Printversie

Willem Snapper's nieuwsbrief 86, 7 september 2008.

Waarin ook hier de carême (het vasten) is begonnen
en
Waarin Adama ternauwernood ontsnapt

Dinsdag 2 september 2008
Sinds gisteren is het Ramadan. Ik heb nog steeds geen idee wat het voor mij nou precies betekent.
De Mohammedanen mogen niet eten en drinken gedurende de dag. Vooral drinken lijkt mij een groot probleem. Volgens mij is wel alles overal te koop. Gistermiddag heb ik op weg naar Sangubaka ergens voor 100 francs heerlijk knapperige oliebolletjes gekocht. Ik was niet eens de enige klant.
Ik had gisteren een drukke dag. Ik had / heb een groot probleem met het filmpje dat Hamidou heeft gemaakt tijdens de KLIK! Mopti avond en die in op het festival in Mopti moet worden vertoond. De film leek in eerste instantie verloren, maar gelukkig kon ik na heel wat uurjes toch de bestanden vinden op een klein onleesbaar ceedeetje. Gistermorgen heb ik daar snel een korte compilatie gemaakt, op een DVD gebrand en naar Nederland gestuurd. De meneer op het postkantoor is altijd blij als hij weer een klant krijgt. Misschien ben ik de enige van de dag. De post werkt goed, maar wordt eigenlijk alleen nog gebruikt van en naar het buitenland. Anders geven ze de post mee met de bus, meestal sneller en betrouwbaarder. Er zijn hier sowieso geen postbodes en je kunt je post alleen naar een postbus sturen. Daar zijn er niet eens zoveel van, zo heeft mijne nummer 209 en dat is bijna het laatste nummer. Daarna ben ik als een haas naar Mopti gereden, want Bakary had een probleem met zijn belangrijkste computer. Gelukkig was dat heel snel gefikst. Sidi de aannemer die met het grote bassin in Sangubaka bezig is had mij nodig en ik kon hem per telefoon niet bereiken. Hij had cement nodig, waardoor ik later nogmaals terug moest naar de tuin. Ik heb veel respect voor de man. De fiets, waar hij eerder gebruik van maakte, bleek niet meer beschikbaar. Hij loopt de ongeveer zeven kilometer, althans het eerste stuk probeert hij te liften, maar dan is het toch nog wel een kilometer van de weg af. Laten we niet vergeten dat de man 80 is!
Terug thuis heb ik de eerste laag vernis op mijn aanrecht gesmeerd, de tegeltjes lijken nog niet honderd percent droog. Ik heb echter een beetje haast, als ik het goed begrijp zijn diverse couchsurfers in aantocht. Mijn keuken moet op korte termijn weer bruikbaar zijn.
Terug naar vandaag. Adama, de middelste Sanogo heeft buikpijn en koorts. Christian had allelei verklaringen en volgens hem zou het beter zijn om hem naar het ziekenhuis in Mopti te brengen. Nou heeft Christian natuurlijk een probleem met het ziekenhuis hier, dus opperde ik dat het misschien toch handig was als ze hem eerst hier nog een keer zouden onderzoeken. Eigen belang: ik zag mij al de hele dag in Mopti zitten en ik heb al zoveel te doen. Terwijl Sékou met Adama naar het ziekenhuis loopt breng ik snel een tweede laag vernis aan op de aanrecht. En gelukkig voor mij, dokter Pierre van het ziekenhuisje heeft andere ideeën, het ziekenhuis in Mopti is misschien niet nodig. Het geeft mij de gelegenheid om mijn imperiaal op de auto te zetten en de paar zware deuren uit mijn keuken in de stromende regen naar Baba in Mopti te vervoeren, deuren die hij in zijn nieuwe huisje wil gebruiken. En nu vanmiddag ben ik nog flink wat tijd bezig met de administratie voor de Stichting Mopti.

Woensdag 3 september
Vannacht werd ik tegen vijven wakker door de muezzin, die luider dan ooit oproept voor het gebed. Volgens mij hebben ze krachtiger luidspekers aangebracht in verband met de Ramadan. Ik op dat uur meestal wel wakker en luister naar de radio via het internet. Mijn notebook staat naast mijn bed. En het is zeven uur in Nederland, op zich een prettige tijd om te luisteren. Ik weet precies waar de files staan.
En vanmorgen heb ik de laatste couche vernis aangebracht, de aanrecht glimt je tegemoet, misschien een beetje teveel, maar ik heb geen keus, of ik zou hem later licht moeten opschuren met mijn Black&Decker schuurmuis. On verra.
Om tien uur heb ik eindelijk een afspraak kunnen maken om Coumba in te schrijven voor de verpleger-school. Daarnaasst had Coumba mij ook gevraagd om te interveniëren bij een liefdesrelatie. Nota bene met de boekhouder van de school. Nog geheel onwetend doen we de inschrijving en thuisgekomen vraagt ze of haar geliefde langs mag komen om het probleem te bespreken en of ik een goed woordje voor haar kon doen. Dus niet veel later verschijnt A. en vertel ik dat Coumba nog altijd heel veel van hem houdt en dat zij om vergiffenis vraagt voor datgene wat in het verleden is gebeurd. Ik kan verder niet veel vertellen, details heeft ze me niet verteld, maar gelukkig komt Coumba er even later bijzitten en ontspint zich een discussie over wat er aan de hand is. A. legt het uit. Hij heeft Coumba onlangs weer met "le petit" gezien. De laatste maakte A. ook nog regelmatig het leven zuur, door hem de huid vol te schelden, zoals hij beweerde. Coumba zegt dat ze echt voor A. wil kiezen, maar bij A. is zij een gepasseerd station. Ze heeft al twee keer eerder toegezegd "le petit" niet meer te willen ontmoeten. A. heeft er geen zin meer in, ondanks het feit dat hij in zijn leven nog nooit zoveel van een meisje heeft gehouden. Zo'n discussie in het Frans lastig. Ik kan er uiteindelijk weinig meer aan doen dan Coumba te laten beloven haar leven te beteren, "le petit" te laten voor wat hij is en A. te vragen met zijn hand over zijn hart te strijken. En zo gaan we uit elkaar, niet helemaal zonder hoop. Alletwee aangeslagen door het gesprek, door de smeekbedes van Coumba. Beiden hadden tranen in de ogen.
De dag loopt anders dan ik mij had voorgesteld. Ik wilde verder met mijn keukentje, die moet snel af. Maar het gaat niet goed met Adama en in de namiddag vroeg Sékou mij hem nu toch naar het ziekenhuis in Mopti te brengen. Christian ook mee, makkelijk, die kent perfect de weg in het hospitaal en kan het beste uitleggen wat er aan de hand is. Er wordt een foto gemaakt waarop twee zwarte plekken te zien zijn, volgens Christian zouden dat knopen zijn in de darmen. Besloten wordt Adama de volgende ochtend te opereren. Ik houd alvast mijn hart vast. Het is Mopti, de ambiance straalt niet uit van vertrouwen. Sékou blijft achter bij Adama, hij ligt achterin salle 4, samen met nog drie anderen, een vrouw met een heel dik ontstoken been en een jongetje onder de brandwonden. Adama ligt er met zijn grote ogen niet helemaal gerust bij. Ik haal bij Baba snel een moustiqaire, er schijnen veel muggen te zijn. Ik had trouwens mijn portemonnee ook bij me, die kwam goed van pas bij alle onderzoeken, medicijnen en benodigdheden voor de operatie. Maar 20.000 CFA is nog redelijk bij een ziekenhuisopname (30 Euro).

Donderdag 4 september. Sinds enige tijd heeft Sékou een telefoon, dat maakt de communicatie met Mopti erg handig. Ze hebben Adama nog niet onder handen genomen. Ikzelf sla aan het klussen. The couchsufers are approaching. Ik verwijder zoveel mogelijk overal de cementresten en ik verander ook de afvoer van de gootsteen. Ik ben de hele morgen lekker bezig en ik heb er vertrouwen in dat het 't mooiste kamertje van het huis gaat worden.
Tegen tweeën gaan we weer richting Mopti: Founé, Pauli en Austin. Pannen met eten mee, voor Sékou en voor Maman, de grand-frère van Sékou. Die is er altijd als eerste bij als er iets met de Sanogo's aan de hand is. Om half acht staat hij al voor de deur om daarna op de fiets naar Mopti te rijden. Hij blijft daar op zijn minst de hele dag, hij laat zijn werk zijn werk (couturier op de markt van Sévaré, dat schijnt te kunnen.
Aangekomen zien we geen Adama. Die is om 11 uur naar de operatiekamer verplaatst. Om half drie is hij nog niet terug. Met Fatoumata Sankaré bezoek ik nog een keer de pharmacie, er zijn bijkomende kosten. Dit keer is het echt een marginaler bedrag, ik moet 67.000 en nog wat aan cfa's opbrengen, ik weet niet waarvoor, maar mijn portemonnee is meteen helemaal, maar dan ook helemaal precies leeg, we hebben het nu over honderd Euro, zoveel ben ik aan medische kosten nog niet eerder kwijt geweest. Maar heb ik keus? Rond een uur of vier wordt het mij te gek. Ik maak mij ernstig ongerust, Adama is nog steeds niet terug van de operatiekamer. Vanuit een klein gebouwtje zie ik een brancard naar buiten komen met iets in een rieten mat gewikkeld, de vorm doet mij aan een lijk denken. De angst slaat mij om het hart. We gaan op onderzoek uit. Gelukkig blijkt even later dat Adama in de re-animatiekamer ligt en dat hij nog steeds niet bij kennis is. Niet veel later wordt hij op een brancard naar zijn kamer gebracht. Hij krijgt zuurstof toegediend door zijn neus en hij heeft een infuus in zijn arm. Hij is niet bij kennis, maar hij ademt en is duidelijk nog onder narcose. We besluiten naar huis te gaan, wakker worden kan uren duren. Sékou en Maman blijven achter. Thuis aangekomen wacht op de binnenplaats Jonathan, de eerste couchsurfer. En ik kreeg al eerder een telefoontje dat Audrey, de Française die hier onlangs al was, ook vanavond zal aankomen. Jonathan komt uit Hamburg. Dat was ik even kwijt, we kunnen beter Duits dan Engels spreken. En ik ben nog een uurtje met mijn keuken bezig.

Vrijdag 5 september
De dag is weer chaotisch. Gedurende de ochtend doe ik nog snel allerlei klusjes, ik heb de schilder gevraagd om te overleggen over het werk. Hij wil het liefste direkt beginnen. Ik dek de aanrecht af met kranten. Hamidou de schilder gaat op pad om verf te kopen, maar komt niet terug. Op een gegeven moment bel ik hem en hij zegt dat hij in aantocht is. Jammer dat ik er niet bij ben, maar hij begint met de buitenkant.
Ik moet met de hele familie naar Mopti. Founé maakt elke dag een schaal eten en Sékou wil best wel wat eten. Dus we gaan op pad, een auto vol mensen. Adama is bijgekomen en is een beetje een zielig hoopje. Audrey klopt een beetje op zijn buik, zij is tenslotte arts. Zij constateert naar aanleiding van de status aan Adama's bed dat het inderdaad om een acute blinde-darmontsteking gaat. Eigenlijk was de opname dus aan de late kant. Christian had het goed aangegeven, Pierre, die weliswaar een betere opleiding heeft, had dat niet goed geconstateerd. Zijn buik zat helemaal vol met pus en van doorstroming in de darmen was geen sprake meer. Adama ligt aan een catheter en heeft enorme dorst, maar hij mag ongelukkigerwijs niet drinken. Om vier uur keren we met een nog vollere auto weer terug.
In le petit palais is de schilder druk aan het werk. Hij was verlaat omdat hij door een klapband van zijn bromfiets was geslingerd. Hij had fikse wonden aan armen en benen. Ondanks dat was hij alvast met het buitenwerk begonnen, de rest doet hij zaterdag. De man is een flink stuk beter dan de klodderaar Abdoulaye, die indertijd mijn hele huis heeft geschilderd. Ik neem mijn petje af, het ziet er perfect uit.
Zoals ik al had verwacht zou het een drukke avond worden. Na het grote succes van de KLIK! MOPTI-avond van vorige week, hopen de bisocoopgangers natuurlijk weer een prijsje in de wacht te slepen. Maar dat viel tegen al was de mooie en humoristische film C17 van Chinese makelij een prima pleister op de wonde. Iedereen heeft genoten, ook Jonathan en Audrey. We moesten het ditmaal voor de eerste maal doen zonder Sékou, die zit aan de sponden van Adama in het ziekenhuis in Mopti.

Zo is het alweer zaterdag. Ik zit er even helemaal doorheen. Ik moest vroeg opstaan om Audrey naar de bus te brengen. Jonathan wilde met de boot naar Bamako en was al om half vijf op eigen houtje vertrokken. De boot ging helaas pas zondag, dus hij kwam in de loop van de dag alweer terug. Aardige jongen trouwens, hij gaat heel erg zijn eigen gang, dat is prettig. De schilder komt afzeggen, zijn maatje zit in de brousse. We houden het op zondag. Ik installeer een oude notebook, die het zowaar nog redelijk doet ook. En ik bereid de film voor van vanavond: animatiefilm Surf's Up.
Vanmiddag ga ik weer naar Mopti, dan koop ik meteen de elektra voor het huis van Dramane. Alberto, die Dramane onder zijn hoede heeft in Spanje, wil in oktober komen om erbij te zijn als we de grootmoeder de verassing van haar leven brengen, als we haar het nieuwe huis laten zien. En ik haal die oude nieuwe dure UPS (soort spanningsregelaar) op, die het nooit meer heeft gedaan, maar waarvan ik misschien de accu's nog kan gebruiken. Bij Adama is het weer vol huis. Hij knapt gelukkig zienderogen op. Hij zit al rechtop in zijn bed, terwijl nichtje Oumou hem continu met een waaier van een beetje wind voorziet. Op zijn buik een groot wit pleister met aan de zijkant een drain, waar vocht uit komt. Hij heeft van Baba 1000 cfa gekregen, die hij mij trots laat zien en hem daarna krampachtig in zijn vuistje blijft klemmen. Hij mag nog steeds niet eten en drinken.
Terug in Sévaré maak ik een nieuwe draad aan een van de boxen, die het gisteravond plots niet meer deed. De film viel tegen, knap getekend, maar voorspelbaar en een beetje veel van het zelfde. Dat sprak het publiek niet erg aan. Er waren duidelijk minder mensen. Het was trouwens erg warm en benauwd. Dat maakte de avond wat minder.

Het is zondag 7 september.
Ik heb zojuist een goed gesprek gehad met Niangaly. Er is nog steeds geen vordering bij het vinden van een compresseur. We gaan proberen het heft in eigen hand te nemen en een apparaat te kopen. Ik reken op een investering van 10.000 Euro, compresseur, onderdelen, een boorhamer en een speciale waterpomp. Die wil ik dan eventueel privé kopen en aan de stichting verhuren voor de normale prijs. Ook voor volgende projekten kan dat een voordeel zijn.