Printversie

Willem Snapper's nieuwsbrief 94, 2 november 2008.

Waarin de tweede ceremonie voor het huis van Dramane
en
Waarin ik niet op de buis kom

Maandag 27 oktober 2008
Balen, balen. Voor wie doe ik het eigenlijk, voor de Malinezen, voor mijzelf of voor beiden?
Het is kwart over zes en de dag is voorbij. Ik heb mij weer de poten uit mijn lijf gelopen.
Want morgen zou het feest van Dramane dunnetjes worden overgedaan. Nu met alle hoge heren uit Mopti en met de Malinese televisie.
Jean-Marie, de chaufeur van het ziekenhuisje in Sévaré, was de hele middag in de weer met het huren van stoelen, grote tenten, muziek enzo, tot ik rond een uur of half vijf te horen kreeg dat de Président de l'ODM voor morgen niemand heeft uitgenodigd, de gouverneur niet, de burgemeester niet, de Directeur van de Assemblée Régionale niet en nog veel meer. Ook de telvisie had geen uitnodiging. Ikke balen, om negen uur, conform de afspraak, was ik al ter plekke, de directeur was in vergadering. En ik heb hem de hele dag niet meer gezien. Een telefoontje van zijn kant was genoeg om de sessie voor morgen af te gelasten. Ik ben teleurgesteld, ik moet nu de hele wereld afbellen. Het zij zo.
Gisteravond werd ik door Yvonne gebeld, Yvonne, die in december definitief ook in Sévaré komt wonen. Zij vertelde dat Baba een ongeluk had gehad met zijn brommer. Maar ik zou hem beter niet direct bellen, zo ernstig was het niet. Vanmorgen bleek dat het allemaal heel erg meeviel. En nadat ik alles voor de ceremonie in Sévaré had geregeld, ben ik naar Mopti gereden, waar hij al niet eens meer thuis was. We hebben een bezoek aan het Gouvernorat gebracht, ik heb mijn speech geschreven voor (over-)morgen. En vele telefoontjes gepleegd om mensen te informeren over de andere datum.

Dinsdag.
Vanmorgen heb ik weer de directuer van de ODM (Ministère du Développement Social) bezocht voor de ceremonie van morgen.
Alles komt nu morgen voor elkaar, de gouverneur wordt uitgenodigd en met hem de hele rij autoriteiten. De belangrijkste vraag aan mij was verder of de uitzending van de televisie in het journaal moest worden uitgezonden, of in het programma Information Continue. Prijsverschil, eh ..... 50.000 fcfa. Er wordt van mij verwacht dat ik 200.000 cfa betaal (300 euro)! Ik sputterde in eerste instantie een beetje tegen. Maar heb ik nog keus? Wat is nou de bedoeling van de sessie? Willen de heren zo graag op de buis en moet ik nu de rekening betalen? Als ik hier nu al jaren lang bezig was zou het misschien een ander verhaal zijn, maar twee jaar? Het enige wat mij voordeel oplevert is dat de autoriteiten mij leren kennen, weten waar ik mee bezig ben. Of mij dat 300 euro of meer waard is, dacht ik niet. Als ik had geweten dat mijn portemonne weer zou worden geplunderd, had ik mijn medewerking niet gegeven. Ik had mijn geld liever aan iets anders besteed. Overigens zal ik de kas van de Stichting niet aanspreken in deze. Maar het hele gebeuren heeft een beetje een zure bijsmaak.
Ik hoor van diverse mensen dat ze mij vorige week op de televisie heb gezien in Sangubaka, jammer dat ik het zelf heb gemist. Ik hoop niet dat mij daarvoor ook de rekening wordt gepresenteerd. Daarover is in elk geval met mij nooit gesproken.
Ik ga naar de Ecole Technique om een aantal lescomputers na te zien. Het blijft daar een probleem, er zijn een paar natuurlijk-door-de-wind-draaiende dak ventilators geïnstalleerd, maar het is er binnen bloedheet en het is er nog steeds vergeven van zand en stof.

Zes uur, ik drink de laatste whiskey van Alberto. Ik snoep een paar pinda's. Ik zoek wat nieuwe films op het internet. Ik heb een aantal hele goede films binnegehaald de afgelopen week. De internet-verbinding is de laatste dagen beduidend beter.
Vanavond zal ik mijn speech een paar keer oefenen. Een beambte in Mopti heeft mijn tekst in een Malinees jasje gestoken, "Bonjour Monsieur le Gouverneur, bonjour le Président de" en zo gaat het vijf minuten door. Morgen is een belangrijke dag, waar ik tegen mijn zin, in het middelpunt van de belangstelling zal staan. Het lijkt erop dat ik het in mijn eigen hand heb, maar dat is niet zo. Het meeste is geensceneerd en zit in protocols.

Donderdag 30 oktober 2008
Ik moet het rustiger aan gaan doen. Gistermiddag na het gedoe rond Dramane's huis leek ik even geheel in te storten. Ik ben mijn bed in gedoken en heb een uurtje of twee geslapen. Daarna ben ik de deur niet meer uit geweest.
Het was natuurlijk gisteren wel een bijzondere dag. Het was vroeg opstaan, ik steek mij in mijn regenpak en ik spoed mij met Sékou en 96 flesjes frisdrank naar Dramane's huis. Daar hebben de gardien en de buurman de straat voor het huis behoorlijk schoongemaakt, gedeeltelijk zelfsgeëffend. Tegenover het huis staan twee armzalige tenten, daaronder een honderdtal stoelen. Ik heb daar helaas geen foto's van gemaakt, ik had, zoals u zult begrijpen, een bijzondere rol, het feest draaide meer om mij, dan om de grand-mère. Ik moest nu trouwens twee keer rijden om de familie van la grand-mère op te halen, zij had een heel gevolg georganiseerd. Sangaré, de directeur van de ODM had de touwtjes strak in handen, een paar meisjes wees de mensen hun plaats. Ikzelf hield mij bezig met de ontvangst en de begroetingen van de gasten.
De muziek van het balafoonorkest hield het publiek bezig, er waren trouwens veel minder mensen dan vorige week, ook wel logisch, we hadden slechts weinigen uitgenodigd. De officials zouden om tien uur verschijnen, maar we hebben het over Malinese tijd, we moesten wachten op de ORTM (de televisie) en de komst van de gouverneur en zijn gevolg. Ik denk een drie kwartier te laat, verscheen er plots een hele stoet auto's met de televisie voorop. Ik vermoed dat er nog nooit zoveel auto's in die uithoek van Sévaré zijn geweest. De gouverneur is gestoken in een kaky-kleurig militair-achtig costuum, met grote platte pet. Het moet een man zijn van een jaar of vijftig, misschien ouder, met een bijzonder vriendelijke uitstraling. De begroeting is intens en hartelijk. Gedurende en na het hele gebeuren bedankt hij mij meerdere keren omstandig om wat ik doe en heb gedaan. Hij is duidelijk onder de indruk en ik geloof dat hij het echt meent.

Moussa, de ceremoniemeester, niet nijn Moussa, opent de ceremonie en vertelt wat er komen gaat en de reden van de bijeenkomst, ik hoor mijn naam onophoudelijk terugkeren, het gaat in het Frans en daarna in het Bambara. Er klinkt van tijd tot tijd applaus. Het is uiteindelijk een eenvoudig programma.
Om te beginnen spreekt een vertegenwoordiger van de Eco-bank, hij houdt een vrij algemeen praatje over het nut van de ODM (Objectifs de Développement du Millénaire), daarna moet ik zelf aan de bak. Een van de meisjes houdt mij met een paraplu uit de zon, voor mij de camera van de televisie. In een ooghoek zie ik Baba met zijn filmcamera. Het zicht op mijn papier wordt mij ernstig bemoeilijkt door een drietal knotsgrote microfoons. Ik vertel wie ik ben en wat ik zo doe, ik vertel mijn redenen om hierheen te verhuizen. Mijn opmerking dat ik het erg naar mijn zin heb en ik niet van plan ben terug te gaan, vindt spontaan bijval. Applaus klinkt ook, als ik vertel dat ik grootvader ben geworden van een kind met de naam Willem Guindo!
Mijn verhaal neemt een tiental minuten, waarna ik de gouverneur verzoek de sleutel van het huis en de permis d'occupation aan de grand-mère te overhandigen. Je zou bijna denken dat het routine wordt. Gezamenlijk lopen we naar de buitendeur van het huis, waar de gouverneur een heus lint doorknipt. Het gezelschap brengt daarna een bezoek aan het huis. Iedereen is weer stevig onder de indruk, er worden handen geschud, de 96 flesjes frisdrank zijn snel verdwenen en na een minuut of tien geleid ik de gouverneur naar de auto en loopt het terrein snel leeg. Aan mij om in twee ritten de familie van de grand-mère terug te brengen.
Het was al met al een bijzonder gebeuren, dat wel. Ik was helemaal kapot.

Terug naar vandaag. Ik heb goed geslapen, maar ik heb een vermoeid gevoel. Ik moet mij bezig houden met tijdrovende klussen als DVD's voor Amatigue en met het aansluiten van computers in het nieuwe kantoor van de directie van de École Technique.

Vrijdag
Ik kom de deur bijna niet uit. Ja ik koop brood in Sévaré en bezoek kort nog een keer de ODM.
Ik vroeg gisteren Baba naar de naam van de gouverneur, die kon hij echter niet zomaar ophoesten. Baba vertelde mij tot overmaat van ramp, dat de echte gouverneur werd vertegenwoordigd door de Chef du Cabinet. Volgens Baba maakt dat niets uit, in feite is het hetzelfde. Het gaat mijn verstand te boven. Zo bleken er meer mensen niet te zijn geweest.
Ik zat gisteravond met mijn camera in de aanslag voor de buis bij overbuurman Hamidou. Hij zat klaar met een videocamera. Maar ik heb mijzelf niet gezien. Het zal vanavond worden, lastig, want dan ik moet tegelijkertijd een film vertonen. Ik zet tegen achten de boel in werking en ga weer bij Hamidou kijken. In een westerse bioscoop is al jaren geen operateur meer te vinden.
Ik baal toch wel heel erg vooral van de financiële consequenties. Al met al kostte dit geintje mij 350.000 cfa (525 euro)! Als ik dat van te voren had geweten, had geen haar op mijn hoofd eraan gedacht hieraan mee te doen. Daar komt nog bij, dat diverse autoriteiten niet eens zijn verschenen en werden vertegenwoordigd door hun ondergeschikten. Het is de zoveelste les, ditmaal een vrij dure.

Zaterdag 1 november 2008
Het zou kunnen dat vanavond het eerste volk uit Nederland verschijnt, waaronder JanJoost, van een hele rij gasten tot ongeveer 1 januari. Ik ontferm mij weer over de toiletpot in de badkamer, die sluit niet goed af, zodat het water blijft stromen. Het is weer de krakkemikkige kwaliteit die mij parten speelt. Ik denk het op te lossen met een beetje extra gewicht, dus ik heb met een ijzerdraadje twee reepjes tegel aan het mechaniek bevestigd. Of het werkt moet de tijd leren.
Gisteren heb ik de film Attila de Hun vertoond, drie uur lang. Ik kon rustig naar het journaal kijken om mezelf te bewonderen. Maar helaas, een uur later nog steeds geen Willem op de buis. Ik moet het vanavond weer proberen. Het is lastig omdat ik mijn apparatuur onbemand moet laten. Helaas hadden we ook een stroomstoring van een minuut of tien en ik kreeg ook een geluidsstoring, omdat een jongetje onbewust tegen een knop had gezeten.
Vanmorgen de vierde lekke band in korte tijd. Wat toch echt heel handig is, dat ik een klein mobiel compressortje had meegenomen uit Nederland. Ik kon hem oppompen en ben als een haas naar de plakker gereden, alles ging goed.
Het is nu vijf uur, ik weet nauwelijks wat ik allemaal heb gedaan, maar ik ben de ganse dag zoet. Wanneer heb ik een dag lekker niks?
Zondag 2 november.
Goh, ik heb tot half negen geslapen, dat had ik kennelijk nodig. En nu heb ik haast, want daarnet belde Baba mij op om te vertellen dat ze met het dak zijn begonnen. Het moet daar een gigantische drukte zijn, hij vertelde dat wel veertig man bezig zijn met het storten van het beton.
Gisteravond alweer geen Willem op de buis. Ik heb het idee dat ze mijn onderwerp eruit hebben gegooid. Dat opent voor mij de gelegenheid om mijn geld terug te vragen. Dat zou een mooie bijkomstigheid zijn.
Het verhaal van de filmavonden wordt eentonig. Het was weer een vol huis en ik had een erg leuke, ik geloof Yougouslavische of Servische film, of hoe dat daar ook heet tegenwoordig, film Le chat noir, chat blanc (Crna macka, beli macor) uit 1998, zeer verhalend en komisch over een huwelijk met zigeuners.
Ik keek even op www.imdb.com en daar vond ik bij het commentaar "best film ever", maar dat is misschien een tikkeltje overdreven. Jammer dat ik het begin heb gemist, doordat ik voor de tv zat.
Ik ga mijn dagindeling veranderen, mijn nieuwsbrief moet even wachten, ik ga in Mopti poolshoogte nemen van de vorderingen bij Baba.