Printversie

Willem Snapper's nieuwsbrief 58, 10 februari 2008.

Waarin we het moeilijk hebben met Coumba
en
Waarin vijf kruiwagens, vijf scheppen en dertig gieters

Maandag 4 februari 2008
Het wordt weer warmer, ook de douche is niet meer zo vreselijk koud, het is prettig, maar ik weet waar het naar toe gaat. Gisteren was het een drukke maar interessante dag, waarin ik met Anetty en Janjoost de markt van Somadougou heb bezocht, met allle prachtige mannen en vrouwen, de felle kleuren, de prachtige koppen, het gedrang, de kleine kraampjes waar werklieden hun wekelijkse arbeid verrichten, elke dag zitten ze op een andere markt leer te bewerken, kleren te verstellen, vis te frituren, oliebollen te bakken en meer van dat soort dingen. We hebben er zeker een uur of drie rondgelopen. Dit keer zag ik trouwens niet de bijzondere Fulani-vrouwen met hun vooruitstekende kapsels. Ik dorst nu ook iets meer te fotograferen, voor zover ik weet vinden de mensen het niet prettig, maar ze deden toch niet heel moeilijk, behalve één vrouw, die 1000 CFA eiste voor een foto waar ze zelf niet eens opstond. Ik heb haar eis maar genegeerd.
Via de restanten van de vroeger enorme stad met zijn 300.000 inwoners, Hamdellaye, zijn we binnendoor naar Mopti gereden, over heel kleine weggetjes, langs bijzonder armoedige nederzettigen van de Peul, met hun rieten hutten, waarvan je eigenlijk niet eens van een hut kunt spreken, zo armoedig zijn die. Vaak ontbreken er stukken dakbedekking, oude lappen en stukken plastic dekken nog wat gaten af. En daar leven dan bijna de mooiste mensen van de wereld, de prachtige vrouwen met de zwart getatoueerde monden, hun diep zwarte ogen, die je vaak zo prengend kunnen aankijken. JanJoost kwam ook ruimschoots aan zijn trekken en zag menig bijzondere vogel rond de kleine meertjes in de buurt van de rivier de Bani aan zich voorbijtrekken. Na een bezoek aan de bar Bozo in Mopti, waar we een flink glas bier dronken, genoten we van een verlaat verjaardagsmaal van JanJoost in restaurant Bissap, waar laatstgenoemde teveel wijn dronk. Maar het was lang geleden dat ik zulke lekkere wijn heb gehad, de pizza was ook weer uitmuntend.
Vandaag, maandag, staat in het teken van Joran van der Sloot, de meningen zijn niet erg positief, is hij schuldig, De Vries komt er niet mee, is Joran een aardige jongen? Hij reageert over het algemeen niet erg positief. Ik houd mij bezig met de elektrische kip, die ik van Bernadette en Anton heb gekregen om de eieren van Baba uit te broeden. Maar ik begrijp er nog niet zo veel van. 's-Middags blijven mijn vrienden in Mopti terwijl ik mij weer bezig houd met computers van de technische school.
Rond vijven komt Coumba Koné, een Malinese uit Parijs, die twee nachten hier zal slapen, naar later blijkt blijft ze bijna de hele week.

Donderdag 7 februari
We zijn een paar dagen verder, Anetty en JanJoost hebben mij met de Franse Coumba achtergelaten en zijn voor een paar dagen naar Tombouctou vertrokken. Die Coumba is een apart geval. Ze heeft een Franse vader en een Malinese moeder en ze woont in Frankrijk. Ze is hier om kralen te zoeken die ze in Parijs verkoopt. Maandag heeft Baba haar bij mij gedropt, ze wilde graag betalen gaf ze te kennen. We hebben een lekkere maaltijd gemaakt met gebakken vis, rijst en sla. Toen was er nog niet zoveel mis. Dinsdag hebben we met z'n vieren ontbeten, JanJoost bakte voor iedereen weer een eitje. Iedereen ging daarna zijns weegs. Rond twaalven kwam Coumba terug en maakte voor zichzelf een uitgebreide luch klaar, waarbij ze mijn ijskast niet ontzag. We verwonderden ons een beetje over haar manier van doen. Dinsdagavond hebben we gezamenlijk gekookt, daar was verder niets mis mee. Coumba zit meestal in de slaapkamer en bemoeit zich nauwelijks met de anderen. Woensdag na het vertrek van JJ en A kwamen heerlijke geuren uit de keuken en nodigde ze me uit voor de lunch. Ze had een enorme kip gekocht en die werd keurig in tweeën gedeeld. Ze koopt trouwens onophoudelijk allerlei spullen, dus dat is niet zozeer het punt. Maar op de een of andere manier is het een rare dame, met wie ik niet zo goed raad weet.
Op het ogenblik houd ik mij gedurende elke vrij uurtje bezig met de installatie van computers. Nadat ik er eerder deze week 5 had geïnstalleerd, heb ik er nu geloof ik 7 staan. Op zich zou het redelijk snel moeten gaan, maar bij eentje, die als een soort moeder-computer had moeten dienen crashte de hard disk, zodat ik vanmorgen weer helemaal opnieuw kon beginnen, een klusje dat bijna een hele dag in beslag neemt. Jammer, maar helaas. We gaan verder.
Ik ben ook met de tuinen bezig. Zo hadden we woensdag weer een vergadering in Sangubaka, nu om de perceeltjes onder de 71 vrouwen te verdelen. Helaas was die middag ook lang niet iedereen aanwezig, de vrouwen zijn druk met het oogsten van de rijst, die op de enorme vlaktes langs de Niger wordt verbouwd. In een oude koffiebus zaten de 71 lootjes, ik riep de namen op en stuk voor stuk kwamen de vrouwen naar voren om een lootje te pakken. De meeste vrouwen gingen er met meerdere lootjes vandoor, voor de afwezige vrouwen. Ik hoop maar dat het geen onrust geeft. In elk geval is de tombola, zoals dat hier wordt genoemd, bijzonder eerlijk verlopen. Na afloop zijn we naar de tuin gelopen en hebben we uitgelegd waar iedereen "haar" stukje kan vinden. Ik had keurig een kaart gemaakt, waarop alle veldjes van nummers waren voorzien, maar het viel nog niet mee om alle vrouwen naar hun veldjes te loodsen. We gaan nu zaterdag terug om te kijken of alles goed gaat. Ik heb trouwens ook bericht dat de container met de pompen nu bij de douane in Bamako staat! En ik heb het laatste geld overgemaakt naar Sévaré in de hoop dat het nu voldoende is om alletwee de tuinen met alles erop en eraan van de grond te krijgen. Er staat nu nog bijna drie duizend euro op de rekening van de Stichting Mopti en dat moet het begin zijn voor een volgend tuinenproject.
Dinsdag hebben JanJoost, Anetty en ik bij Bakary gegeten, vol trots werd de kleine Willem vertoond, jammer dat het donker was en dat Bakary nog geen elektrisch licht heeft, het is onderweg. Geen foto derhave. Anetty had een paar mooie knuffels meegenomen uit Nederland.

Vrijdag 8 februari
Om acht uur heb ik Coumba naar de taxistandplaats voor Bandiagara en Sangha gebracht, ze stopte me snel nog 10.000 CFA toe, (15 euro), dat had nog geen van mijn logés gedaan tot nu toe, dat hoeft ook niet, de meesten dragen voldoende bij in het huishouden, of nemen me soms mee uit eten.
Ik ben vanaf vanmorgen vroeg bezig geweest met de computers voor de school. Ik heb er uiteindelijk bij elkaar 11 geinstalleerd. Dus een weinig interessante, maar vermoeiende dag. En nadat ik de film van vanavond heb voorbereid (Planet of the Apes) ben ik behoorlijk gaar. Ik zit nu even met een pilsje op het dak, de fut om van mijn nieuwsbrief iets leuks te maken is er enigszins uit. Het weer dan maar. Het begint nu echt weer warmer te worden, overdag tegen de 37 graden, in de vroege ochtend 20 à 22. We hebben de ergste kou dus gehad. Baba had van Christian een hele zak vol medicijnen gekregen om zijn dissenterie te bestrijden. Toen ik 's-avonds belde hoe het ging vertelde hij dat hij alweer aardig was opgeknapt en dat we waarschijnlijk morgen wel op pad konden samen.

Zaterdag 9 februari.
De filmavond van gisteren was misschien wel de mooiste filmavond tot nu toe. Rond mij zat een massa zwarte bolletjes, zover het oog reikt, onmogelijk te tellen. Het was zeker niet mijn favoriete film, maar het enthousiasme was ongekend, het gejoel, het gejuich, het geklap, het geroezemoes was niet van de lucht. Wordt het na gisteravond vandaag nog drukker?? Het kan bijna niet.
Vandaag een lange dag. Ik heb al vroeg Baba opgehaald uit Mopti en samen zijn we naar Sangubaka gereden om de tuin op te delen naar het schema van de loting. Terug in Mopti hebben we vijf kruiwagens gekocht, vijf scheppen en dertig gieters, in de hoop dat ze niet allemaal tegelijk nodig zijn door de tweeënzeventig vrouwen. Het kon allemaal met geen mogelijkheid in mijn auto, dus heb ik vandaag drie maal tussen Sangubaka en Mopti gependeld.
Het was verder ook niet een bijzondere dag, maar wel vermoeiend. Vanavond dus weer film, ik heb een documentaire over de Sahara in het voorprogramma en de animatiefilm "Le Vilain Petit Canard Et Moi" als hoofdfilm. (Het Lelijke Wilde Eendje).
Ik had al een tijdje in mijn hoofd om voor Founé (de vrouw van Sékou) een butagas-apparaat te kopen. Aangezien Paul (v.A.) in Amsterdam had aangeboden die te vergoeden kwam Baba aan het eind van de middag nog een keer meet een splnternieuwe Sodigaz aanzetten. Het is niet veel meer dan een brander die rechtstreeks op een gasfles wordt geschroefd, terwijl ook een voorziening is aangebracht om een grote pot te kunnen verwarmen. Blijer dan blij was ze toen ik hem aan haar gaf. Het scheelt hout, het scheelt gevaarlijk hakken en is beter voor het millieu, hoewel, het is nog steeds fossiele bandstof, maar wel schoon! Paul, dank je wel.

Zondag 10, na de film was ik te moe om nog een drankje te nuttigen met Sékou, zoals na iedere film gebruikelijk is en ik ben nagenoeg meteen naar bed gegaan. Ondanks dat de hoofdfilm naar mijn smaak heel wat beter was dan die van vrijdagavond, hebben de toeschouwers hier toch minder mee. De schitterend getekende en geanimeerde film is een kinderfilm, waar ook voor volwassenen veel aan te beleven valt. Een beetje meer geweld is duidelijk attractiever helaas, zelfs bij de kinderen geloof ik. Toch was het een geslaagde avond.