Printversie

Willem Snapper's nieuwsbrief 114, 5 april 2009.

Waarin Ton met mij terug rijdt naar Mali
en
Waarin ik de Sanogo's nog eens in het zonnetje zet

Google nieuws: Zondagmorgen is een 5-jarige inwoner uit Rijen op de Paleisring in Tilburg aangehouden. Hij wordt ervan verdacht een politiemedewerker zwaar te hebben mishandeld.

Zondag 29 maart 2009
Deze week houdt de gemeente Sévaré een een soort volkstelling. Er wordt nagegaan, wat zich precies achter elke deur bevindt. Een dame op leeftijd en een jongeman lopen de buurt af en stellen vragen. Wat zit achter deze deur, waar is de keuken, is er een toilet? Op of naast de deuren wordt met krijt een nummer geschreven, het is er wel af te halen, maar toch, het is niet bevorderlijk voor de verf. Als ik het zou willen uitvegen met een natte doek, neem ik ook de verf mee, die op waterbasis is. In eerste instantie wordt de beboeuwing geïnventariseerd, morgen of overmorgen komen ze terug om op te tekenen wie precies waar woont.
Ik heb Sékou per vandaag opslag gegeven. Hij blij natuurlijk. Hij sputterde formeel een beetje tegen, ik betaalde al zoveel. Later kwam hij thuis met de bromfiets, helemaal gelukkig, hij had een nieuw dashboard gekocht. Dat het allemaal niet werkte was van minder belang. De kilometerteller gaat tot 160, maar hij doet het niet. Hij gaat morgen terug, ook de richtingaanwijzer doet het niet.
Sékou heeft voor mij vanmorgen het grootste konijn geslacht, zo groot dat het niet goed in de pan past. Het is beter als hij de grotere zelf neemt, zij zijn met z'n negenen, ik alleen. Een kleintje is mij genoeg, zelfs voor vier dagen.

Ik heb wel goed nieuws voor de terugreis. Een maand of twee geleden was hier een zekere Ton uit Amsterdam, aardige man, hij logeerde met zijn vrouw Imelda bij Yvonne. Ik had op het laatst gevraagd of een autoreisje van Amsterdam naar Mali hem zou interesseren, en vandaag heeft hij positief beslist. Het is een beetje jammer voor de mensen die ik via marktplaats had gevonden, maar het is toch prettig dat ik met iemand kan gaan die ik al eens heb ontmoet en waarvan ik makkelijk kon beoordelen dat het wel gaat klikken. Ton heeft is gepensionneerd en heeft in elk geval de tijd. Ik ben heel blij.

Dit weekeinde heeft er een ontmoeting plaatsgevonden tussen de president van Mali Amadou Toumani Toeré en de minister van Immigratie Eric Besson van Frankrijk.
De publieke opinie weerhoudt Mali ervan een nieuw verdrag met Frankrijk te tekenen, die de emigratie van Malinezen naar Frankrijk aan banden legt. Ik lees dat de 110.000 Malinezen (waarvan naar schatting 22.000 zonder papieren) in Frankrijk gezamenlijk jaarlijks 180 miljoen euro naar het thuisland sturen, meer dan de hele hulp van de Franse regering (156 miljoen per jaar). Bamako houdt voorlopig voet bij stuk, veel andere landen hebben wel getekend.
Frankrijk stelt voor jaarlijks maximaal 1500 Malinezen toe te laten, Mali eist er 4000. (bron RFI France)

Woensdagavond, 1 april 2009.
Tsja, de tijd gaat hard om met een dooddoener te beginnen. En er gaat niet zoveel om.
Die mensen van de gemeente heb ik nooit meer gezien. Maar ik ben ook niet altijd thuis.
Het weer. Het is niet zo verschrikkelijk warm, zoals het zou moeten zijn. Bijna constant hangt er bewolking, niet goed voor de tuin in Sangubaka, want dan is er minder water. Vandaag ben ik met Baba weer eens op bezoek geweest, dat was hard nodig ook. Het gaat er goed en het gaat minder goed. Vanaf vandaag moeten ze zich helemaal zelf bedruipen en moet er ook geld in de kas vloeien. Afgelopen maandag was er een vergadering waar we niet bij waren en daar is inderdaad geld opgehaald. Ik maak me nog steeds zorgen over de tomaten. Ze hebben, zoals afgesproken, geen enkele plant opgebonden, waardoor de tomaten gedeeltelijk verrotten, omdat ze op de warme grond liggen. We hebben vandaag een paar planten opgebonden, om te laten zien dat het dan beter hopelijk beter gaat. Jammer, dat het seizoen al een beetje op zijn eind loopt, bij veel planten is de groei er uit en zijn de planten langzaam aan het afsterven.
Het was al met al een nuttig bezoek, ik was er met Baba samen althans, al weken niet meer geweest.
Ik zag ook een paar veldjes met grote uien, die stonden er prachtig bij. Die brengen ook behoorlijk wat op.
Gisteren was ik op de markt van Sévaré, alwaar ze ook weer uien uit Nederland verkochten. Op het label van de zak las ik Beemsterboer, Warmenhuizen. Hoe is het toch mogelijk, dat die hier aftrek vinden, wat moet het niet kosten om die hier te krijgen. Vreemd genoeg is de prijs van de Malinese en de Hollandse uien gelijk.

Donderdag 2 april
Het was gisteren een dag van allerlei kleinigheden, probleempje op de École Technique, installatie van een notebook voor Yvonne, terughalen van "verloren" bestanden op de DVD van de filmcamera van buurman Hamidou. Treurig trouwens, hij heeft een filmcamera gekocht, een echte Sony nota bene, die beelden opslaat op kleine herschrijfbare dvdeetjes. Nooit kopen zo'n systeem, het lijkt mooi, maar het werkt niet. De dvdeetjes zijn niet betrouwbaar, ik had in Nederland ook veel problemen met rewritable (herschrijfbare) dvd's.
Hamidou vertelde trouwens dat hij ook betrokken is bij het bevolkingsonderzoek. Het gaat om een soort volkstelling door heel Mali. Ze noteren wie er precies achter elke deur woont, hoeveel kamers er zijn, hoeveel toiletten ze hebben. En het is dus niet alleen in Sévaré, het is een landelijke inventarisatie, hoe onmogelijk ook. Is het niet simpel om je aan het onderzoek te onttrekken al dan niet met minder goede motieven? Hoe moet het als mensen op reis zijn, of gewoon niet thuis? Hamidou vertelde dat hijzelf betrokken was bij de telling in Sangubaka, de kleinste gehuchten worden niet overgeslagen. Zelfs verspreide al dan niet tijdelijke hutten worden bezocht. Hoe betrouwbaar de volkstelling zal zijn wekt bij mij grote twijfels. Maar ik denk ook alles beter dan niets.

Vrijdag 3 april
Het blijft allemaal ongewis. Het is Afrique, zullen we maar zeggen. M'n reisje naar Bobo om de compressor te halen moet alweer een week worden uitgesteld. De douane vraagt een groot bedrag aan invoerrechten in Burkina Faso en Moctar wil dat begrijpelijkerwijs niet betalen. Het is ook puur natte vinger werk. De container is geladen met spullen voor de technische school, die Moctar in Bobo in oktober wil beginnen, het is een gift van een groep studenten van de TU Delft en heeft een ontwikkelingshulp-achtig karakter. Het is niet logisch dat de douane daar een heffing op legt. De deur van de container moet nog net open, na een vluchtige blik van de douaniers en ook na bestudering van de vrachtbrief, dat wel, wordt een willekeurig bedrag bepaald. Dan volgen de onderhandelingen en is het zien wie de langste adem heeft. Moctar zelf is daar niet bij, maar hij overweegt, als er geen oplossing wordt gevonden, zelf maandag naar de hoofdstad Ouagadougou te gaan. Jammer, maar we wachten af.
Gisteren zijn er weer mensen van de volkstelling langs geweest. Ze hebben over gedaan wat ze zondag al hadden geïnventariseerd. Nog steeds moet er een andere ploeg komen voor de inventarisatie van de mensen.

Zaterdag.
Ik heb vanmorgen weer met Moctar gesproken en helaas er zit nog geen beweging in de container. De komende week gaat Bobo dus echt niet door. Ik word er een beetje moedeloos van. Aan de andere kant mag ik niet klagen. Moctar heeft veel voor mij gedaan van de aankoop in Nederland tot het transport naar Afrika en in feite haalt hij voor mij de heetste kastanjes uit het vuur.
Gisteravond heb ik de tweede James Bond gedraaid: From Russia with love. De film viel mij een klein beetje tegen, maar het publiek was tevreden. Na afloop was er op straat tumult. Twee jongens kregen het letterlijk met elkaar aan de stok. Ik heb het zelf niet gezien, maar Yvonne deed op weg naar huis via de telefoon een live verslag van een knokpartijtje, waarbij ook iemand met een knuppel was betrokken.
Vanmiddag was ik even bij Ina op bezoek en zij vertelde dat tijdens de filmavonden het rond mijn huis een drukte van belang is. Ze vertelde dat sommigen hun dochters niet meer toestaan om naar de film te gaan om moeilijkheden te voorkomen. Dat zijn minder leuke kanten van de bioscoop. Misschien trekt het ook minder zuivere mensen aan. Ikzelf zit altijd temidden van het publiek en ik merk er niet veel van. Vanavond zal Sékou de meute toespreken.
We hebben een korte pauze ingelast tussen de dikke en de dunne en de hoofdfilm Fanfan, la Tulipe en zoals het een echte griot betaamt nam Sékou het woord. Ik weet niet wat hij allemaal vertelde, maar gedecicideerd en ook met een vleugje humor werd het publiek de wacht aangezet. De film zelf was niet echt top, maar er zaten een aantal komische scenes in, waar erg om werd gelachen.

Voor de Sanogo's is de komst van Yvonne een enorm succes. Als ze de kans krijgen gaan ze bij haar langs, ze zijn dol op haar. Dat komt omdat ze ontzettend leuk is met kinderen. Ze doen spelletjes, ze geven de planten water en doen vrijwillig kleine klusjes. Yvonne was gisteren onder de indruk van het geheugen van Daco. Onverslaanbaar bij het spel memory. Zij loopt zelf ook steeds weg met de Sanogo's, het zijn aparte kinderen, zegt ze, met een buitengewone opvoeding. Ik dacht eigenlijk dat er niet veel verschil zou zijn met andere kinderen, maar dat lijkt niet waar. Andere kinderen halen bij haar de kasten leeg en zijn soms irritant en niet goed in de hand te houden. Bij de Sanogo's is één woord genoeg om ze iets te zeggen. Ik heb dat bij mij natuurlijk ook wel gemerkt. Hoe ze constant klaar staan om te helpen. Ze pakken mijn fiets uit handen als ik thuis kom en zetten hem op zijn plek. Boodschappen hoef ik al helemaal nooit te tillen, ze helpen bij het opstellen van de stoelen en banken van de bioscoop, ze helpen bij het watergeven van de tuin, hun energie kent geen grenzen. Het moet nog maar eens gezegd worden, het zijn bijzondere kinderen, van groot tot klein, ik had het slechter kunnen treffen. Yvonne heeft mij de ogen nog een keer geopend.