Printversie

Willem Snapper's nieuwsbrief 89, 28 september 2008.

Waarin geen bijzonder nieuws

Het is al donderdag, het is drie uur in de middag. Er is zojuist een storm losgebarsten, de wind giert om het huis, de lucht is geel-rood gekleurd van het stof. Ik heb snel alle ramen dichtgedaan. Ik had deze week behoorlijk huisgehouden, geboend en geschrobt, overal zijn de kamers stof- en zandvrij gemaakt. Het glimt tegen de klippen op, maar helaas, door de storm zal er toch weer een laag stof overal opliggen straks. Of de ramen nu open zijn of dicht, het maakt niet eens zoveel uit. Maar ja, dat is Mali. De stroom is ook onmiddelijk uitgevallen. De computer werkt nog een kwartiertje door op de batterijen. Meestal begint na de storm de regen, laten we hopen dat dat vandaag ook gebeurt, dan is het stof uit de lucht en kunnen de ramen weer open om frisse lucht binnen te laten. En misschien komt het dan nog goed met de oogst.
Het is een weinig interessante week. Ik heb mijn tijd besteed met schoonmaken. Gisteren kwamen twee couchsurfers voor een nachtje slapen, ik ben nog wat bezig geweest met computers op school en dat is het wel.
Ik heb van de week kennis gemaakt met Madame Jutta. Ik hoorde al lang over haar, de eigenaresse van Hotel-restaurant Mankanté. Ook Hans Taal had mij op haar gewezen, dus ben ik bij haar langs gegaan en we hebben kennis gemaakt. Madame Jutta is een Duitse vrouw die al heel lang in Sévaré woont, ik herinner mij het hotel in elk geval uit 2003, toen ik hier was met Mar. Het viel mij toen al op dat er werd geadverteerd met vegetarische gerechten. Ze bood mij een frisdrank aan en we hadden een prettig gesprek. Erg aardige vrouw.
Ik kom niet zo heel vaak in de nieuwe supermarkt, wat moet ik er voor mij alleen kopen? Maar samen met de surfers ben ik er toch even binnengelopen en ik vond daar zowaar (fabrieks-)mozzorella en gekookte ham. Ik was gelijk negen euro kwijt en met de ham moet ik opschieten ook, die bederft denk ik heel snel. En hoe lang ligt dat daar al in de winkel? Nochtans is hij heerlijk. Ik moet daar niet te vaak langs gaan. Ik ben nooit een grote consument geweest, ik ging niet vaak voor aantrekkelijk aangeboden waren. Maar hier is het anders, ik betrap mij op zekere hamstereigenschappen, kopen wat je heel erg graag wilt, terwijl door je hoofd schiet dat het er morgen misschien niet meer is. Zeker als het om etenswaren gaat zoals kaas, die hier nooit gemakkelijk te krijgen waren. En vandaag hebben ze ham, maar hebben ze die morgen ook? En overmorgen? Wat doen ze met deze kort houdbare etenswaren als ze langer in de schappen liggen? Ik kan mij, gezien de prijs niet voorstelleen dat ze alles gemakkelijk aan de man brengen. Desondanks zitten er natuurlijk toch wel een aantal blanken in Sévaré.
Baba is gisteravond naar Bamako vertrokken om zijn visum voor Egypte te regelen. Het is een hoop gedoe, zonde dat het zoveel tijd, geld en energie kost. De bus is gisteravond na 25 km gestrand bij Sévaré met een defect aan de motor. Na drie uur wachten heeft hij de bus van een andere maatschappij genomen en moest opnieuw een ticket kopen. Hij kreeg zijn geld van de eerste bus niet terug. Hij moest wachten totdat hij was gerepareerd. Maar dat kan eindeloos duren.

Vrijdag 26 september 2008
Gisteravond kwam ook Rolf, de volgende couchsurfer, aardige jongen vom Schwarzwald. Ik haalde hem op van het busstation. Hij had een erg goede reis gehad in een geclimatiseerde bus en had zelfs een broodje en een flesje Cola aangeboden gekregen. De maatschappij Gana Transport doet het beter dan alle andere maatschappijen tezamen! We hebben gezellig zitten kletsen gisteravond.
Vanmorgen zijn we naar Mopti gereden, Bakary klaagde dat zijn server-computer het niet meer deed, ik was er snel achter, het schoonmaken van een stoffig contact loste alles op. Daarna ben ik nog een tijdje bezig geweest met een paar andere computers met diverse problemen, virussen enzo, maar ook weer met volstrekt onduidelijke zaken. Zijn klanten halen alle mogelijke fratsen uit, installeren te pas en te onpas allerlei software, wat eigenlijk niet zou moeten kunnen en niet zou mogen, maar op de een of andere manier gebeurt het toch.
Ik ben vandaag onsnapt aan het ergerlijke gebeuren van het niet onmiddellijk herkennen van mijn beste vrienden, familie bijna. Rond een uur of twee stond een vrouw met klein kind en een jongen van ongeveer zestien voor mijn neus. Ze kwam mij zo bekend voor, maar welk een schande, ik kon haar niet meteen thuisbrengen. Ik nodigde ze uit te gaan zitten en het werd mij toch, gode zij dank, duidelijk dat het Djenné was met kleine Willem, alle twee had ik al een hele tijd niet gezien. En de jongen was Modibo, het eerste kind van Bakary, die in Koulikoro woont en daar op het lyceum zit. Het is iedere keer hetzelfde, als ik de mensen tegenkom op de plek waar ze horen, dan weet ik het wel. Maar oh wee als ik ze ergens anders tegen het lijf loop. En ik probeer zo mijn best te doen als ik ergens ben om de gezichten in mij op te nemen. Elke keer weer loop ik (soms bijna) tegen de lamp.
Baba is nog steeds in Bamako, maar hij belde mij dat hij een visum heeft voor Egypte. Hij stapt vanavond op de bus en komt morgen vroeg aan in Mopti. Hij had onverwacht slecht nieuws over compressors. Hij heeft ze in Bamako niet kunnen vinden en hij dacht dat we nu aangewezen waren op de defecte machine die hier bij de buren staat, maar waarvan het nog geenszins duidelijk is of die in die in de verkoop is. En dan moet die nog een fikse reparatie ondergaan ook.
Er zit binnenkort een leuke aktie in het vat, misschien wel een van de mooiste momenten van mijn verblijf tot nu toe.
Het betreft het huis van Dramane, dat bijna klaar is. Dramane, de vorig jaar dertienjarige met zijn ontstoken voet, die nog steeds in Spanje is bij Alberto voor operaties en herstel. Het huis voor Dramane is bijna klaar en over drie weken komt zijn mecenas over om zijn grootmoeder te verassen met een nieuw huis, waar in een later stadium ook Dramane zal komen te wonen. Niemand hier weet nog van niks. Voor de grootmoeder moet het 't wonder van haar leven worden. Het huis is in het afgelopen jaar volledig opgeknapt. Er rest nog een beetje schilderwerk en een paar kleinigheidjes. Op het moment woont er een jonge gardien, die tegelijkertijd het huis schoon- en schilderklaar maakt. Het restant is een fluitje van een cent. Ik verheug mij op de grote dag. We zullen er alles aan doen om te registreren wat er die dag gebeurt. Dramane's mecenas Alberto uit Barcelona zal erbij zijn, helaas Dramane zelf niet. Hij is nu bijna een jaar in Spanje en is nog steeds niet voor honderd procent genezen.

Zaterdag 27 september
Rustig dagje weer.
Het was gisteravond een lange zit met de meer dan twee uur durende film Le nouvel monde, over Engelsen en indianen in het begin van de 17e eeuw. De film kende in een lang gedramatiseerd einde met romantische scenes, waarvan ik vermoedde dat mijn publiek daar moeite mee zou hebben. Niets was minder waar. Ik hoorde geen gemor en gezucht, de weer volle bak bleef geboeid kijken.
Ik breng een bezoek aan JP. Zijn vrouw heeft een bijna witte baby aan de donkere borst, hij is donderdag geboren. Ik rijd naar Mopti om een nieuwe gamepad te halen voor de playstation van de Sanogo's, die Baba uit Bamako heeft meegebracht. En een vriendin van hem, Rosa, heeft twee doosjes "nems" meegegeven, zij zegt ze zelf te maken, het zijn gehaktrolletjes in deeg. Ze zouden zo bij de Vietnamees vandaan kunnen komen. Ze zijn ontzettend lekker.
Sékou heeft de auto ontdaan van dikke lagen aangekoekte modder. Zelfs de wielkasten moesten eraan geloven.
Het loopt tegen vieren en het is zachtjes gaan regenen. Het heeft nauwelijks gewaaid en toch is er opeens een boom omgewaaid in de tuin. Jammer, dit soort bomen groeit te snel en het hout is nog niet sterk genoeg om de hele kruin overeind te houden. Het is een zogenaamde flamboyant, die gedurende een gedeelte van het jaar prachtige rode bloemen voortbrengt.
En nu regent het een beetje en af en toe valt even de stroom uit.
De film van vanavond was absoluut geen succes. Het was de Pixar animatiefilm Wall-E over een robotje die helpt de aarde schoon te maken. Succes verzekerd dacht ik van te voren, maar dat viel behoorlijk tegen. Halverwege de film was een groot deel van het publiek weggelopen, dat heb ik tot nu toe niet eerder zo heftig meegemaakt. Volgende keer beter.
Sékou was een beetje in mineur vandaag omdat Rolf, de couchsurfer, vanacht om half vijf is vertrokken zonder dat hij daar iets van heeft gemerkt. Als gardien zou hij dat moeten hebben opgemerkt. Voor mij mag hij slapen, als er echt iets fout gaat slaan we wel alarm. Onze hond heeft trouwens ook geen kick gegeven, hij blaft te pas en te onpas, waarbij je horen en zien vergaat, maar als hij echt zou moeten aanslaan, laat hij het afweten.

Zondag, terwijl ik met mijn website bezig ben komt Camara binnen gelopen. Hij komt wel vaker langs, zomaar om goeiedag te zeggen. Communiceren is lastig, hij spreekt nauwelijks Frans. Hij zit nu naast mij en dat geeft een beetje een naar gevoel. Ik weet niet wat hij wil. Hij vraagt soms om geld voor een recept. Hij is al een aantal jaren getrouwd en doet alle mogelijke moeite om een kind te krijgen, wat maar niet wil lukken. Beetje triest geval.