Dit is Willem Snapper's nieuwsbrief nr 88 van 21 september 2008.
U kunt zich aan- of afmelden voor de aankondiging: wsnapper@mopti.nl
Waarin iemand helemaal geen ongeluk heeft gehad
en
Waarin ik een bijzondere film vertoonde
Maandagavond 15 september 2008.
Het is niet alleen al donker, maar er is ook een regenachtig donkere lucht. Maar ik twijfel echt of er nog iets uitkomt. De mensen kijken vertwijfeld omhoog. Het is zo unheimisch warm en ze willen zo graag dat het regent. Ik ben aan het koken, kip uit eigen tuin, en ook verse sperziebonen ook uit eigen tuin. Alletwee schoongemaakt door Sékou.
Het was een vermoeiende dag, het gekke is dat die voornamelijk bestond uit niets doen. Virussen verwijderen op de Ecôle Technique, het is voornamelijk een kwestie van wachten, in totaal een kleine vier uur. Maar je moet erbij blijven om af en toe in te grijpen. Ik val regelmatig dan bijna in slaap en zit voortdurend te knikkebollen.
De dag begon trouwens met een rit naar Mopti met Adama voor controle en het schoonmaken van de wond van de operatie.
Na de Ecôle heb ik de keukenkastjes gedeeltelijk voor de tweede keer geschilderd, het oppervlak van de kastplanken was erg ruw, het is nu beter. Hoewel "ik" is veel gezegd. Douba stond erop dat hij het zou doen, ik heb hem maar zijn gang laten gaan. Hij vindt het geweldig en hij doet het niet slecht ook. De anderen smeekten mij ook om een deurtje te doen, maar uiteindelijk heeft Douba alles geschilderd. Dan kan ik dinsdag eindelijk de kastjes definitief inruimen en de keuken verder inrichten. Het mooiste kamertje van het huis.
Misschien dat ik ook de salon nog onderhanden ga nemen, om de kosten hoef ik het niet te laten, ik denk dat ik dat voor enkele tientjes wel red.
Dinsdag 16 september.
Ik luister naar de troonrede, maar wat zeggen die algemeenheden mij nog. In mijn idee mij is de tekst al jaren hetzelfde, misschien met andere woorden. Nee zelfs de woorden zijn vaak dezelfde.
Ondanks mijn scepsis is het gisteravond toch langdurig gaan regenen. De kinderen keken een film bij mij op de computer en doken diverse malen onder de tafel als de donder te heftig werd. En ook vanmorgen regende het nog lichtjes. De temperatuur is ook flink gezakt, het is goed toeven. Vanmorgen heb ik de vloertjes van de keukenkastjes schoongemaakt en met gips nog een aantal kieren dicht gekit om "on-"gedierte geen kans te geven. Ik ben tevreden, ik ga nu met Sékou de staande keukenkast terugzetten, wat heb ik lekker veel ruimte!
Vrijdag 19.
Ik heb toch steeds drukke dagen, maar het is relaxter geworden.
Ik zou dinsdag naar de tuin in Sangubaka gaan om te kijken waarom de accu voor het licht niet werd opgeladen, maar door de regen werd het woensdag. Christian vond het leuk om mee te gaan, hij heeft momenteel niets te doen, totdat zijn school begint. Ik klom op het dak en constateerde dat het feitelijk niet aan de bedrading lag, dus besluit ik het zonnepaneel los te halen en mee te nemen naar huis in de hoop dat ik de storing kan vinden en kan verhelpen.
Thuisgekomen maak ik met moeite de connector los en constateer dat de aansluiting van een van de draden volledig is weggeroest. Het is wel erg treurig dat dit paneel dat ik in Bamako heb gekocht het al na amper twee maanden begeeft.
Ik ken nu het verschil met een Europees paneel als ze het over kwaliteit hebben. Ik doe verwoede pogingen om de draad aan een lip te solderen, maar het lukt niet. Mijn soldeer pakt niet, waarschijnlijk is de strip van aluminium. Ik moet soldeerwater hebben, misschien dat het daarmee lukt. Donderdag zoek ik in alle quincalleries die ik ken naar soldeerwater, maar zonder resultaat. Ik kijk ook nog even naar een nieuw paneel, maar die kost al snel over de 100 Euro. Ik pijnig mijn hoofd voor een oplossing. Ik kan de installateur van zonnepanelen vragen of hij het zou kunnen solderen. Of ik probeer het met een krokodillenklemmetje, of, als ik die niet zou vinden, zelf een klemmetje te maken van het een of ander. Zowaar, ik vond een er eentje tussen mijn gereedschap en ik heb hem zo zo stabiel mogelijk gemonteerd. Ik ga hem straks terugbrengen. Ik ben benieuwd hoe lang het blijft werken. Ik ben nog steeds bezig met opruimen, inrichten en schoonmaken. Het heeft iets van het inrichten van een nieuw huis, een fijn gevoel, dat mij ook aan vroeger doet denken. Nog steeds zitten een aantal spullen her en der in dozen, meestal zijn het dingen die onnuttig zijn meeverhuist, spullen waarvan ik in Nederland dacht dat ze handig zouden zijn, maar die in de praktijk onbruikbaar of totaal overbodig zijn. Wat moet ik met de knijpkatten? Iedereen heeft zaklampen met led's en op batterijen. De led's geven veel licht en verbruiken maar heel weinig stroom. Ikzelf heb veel oplaadbare batterijen. Zelfs en brousse zie ik die opwindlampen helemaal nooit. Daar proberen ze zich te behelpen met een accu en een klein TL-balkje. De accu laten ze af en toe opladen in een naburige plaats, of ze hebben een zonnepaneel, zoals in Sangubaka.
Voor het eerst heb ik gisteravond twee vervaarlijke muizevallen op scherp gezet met een stukje spek. Tot mijn opluchting vond ik vanmorgen geen dode muis, wel was het spek verdwenen. Jammer voor mij maar voor de muizen is het een dag uitstel van executie. Het blijven vervelende beesten, ik vind overal in de computerruimte pies en muizekeuteltjes.
De couchsurfers laten het de laatste tijd stuk voor stuk afweten. Een enkeling neemt de moeite mij te informeren, anderen niet. Ik had nog zeker een vijftal aanvragen lopen, eigenlijk ben ik wel blij, er komen vanaf eind oktober in elk geval nog genoeg mensen.
Ik heb vanmorgen samen met Christian het zonnepaneel teruggeplaatst, ze waren er erg blij mee. En het werkt, het lampje op het controle-paneel brandt fel rood!
Vier uur. Ik zie Founé net voorbij lopen. Het kan bijna niet anders of nummer acht is op komst. Zoals in het westen wordt daar niet over gepraat, het is pas duidelijk als de vrouw in verwachting het niet meer kan of wil verhullen. Met Isabelle was het een ander verhaal. Die was in het begin van de zwangerschap zo vreselijk ziek en misselijk, dat Christian wel moest aangeven dat zij in verwachting is.
Vandaag kreeg ik een zeer opmerkelijke email. Ik was in 1993 met vriend Gerard in Mali en in Bamako hebben we toen gegeten bij Arno en Babs, ik weet dat Babs spagetti had klaar gemaakt. Aan tafel schoof ook Hans Taal, een Nederlander, die vertelde dat hij een hotel had gebouwd in Bankass aan de rand van de Dogon. Het liep goed, hij organiseerde bezoeken aan de Dogon per ezelkar, omdat de falaise toch altijd nog wel enige kilometers verderop begint. Enige tijd daarna begon hij ook een hotel in Bamako, volgens mij was hij daar toen ook mee bezig. In latere jaren heb ik me meerdere keren afgevraagd wat er van Hans Taal zou zijn geworden. Ik heb nog een keer een boek gekocht (De wraak van de vrouwen, uit 1996, ik had het ook meegenomen, maar het zat bij de spullen die uit de container zijn gestolen. Met andere woorden, ik heb zo her en der wel eens rondgevraagd of mensen zijn naam kenden. Diverse malen hoorde ik dat hij in een auto-ongeluk het leven zou hebben gelaten. Wat schept mijn verbazing dat ik vandaag een mail van hem kreeg uit Nederland, hij woont gewoon in Amsterdam, ik ben tijdens mijn computerwerk tientallen keren langs zijn huis gefietst. Hij had mijn adres via Caroline, een vroegere buurvrouw uit De Gerard Dou en van Sander, mijn opvolger van de computers. Hij heeft dus helemaal geen ongeluk gehad, wel heeft zijn Malinese vrouw hem verlaten en is hij ziek teruggekeerd naar Nederland.
Hans vraagt mij of ik behulpzaam zou kunnen zijn bij de verkoop van zijn hotel in Bankass. Ik ben daar begin dit jaar nog langs gekomen op weg naar de mariage van Christian en Isabelle en van enige afstand zag het er prachtig uit. Voor mij begint misschien een nieuw avontuur. Probleem is dat Bankass niet om de hoek is, maar ook niet onbereikbaar ver, ik schat een twee uur rijden. Dit wordt een continuing story.
Douba, Paul, Daco, Sékou en Adama
Ik dacht dat het voederen der blanken minder zou worden. De dag van vandaag is een uitzondering. Ina was er al vroeg bij met een zak gember- en bissap-limonade. Omdat gisteren de varkensman langs kwam, bracht Founé mij drie gehaktballen. En daarna kwam ook Isabelle nog met een pan met frites en gebakken banaan. Voeg daar aan toe een portie varkensvlees gemarineerd in sojasaus met knoflook en het zal vanavond wel lukken.
Zaterdag 20 september
Rustige dag. Ik kon mijn bed bijna niet uitkomen en heb een uur langer geslapen. Ik had wel de hele dag onder de wol willen kruipen. Ik heb de film-computer gerepareerd, een beetje onbevredigend, zoals vaker gebeurt met computers. Gisteravond deed één speaker het niet, het lag aan de computer, dat was duidelijk, maar ik kon absoluut niet vinden wat en waarom. Tot opeens het andere kanaal het weer deed, na een uurtje rommelen, dat wel. Computers zijn soms onnavolgbare apparaten.
Over film gesproken. Ik had op het internet de Sénégalese film Moolaadé van Ousmane Sembène op de kop getikt, in goede kwaliteit en gesproken in Bambara! Als ik van te voren had geweten dat het een film was met boodschap tegen de vrouwenbesnijdenis, had ik mij misschien bedacht. Je weet niet hoe zoiets valt en of ik daar achteraf geen problemen mee krijg. Er zat tenslotte ook een hele rits jonge meisjes te kijken, hoewel ik die natuurlijk nooit die ingreep gun, weet je niet of de boodschap allerlei ongerustheid oplevert! In het begin werd gelachen, er zaten een aantal komische scenes in, maar naar gelang de film vorderde werd het stiller in het publiek. Ik heb de stellige indruk dat het goed is dat ik hem heb vertoond, ik heb geen vervelende reacties gehoord. Sékou vond het een goede film, maar ik vraag mij af of zijn mening die der meerderheid weerspiegelt. En als nummer acht, na zeven jongens, nu een meisje wordt, zou zij worden besneden of niet? Zonet komt Christian binnelopen, hij vertelt dat hij erg blij was met de vertoning. Normaal is hij er nooit bij, maar hij had gisteravond ademloos, samen met zijn vouw Isabelle zitten kijken en hij vond de vertoning een heel goede zaak.
Vanavond draai ik le Dragon des Mers, een film gebaseerd op het monster van Lochness, geloof ik, maar in elk geval een min of meer kind-vriendelijke film.
Zondagmorgen 21 september
Ik kreeg vanmorgen een email van Denis, zomaar, geen echt nieuws, maar ik ben zo ontzettend blij dat het hem toch is gelukt een verblijfsvergunning te verkrijgen en dat hij in Nederland mag blijven. Hij heeft zoveel jaren in grote onzekerheid moeten leven, altijd op zijn hoede om niet ten prooi te vallen aan de een of andere Verdonk-actie.
De film gisteravond is letterlijk in het water gevallen. Al tijdens de muziek vooraf was het behoorlijk aan het weerlichten en tijdens de Laurel&Hardy begonnen de eerste druppels te vallen. We konden de apparatuur op tijd in veiligheid brengen alvorens het echt hard begon te regenen. Tegelijkertijd viel de stroom uit en besloot ik na een uurtje maar gewoon naar bed te gaan. Zelfs een douche was me niet gegund, want ook het water was ermee gestopt. En ondanks de lange nacht kon ik er weer bijna niet uitkomen vanmorgen.
Seydou Touré is een aardige man, de onderwijzer van de vierde klas, die drie maal in de week bijles geeft aan de Sanogo's. Tot aan de dag dat de school weer begint betaal ik hem daarvoor 7000 cfa, een redelijk bedrag. Maar elke keer vraagt hij iets extra's, meestal is het een bijdrage in de benzinekosten. Vanmorgen wilde hij mij schoolboeken verkopen, boeken die we gewoon al hebben. En dan ben ik eindeloos bezig om hem duidelijk te maken dat we ze niet nodig hebben! Lastig.
Voor de zoveelste keer hebben de muizen op omzichtige manier de vallen leeggegeten, ze moeten nu dikker en dikker worden.
Wat de film betreft, we proberen het vanavond opnieuw. Ongeruste mensen vroegen mij of er dan zondag film zou zijn, bang dat ik ze de avond door de neus zou boren. Wat de muizen betreft proberen we het ook opnieuw.
