Printversie

Willem Snapper's nieuwsbrief 46, 18 november 2007.

Waarin de Stichting Mopti een rekening krijgt in Sévaré
en
Waarin de muizen zich tegoed doen aan mijn pompoenen

Donderdag 15 november

Het is een beetje balen, mijn schrijf-ritme is kwijt. Heb ik het druk? Heb ik veel aan mijn hoofd? Is mijn concentratie minder? Wordt het leven alledaags? Vragen die bij mij opkomen en ik heb er niet echt een antwoord op. De dagen vliegen voorbij. Voordat ik het weet is het alweer zondag en ik heb nog niets op papier. Yvonne is weg en ik moet ook weer een beetje wennen aan het weer alleen zijn.
Ik ga nog even terug naar zondag. De wekelijkse nieuwsbrief is de deur uit. Jack en Elly nodigen mij uit voor een etentje in restaurant Bissap in Mopti, waar ze behoorlijk acceptabele pizza's serveren met Europese ingrediënten zoals mozzarella en champignons.
Maandag ben ik druk op de technische school met het aansluiten van een computer en het leggen van een lange kabel. Om 12.30 hoor ik een vliegtuig, dat moet Joop zijn die aankomt met Point Afrique. En het klopt, tegen vieren stap ik in de auto om zijn notebook terug te brengen, die ik een beetje heb nagekeken. We drinken een pilsje op het terras van zijn pleegzoon-aannemer Amatigue.
Dinsdag. Vandaag ga ik met Baba naar de bank voor het openen van de bankrekening. Maar Baba zal Baba niet zijn om pas om een uur of half twaalf te komen. We schrijven snel de "demande de compte". De direkteur van de bank laat weten dat de aanvrage in orde is, we hebben nu nog de vier handtekeningen nodig van de bestuursleden: Baba, Gogo (de vrouw van de burgemeester van Mopti), Bakary, die nog niet wist dat hij secretaris was en Christian van het ziekenhuis.
We snellen naar Mopti, maar helaas de bank sluit om 1 uur en dat redden we niet meer. Jammer, dan moeten we het karwei morgen klaren. Voor de rest doe ik niet veel bijzonders, ik regel een brief die Emilia aan de douane kan laten zien met een valse handtekening, als ze vrijdag naar Spanje vertrekt (met toestemming van de originele schrijver weliswaar).
Vanavond ga ik naar Mopti om een film te vertonen. Ze zijn daar al helemaal opgewonden. Baba heeft een aantal jongeren geronseld die de organisatie in handen hebben. Ik ga een beetje vroeg op pad, om eventuele tegenslagen te kunnen opvangen. Als ik om half zeven aankom wordt het net donker. Op een binnenplaats tegenover het huis van Baba hebben ze een ware bioscoop ingericht. Helaas liet mijn fototoestel het afweten, dus ik kon helaas niets vastleggen. Maar men had een heel assortiment stoelen geregeld, ik schat wel een stuk of vijftig, van die plastic tuinstoelen, ze stonden keurig in rijen opgesteld, net als in een echte bioscoop. Mijn witte doek hebben we aan de muur gehangen en de apparatuur opgesteld. Vooraan een partij kinderen en gaande de avond liep het achterin vol. Toch werd de avond geen onverdeeld succes. De Laurel en Hardy ging er in als koek, maar de hoofdfilm, die ik op uitdrukkelijk verzoek van Baba vertoonde, niet. King Kong uit 2005 duurt bijna drie uur en vooral het eerste uur is tamelijk saai. Komt bij dat het midden in de week is en de mensen de volgende dag gewoon moeten werken, waardoor langzaam de zaal leger en leger werd, ondanks dat het tweede gedeelte van de film behoorlijk wat spektakel biedt. Ik was tegen twaalven thuis en ik heb nog snel met Sékou een whiskey gedronken, alvorens te gaan slapen. We zullen het nog wel een keer over doen!
Woensdag, de grote dag, Baba en ik openen een rekening bij de bank! De direkteur is akkoord en we vervullen de nodige formaliteiten. Eindelijk, na vier en een halve maand hebben we een rekening voor het beheer van de gelden van de Stichting Mopti! En 's-middags zet ik het nieuws op de website! Om vijf uur heb ik afgesproken met Elly en Jack in Hotel Canari, waar de Française Martine de scepter zwaait. We drinken een pils, ik bemoei mij met een niet werkend draadloos netwerk, zeer tot tevredenheid van Martine. Haar klanten konden al dagenlang geen internet verbinding krijgen. En ik werd meteen maar uitgenodigd om daar de maaltijd te gebruiken. Voor het eerst een echt malse steak met gebakken aardappels, haricots-verts en veel knoflook, heel veel knoflook, heerlijk.
En nu is het weer vandaag, donderdag, ik ga mij nu haasten om te ontbijten, mijn maag knort, het loopt alweer tegen tienen.

Zaterdag 17 november.
Ik heb het druk, althans ik maak mij druk. Zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Vanavond komt Frits Wegener uit Burkina, hij komt samen met een kennis een paar nachten over. Hij wil een oude Toyota landcruiser verkopen, omdat de prijzen voor auto's hier beter zouden zijn dan in Burkina Faso. Het is vanavond film. Het huis moet schoongemaakt, ik moet naar Sévaré voor boodschappen, ik moet eten regelen voor vanavond, er staan twee computers ter reparatie en ik moet werken aan een document voor NautaDutilh N.V. in verband met een mogelijke bijdrage voor mijn stichting. Nichtje Saskia werkt daar en het bedrijf stelt einde jaar een bedrag beschikbaar voor een goed doel in plaats van het versturen van nieuwjaarswensen. Ik moet dus wel een beetje mijn best doen!
Gisteravond hadden we natuurlijk ook film. The boxer van Charlie Caplin, als ze de aankondiging zien beginnen ze al te juigen. Vreemd genoeg stond er gisteravond helemaal niemand voor de deur, maar toch tijdens Starwars V liep de binneplaats helemaal vol. Na afloop smeekten de kinderen of ik vanavond weer een Potterfilm wilde draaien. Maar ik vind het te snel om nu al met een herhaling te beginnen. Vanavond wordt het weer de kleifiguren Wallace and Gromit, voorafgegaan door een korte film van Mr Bean.
Het is drie uur. Een groot deel van het huis ligt er stralend bij. Alle Sanogo's hebben geholpen: Paul en Kim komen, daar worden bergen voor verzet. Ik verslik me in de notebook, hij doet het goed, ik weet niet wat ik er aan kan doen. Ik doe maar een update via het internet en oh ramp, daarna doet hij niks meer. Na een uurtje modderen kom ik er achter dat het 't werk is van virussen. Ik ben er nog niet klaar mee. De andere pc doet het inmiddels wel naar behoren. Dan komt ook Joop nog met een defecte notebook, die doet helemaal niets meer. Ik ben bang dat ik die niet meer aan de praat krijg. Ik kan alleen de bestanden er afhalen.
Ik heb mij toch een lekkere soep gemaakt. Ik had gemerkt dat de muizen de pompoenen erg lekker vinden. Een aantal vertoonde daar duidelijk de sporen van. Dus liggen ze nu binnen en de grootste hebben we meteen geslacht, daar zat ook al een gat in, dus haast was geboden. Gisteren heb ik daar meteen al soep van gemaakt, de helft was voor Founé trouwens en een ander groot stuk heb ik vanmorgen naar Bakary gebracht. Vanmorgen heb ik vlees in dobbelsteentjes gekocht en dat heeft een paar uur staan sudderen. Knoflook, uien en melkpoeder erbij, afgemaakt met kruidnagelen en een scheut soyasaus. Het is het engeltje dat op je tong piest. En ik heb een gigantische hoeveelheid, het ging niet eens in mijn grootste pan. En nu is het wachten op mijn bezoek.

Zondag 18 november.
Gisteravond na de film rond tien uur denk ik, belde Frits, ze waren in Sévaré aangekomen, maar waren met hun auto van de weg gehaald: geen verzekering. Met Sékou zijn we naar de politiepost gereden en daar hebben we ze opgepikt. Ze zijn met zijn drieën, Frits en twee Burkinabés, zoals iemand heet die uit Burkina komt. Ik haal mijn pan met de heerlijke pompoensoep uit de koelkast, tot mijn schrik zie ik dat een soort gist-proces op gang is gekomen, het borrelt en pruttelt. Ik had er 's-middags nog drie koppen van gegeten, Frits wilde het wel proberen, de twee B's zagen het niet zitten, wat de boer niet kent .... We hebben nog wat zitten praten en zijn toen gaan slapen.
Ik heb vanmorgen de soep opgekookt, maar die ziet er niet goed meer uit, de kleine pan is nog wel normaal, ook die heb ik snel aan de kook gebracht. En het vlees heb ik eruitgevist en daar gaat nu ook de kook overheen. Het is allemaal op de grens, maar mijn buik kennende nog wel eetbaar. Vanmorgen kreeg ik ook weer het dagboekje van Marian in Amerika, leuk om te lezen, ze genieten enorm van alle parken en de natuur in het wilde westen. Het is leuk om te lezen. Ik zal vandaag proberen om een mailtje terug te schrijven. Ik herken zoveel van mijn eigen reis in 1995, beslist een van de meest bijzondere van mijn leven!
Dan is nu het wachten op Frits, die verklaarde altijd zo vroeg op te staan. De Burkinabés zijn al te voet naar Sévaré, ze vertrokken om zeven uur. Ik hoop dat Frits geen last heeft van wat hij gisteren heeft gegeten, ijdele hoop trouwens, want hij moest diverse keren zijn bed uit, helaas.