Printversie

Willem Snapper's nieuwsbrief 24, 17 juni 2007.

Zondag 10 juni 2007.
Terwijl ik hier in mijn geclimatiseerde computerkamer zit, is het buiten 42 graden, is de lucht vervuld van stof en waait er een stevige droge wind die uitzonderlijk "vurig" heet is, zo heet, dat het niet meer prettig aanvoelt, alsof je te dicht bij het vuur staat. Alleen je kunt niet een stapje naar achteren doen, dat maakt niet uit.
Het was vanmorgen sowieso niet makkelijk. Ik was al rond een uur of acht vanmorgen begonnen met de nieuwsbrief en alles wat daarbij komt kijken, maar het heeft wel tot half drie geduurd voor ik alles voorelkaar had. De bloemist die langs komt, kinderen die vragen of ze een spelletje op de computer kunnen spelen, of om een fles koel water vragen. Verder twee stroomonderbrekingen, die de vaart er een behoorlijk uithalen. In de tussentijd dacht ik mijn onderbroeken te wassen. Fune heeft dat tot nu toe steeds gedaan, maar ze doet dat zo grondig, dat niet alleen de ....vlekken eruit zijn, maar ook de rek van het elastiek. Ik kan haar maar niet duidelijk maken dat het wasbord er misschien van verslijt. "Tot overmaat van ramp" stopt ook het water er mee. Met een dun straaltje krijg ik ze nog net schoongespoeld.
Buiten is het nu dus echt niet lekker. De kinderen van Sékou hebben zich binnen in de computerkamer genesteld en spelen een autorace-spel, Pobanne ligt op de veranda te slapen.
Het is de hele dag, tot in de avond heet gebleven, boven de 40 graden, een nare dag voor iedereen. Ja binnen gaat het wel, met de climatiseur is het 5 graden minder.
Ik slaap tegenwoordig toch ook met de climatiseur aan, op de laagste stand weliswaar, het is dan redelijk te doen. Buiten slapen op het dak is niet zo comfortabel op het moment, veel wind en stof.

Maandag 11 juni.
De dag begint waar hij gisteren is geeindigd: warm, voorlopig met minder wind. Mijn eerste gang is de pompoen, hij is weer flink gegroeid. Maar hij heeft nog niet de vereiste vier volwassen bladeren om hem te verplanten.
Bij Ina koop ik een heerlijk vers stokbrood, ik bak een eitje en neem nog een tweede stuk met chocopasta. Bij Ina maak ik ook meteen een foto van de reusachtige schildpad, die bij hun op het erf scharrelt. Jaren geleden hebben ze hem gekocht in Bamako, hij eet gewoon met de pot mee. Dat betekent Afrikaanse tô, gedroogde vis, sla, enzovoort. Hij heeft een goed leventje.
Sékou komt even later thuis met een waraan van wel anderhalve meter lang. Ik begrijp niet hoe hij daaraan is gekomen. Gevonden in een tuin in het nabijgelegen dorpje Niangoli, maar ik kom er niet goed achter of hij hem zelf een kopje kleiner heeft gemaakt, of wat dan ook. Hij gaat in elk geval in de pot. Ik hoop niet dat ze een stuk voor mij bewaren. Ik weet ook niet wat ik ervan moet vinden. In principe denk ik laat zo'n prachtig beest toch in godsnaam leven, maak niet alles dood wat je voor de voeten komt. Aan de andere kant komen deze beesten op de tuinen af, eten daar de planten op en misschien proberen ze ook wel eens een kuiken te verschalken. De mensen van de Bobo-stam, waar Sékou toe behoort, staan er om bekend dat zij bizarre dingen niet schuwen, ik heb het daar al wel eens eerder over gehad. Bij deze stam gaat er ook wel eens een hond in de pan. Zo begint mijn dag weer met een paar emotionele momenten. Mooi en minder mooi.
Voor de rest is het een saaie dag. Vanmorgen naar Sévaré voor diverse dingen, niet interessant. Baba komt geld halen voor benzine voor het Tuinenproject en ik probeer zonder veel succes een nieuw spel te installeren voor de Sanogo's. Rond vieren komt Kumba, de dochter van Moussa en Ina voor een copietje, we gaan weer verder met de lettre d'attributation. Ik had Moussa er vanmorgen weer eens op aangesproken, ik had al zeker een maand niks meer gehoord, terwijl de notaris twee weken dacht nodig te hebben. Moussa is kennelijk weer meteen verder gegaan, dat copietje is geen probleem, maar de 15000 Fcfa die ik nu weer moet ophoesten valt bij mij niet erg goed. De grond heeft mij veel te veel geld gekost en kennelijk is het nog niet afgelopen. Ik baal. Het gaat ook steeds om kosten die ik niet in de hand heb. Moet ik dit eigenlijk wel opschrijven? Men zal denken, het is je eigen schuld, je moet met Moussa praten, hij moet zijn kosten specificeren. Het probleem is dat hij dat niet doet, ik heb hem dat meerdere keren gevraagd. Hij raakt onmiddellijk in een soort depressie en begint uitgebreid te vertellen dat het zo moeilijk is, dat het hem al zoveel tijd heeft gekost, dat hij in zijn winkel minder heeft kunnen verkopen, dat hij weinig heeft verdiend de eerste maanden van het jaar. Komt bij, dat het moeilijk is hem te verstaan. Kortom, ik zit met handen en voeten aan hem vast wat dit betreft. Ik hoop werkelijk dat het nu snel voorbij is en dat de papieren in orde komen.
Op het ogenblik zit Coumba naast mij een email te tikken, ik dacht altijd dat je haar naam als Kumba schreef, kleinigheidje. Over een regel doet ze een kleine tien minuten, online. De telefoontikker loopt door. De volgende keer moet ze hem eerst tikken voordat ik verbinding maak. Maar dat weet zij niet.
De tweede pompoenplant is aan het opkomen, maar hij groeit de verkeerde kant op, wortels in de lucht, bladeren naar beneden, hij is in de war met de baobab-boom. Maar hij komt er wel. De andere heeft even rust genomen, ik mag hem pas verplanten als hij 4 volwassen bladeren heeft, het zijn er nu drie. Van de rest van de zaden nog geen spoor. Maar dat kan ook best, want de kiemtijd is van de meeste 1 tot 2 weken. Het is wel leuk, ik probeer de zaadjes echt de grond uit te kijken. Gerard mailde mij vandaag dat hij mij een verrassingspakket heeft opgestuurd: onderdelen voor de auto, rookworsten, spek, knijpers, afwasborstels enzo. Ik verheug mij erop. Ik ben benieuwd hoe de vleeswaren over drie weken aankomen. De volgende keer een bakje filet americain.

Woensdag 13 juni.
Een beetje een pech-dag gisteren. Door omstandigheden heb ik een splinternieuwe stabilisateur voor elektriciteit opgeblazen, schade bijna 400 Euro, eigen schuld, ik had de gebruiksaanwijzing niet gelezen. Het echoscopie-apparaat in het ziekenhuis vertoont nog steeds storingen. En de leverancier uit Dakar zegt dat het aan de stroomvoorziening ligt. Dus had ik een stabilisateur geleend om te kijken of deze het euvel kon verhelpen. Het is niet bijster interessant om precies uit te leggen wat is gebeurd, maar niet passende stekkers, onderbroken stroomvoorziening en dergelijke werkten het drama in de hand. Nu zit ik met een duur en defect apparaat, ik ga straks kijken of hij kan worden gerepareerd, desnoods rijd ik naar de jongens in Bandiagara, die de DVD-speler van Martin zo goed hebben hersteld.
Verder ben ik met Souleymane en George naar Mopti gereden om te praten met de directeur van de telefoonmaatschappij over hun hernieuwde plannen om een internetbedrijfje te praten. Het blijkt dat de twee voor 8 miljoen in het krijt staan vanwege een eerdere poging. Hoe dat moet worden opgelost heb ik niet begrepen, maar in elk geval niet met de hulp van mijn portemonnee. De start als internetprovider met behulp van ouderwetse modems lijkt mij sowieso een achterhaalde zaak, gezien de opkomst van ADSL, al kan dat best nog enige tijd duren.
Vrijdag is het concert van Salif Keita, de wit-Malinese zanger, hij is albino. Ik ga er met een hele club heen, als ik tenminste kaarten kan krijgen: Bakary en Djenné, Coumba en Seydou (dochter en zoon van Moussa) en als ik hem mee kan krijgen Sékou. Als het aan hem ligt blijft hij thuis, hij is tenslotte gardien en gezien het gebeurde van vorige week wil hij geen risico's nemen. Ik wil graag dat hij meegaat, volgens mij heeft hij nog nooit zoiets meegemaakt. Misschien moeten we een bewaker huren voor één nacht, die hem kan vervangen.
Vandaag warm, hoe kan het ook anders. Het is een beetje vochtig en er is geen wolkje aan de lucht. Nog meer pech. Ik heb vanmorgen het defecte apparaat teruggebracht en de eigenaar van de zaak, Moustafa, had net de door mij bestelde thermostaat binnen die hij in Bamako had besteld. De thermostaat doet het echter niet en hij lijkt mij ook eerder gebruikt. Vroeg in de middag breng ik hem terug, blijkt zijn moeder te zijn overleden en is hij spoorslags teruggereden naar Mopti. Ze gaan proberen de thermostaat te ruilen. Jammer, want de koeling van de ijskast is niet goed.
Voordat ik wegreed moest ik zoals gewoonlijk eerst de hond wegjagen, die half onder de auto zijn favoriete plekje heeft gevonden. Ik zag hem om de hoek verdwijnen. Nadat alle kinderen waren ingestapt reed ik over de voorpoot van de hond. Het beest was ijlings teruggekomen en dat had ik niet gezien. Zijn poot hangt er nu een beetje losjes bij, of het is gebroken weet ik niet, Sékou wil niet naar de veearts. Ik weet ook niet of die hier veel kan doen.
Vanmiddag ben ik met Christian even Draman wezen opzoeken. Het gaat echt beter met hem, hij wil nog steeds dolgraag terug naar Sévaré, ik begrijp niet waarom dat nog niet kan. De secretaresse van de advokaat Sampana in Mopti verkoopt de kaarten voor het concert vrijdag, ik koop er zeven, Christian wil ook graag mee. Is dat nou het meisje dat een tijdje terug een oogje op mij had? Als ik weer terug ben weet onze hond niet hoe snel hij op drie poten weer onder mijn auto moet kruipen. Hij behoort niet tot de allerslimste honden.
Rond zessen, ik zet net de kinderen achter de computer voor een spelletje, begint de wind te waaien. Zo erg heb ik het nog niet meegemaakt. De lucht ziet vuurrood van stof en hitte, later wordt het geler. Het lijkt wel of de hemel in brand staat. Er hangt ook een raar soort brandlucht, maar van vuur is geen sprake. Binnen no time is het hele huis ondergestoven. Naar buiten gaan is schier onmogelijk. De wind is aangewakkerd tot stormachtig. Ik zie niet veel meer dan de plantenbakken met nog steeds maar één echte pompoenplant, die vervaarlijk heen en weer zwaait. Maar hij overleeftde storm. Het duurt een half uurtje, het is duidelijk frisser, ik voel drie regendruppels, verder niets. Sékou begint maar met het watergeven van de aanplant, uit de lucht valt niets meer te verwachten. Nu zit ik gewoon buiten te tikken, ondanks dat de zon is verdwenen, is het alweer aan het opwarmen.
Aan het begin van de avond komt Karim van de École Technique, hij heeft een notebook bij zich, die hij wil kopen. Het is een heel modern apparaat met alles erop en eraan. De software is echter illegaal. Ik ben zo bang dat er meer illegaal is, misschien wel het hele apparaat. Ze willen er ook nog behoorlijk wat voor hebben. Terwijl we bezig zijn met de notebook begint het weer te stormen. Ik had net mijn keuken schoongemaakt. Het duurt niet lang of het begint ook te regenen. Iedereen is erg blij. Sékou loopt alweer rond in zijn oliejas, alle ramen gesloten, de luiken ook, hij houdt de boel in de gaten. Er valt niet zo heel veel regen, maar het is genoeg voor een stevige afkoeling. Het lijkt wel Nederland. Enorme lichtflitsen teisteren het zwerk, het onweer is gelukkig niet dichtbij. Ik maak mij dan zorgen om mijn rieten dak. Later op de avond drinken we nog even een pilsje om te bekomen van de emoties.

Donderdag 14 juni.
Iedereen heeft goed geslapen en is in een goed humeur. Ik had gisteravond alles opengezet, zodat het hele huis kon doorwaaien en ik had vannacht in elk geval geen climatiseur nodig.
Vanmorgen trof ik Sékou en de kinderen druk bezig met het boenen en schrobben van de binnenplaats. De hond lijkt te herstellen, zijn vierde poot wordt alweer enigszins gebruikt.
De omgeving ziet er nu helder en fris uit, hoewel de zon rond elven al goed zijn best doet.
Tegen de avond is het toch weer warm natuurlijk. De dag kent weinig hoogtepunten, ik kom vandaag de deur niet uit. Internet doet het niet, ik probeer hier gekochte films vertoonbaar te maken. De films die ik heb gekocht doen het met hapering, of soms bijna helemaal niet. Met speciale software kan ik er wel wat van maken, maar het kost veel tijd. 's-Middags nog een uurtje geslapen. En daarna de muskietennetten op de logeerkamers klaargemaakt en opgehangen. Toen ik wakker werd zag ik bovenop mijn muskietennet een kleine twintig dode muggen, dat betekent één: er zijn muskieten, twee: door de impregnatie gaan ze dood. En voor als de couchsurfers terugkomen uit Timbouktou dat ze in elk geval beschermd kunnen slapen. De couchsurfers zullen het niet gemakkelijk hebben in de hitte op het water en met die verschrikkelijke storm en regen. Ik ben benieuwd naar hun verhalen.

Vrijdag 15 juni.
Vanavond geen film, maar het concert van Salif Keita. Jammer voor de thuisblijvers, ik zal morgen een extra mooie film vertonen. Vooralsnog geen bijzondere dag. Baba komt langs, voor geld, maar het is voor het goede doel. Het is bestemd voor benzine voor zijn motorfiets, waarmee hij op het ogenblik een hele rits dorpen afgaat, op zoek naar een geschikte plek voor een tuin! By the way, ik heb nog niet eens officiëel de toestemming van het bestuur van de Stichting Mopti. Maar dat zal wel lukken, neem ik aan. Hij is al drie dagen belangeloos op stap geweest. Een mentaliteit die ik hier meestal niet op deze manier tegenkom!
De poot van de hond is helemaal genezen, wonderbaarlijk snel. Die auto van mij is zwaar, erg zwaar!!
Ik had in mijn hoofd gezet vanmiddag de eerste pompoen van het zaaibed te verplanten naar een definitieve plek. Ik had een beetje pech, de grond (banco) valt gemakkelijk uitelkaar, daardoor is het niet gemakkelijk om een hele kluit mee te nemen. Door het verplanten heeft de pompoen een behoorlijke tik gehad, en in no time zijn de bladeren al verlept. Veel water doet het wel, maar de wortels moeten nu eerst aanslaan. Spannend. Het is tot nu toe het enige zaadje dat tot een plant is gekomen. De andere pompoenplant heeft zijn kruin niet uit de grond kunnen krijgen. Ondanks de warmte overweeg ik toch glas te kopen om wat meer broeikas-effect te genereren.
Half acht vertrek naar Mopti voor Salif Keita. Vooraf maak ik weer eens Hollandse kerriesoep van de Macro en ik eet een broodje. Om half acht komt alleen Christian opdagen, Coumba komt een kwartiertje later en om goed acht uur komt ook Bakary. We vertrekken met zijn auto. Omdat we Sékou zijn vergeten keren we nog even terug. Maar goed, eindelijk op weg, ik ben in de zenuwen, ik wil zo graag vroeg zijn voor een goeie plaats. Als we aankomen bij het stadion zijn de poorten nog gesloten. Voor de deur wordt van alles verkocht, brochettes, brood, drankjes, water, mango's, frieten en veel meer. De meisjes doen goede zaken. Goed negen uur gaan de deuren open. Het is dringen geblazen. Maar na een kwartiertje zijn we eindelijk binnen en we vinden nog net een aantal goede plaatsen op de hoofdtribune. Het lange wachten kan beginnen, want het is niet normaal als de muziek voor een uur of elf begint. Het is een hele zit. Natuurlijk is er veel te zien, eindeloos veel mensen die langs paraderen op zoek naar een goede plekje. Op de middenstip van het voetbalveld is een podium neergezet, het doet heel Europees aan, de lichtshow is vanaf het eerste moment aktief. Een twintigtal projectoren en schijnwerpers, die continu willekeurige rondjes draaien. Het geluid van de kleine muur van luidsprekers is indrukwekkend. Ook op de tribunes wordt weer van alles verkocht, meest limonades en water. Rond elven komt plots een auto het terrein oprijden en Salif betreedt het toneel onder oorverdovend gejuich. Het eerste nummer wordt ingezet, het geluid is duizend keer beter dan bij het vorige concert. Plotseling gaat het hek naar het veld open en onder nog meer gejuich stormen hordes Moptezen richting podium. De tribunes opzij zijn al snel helemaal leeg en de dansende menigte voor het podium groeit met de minuut. Salif is razend populair en weet het publiek knap te bspelen met pasjes en dansjes en natuurlijk niet te vergeten zijn fantastische stem. Na een paar nummers gaat het publiek helemaal los en tientallen fans klimmen op het toneel om Salif te omarmen of hem te kussen. Hij laat het allemaal over zich komen, in elk geval zingt hij gewoon door, soms helemaal bedolven door publiek. Af en toe betreedt een militair het podium om Salif uit zijn benarde posities te bevrijden. Hij lijkt er stoicijns onder te blijven, ik denk zelfs dat hij ervan geniet.
De muziek is echt perfekt, een concert zoals dit hebben ze in Mopti nog nooit meegemaakt. Het is deels te danken aan de speciaal in Europa gehuurde apparatuur. Salif maakt zich er ook bepaald niet met een Jantje van Lijen af, het ene nummer na het andere wordt met veel enthousiasme uitgevoerd. En Salif zal ook niet meer de jongste zijn. Zijn gezicht is getekend kan ik met mijn verrekijker zien, maar misschien komt dat ook wel omdat hij een albino is. In elk geval heeft iedereen een fantastische avond gehad als Salif rond enen met veel moeite zijn auto kan bereiken. Bakary rijdt ons naar huis. Ik moet er werk van maken, zijn rijkunsten zijn abominabel. Gelukkig rijdt hij wel voorzichtig, maar hij maakt veel fouten die hem in problemen kunnen brengen. Hij heeft gewoon een aantal dingen nooit geleerd. Rijlessen heeft hij sowieso nooit gehad. Tegen tweeën lig ik in mijn bed.

Zaterdag 16 juni.
Ik word op de gewone tijd wakker. Voorlopig een dull-day. Ik zit de hele dag achter de computer, ik heb nieuwe software om menu's te maken. Op zich vind ik dat leuk. Het is daar ook comfortabel, de climatiseur is een uitkomst. De warmte begint mij een beetje tegen te staan. Ik heb last van warmte-uitslag. Op armen, borst en rug heb ik kleine rode bultjes. De constante transpiratie is de pest voor mijn huid denk ik. Christian wil er meteen allerlei zalf tegenaan gooien, ik heb nog altijd zoiets van je moet het je lichaam niet gemakkelijk maken, dan bouw je geen weerstand op. Dus ik moet het zien uit te houden tot de regentijd, dan zou het structureel beter worden met de temperatuur. Vooralsnog is de weersverwachting niet gunstig: dinsdag mogelijk regen. Maar meestal klopt er van de voorspelling maar weinig.

Zondag 17 juni.
Ik geloof werkelijk dat de pompoen het gaat redden, ik geef hem een paar keer per dag water en ik denk dat de wortels aanslaan. Gisteravond werd de filmvoorstelling kort na de voorfilm onderbroken door een opkomend onweer met alles wat daarbij hoort. Maar het bleef bij opkomen, jammer, we hadden best door kunnen gaan. Vanaf het dak is de bliksem een schitterend gezicht, de bliksemflitsen die bijna ononderbroken door het zwerk klieven. In het voorprogramma Laurel and Hardy met Towed in a hole, waar L&H een boot kopen om zelf te gaan vissen. Maar de boot moet eerst opgeknapt worden. En daar gaat het mis. Ik besloot om een korte hoofdfilm te draaien, maar al na een minuut of tien hebben we de bisocoop opgebroken, voor niks eigenlijk. Geen regen en de wind was snel weer weg. Ik ben in elk geval vroeg gaan slapen.