongerust maakt!
