Printversie

Willem Snapper's nieuwsbrief 102, 11 januari 2009.

Waarin het dertig jaar geleden is

Het is woensdag 7 januari 2009
Ik wordt in het donker wakker, het lijkt wel Nederland, als ik naar buiten kijk zie ik een donkere lucht. Er vallen zelfs een paar druppels regen uit. Het is ook fris en ik trek een trui aan. Ik ben weer helemaal beter.

Afgelopen zondag met Paul, Kim en Amatigue het afscheidetentje, voor het eerst eet ik in Hotel Ambedjelé, het grote paradijsachtige hotel tussen Sévaré en Mopti. De ruime tuin staat vol bomen en die zijn allemaal getooid met sfeervolle kerstverlichting, die denk ik, het hele jaar blijft geactiveerd. Het hotel wordt gerund door twee Spaanse dames. Vanaf het begin heb ik zo mijn twijfels gehad over dit hotel, zomaar midden in de bush. Maar ze hebben het toch goed aangepakt, het is er erg groen, de tafels zijn prachtig gedekt met witte tafellakens en prachtige couverts, het is er schoon, de bediening is uitstekend. Er is een tamelijk groot zwembad, kortom het is een paradijsje in Mali. De prijzen zijn er naar, ze zijn gemiddeld een factor twee of drie hoger dan andere uitspanningen. Ik heb er redelijk simpel gegeten, biefstuk met frieten. Vooral de biefstuk was van een kwaliteit die ik hier nog niet kende. Zacht en mals. Dat koop je zeker niet op de markt van Sévaré. Ze moeten bijna zelf hun kalveren kopen en die niet zo oud laten worden dat het vlees niet veel malser is dan een oude schoenzool.
Als ik om tien uur in de avond naar het vliegveld rijd zie ik de Airbus A321 van Point Afrique al overvliegen en op het moment dat ik mijn auto parkeer hoor ik het geweld van de motoren als het vliegtuig de remmen in werking zet. Om half twaalf rijd ik weer naar huis met de twee Tsjechische couchsurfers Désirée em Martin. Ze zijn voor het eerst in zwart Afrika en komen dus zo plompverloren binnenvallen. Ik wijs ze hun kamer en ikzelf duik snel mijn bed in. Ik wil er morgenochtend om half zes weer uit om Paul en Kim uit te zwaaien. Evenwel, de nacht verloopt niet rustig. Ik heb last van buikpijn en ik moet regelmatig naar het toilet. Ik sta wel om half zes op en doe wat schamele pogingen om afscheid te nemen van Paul en Kim, die na 7! weken met hun auto naar Bamako rijden om daar op het vliegtuig van Afriqiyah te stappen naar Amsterdam. Ik duik weer mijn bed in, om er een uurtje later weer uit te komen als mijn twee couchsurfers tot leven hoor komen. Dat duurt niet lang en ik moet ze alleen laten. Het komt er nu ook van boven uit, maar dat lucht wel op. Ik blijf de hele dag in mijn bed. Ik moet bijna iets verkeerds hebben gegeten, maar heb geen idee wat. Het zal ook een stuk oververmoeidheid zijn geweest. Het kan verkeren.
Martin en Désirée vertellen later dat ze drie uur bij de bank hebben gezeten om geld te wisselen, daarna met een taxi-brousse naar Mopti zijn gereden en 's-avonds zijn teruggelopen naar Sévaré. Ook daar hadden ze drie uur over gedaan. Vanaf een uur of acht 's-vonds kreeg ik wat ongeruste gevoelens, maar rond half tien kwamen ze toch terug.
Dinsdag voelde ik mij alweer een stuk beter en het werd een rustige en normale dag.
Mijn Tsjechen heb ik naar Mopti gebracht, ze gaan met de boot naar Timbouctou en daarna verder naar Gao, dan komen ze terug voor de Dogon en Djenné. Het lijken mij buitengewoon vriendelijke mensen, jammer dat ik ze niet beter heb kunnen ontvangen.
Ik heb vanmiddag in Sangubaka een rondleiding gegeven voor een groep Nederlanders van Baobab Travel. Op de weg naar Sangubaka kwamen een aantal pantserwagens tegemoet die in de richting Mopti reden. Ze moeten iets van doen hebben met de rebellie van de Touareg. Het tiental toeristen was weer buitengewoon geinteresseerd en tevreden met mijn verhaal. Alle vrouwen waren present en hadden zich in hun mooiste kleren gestoken. Na afloop kreeg ik een enveloppe toegestoken met iets meer dan 121 euro voor de stichting, waarvoor dank!
In de loop van de avond komt Bébé mij begroeten. Bébé, het jonge meisje uit het dorp van Founé Kyonna, ze heeft hier al eerder een paar maanden gelogeerd. Ze komt Founé helpen omdat het haar steeds moeilijker af gaat vanwege haar dikke buik. Ik kan de leeftijd van Bébé niet goed schatten, ze is klein van postuur en ziet er daarbij ook nog erg jong uit, ik zou haar niet meer dan een jaar of zestien geven, maar ze kan best twintig zijn. Ze heeft in elk geval een kind aan de borst. Haar naam Bébé is niet geheel toevallig gekozen.

Donderdag 8 januari. Weer een rustige dag, het doet me goed. Ik ben mijn computerkamer aan het opruimen en ik leg nieuwe electra aan. Voor nieuwe spullen moet ik het huis uit. In Sévaré is het drukker dan ooit. Overal staan taxis en busjes op abnormale plekken, het verontrust me enigszins, het zal toch niks met de rebellie te maken hebben? Later legt mijn buurman Hamidou uit, dat het een staking betreft, een protest tegen het wispelturige optreden van de politie, die te pas en te onpas de taxis aanhoudt en ze geld uit de zak klopt ter eigen gewin. Ik denk dat het protest een goede zaak is. Het gaat de politie alleen om de eigen portemonnee te spekken. In Sévaré moeten ze langs een politiepost en in Mopti nog een keer, terug hetzelfde verhaal. Gelukkig zijn de schrille fluitjes van de welgeklede agenten met hun zwarte zonnebrillen bijna nooit om mij te doen, maar ik heb met de taxichauffeurs te doen. Het is schandalig.
Ik typte net Mopti in in Google, tot mijn stomme verbazing staat mijn website helemaal bovenaan! Nog boven de vermelding van Wikipedia. De Stichting Mopti staat niet veel meer naar beneden op de eerste pagina. (Niet in de Franse versie overigens.)

Vrijdag 9 januari.
Ik heb weer goed geslapen, ondanks dat het redelijk fris is. Op de thermometer zie ik 16 graden en op de binnenplaats wordt elk vleugje zon gekoesterd, de Sanogo's zijn gekleed in de dikste jassen die ze kunnen vinden. Ik heb ramen en deuren maar weer gesloten, er staat een "ijskoude" wind. Om half negen word ik gebeld door Baba. Bizar dat er daar opeens midden in de woestijn verbinding is, het moet tijdelijk en speciaal voor het festival zijn. Baba klonk zo vermoeid dat ik mij bijna zorgen maak. "Flink koud en veel zand", zo klaagde hij. De reis naar Tombouctou en dan nog de drie uur naar Essakane in het noorden gaan je niet in je koude kleren zitten. In elk geval was het optreden van Salif Keita een groot succes, vertelde Baba.
De film van vanavond is Tropical Thunder. Is het een oorlogsfilm? Er wordt flink gewapperd met wapens. Het was in elk geval een parodie en ik heb er geen snars van begrepen.

Zaterdag 10 januari
Ik worstel gedurende de ochtend met twee nieuwe binnenbanden voor een van mijn fietsen. In beide buitenbanden zitten van die gemene stekels, hoe lang duurt het totdat ook deze nieuwe binnenbanden het begeven? Ik ga uit Nederland sterke buitenbanden proberen mee te nemen. Ze staan op mijn lijstje.
Samen met "tolk" Christian bezoek ik de grand-mère van de gehandicapte Dramane, die voor zijn behandeling in Spanje zit en waarschijnlijk de komende jaren niet terug komt. Hij zal daar op zijn minst ook nog zijn school afmaken. We moeten wat met het huis dat Spaanse Alberto voor Dramane heeft gekocht. In eerste instantie wilde de grand-mère niet verhuizen voordat Dramane zou terugkeren, dus zijn Alberto en ik bezig gegaan met nieuwe plannen voor het huis, een heel andere functie zelfs: opvang en onderwijs voor gehandicapte en/of verstoten kinderen, in kleine groepjes, het is immers niet zo groot. In eerste instantie ging ze akkoord, maar tijdens de aanloop naar de film van de avond kwam zij opnieuw bij mij langs. In het tumult van de clip van Michael Jackson vertelde zij dat zij nu tòch wil verhuizen! Zij komt tot het inzicht dat haar kansen zijn verkeken als ze daar niet gaat wonen. Ik beloofde zondag bij haar langs te gaan om de kwestie verder te bestpreken.
Ik had zo mijn twijfels bij de film Monsieur Hulot en vacance uit 1953. Zwart-wit en traag, van een vertederende eenvoud met een aantal komische momenten. Er waren gelukkig heel wat mensen die de film waardeerden, er werd vaak zelfs uitbundig gelachen. Toch raakte de zaal leger naarmate de avond vorderde. Ik had in elk geval een fijne filmavond.

Terwijl ik met Sékou na afloop een drankje drink herinner ik mij opeens dat het inmiddels 30 jaar geleden is dat ik naar Afrika ging, samen met Mirjam en Brechje, de laatste anderhalf jaar oud, Anetty en JanJoost! Een reis die uiteindelijk tot gevolg had dat ik nu in Mali woon!