Printversie

Willem Snapper's nieuwsbrief 101, 4 januari 2009.

Waarin Yvonne haar opwachting doet
en
Waarin Les Kanagas de Sévaré op nieuwjaarsdag

Zondag 28 december 2008.
De dag begint zoals gebruikelijk met de nieuwsbrief. Mar en Tobiah brengen een bezoek aan Bakary en Djenné en doen daar de hele thee-ceremonie, de eerste, de tweede en de derde ronde. Ik rijd naar Sévaré voor het plakken van een band. s-Middags bezoeken we de markt van Somadougou, maken een boottochtje bij Mopti en eten ter afsluiting pizza in restaurant Bissap.

Dinsdag 30 december 2008.
Ik ben behoorlijk kapot, ik zit een beetje verdwaasd achter mijn computer. Maandag was lang en een enigszins hectisch.
Het liep anders dan ik had gehoopt en verwacht. De wekker ging af om vijf uur. Voor Mar en Tobiah zat het weekje Mali er al weer op. Op het vliegveld aangekomen was daar nog nauwelijks sprake van enige aktiviteit. Op het schoolbord was aangegeven dat het vliegtuig vertraging had, vertrek om elf uur. We hadden dus ook om acht uur kunnen komen. Van te voren is daar geen informatie over te krijgen helaas. Het betekende wachten en nog eens wachten. Het vliegtuig staat netjes geparkeerd in de ochtendzon. Die is gisteravond gearriveerd, maar omdat de crew van een verplichte rust van acht uur geniet, kan hij niet op de geplande tijd vertrekken. Rond half negen begint de vertrekhal tot leven te komen en kan de incheck beginnen. Als die erop zit drinken we een kop koffie in café Ali Baba. Ik constateer vanuit de verte een lekke band van de auto, de dag daarvoor had ik ook al een lekke band. Tobiah klaagt maar steeds dat ze helemaal niet weg wil en probeert allerlei mogelijkheden te verzinnen om te blijven of om terug te komen. Ze ziet het in Mali wel zitten. We hebben natuurlijk ook een fijne week achter de rug met elkaar.
Tegen half tien verdwijnen de dames door de deur voor het vertrek.
Ik pomp mijn band op en rijdt naar mijn bandenman. Ik dood de tijd onder de luifel van het winkeltje van de gehandicapte Modibo, gedupeerd door polio als kind. Het is interessant om rustig een uurtje te zitten en te kijken wat er allemaal gebeurt. Hij krijgt best redelijk veel klanten. Hij verkoopt flessen benzine voor de bromfiets, maar ook wasmiddel, houtskool, sigaretten en meer klein spul. Het is een komen en gaan van klanten en klantjes. Om elf uur ben ik uiteindelijk weer thuis en heb ik vandaag tijd voor mijzelf. Of niet toch?
Baba komt langs en die is druk bezig met de aanstaande ontvangst van Yvonne met haar gevolg in hun twee auto's. Hij stelt voor dat ik voor de avondmaaltijd zorg. Ik slik even, maar ik rijd naar Séveré voor de boodschappen. Ik zal het eenvoudig houden, spagetti met gehakt, sla en een fruitsalade toe. Ik heb er ook een paar stukken gepureerde pompoen bijgedaan, een ideetje misschien? Het smaakte heel prima.
Om vijf uur kreeg ik van Baba een seintje om de Canari en het busje in Sévaré op te vangen, gezamenlijk reden we naar Yvonne's nieuwe huis, waar een grote groep vrouwen uit Dialango hen stond op te wachten, klappend, zingend en dansend. Verder waren ook Gogo en Niaga gekomen uit Mopti om ze te verwelkomen. Op het huis de Nederlandse en de Malinese vlag en een spandoek Stichting Rondom Baba. Yvonne was verrast en ontroerd. Na de ceremonie werd er bij mij een borrel gedronken en werd het eten opgediend voor Yvonne, Baba en haar drie reisgenoten.

De overlandroute die zoveel mensen tegenwoordig kiezen via Mauretanië naar Mali komt in gevaar. Op 20 december is een aanval uitgevoerd door de rebellen van Ibrahim Bahanga. Zij strijden voor een vrij land voor de Touareg en eisen zeer grote gebieden op in Niger en Mali. Zij zijn met een stuk of 15 fourwheeldrives het dorp Nampala binnengevallen en ze hebben daar een onbekend aantal slachtoffers gemaakt, men spreekt van 11 tot 20, voornamelijk onder de militairen daar. Nampala ligt tegen de grens van Mauretanië, tussen Nioro du Sahel en Tombouctou. De groep rebellen werd in diverse kleine dorpjes gesignaleerd, ook meer naar het westen. De grensplaats Nioro du Sahel zou door militairen zijn afgeschermd met barrières en met alles wat ze kunnen vinden om het de bandieten moeilijk te maken. De belangrijkste route naar Mali leidt langs deze plaats en het is niet onmogelijk dat reizigers daar op korte termijn gevaar lopen of moeilijk kunnen passeren. Er is zelfs een negatief Canadees reisadvies om naar het festival du désert in Essakane te gaan, 70 kilometer ten noorden van Tombouctou. Als daar een aanslag zou plaatsvinden, zou dat een ramp zijn voor het toerisme in Mali, dat zou misschien kunnen stilvallen. En wat lijkt aantrekkelijker voor het trekken van publiciteit dan een aanslag in Essakane? Wat ze er misschien van zou kunnen weerhouden is dat het een festival van de Touareg zelf is.

Vrijdag 2 januari 2009
Ik ben de laatste dagen niet echt in goede doen.
De drukte van de laatste dagen legt me een beetje lam. Inmiddels zijn ook Hans Taal en Liesbeth terug uit Bankass, waar ze Hotel des Arbres hebben geïnspecteerd. Hans is nog steeds de eigenaar van het hotel, hoewel dat ook betwist wordt. Hij had het hotel een aantal jaren geleden verkocht, maar de koper is met de noorderzon verdwenen, heeft de papieren waarschijnlijk meegenomen en heeft nooit één cent betaald. Dat wordt beslist nog een juridische uitzoekerij. We hebben het besproken met een advokaat in Sévaré, die gaat eraan werken. We hebben ook alles kunnen regelen voor de invoer van zijn auto, ook dat kostte de nodige tijd.
Ik had het er best moeilijk mee en mijn humeur was niet optimaal, ondanks dat iedereen probeerde het voor mij zo aangenaam mogelijk te maken. Geen verwijten verder aan wie dan ook. Wat alle bezoek iedere keer voor mij doet en wat zij voor mij meenemen is ongekend en ik ben allen enorm dankbaar. Ik hoop dat iedereen blijft komen, eventueel misschien wat minder tegelijk. Ik heb me tot nu toe ook nauwelijks met Yvonne kunnen bemoeien, dat komt ongetwijfeld als we in wat rustiger vaarwater raken.
Oud en nieuw is gedeeltelijk langs mij heen gegaan. Ik heb met Hans, Liesbeth en Baba gegeten in Le Bissap. De nieuwe eigenaar vertelde dat de oude eigenaar naar Frankrijk is vertrokken en ook al met de noorderzon is vertrokken. Een aardige jongen, die blaakt van energie. Op oudejaarsavond ben ik stom genoeg om kwart voor twaalf moe naar bed gegaan, mij onbewust dat rond mijn huis een echt nieuwjaarsfeest losbarstte met muziek en dans. Ik heb er niets van gemerkt. Volgend jaar een nieuwe kans.
Trouwens Paul en Kim zijn met de drie kinderen voortijdig uit de Dogon teruggekeerd. Behalve Kim hadden ze allemaal last van buikloop, maar ze waren er binnen twee dagen alweer overheen, behalve Paul, die ook een oververmoeide indruk maakt. Misschien hetzelfde als wat mij nu parten speelt.
De immer terugkerende problemen met de badkamer zijn inmiddels verholpen. Het onder het beton weggemoffelde tussenputje bleek tot de nok toe vol te zitten met toiletpapier. De loodgieter heeft het gore klusje geklaard, ik ga kijken als over enkele weken het bezoek weg is, of ik dat niet structureel kan oplossen, want je kunt erop wachten tot het weer gebeurt.
Nieuwjaarsdag is in redelijke rust verlopen. Alleen de Sanogo's hebben er een echt feest van gemaakt. Ze hebben de oude balafoon gerestaureerd en nadat ze mij een aubade hadden gebracht hebben we een rondje Mopti en Sévaré gemaakt. Ze hebben 6000 cfa opgehaald, 9 euro. Vooral Douba is al een hele kei achter de balafoon, Dako kan het trouwens ook aardig. Adama en Paul krijgen een kans, maar die moeten toch nog wat oefenen. Ze hadden allemaal hun splinternieuwe voetbalshirts aan, die ze van Mar hadden gekregen, ze zagen er prachtig uit. Vol trots kondigde ik aan: Les Kanaga's de Sévaré!
Ik had mijn twijfels over de film Training day, er werd veel in gesproken, maar de volle bak bleef geboeid kijken. Het is wel een héél stereotiepe film, de zwarte speelt de slechterik, de blanke de goeie. De slotscene is eigenlijk te heftig, wanneer de slechterik wordt neergemaaid.
Zaterdag, kom ik de hele dag bijna de deur niet uit, ik houd mij bezig met mijn boekhouding.
Paul en Kim hebben een paar dagen vakantie voor zij terugreizen naar Nederland op maandag. Voor Paul betekent dat zo ongeveer de hele dag in de keuken staan. Vandaag had hij een heerlijke guiche op de menukaart staan, gelardeerd met macaroni in tomatensaus en bieslook met knoflook. Glaasje wijn erbij en genieten.
Zondag.
Gisteravond Mousehunt, een film waar ik meer fiducie in had, maar die toch een beetje tegenviel, een beetje flauw en voorspelbaar. Ik kruip na de film snel mijn bed in, ik ben te moe om nog een biertje te drinken met Sékou.
Vanavond gaan we eten in restaurant Embedjele, waar ik nog nooit geweest ben. Daarna ga ik naar het vliegveld om twee couchsurfers op te halen............

De december-aktie voor de Stichting Mopti heeft al meer opgebracht dan waarop ik had gehoopt: 8.410 Euro. Het mag altijd meer, maar ik ben heel blij, we kunnen weer verder! Hartelijk dank aan allemaal. Ik probeer iedereen persoonlijk te bedanken, maar ik heb niet van iedereen een emailadres.