Printversie

Willem Snapper's nieuwsbrief 80, 20 juli 2008.

Waarin Niangaly tegen een schaap rijdt

Donderdag 17 juli 2008
Ik heb een druk weekje achter de rug en ik ben achter met mijn nieuwsbrief.
Zondag, de kinderen hebben de spelcomputer nu echt ontdekt en vanaf 12 uur mogen ze van mij. Wat ik die dag gedaan heb, ik ben het werkelijk vergeten.
Ik heb wel een ontmoeting met de bijzonder aardige Issa Traoré, een gepensioneerd onderwijzer, die de bijlessen voor de Sanogo's wil verzorgen. Wat ik mij ook nog herinner is dat ik onophoudelijk werd gestoord door mensen tijdens mijn zondagse werkzaamheden aan de nieuwsbrief 79.
Het is onduidelijk wanneer Chiel terugkomt uit de Dogon, ik heb wel met het eten op hem gerekend, maar hij komt uiteindelijk pas om een uur of tien thuis.

Maandag
Om te beginnen breng ik Chiel naar het ziekenhuisje voor zijn stage van een week, 5 dagen eigenlijk en ik stel hem voor aan een paar medewerkers. Rond een uur of één komt hij weer thuis en gebruiken we de lunch, in de middag is er verder niets te doen. Ikzelf heb bij Bakary een computer gerepareerd, die door de frequente stroomuitvallen de geest had gegeven.

Dinsdag een dag van kleinigheden. Mijn huis schoonmaken (wanneer neem ik nu een bonne?), de wastafel in de logeerbadkamer verlaagd, die zat op de onmogelijke hoogte van 105 cm. En de nieuwe kraan gemonteerd. Het is wel improviseren geblazen, niets past direct, je moet overal wat op bedenken. Maar er zijn geen lekkages meer.

Woensdag, alweer een erg drukke dag
's-Ochtends inspectie in het huis van Dramane, gisteren zat alles op slot, vandaag was iemand bezig een geul te graven voor de aansluiting op de waterleiding, maar hij kon de hoofdwaterleiding in de straat niet vinden. Ik heb weer een smak aan telefoon-, water- en electra-rekeningen betaald, bloem gekocht voor de pannekoeken, waarna pas na het eten bleek dat de heerlijke door Chiel bereide deegwaren vol met torretjes zaten.
Ik had in Bamako een klein zonnepaneel gekocht om een accu op te laden in het huisje van de gardiens in Sangubaka. Die hebben Chiel en ik daar heengebracht en geïnstalleerd. Chiel kon mij door zijn lengte erg goed helpen, ik op het dak en hij beneden. Met de dorpelingen was het ook wel gelukt, maar de communicatie verloopt met Chiel toch ietsje gemakkelijker. Dorstig kwamen we aan het eind van de middag thuis, dan is een pilsje wel erg lekker.

Donderdag, ik kan niet weg, Aguibou zou langs komen om naar mijn draadloos (inter-)netwerk te kijken dat het niet doet. Daardoor heb ik in mijn slaapkamer geen radio.
Geen Aguibou dus, en in de middag brengen we een bezoek aan het ziekenhuis in Mopti. Christian wijst ons de weg en samen met de verschrikkelijk vriendelijke tandarts lopen we het hele ziekenhuis door. Bij de tandarts, die trouwens ook twee ochtenden in het ziekenhuis van Sévaré werkt, ligt de werktafel vol met gebitten en protheses. Alles is wit van het gips, waar de patienten in moeten happen. Directeur Diallo legt nog een keer omstandig uit aan Chiel, waarom voor hem geen stage beschikbaar was, te jong, te weinig ervaring. Geen sterke argumenten vind ik, het ging Chiel alleen om te kijken hoe het er in het Moptise ziekenhuis aan toe zou gaan. We bezoeken op de valreep een afdeling waar incontinente vrouwen verblijven. In 75% van de gevallen lukt een operatie, de anderen blijven hun leven lang incontinent. Sommige vrouwen geen enkele toekomst en blijven er langer dan 5 jaar. Waar ze dan uiteindelijk terechtkomen is mij niet duidelijk. Een erg deprimerende toestand. Na afloop drinken we nog wat in de Bar Bozo met het prachtige uitzicht op de haven van Mopti.
Thuisgekomen eten we een van onze eigen kippen met friten en heerlijk gebakken sperzieboontjes.

Vrijdag. Ik repareer de computer van de Directeur van de Belastingen. En ik breng logeerkamer nummer twee op orde. Het is de laatste dag van Chiel, morgen gaat hij naar Djenné en dan via Bamako terug naar Nederland. Ik koop snel 4 zakken cement om het huis van Sékou te restaureren, de scheuren in de muren worden met de dag groter en er loopt regenwater naar binnen. De dag vliegt om en hij besluit met de film Asterix en Obelisque Mission Cleopatra. Het is niet een echt volle bak, maar het publiek genoot wel.

Zaterdag. Om te beginnen breng ik Chiel naar het busstation. Tyson loopt binnen met de mededeling dat Niangaly een ernstig brommer-ongeluk heeft gehad.
Het is twee uur en een hevig onweer is losgebarsten met klappen die heel erg dichtbij lijken. Ik was mijn badkamer aan het schoonmaken met Ajax, maar het is aardedonker omdat de stroom is uitgevallen.
Vanmorgen heb ik eerst betonijzer gekocht voor het versterken van de muren bij Sékou. Met Baba en Sidi, ben ik vervolgens naar de tuin van Sangubaka gereden. Sidi is verantwoordelijk is voor het grote waterbassin en er zitten nu al een paar vervelende scheuren in. Ik zou het liefste meteen een nieuw bassin laten bouwen, maar dan van gewapend beton, Baba en Sidi denken daar anders over, ze willen er een betonnen muur omheen zetten, die de boel bij elkaar houdt. De tuin staat er erg goed bij, de gombo's groeien de pan uit. Ik neem een hele zak mee voor Founé, nou meenemen is een groot woord, ze worden me opgedrongen. De gombo's doen het op de markt best goed, het levert wel wat op voor de vrouwen.
Vanmiddag heeft het flink geregend. Daardoor ben ik met wat vertraging naar Mopti gereden. Met Baba bezoek ik Niangaly, onze sympathieke puttengraver die in het ziekenhuis is opgenomen. Hij is met zijn bromfiets op een overstekend schaap gereden en heeft een zware smak gemaakt. De eerste indruk deed me flink schrikken, hij lag er niet lekker bij, twee onderarmen in verband en een bloederig gezicht met pleisters. Gelukkig zou hij niets gebroken hebben, dus misschien mag hij over een paar dagen al wel naar huis. De put van Sarédera is helaas dus weer een stukje opgeschoven, maar dat werk lag toch al stil vanwege het defect aan de compressor.

Zondag, 20 juli
Ondanks de regen is de zaterdag-voorstelling gewoon doorgegaan. Het was trouwens droog gisteravond, maar veel kinderen zitten op de grond en die was wel behoorlijk vochtig. En het was echt koud. Op het programma Horton Hears a Who een schitterende animatiefilm. De moeite waard!
En nu is het zondagochtend, ik ben weer eens een dagje alleen. Maar dat vind ik op zijn tijd best wel prettig.