Printversie

Willem Snapper's nieuwsbrief 108, 22 februari 2009.

Waarin ijsjes en erwtensoep
en
Waarin de eerste 250 bomen

Maandag 16 februari 2009
For the time being, het is prettig dat de twee couchsurfers Jakob en Ablo gisteren zijn vertrokken, dan kom ik een beetje tot mijzelf. Het blijft dubbel, ik vind het leuk, maar soms is het teveel. Als er niemand komt is het ook niet goed. Er ligt nu weer een aanvraag voor a couple of nights van een jeugdige Schot, ik dub, ik dub en ik strijk maar weer met de hand over mijn hart.
Bij de Bavaria supermarkt hebben ze een heuse soft-ijs-machine neergezet. Het leek mij leuk om met mijn kinderen een ijsje te gaan eten, voor hun nieuw, voor mij ook. Dus stapten we met zijn allen in de auto om na honderd meter tot de ontdekking te komen dat ik een lekke band had. Dus verwissel ik het wiel en rijd naar de bandenplakker, de kinderen liepen gedwee terug naar huis. De bandenplakker zit recht tegenover het winkeltje van Modibo, bij hem staat altijd een stoel voor mij klaar en dochterje Djeneba stormt onmiddellijk op mij af. Ik heb met Modibo altijd dezelfde discussies: in Europa is alles altijd beter, hoezeer ik, voor zover mogelijk, die gedachtes ook probeer te ontzenuwen. Hij kan zich natuurlijk niet voorstellen dat het in Amsterdam 4 graden is en dat dat niet prettig is, terwijl het misschien nog regent ook. Hij begrijpt ook niet dat de mensen weliswaar meer verdienen, maar dat het bestaan veel duurder is alleen al vanwege alle vaste lasten.
Later op de dag probeerden we het opnieuw. Hun enigszins dikkige vriendje Ali kreeg het eerste ijsje en had hem in twee happen op. De Sanogo's sabbelden voorzichtig aan hun nieuwe ervaring, aarzelden een beetje, maar vonden het uiteindelijk wel erg lekker. De originele hoorntjes werden stuk voor stuk verpakt in een plastic zakje, niet onhandig in de hitte van de namiddag. Op mijn verzoek deden ze de plastic zakjes netjes in de vuilnisbak, maar er waren direct twee kleine meisjes die ze er weer uithaalden, om de laatste restjes uit te likken.

Dinsdag 17 februari
De lucht is de hele dag bedekt, vanmorgen dacht ik dat het nog wel eens zou kunnen regenen, maar dat was teveel gevraagd. Ik doe het rustig aan, ik heb niet zoveel te doen en ik ben niet eens de deur uit geweest. Vanavond kwam Daco weer eens met een "enquete". Ze krijgen dan van school een aantal vragen mee, met de vraag of ik die kan beantwoorden. Die vragen gaan de laatste keren over Sévaré, dit keer over de geschiedenis. Ik zou denken dat de meester ze een beetje geschiedenis bijbrengt en daarna een paar vragen opstelt, bij wijze van huiswerk. Daco schrijft de tekst over van het schoolbord, maar weet nauwelijks waar het over gaat. Het is nog steeds het verschil tussen tekenen en schrijven. Het is wel knap dat hij de tekst zo van het schoolbord naar zijn schrift kopieert, zonder dat hij weet hij schrijft. De vragen zijn voor mij duister, ik ken de antwoorden niet. Het lijkt mij logisch dat de meester een verhaal heeft verteld en dat de leerlingen daar op moeten reageren. "Welke epidemiën hebben zich in Sévaré voorgedaan?" is zo'n vraag. Ik vermoed dat het wel cholera zal zijn, maar het is voor mij een slag in de lucht. Vanaf aanstaande zaterdag krijgen Douba en Daco weer bijles, misschien dat ik ook ga proberen ze iets bij te brengen. Ik kan niet ontkennen dat ze leergierig zijn en vol goede moed.
Tsjonge jonge wat is de erwtensoep lekker. In Nederland is het een graadje of 4, 5. Hier is het dertig graden warmer, maar de soep smaakt er niet minder om. Het ontbreekt aan knolselderie en roggebrood, voor de rest heb ik denk ik alles. Als basis spliterwten en varkensvlees. Mijn gedachten dwalen wel af naar sneeuw, schaatsen en ijs, maar de soep is belangrijker. De lepel blijft rechtop staan! Ik ben in mijn nopjes.

Woensdag
Ik heb goed nieuws denk ik. Zeshonderd Touareg-rebellen in het noorden van Mali hebben zich overgegeven en hun wapens ingeleverd. Het regeringsleger heeft een paar weken geleden 31 rebellen gedood en aantal kampen met de grond gelijk gemaakt. Dit was de aanleiding dat een grote groep rebellen om zich over te geven. Onder druk van Algerije ging de Malinese regering overstag en accepteerde de overgave. De strijd zal niet helemaal voorbij zijn. Het zit diep bij de Touareg en zijn eigenlijk de enige dissonant in het harmonierijke Mali met al de verschillende stammen. De leider van de groep Ibrahim Ag Bahanga heeft zich nog niet overgegeven, voor hem geldt vooralsnog geen pardon, hoewel de Malinezen tot nu toe uiterst mild zijn gebleken ten opzichte van eerdere rebellen.

Vanmiddag hadden we vergadering in Sangubaka. Er waren weer heel wat vrouwen. Er was niet zoveel nieuws. De tuinen lopen heel goed. Hoe ze de 76.000 cfa bij elkaar geharkt hebben die in de kas van de Association des femmes zit, is mij niet helemaal duidelijk. En ze zijn klaar om per 1 april maandelijks 1000 franc te bij te dragen. Er gingen al stemmen op dat ze binnen enkele jaren miljonair zouden zijn. Ik help het ze hopen, maar een miljonair in cfa's stelt nog niet zo heel veel voor helaas (1.000.000 cfa = 1500 euro) maar voor hier is dat natuurlijk wel veel geld.
En daarnet was soeur Emilia hier om haar mail te checken. Ze schrok zich een puist toen er zo'n prachtige gekko langs de muur liep. Ik geef toe, ze gedijen goed en ze worden groter en groter, maar ze doen figuurlijk gesproken geen vlieg kwaad. Letterlijk wel, natuurlijk, ze vangen er heel wat weg. Ik blijf nog altijd met verwondering naar die schitterende rubberen beesten met de zuignapjes aan hun poten kijken. Van mij hebben ze in elk geval niets te vrezen.

Het is alweer vrijdag, de tijd gaat sneller dan ooit. Ik heb vanmorgen mijn ticket geboekt naar Nederland, het wordt dinsdag 9 juni. Ik sta om 12.05 uur op Schiphol.
Ik heb het nog steeds rustig. Het wachten is op het ophalen van de compressor uit Burkina Faso. Volgende week komen er weer drie couchsurfers. Ik hoop niet dat die twee dingen elkaar bijten, in elk geval gaan de tuinen wat mij betreft voor.
En gisteren had Yvonne mij uitgenodigd voor het avondeten. Samen met haar "couchsurfers" Imelda en Ton.

Zondag 22 februari 2009
Het ritme van schrijven is er een beetje uit. Ik heb het niet zo druk de laatste tijd en het lijkt wel of dan de animo mindert om er wat van te maken.
Zaterdag heb ik een eerste lading bomen naar Sangubaka gebracht, eucalyptus-bomen die langs de afrastering zullen worden geplant, om stof en wind tegen te gaan en misschien kunnen ze later als brandhout worden gebruikt. In mijn autootje hadden we 250 bomen gepropt. Ik hoor uw hersens knarsen, 250 bomen, dat bestaat niet. Maar het zijn kleintjes. De prijs is er ook naar, eindelijk eens iets dat niet in verhouding duur is: 15 eurocent per boom. Ik ga er vanmiddag nog een keer 250 halen.
Omdat Imelda en Ton naar de film wilden had ik mijn programma omgedraaid, kinderfilm op vrijdag en de ouderen-film op zaterdag. Ik hield mijn hart vrijdagavond voor de zoveelste keer vast voor de animatiefilm Bolt, maar de avond pakte goed uit. Er liep niemand weg, maar het was dan ook best een aardige film. Tot mijn verrassing constateerde ik na afloop voor de uitgang een klein standje, waar iemand sigaretten en bonbons verkocht! Helaas had ik mijn camera niet bij de hand, maar het was een foto waard geweest.
Zaterdag de film Flynn Carson II, Le trésor du roi Solomon. Een aktiefilm doet het altijd, ondanks dat hij niet veel voorstelde, gelukkig in elk geval weinig geweld en geen bloed.