Printversie

Willem Snapper's nieuwsbrief 87, 14 september 2008.

Waarin Adama weer terug is uit het ziekenhuis
en
Waarin ik de winnaar bekend maak van de KLIK! MOPTI AWARD

Zondag 7 september.
De schilder Hamidou laat het wel erg afweten. Om acht uur is hij er niet en dat hadden we wel afgesproken. Om half tien bel ik hem op, zijn verweer is dat hij zijn moeder moet verzorgen. Om twaalf uur bel ik nog een keer. Later in de middag komt hij langs en zal het met zijn maatje achter elkaar afmaken. Dus rijden we een uur vroeger naar Mopti. Adama is van het infuus af, maar hij komt nog wel erg zwak over. Toch schijnt hij al even uit zijn bed te zijn geweest en een paar passen gelopen. Ik had nog een autootje uit Nederland, een mooi ding. Die heb ik voor hem meegenomen. Later kwam vroeg Daco of ik voor de anderen dan ook niet een cadeau had. Waar heb ik dat vaker gehoord in Mali. Hij kan me wat. Ik heb voor de kinderen een peperdure Playstation gekocht, het lijkt mij genoeg.
Zowaar, Hamidou kwam om half vier aankakken. Met gezwinde spoed werd de kwast gehanteerd. Het ziet er nu vanavond al best aardig uit, maar hij moet toch morgen nog terugkomen. Ik hoop dat hij niet zo laat komt, zodat ik morgen de keuken een beetje kan gaan inrichten. Voor de grote spullen moet ik wachten tot Sékou er weer is. Die bivakkeert bij Adama in het ziekenhuis.

Maandag 8 september.
Het is kwart voor tien in de avond. Ik ben behoorlijk moe, ik had een redelijk drukke dag.
Ik zit te wachten op couchsurfster Dorothé, die een paar uur geleden heeft gebeld dat ze er aan kwam. Ze wilde niet dat ik haar zou ophalen uit Sévaré, ze wilde komen lopen. Maar het is hartstikke donker, ik heb het idee dat ze het nooit vindt. De Sanogo's liggen al op één oor. Ik baal een beetje.
Vanmorgen kwam de schilder na twee keer bellen om de keuken af te maken. Behoudens een aantal randjes heeft hij het netjes gedaan. Nadat hij klaar was heb ik boodschappen gedaan in Sévaré, ik was al lang niet meer op de markt geweest. Gehakt, uien, knoflook, zowaar een paar tomaten en een stuk courchette. Ik ben bij Francis de Ghanese kapper geweest, mijn haar werd alweer te lang en met de warmte voelt dat niet prettig. Natuurlijk moest ik weer voorgaan, ondanks tegenwerpselen. Verschil moet er zijn, zal ik dan maar denken. Schoorvoetend ga ik in de stoel zitten, terwijl anderen wachten.
Terug thuis heb ik de keuken verder schoongemaakt en kwam de timmerman om de deurtjes voor de keukenkastjes op te meten. Het ziet er netjes uit en ik ben tevreden. Founé en de Sanogo's hielpen ongevraagd een handje mee.
En dan is het weer middag en rijden we naar Mopti. Adama doet het steeds beter. Vol trots liep hij een paar keer een rondje op het ziekenhuisterrein. Ik ga nogmaals naar de quincallerie om een verlengsnoer te kopen. Dat snoer dat ze mij in Sévaré voor 1500 cfa per meter wilden aansmeren en in Mopti 300 cfa kostte. Ik heb ook een ventilator gekocht voor achter de koelkast, dat is hier gebruikelijk, anders loopt de motor vast. De prijs 3500 cfa (5 euro), waar ik een jaar geleden in Sévaré 15.000 cfa voor had betaald. Het werd me even zwart voor de ogen, wat een afzetters. Het kost ze in Sévaré wel een klant.

Dinsdag 9 september.
Ze zijn weer begonnen met la Route du Petit Palais! Ik hoor de égalisateur heen en weer ronken. Ik ga meteen even kijken.
Ik ben de hele ochtend bezig met de boekhouding en het jaarverslag van Stichting Mopti. Ik kan een kleine duizend euro niet terugvinden. Ik puzzel me rot, uiteindelijk kom ik eruit, een pak van mijn hart, want de verslagen moeten voor 1 oktober bij de belastingdienst zijn. 's-Middags rijden we weer naar Mopti, waar ik mijn tijd verdoe op een rieten matje buiten, met de Sanogo's en met Adama, van wie iedereen hoopt dat hij nu snel naar huis mag. Sékou ziet het helemaal niet meer zitten, geef hem ongelijk. Het is er smerig in en rond het ziekenhuis en hij verveelt zich een ongeluk.
Als we thuis komen is daar ook Audrey weer, terug uit de Dogon. Ze had een slechte gids, die te lui was de mooie wandeling over de heuvel naar Yougadougourou te maken. Ze is een aardige meid, ze praat veel, wil veel en is druk, wat mij snel uit mijn concentratie brengt. We hebben wel nu met z'n drieën een gezellige avond en genieten van een heerlijke maaltijd.

Woensdag 10 september.
Terwijl ik met de twee dames naar de tuin in Sangubaka was gereden belde Sékou dat Adama naar huis mocht. Dus na afloop rijd ik met Douba en Daco naar Mopti om Adama en Sékou op te halen. Voor iedereen een zegen, ook voor mij. Ik ben nu niet meer de hele middag kwijt aan ziekenbezoek.
Dorothé koopt een fles wijn in de supermarkt. Tegenwoordig vraag ik op de couchsurf site of mijn gasten een beetje meehelpen in de huishouding, dat schijnt verder ongevraagd te werken. We eten trouwens vanavond van de straat. Ik kende dat eigenlijk nog niet zo, maar tegen een uur of zes verschijnen er overal kleine tentjes langs de weg waar je van alles kunt kopen. Frites, zoete aardappels, rijst, vlees, gebakken banaan, bonen, enz. In elk geval lekker makkelijk.

Donderdag 11 september
De twee dames zijn vertrokken, allebei betuigden ze mij veel dank voor zorg en verblijf. De dames hoorden tot de betere couchsurfers, dat moge duidelijk zijn. Audrey had de neiging veel en te snel te praten, dat was een beetje moeilijk. Ik ben om zes uur opgestaan om haar naar de bus te brengen.
La route du petit palais is nagenoeg klaar. Alleen middenin is nog een stukje water van 10 meter, maar daar kun je gemakkelijk omheen rijden. Het betekent een bijzonder aangename verbetering van het wegenstelsel. Ik hoef niet meer door kuilen en gaten, ik hoef niet meer van links naar rechts om een vlak stukje weg te zoeken. Heerlijk. Ik heb direct vandaag een nieuw kaartje op de website gezet. Het vinden van mijn huis is nu ook zeer veel gemakkelijker geworden. Het is gewoon bij Hotel Savana rechts af, c'est tout. Het is goed dat de regentijd nagenoeg voorbij is, door de regen worden de wegen snel kapot gereden, vooral vrachtwagens diepen kuilen, waarin water blijft staan, steeds verder uit. Dit jaar kan ik vooruit!
Het is overigens ontzettend vochtig-warm de laatste twee dagen. Iedereen hoopt op een beetje regen, maar ik ben er bang voor, ik schreef het al, de regentijd is nagenoeg voorbij. Tegen de avond komen Coumba en A. langs. Om privé-redenen wil ik zijn naam voorlopig niet noemen. Het gaat A. voornamelijk om mij te vragen te zoeken naar mogelijkheden om de tweede verplegers-school te helpen bij het vinden van fondsen. Het is een privé-school, alles is privé gefinancierd, ze krijgen geen subsidie en er ontbeert nog veel. Als ik even tijd heb ga ik daarmee aan de slag. Het lijkt of de vrede getekend is tussen Coumba en A., maar ik voel wel af en toe wrevels, of iets wat daar op lijkt, vooral van A. uit. Misschien dat hun relatie toch niet echt de toekomst heeft. Maar ik weet dat niet hier in Afrika, het kan zomaar anders lopen misschien.

Vrijdag 12
De kinderen zijn druk met het vangen van de konijnen die zijn ontsnapt. Met stokken jagen ze erachteraan. Het valt niet mee om de snelle beestjes te pakken te krijgen. Geef ze ongelijk, in de tuin moet het een paradijs zijn met al dat groen. Uiteindelijk lukt het ze wel. Het is een komen van gaan van bezoek voor Adama, ik heb de indruk dat heel Sévaré over de vloer komt.
Vandaag begint timmerman Ousmane Touré met de keukenkastjes. Ik haal hem op uit Mopti met twee kolossale platen multiplex. Hij gaat voortvarend van start en al snel zitten de kozijntjes op hun plaats. Hij maakt natuurlijk een hoop herrie, dat kan niet anders, maar ik word er een beetje zenuwachtig van, want ik moet straks optreden voor de camera. Via Skype leggen we een live-verbinding met bioscoop Kriterion, waar ik de winnar van de KLIK! Mopti award bekend moet maken.
Rond half vier belt Amsterdam voor een eerste test. Het blijkt dat het verhaal in het Engels moet, daar had ik even niet op gerekend. Maar goed, ik bedenk dat ik mijn toespraakje misschien niet à l'improviste moet doen en begin ik ijverig mijn verhaal in het Engels op te schrijven. Het is u bekend, spreken is niet mijn sterkste punt en ook nog in een andere taal. Liever had ik het dan nog in het Frans gedaan. Ik hang mijn webcam recht voor mij, zodat ik ongeveer recht in de lens kijk en achter mij hang ik de twee affiches van KLIK! Amsterdam. In de tussentijd word ik ook de hele tijd afgeleid door Ousmane die onophoudelijk vraagt of ik tevreden ben en hoe hoog plankje hier, hoe groot deurtje daar moeten. Ik rijd ook twee keer naar Sévaré, omdat Ousmane stalen spijkers nodig heeft en omdat ik in eerste instantie de verkeerde heb gekocht, dus van echte concentratie is bij mij niet veel sprake. Het scheelt behoorlijk dat la Route du petit Palais nu bereidbaar is, alleen psychologisch al. De oude weg weerhield mij ervan om zomaar even naar Sévaré te rijden. Waar ik vandaag verder nog rekening mee moest houden was de filmavond, de dag paste als een puzzel in elkaar.
Ik werd vandaag aangenaam verrast met een pan eten van Ina, het was lang geleden dat ze voor het laatst met een schotel kwam aanzetten. Het kwam mij vanavond uitermate goed van pas. Ik zou zeggen, "Ina bedankt!"
Om kwart over zes was het zover. Amsterdam belt. Het is Sanne met prachtig rood geverfd kapsel, die in mijn beeld verschijnt. Ze stelt mij vragen, in plaats van dat ik mijn verhaaltje voorlees. Volgens een berichtje van Jiek later, heb ik het goed gedaan. Met regelmaat klonk applaus vanuit de zaal. Ik moet daar beeldvullend op het witte doek zijn verschenen. Voor hetzelfde geld hadden ze voor het gesprek trouwens iemand uit Amsterdam kunnen nemen en niet iemand helemaal uit Mali. Door het internet wordt de wereld wel heel erg klein. Ik geloof dat ik redelijk uit mijn woorden kon komen, deels ook, omdat ik het op papier had voorbereid. Een belevenis was het en misschien is er volgend jaar wel weer een KLIK! Mopti festival. Aan het publiek hier zal het niet liggen.
Over film gesproken, de binnenplaats zat weer tjokvol. Als er vorige week 350 mensen waren, waren het er nu evenveel. Maar de film zelf was een misser en niet geschikt voor mijn publiek. Achteraf was iedereen het daar mee eens, terwijl ze hier toch echt niet erg kinderachtig zijn met een beetje geweld op het witte doek. Het geeft mij te denken dat ik in het vervolg beter moet opletten wat ik vertoon. In de film Je suis un Légende zitten teveel angstverwekkende momenten. Sommigen hadden de handen voor het gezicht, een jongetje voor mij had zich zelfs helemaal omgedraaid, hij kon het niet meer aanzien. Toch was het voor niemand aanleiding om de voorstelling te verlaten. Ik bekijk altijd van te voren een aantal scenes, maar het voert te ver om de hele film te draaien. Het beperkt zich tot een aantal fragmenten en ik heb kennelijk de verkeerde genomen. Ik zal mijn leven beteren.

Zaterdag 13 september 2008.
Hè, eindelijk krijg ik het jaarverslag voor Stichting Mopti klaar en ik ben blij dat iedereen dat nu kan op de website kan lezen. Als je het sommetje overziet is het toch fantastisch dat "mijn lieve allemaal" in 2007 zoveel geld bij elkaar heeft gebracht. Het kost me evenwel nog een goed deel van de zaterdag, terwijl Ousmane driftig doorgaat met de keukenkastjes. De zaagmachines, die ik had klaargezet komen er niet aan te pas, alles wordt met de hand de hand gezaagd, ik vind het knap, want hij doet het echt goed.
Ik moet er wel steeds bovenop zitten, anders wordt het niet zoals ik het wil. Ik moet ingrijpen als hij kieren en gaten heeft dichtgemaakt met gips. Hij smeert het overal op, ook daar waarop ik zo mijn best had gedaan om het netjes te krijgen. Dus tegen het eind van de dag moest ik persoonlijk een handje meehelpen om alle gipsresten weer te verwijderen. Ik denk eigenlijk dat hij het vandaag klaar wilde hebben, gelukkig komt hij morgen terug voor de finishing touch en om de deurtjes af te hangen.
De film van vanavond was van een ander kaliber. Alvin and the Chipmunks was weer een vertrouwd lekkere animatiefilm. Ik was trouwens zo moe, dat ik tijdens de film een paar keer kort in slaap viel.

Zondag 14 september. Ik heb me een uur verslapen en vanmorgen begon het ook nog heel even te regenen. Het is de laatste dagen meestal erg warm, vochtig vooral. Ousmane zit alweer in een keukenkastje en het zweet parelt hem op zijn hoofd. En hij mag niks dinken vanwege de ramadan! De dag is nog maar net begonnen.