Printversie

Willem Snapper's nieuwsbrief 109, 1 maart 2009.


Waarin ik een advertentie zet
en
Waarin couchsurfers hier en couchsurfers daar

Weinig nieuws deze week. Het wachten is nog steeds op de compressor.

Woensdag 25 februari.
Het is komkommertijd en ik maak van een mug een olifant. Ik heb goed geslapen, maar het dreigde anders te gaan. Menigeen zou in paniek zijn geraakt, ben ik bang. Toen ik mij lekker in mijn bed had genesteld voelde ik wat bewegen in of onder mijn kussen. Toen ik met mijn zaklamp scheen dacht ik dat er iets wegschoot, het zou een gekko kunnen zijn. Ik stop het muskiettennet nog een keertje goed onder het matras en ik leg mij weer te ruste. Binnen een paar seconden hoorde ik weer iets ritselen. Ik ontsteek zaklantaarn en onderzoek mijn kussen. Een tamelijk dikke kakkerlak kwam met zijn lange voelhorens uit de kussensloop kruipen. Ik kon hem gemakkelijk uit mijn bed werken. Maar een kakkerlak in bed is geen prettig idee. Ik heb hem gelukkig niet meer gezien en ik heb daarna onbekommerd prima geslapen. Vanmorgen lag een dode kakkerlak op de grond, ik ga er van uit dat het dezelfde was. Ik heb nagenoeg nooit last van die beesten, een enkele keer kruipt er eentje uit het doucheputje. Hoe ze zich door die betrekkelijk kleine gaatjes weten te wurmen is mij een raadsel. Ik heb geleerd er niet meer achteraan te jagen, het heeft niet zoveel zin, door de droogte in de slaapkamer gaan ze vanzelf dood.
De afgelopen dagen zijn rustig verlopen, er valt niet zoveel te schrijven. Het zijn in elk geval niet van die belangrijke zaken. Dinsdag ben ik weer eens naar Mopti gereden, je moet af en toe je gezicht laten zien. Zo constateerde ik dat de bouw van Baba's huis is hervat. Het is nog steeds niet af, maar metselaar Niafo is bezig met het monteren van de deuren en kozijnen. De tegels voor op de vloer zijn ook gekocht, dus het zijn echt de laatste lootjes. Over een paar weken moet het er anders uitzien! Dan hoeven Baba, Niaga en de kinderen niet meer op een vieze, ongelijke vloer te slapen, een mengsel van beton, zand en stof.
Ik ben met Baba nog even Mopti in geweest. Ik heb Odette ontmoet, een vrouw die mogelijk een rol kan vervullen in een toekomstig project met Alberto uit Spanje voor onderwijs aan gehandicapte en/of ontheemde kinderen. We liepen rond de moskee waar de straten open liggen vanwege de aanleg van heuse riolering en waar ze rond de moskee bezig zijn met een soort sier-bestrating van lemen stenen vermengd met het plasic van de overal rondzwerverde zakjes. Het mes snijdt aan twee kanten. Alle materialen zijn goedkoop en aanwezig. En het wordt mooi ook.
Bij Bakary haal ik een computer, die een hoop kabaal maakt, het blijkt uiteindelijk een defecte diskdrive, maar voor ik dat had uitgevonden was ik wel een uurtje verder.
Verder ben ik in afwachting van couchsurfers. De Franse Marie met haar dochter had ik maandag al verwacht, ook vandaag hebben ze nog niet van zich laten horen. De 22 jarige Schot is ook nog steeds onderweg en gisteren kreeg ik een verzoek van twee Amerikanen. Of ik plek voor hun heb, hangt af van wanneer de anderen komen.

Ik lees vandaag op het internet dat de belangrijkste rebellenleider Ibrahim Ag Bahanga naar Libye is uitgeweken, dat is goed nieuws, want daardoor zou de veiligheid in het noorden van Mali enorm toenemen. Vorige week had een grote groep rebellen zich overgegeven, nadat het leger een aantal kampen van de rebellen met de grond gelijk had gemaakt. Voor de Bahanga toonde de regering geen pardon. Hij had al eerder vrede getekend, maar was daarop gewoon doorgegaan met de gewapende strijd.

Het is nu woensdag 5 uur in de middag. Geen enkele couchsurfer laat iets van zich horen, het is vreemd en ik ben er niet blij mee. Ik zit niet direct op ze te wachten, ik ga straks gewoon voor mijzelf koken en dan moeten ze het zelf verder oplossen.

Vrijdag 27 februari 2009.
Nog even terug naar de woensdagavond, want zowaar, er wordt gebeld, het zijn de twee Amerikanen Hala en Adam. De laatste komt trouwens uit Engeland. Het zijn de twee tegen wie ik in eerste instantie had gezegd geen plaats te hebben, omdat anderen de kamers hadden besproken. Ik haal ze op uit Sévaré, het was nog even moeilijk ze te vinden, want terwijl ik ze ging ophalen waren ze tot tweemaal toe ergens anders heen gelopen. Ze boden mij aan om met ze te gaan eten en ik heb ze meegenomen naar Le Terenga. In het profiel van Hala had ik gelezen dat zij al jaren aan het reizen is en van couch naar couch trekt. Het komt bij mij een beetje over als klaploperij. Maar omdat ze mij direct mee namen naar het restaurant, moet dat een beetje terugnemen. Het zijn aardige jonge mensen, halverwege de twintig. En ze doen het bij mij rustig aan. Donderdagmiddag hebben ze kort een bezoek gebracht aan Mopti en ze zijn nu net op pad naar Sévaré.
Ik ben gisteren nog even in Sangubaka geweest. Ik wilde zien wat ze daar met de 500 bomen hadden gedaan. Ik wist wel dat die snelgroeiende eucalyptus-bomen veel water nodig zouden hebben, maar vriend Michiel uit Finland (!) wees mij erop dat ze deze bomen zelfs gebruiken om moerassen droog te leggen. Deze goede raad gaf mij een onbehagelijk gevoel. Gelukkig hadden ze de bomen nog lang niet allemaal in de grond gestopt, in mijn ogen zelfs nog te weinig. Ik heb ze aangeraden ze alleen langs het hek te zetten met een tussenruimte van twee meter. Wat ze niet gebruiken, en dat is misschien wel meer dan de helft, ga ik zaterdag ophalen en daar probeer ik een andere bestemming voor te vinden. Dankjewel Michiel voor het meedenken. Yvonne heeft al aangegeven dat ze die bomen wil hebben. Voor mij is dat prima, maar zij zit misschien met eenzelfde probleem.

Ik heb nog geen definitief reisgezelschap voor mijn terugreis van Nederland naar Mali in augustus, misschien dat Mar en Tobiah mee willen, maar dat is nog niet zeker. Dus als er vanuit mijn nieuwsbrief-lezers intersse is voor een autotocht van 8000 km, dan zou ik dat graag willen weten. Ik heb een advertentie gezet op marktplaats, ook om eens te kijken wat daarop reageert en zowaar hebben zich direct een drietal gegadigden gemeld! Het wordt straks nog lastig als ik moet kiezen. Mijn voorkeur gaat natuurlijk wel uit naar bekenden, maar misschien is een nieuw gezichtook wel leuk.
Ik heb zondagmorgen de advertentie trouwens verwijderd, ik heb voldoende aanmeldingen, buiten verwachting. Ik wil ook niet teveel mensen teleurstellen.

Tsja, de volgende tekst streelt mijn ego. Ik zal niet zeggen dat ik het daarvoor doe, maar het helpt wel:
"Meeting Willem was the greatest social highlight of our whole time in Mali. He was very kind and easy-going. He helped us in everything he could and encouraged us to stay longer when we were ill. He is a lovely and calm person and I found it very interesting to meet someone like him in a place like Mali. Thanks a million, Willem!" Helaas heb ik meer van dat soort reacties, het maakt het er niet gemakkelijker op. Als je wilt kun je mijn profiel bij couchsurfing lezen door op de volgend link te klikken: http://www.couchsurfing.com/profile.html?id=1EF2J7F

Het begint nu echt warmer te worden. In mijn computerkamer is het nu 35 graden, als ik mij goed herinner is dat al voor binnen al bijna het maximum. Voor mij is het nog steeds goed uit te houden, de couchsurfers daarentegen hebben de ventilator op de maximum stand.
Tsjonge. Het was een bijzondere filmavond met de film Mars Attacks, spanning, lachen en veel spektakel. Na afloop kwamen verschillende kinderen mij bedanken, Anetty, bedankt voor de tip! Mijn couchsurfers hebben het niet meegekregen, het gejuich en het applaus hebben ze gemist, ze zijn om half negen naar de kamer gegaan en ik heb ze niet meer gezien, jammer, want het is zo leuk om mee te maken. Het was misschien wel de mooiste filmavond tot nu toe.

Zaterdag. Vandaag is het een rommelige dag. Vanavond draai ik Space Chimps, om een beetje in dezelfde sfeer te blijven. En zoals ik had beloofd, haal ik de helft van de bomen weer terug uit Sangubaka en lever ik ze af bij Yvonne. Ik repareer de oude Compaq notebook van Garba, een leraar aan de Écôle Technique. Die moet toch wel zo wat op zijn laatste benen lopen, ik bedoel de notebook, voor alle duidelijkheid.
Ik had vanmorgen verzuimd brood te kopen in de winkeltjes hier en als je om half tien gaat kijken, hebben ze niks meer. Dus moest ik vanmorgen tegen een behoorlijk stevige wind intrappen om in Sévaré bij de bakker brood te halen. En ik hield bovendien nog een jonge jongen uit de wind, die mijn achterwiel had gekozen. Omgekeerde wereld.
De couchsurfers heb ik na het ontbijt niet meer gezien, het is nu half drie en ze hebben zich teruggetrokken in hun kamer. Ik begrijp het niet, stel dat ze niet op pad willen, waarom zitten ze niet lekker op het dak, daar is het overdag heerlijk met een beetje wind.
Daarnet was het behoorlijk huilen geblazen. En het blijft een vreemd verhaal ook, twee mannen die binnenvallen met een koffertje en een schrijfmap. In eerste instantie dacht ik dat er weer iemand om geld kwam. Maar dat bleek niet het geval. Ze gaan van deur tot deur op zoek naar kinderen van 0 tot 5 jaar. En bij mij was Austin de klos. Voordat hij het wist deden ze hem twee druppeltjes van het vaccin in de mond, waarop Austin het op een krijsen zette. Ik heb niet zo vaak zoveel tranen over zijn wangen zien biggelen. Pijn heeft het hoegenaamd niet gedaan, maar de reactie was heftig. Een van zijn nagels werd nog snel even met een viltsift zwartgemaakt om te bewijzen dat hij was "ingeent". Het kostte mij negen lollies, voor alle aanwezige kinderen één, Sékou inkluis.
En zojuist belden de Franse couchsurfers dat ze zondag komen. Ze hadden hun programma omgegooid en eerst door de Dogon gereisd. En zo zit ik weer een paar dagen langer met een clubje opgescheept, niet helemaal naar mijn zin. Of het mij uitkomt wordt niet gevraagd.
Bij de Bavaria supermarkt verkopen ze nu pakken rosé, 1500 cfa per stuk, laten we zeggen 2,25 euro, kom daar maar eens om bij de Lidl!