Printversie

Willem Snapper's nieuwsbrief 73, 25 mei 2008.

Waarin Niangaly met de bus naar Bamako reist een heelhuids terugkomt
en
Waarin de zuurkool op is

Dinsdag 20 mei 2008, tien over vijf.
Ik heb net zeker een uur geslapen. Na een tamelijk heftige verkoudheid voelde ik mij behoorlijk moe. En van die tuk knap ik dan wel een beetje op. Het zijn geen bijster interessante dagen, zondag en maandag ben ik voor een groot gedeelte bezig geweest met het herstel van computers. Een videokaart had het begeven en ik moet nu roeien met de riemen die ik heb, dat vergt veel fantasie, maar uiteindelijk ben ik wel tevreden. Wat zou ik moeten zonder de technische kennis, die ik in mij heb?
Maandagochtend zijn Annet en Sita definief vertrokken, via Djenné naar Bamako, dus nu ben ik weer baas in eigen huis.
Vanmorgen kwam Niangaly langs, de put in Sarédera is nu 25 meter diep en er is nog steeds veel te weinig water. Vanmorgen kwamen we overeen dat we moeten doorgraven, op naar de 35 meter! Niangaly neemt vanavond de bus naar Bamako om origineel Frans dynamiet te kopen, tien keer beter dan de Chinese rotsooi die in Mopti te koop is. En dan denk ik dat hij morgen weer terugkomt met een paar dozen dynamiet tussen de rest van de bagage zoals koffers, kippen, schapen, bromfietsen onder in de bagageruimte van de bus. Ik moet niet aan denken wat er kan gebeuren.
Christian heeft mij vanmorgen geholpen in Sangubaka. Op verzoek van de Nederlandse leverancier van pompen en zonnepanelen hebben we uitgevonden dat drie zonnepanelen meer energie geven dan vier! Maar het lijkt erop dat zelfs met twee panelen voldoende water geven. Dat zou betekenen dat we betrekkelijk eenvoudig een tweede pomp kunnen installeren, opdat er voldoende water wordt opgepompt. Daar gaan we aan werken. En het is duidelijk dat de logische gedachte hoe meer panelen, hoe hoger de stroom en hoe hoger de opbrengst, niet opgaat.
De investeringen in Sangubaka zijn in de toekomst wel te overzien, een tweede pomp is aanwezig maar moet nog geïnstalleerd worden. In Sarédera ligt dat anders, elke tien meter dieper kosten 3000 Euro en er zal een zwaardere pomp, of misschien ook wel twee uit Nederland moeten komen, omdat de put daar veel dieper zal zijn.
Via een "belronde" is het bestuur van de Stichting Mopti akkoord dat de rest van de gelden naar deze twee projecten gaan. Misschien starten we binnenkort een nieuwe bedelronde. We moeten er alles aan doen om de mensen te helpen, dat staat voor mij als een paal boven water. Voor een derde project is het duidelijk te voeg, misschien volgend jaar.
Isabelle zit er nog steeds als een dood vogeltje bij, ondanks dat Christian zegt dat het goed gaat. Maar het weerzien vandaag deed mij alweer schrikken. Ik had een fles frisdrank meegenomen en een pak spritsen, maar ik betwijfel of ze daar al aan toe is.

Donderdag 22 mei
Gisteren, woensdag ben ik eindelijk met de meester-metselaar die Baba op het oog had naar Sangubaka gegaan om de bouw van het grote bassin te bespreken. Baba deed altijd al een beetje geheimzinnig over hem, maar ik blijk Sidi Traoré gewoon te kennen als de grand-frère van Baba. Heb ik daar nu weken op moeten wachten, voordat hij aan de slag kon gaan? In elk geval zou hij donderdag beginnen. Ik heb 5 zakken cement gekocht voor 60 Euro, de cementprijs is sinds een jaar gestegen van 5000 CFA naar 8000! Voor veel mensen is het onbetaalbaar geworden. Mijn idee is dat de cementprijs afhankelijk is van de ruwe olieprijs, die inmiddels is gestegen naar 135 Dollar. En het wordt alleen maar erger. Ik verkondig al langer, dat het zéér lonend zou zijn, voor fabrikant als voor consument, als er in Mali een cementfabriek zou komen. Verder heb in een 6 meter lange rioolbuis kunnen vervoeren in de auto, de buis stak wel een drie meter de lucht in.
Vanmorgen ben ik gaan kijken of de bouw van start was gegaan en of alles volgens plan verliep. Maar helaas, Sidi was niet verschenen, ik baal, alweer een dag verloren. Ik had wel een paar filters bij mij om de verbindingsbuizen tussen de bassins af te schermen van de instroom van rotsooi. Die bleken er niet zo makkelijk op te passen. Een van de gardiens sprong met kleren en al in het bassin om ze erop te krijgen. Het resultaat was niet meer dan een kletsnatte broek. Ik zal eens zien of we een oplossing hebben. Terug in Sévaré bleek de cousin (neef) van Sidi juist te zijn overleden. Kun je dan boos zijn dat hij niet was begonnen? Hij beloofde vrijdag te beginnen, maar vroom muselman als hij is, ben ik bang dat het wel pas zaterdag zal worden.
Ik zit vanmiddag in mijn computerkamer. Het is erg heet en er staat een brandende wind van 39 graden die door het huis waait. En dat is eigenlijk gewoon lekker, je gelooft het niet, de wind is kurkdroog, je voelt je niet klam van het zweet en alles liever dan de vochtigheid van de afgelopen dagen.

Het is tien voor zeven. Ik wil een bord met mijn laatste zuurkool met rookworst in de magnetron zetten. De pan blijkt nagenoeg leeg. Ik schrik, ik baal. Ik had al eerder het idee dat er uit de keuken en uit koelkast wordt gesnoept, Het doosje "La vache qui rit" is opeens ook leeg. Een zakje met pinda's is weg, kortom er verdwijnen op mysterieuze zaken etenswaren. De kinderen beweren bij hoog en bij laag dat zij het niet zijn, ik vraag Sékou, hij zegt meteen "c'est nous, ce n'est pas bon". De kinderen voelen zich steeds vrijer in huis, onophoudelijk halen ze flessen koud water uit de koelkast, maar ze komen dat steeds netjes vragen. Het zijn waarschijnlijk de momenten dat ze zich ook aan andere etenswaren tegoed doen. Ik voel me een beetje verslagen, het zijn geen leuke dingen. Even later hoor ik gegil vanuit een kamer van het huis van Sékou, ik ga er naar toe, het is duidelijk, ik vermoed dat het Pauli is die er stevig van langs krijgt. Toen ik Founé vroeg of zij een eind kon maken aan de aframmeling, vertelde zij, dat Sékou haar ook geslagen had. Op een gegeven moment komt hij naar buiten en ik zeg hem dat Pauli het nu wel begrepen heeft en dat hij het vast niet snel meer zal doen. Daarop barst Sékou in snikken uit. Ik sla mijn arm om hem heen, maar hij houdt niet op. Hij is ten einde raad, diep geschokt. Ik kan zijn gedachtengang misschien volgen, hij heeft veel aan mij te danken, een beter leven, zijn salaris, zijn huis, het schoolgeld voor de kinderen, de extra's zoals vlees en fruit en ik betaal ook allerlei andere dingen. Hij is bang om zijn toekomst en alles te verliezen. Hij is natuurlijk ook geraakt door het feit dat zijn kinderen in de fout zijn gegaan. "Slaan", vertelt hij later, "is de enige methode en in het ergste geval tot de dood erop volgt". Ik neem aan dat het niet zover komt. Ik bied hem een pils aan en die accepteert hij al te graag. We zitten naast elkaar voor de televisie, ik probeer hem er van te overtuigen dat het allemaal niet zo'n drama is, dat alle kinderen ter wereld wel eens in de fout gaan, dat het verleidelijk is om iets lekkers te snaaien dat voor het grijpen ligt, als ze een fles water uit de koelkast halen. Maar nog altijd staan de tranen in zijn ogen. Eerlijk gezegd bij mij ook, uit medelijden met Sékou. Hij is geraakt tot in het binnenste van zijn ziel.
Het is half negen, ik moet nog iets eten ook. Ik houd het op een mango.

Vrijdag 23 mei.
Ik was al vroeg wakker, misschien dat de emoties nog meespelen. Vanmorgen lijkt Sékou tamelijk relaxed, hij komt mij lachend goeiemorgen wensen. Toch merk ik dat het niet over is en ik zeg hem dat hij het gebeurde moet vergeten. Even later komt Abbé Jean met een niet meer startende splinternieuwe notebook, vergeven van de virussen. En ik ga weer kijken in Sangubaka. Inderdaad nu is Sidi bezig met het uitgraven van het bassin. Natuurlijk is er nog steeds watertekort, ik zie nu dat sommige vrouwen emmers en teilen water halen uit de put bij het dorp, om hun planten te bevloeien. Eens te meer een reden om haast te maken met de tweede pomp!
Op 24 mei 2007, dat was een donderdag vorig jaar, vertoonde ik mijn eerste film voor een publiek van om en nabij 20 mensen! Indiana Jones, Raiders of the lost arch. Vrijdagavond avond heb ik de spektakelfilm nogmaals vertoond, nu in een Franse versie. Bovendien waren er nu iets meer mensen.

Zondag 25 mei.
Ik vraag mij af wat het gebeurde op donderdag voor een impact heeft. De kinderen zijn afstandelijker, ze komen opeens niet meer zo enthousiast goeiemorgen wensen, behalve Austin dan, ze vragen niet meer meteen of ze film mogen kijken, ze komen geen koel water meer halen. Gisteren heb ik de hele familie meegenomen naar de dierentuin. Althans, bij het luxueuze hotel Embedjelee (http://www.ambedjelehotel.com) hebben ze een kooi met twee apen. Ze hadden nog nooit een aap gezien en ze hadden er maar weinig oog voor. Ze waren vooral geinteresseerd in het luxueuze zwembad, waar blanke en ook een paar zwarte kindertjes zich vermaakten.
Verder ben ik gisteren bezig geweest met de montage van een film van het damas-feest in Tireli en ik heb eindelijk de goede software, zodat ik niet meer urenlang zit te prutsen met scenes die ik heb verwijderd en een paar uur later toch in het eindresultaat te voorschijn komen. Een pak van mijn hart. Ik ga er vanmiddag mee verder.
Douba komt nu met een schaaltje met 4 mango's aanzetten, ik neem er eentje uit, want ik heb er nog drie in de koelkast. De wil om het goed te maken is erg aanwezig, dat wel. Founé trouwens is ook aangeslagen, ze kijkt minder vrolijk uit haar ogen. Het gebeuren heeft haar mentaal gegrepen. Ik ga ervan uit dat het slijt.
Het is mij gisteravond niet gelukt om de schitterende animatiefilm Les chasseurs de dragons tijdens de voorstelling lichter te krijgen. Stom, stom, nu viel er van deze prachtige film tèveel weg. Ik heb aan het einde nog nooit zoveel slapende kinderen voor mij zien liggen. In elk geval was de lange film Way out West van Laurel and Hardy een ongemeen succes.