Printversie

Willem Snapper's nieuwsbrief 85, 31 augustus 2008.

Waarin Wat een avond!
en
Waarin het KLIK! MOPTI festival

Maandag 26 augustus, 5 uur. Ik schenk mijzelf een glaasje pernod in, om het een beetje warm te krijgen. Sinds een uur of twee regent het, ik was in Mopti voor allerlei boodschappen en zag de pikzwarte lucht vervaarlijk naderbij komen. Terwijl ik bij de bakker in Sévaré stond begon het echt te hozen. Terug naar le Petit Palais over de slechte weg viel niet mee, maar ik ken de kuilen en de gaten een beetje, dus ik glibberde door een zee van water en modder zonder veel problemen terug naar huis. Deuren en ramen dicht, de temperatuur is lekker gezakt, maar met mijn natte kleren sta ik te bibberen van de kou.
In Mopti heb ik eindelijk vernis gevonden voor de aanrecht, ik ben wel twintig winkels afgeweest. Om te eten is er momenteel niet veel te koop, zo heb ik wel weer nieuwe aardappels gekocht, twee aubergines en een zak grote citroenen, maar er zijn bijvoorbeeld geen tomaten.
Ik verwacht vanavond twee Poolse couchsurfers, ze zeggen voor 1 nacht. Wanneer heb ik dat eerder gehoord? En ik moet vanavond nog een keer door de modder en de plassen naar Sévaré!
Gisteren was ik al om acht uur op pad met Sidi. Hij gaat een betonnen casco om het grote bassin maken in Sangubaka. Het grote bassin is al na enkele weken lek geraakt en het wordt nu gerepareerd en versterkt.
De verjaardagactie rond mijn zusjes 70e verjaardag heeft 1659 euro opgeleverd, iedereen erg blij.
Gisteren en vandaag heb ik mij bezig gehouden met onwillige computers. Bij Amatigue was de bliksem ingeslagen, of iets van dien aard. Ik ben eindeloos bezig en tot mijn grote ergernis stuit ik pas op het laatst op een onoplosbaar en essentiëel probleem. Ken ik dat maar niet al te goed uit mijn ervaringen in Amsterdam?
Ik weet nog niet hoe ik dat ga oplossen. Verder kwam een Dogon-gids met een oude noteboek, die hij aan zijn verblijf in Nederland had overgehouden. Jammer weer dat mensen de Malinezen steeds weer opzadelen met min of meer onbruikbare spul. Nadat ik er heel veel tijd in heb gestoken, zullen ze al snel tot de slotsom komen, dat essentiële dingen niet aanwezig zijn. En dan wordt hij aan de kant geschoven. Jammer, jammer.
Oh oh, het is al vrijdag en ik heb nog bijna geen verhaal.
De twee Poolse couchsurfsters Kasia en Karolina kwamen pas woensdag en brachten een Française mee, van wie de naam mij ontschoten is. Schatten van jonge meiden, die meteen de handen uit de mouwen staken en een grote pan spagetti kookten. En één nacht werd ook inderdaad één nacht. Donderdag vertrokken ze alweer met de grote boot naar Tombouktou. Erg jammer dat ze de Dogon overslaan. Maar ze hebben te weinig tijd en willen via "de noord" vanuit Tombouktou naar Mauretanië reizen. Geen gemakkelijke weg, weing verkeer, veel zand en mogelijk onbegaanbare routes als gevolg van land dat onder water staat. Misschien komen ze nog een keer terug.
Ikzelf heb mij deze week bezig gehouden met het grote gebarsten bassin in Sangubaka. Sidi, de 80-jarige energieke oom van Baba, zal het bassin inpakken in gewapend beton. Ik doe de boodschappen, zoals daar zijn cement en betonijzer. Het is lastig om op het moment in Sangubaka te komen, het heeft meerdere keren overvloedig geregend, maar alle materialen zijn gearriveerd.
Wat ook gearriveerd is is de DVD met de animatie-filmpjes voor het Festival KLIK! Mopti. Morgen is de dag. Werk aan de winkel vandaag. Het voert ver om alles uit te leggen. Ik kan de films stuk voor stuk vertonen. Er valt het een en ander te organiseren. Ik moet zorgen dat het publiek niet voortijdig de bioscoop verlaat. Een ideetje, een loterij. Iedereen krijgt een lootje en na afloop vindt de trekking plaats. Ik heb nog een aantal nieuwe t-shirts en ik heb vast nog wel wat leuke dingen in mijn schatkist. Ik bel Gogo, zij zit met een ziek kind. Misschien doet ze niet mee. Volgens Baba is dat niet zo'n probleem. Voor haar honderd anderen, zegt hij. Christian is paraat, ik hoop dat Hamidou terug is van zijn bruiloft om de avond op video vast te leggen.

Zaterdag, de dag van de KLIK! Mopti award. Ik heb een uurtje uitgeslapen en ik hoorde het vannacht af en toe een beetje regenen. Dat geeft hoop voor vanavond.
Gisteravond heb ik de film vertoond "My name is nobody", een quasi komische western, er werd althans af en toe behoorlijk gelachen. Tussendoor draaide ik verschillende keren de Klik! Amtsterdam-videojingle zien, opdat het publiek alvast warm zou lopen voor vanavond.
Vandaag is de grote dag. Ik maak mij vooral zorgen of het allemaal goed zal gaan. Ik maak twee mandjes met in elk driehonderd lootjes, ik zoek een twintigtal prullaria uit. Bellenblaaspotjes, een aantal T-shirts van de Albert Cuyp, twee elektronische klokjes, een barby-pop, pennen, kauwgum, twee petten, in totaal een stuk of twintig prijzen en ik drapeer het allemaal op een tafeltje. Ik maak een schema voor de juryleden, waarop ze hun waardering kunnen invullen. Verder koop ik bij Ina een aantal frisdranken voor de juryleden.

Zondag 31 augustus 2008
Ik word wakker en heb moeite om uit mijn bed te komen. De zaterdagavond spookt nog door mijn hoofd. En wat een avond! Wat een hoeveelheid mensen! Nog nooit is het zo druk geweest, vermoed ik. Het was een fantastisch spektakel, om nooit meer te vergeten. Zoals gebruikelijk sijpelen de mensen langzaam binnen, kinderen eerst, ouderen later, ook als de film al draait. Zo ook nu. Hamidou staat aan de poort met het mandje met lootjes, iedereen die binnenkomt mag er eentje pakken. Om de tijd te doden totdat de jury komt opdagen vertoon ik een paar Laurel & Hardy's. Want Christian is keurig op tijd, maar Baba zou Baba niet zijn als hij niet toch enigszins te laat komt. Gogo moest het helaas laten afweten. Haar kind was nog niet beter en ze heeft daarbij de zorg voor acht andere kinderen. Maar Baba had Fatoumata Cissé meegenomen, een jong meisje, ik had haar wel eens eerder gezien, een jong meisje, die geïnteresseerd is om hetzelfde werk te gaan doen als Baba. Maar ik betwijfel of ze wel het juiste karakter heeft. Ze is ongetwijfeld een erg lief meisje en ze oogt ook mooi, maar van een schuchterheid, die je niemand gunt. Als je haar iets vraagt, wendt ze haar blik af en kijkt Baba aan van hoe verder. Ik heb haar geloof ik nog nooit iets horen zeggen. Enfin, ze heeft haar taak goed volbracht, daar was niets mis mee.
Voor het begon legde ik uit wat de bedoeling was. Spreken in het openbaar is weliswaar nooit mijn sterke punt geweest, maar het lijkt wel of het mij in het Frans beter af gaat. Met een zekere flair doe ik mijn verhaal à l'improviste. Dat ik 17 filmpjes ga vertonen, dat de beste film in Amsterdam de Mopti-award krijgt. De jury kiest er in eerste instantie drie uit en daarna is het aan het publiek om de winnaar aan te wijzen. Baba vertaalde daarop het verhaaltje nog een keer in het Bambara.
Ondertussen bleven de mensen binnenstromen en het werd voller en voller. De filmpjes werden gestart. De reacties uit het publiek waren van tijd tot tijd enthousiast. Hamidou had inmiddels de filmcamera gestart om het hele gebeuren vast te leggen, zodat dat in Amsterdam tijdens de uitreiking van de award kan worden vertoond. Een paar minuten na aanvang kwam Sékou naar mij toe met de mededeling dat de lootjes op waren. Driehonderd lootjes betekent driehonderd mensen! En er druppelden nog steeds nieuwe bezoekers binnen.
Na de filmpjes vertoonde ik continu stille shots, zodat de juryleden hun punten konden toekennen. Ik wurmde mij daarop met de uitslagen naar mijn computerkamer om de resultaten te verwerken, waarna de drie winnars bekend werden.
Ik wurmde mij weer terug en startte de drie geselecteerde filmpjes. Het was nu aan het publiek om te kiezen. Een luid gejuich was voor de winnende film, die ik hier helaas niet verklappen. U begrijpt het, de uitslag wordt bekend gemaakt op het KLIK! Amsterdam festival op 14 september.
Na afloop restte de verloting. Baba en Christian zetten zich vooraan en al snel verdrongen de mensen zich rond het prijzentafeltje. De chaos was compleet. De nummertjes werden afgeroepen, de stemmen verdwenen in het kabaal van de meute. Ik zag af en toe een arm met een wit nummertje naar voren schuiven op zoek naar een gewonnen prijs. Er werd gedrongen en gejuicht als weer iemand er met een prijs aan de haal ging. Het was een grootse happening. Ikzelf posteer mij voor de projectie-apparatuur die ondersteboven dreigt te worden gelopen. Rond mij de Sanogo's, ze zijn een beetje triest, de spoeling is dun. Ze zijn te klein om iets van de verloting te zien.
Het was nog even kiele kiele toen uiteindelijk het publiek naar huis stroomde. In het gedrang struikelden een paar mensen bij de uitgang, gelukkig liep het goed af. Ik ben soms bang dat er een keer iets mis gaat.
Met de juryleden en met Sékou nemen we nog snel een verfrissing, voordat ook de jury naar huis gaat.
Wat een avond!, Wat een avond!