Printversie

Willem Snapper's nieuwsbrief 136, 8 november 2009.

Waarin een mens vooral verkouden is

Dinsdag 3 november 2009
Tot nu toe is er niet veel te melden, behalve gisteren bezoek van Frank en Elly ......... uit Bergen NH, waar ik ben opgegroeid. Aangezien ik verder geen belangrijke dingen te doen had, hebben we een goed deel van de dag samen doorgebracht.
Het is komkommertijd. Vooral gisteren en vannacht had ik nog veel last van een vervelende verkoudheid, die zich ook nog lijkt te verplaatsen naar boven mijn linkeroog. Het duurt eigenlijk allemaal te lang.
Er bellen twee Australiers uit Tombouctou, of ze bij mij kunnen logeren. Ze komen morgenavond. Ik baal een beetje, ik voel me rot en ik heb geen fut om nog veel aan het huis te doen. Het zijn twee mensen die Alberto uit Spanje heeft ontmoet in Nairobi. En morgenavond komt ook Yvonne thuis, waar ik ben uitgenodigd voor een etentje. De verkoudheid wordt inmiddels steeds erger, ik ben vaak verkouden geweest in Nederland, maar nooit op deze manier. Vanaf 11 uur in de morgen kruip ik in mijn bed en ik kom er bijna niet meer uit.

Woensdag.
Het was een nare nacht, ik kon maar slecht ademen. 's-Ochtends komt Niangaly de compressor halen voor een klus van 10 dagen bij Djenné. De auto waar hij hem mee wil trekken heeft wel een trekhaak, maar daar hebben ze een soort bumper voor gefabriekt, zodat de koppeling van de compressor er niet meer op past. Ik weiger toe te stemmen om de compressor zo maar met een ketting of een touw achter de auto te bevestigen. Als dat losschiet wordt de compressor een rijdend projectiel van 1000 kilo! Ik moet er niet aan denken wat er kan gebeuren. Dus kwam hij vanmorgen terug met een wel geschikte auto met koppeling. (kassa!)
Daarna ben ik langs de apotheek gereden voor nieuwe medicijnen. Founé had voor mij, zoals gewoonlijk, van die "heerlijke" gehaktballetjes gemaakt, nadat ik een stuk vlees had gekocht van de varkensman. Ik vind ze niet lekker en wat ik er ook mee doeom ze een betere smaak te geven, opbakken, ketchup, kerry, ze verpesten altijd mijn maaltijden. Het is lastig om ze kwijt te raken, als je ze niet wilt eten. Ik kan ze aan de hond geven maar om dat ongezien te doen is lastig. De sociale controele is groot. Zodra ik mijn neus buiten de deur steek komt er altijd wel eentje kijken. Ik bedacht mij dat ik ze aan een mangeant zou kunnen geven, zo'n jongetje in Sévaré, die eten verzamelt in een emmertje of een oud tomatenblik. Normaal zie je er tientallen lopen, maar als je er werkelijk een nodig hebt zijn ze er opeens niet. Gelukkig vond ik er nog eentje bij de bakker. Hij keek een beetje raar toen ik hem het plastic zakje gaf, maar zijn ogen begonnen te glinsteren en hij lachte mij dankbaar toe. Vlees is voor dit soort kinderen geen dagelijkse kost. Nadat ik thuis was gekomen bedacht ik mij opeens dat de balletjes van varkensvlees waren, niks halal. Ik hoop dat hij ze lekker heeft opgepeuzeld, wat niet weet, wat niet deert. Ik ben weer mijn bed ingedoken.
Al de hele ochtend had ik geen internet, dat betekent ook geen radio. Jammer, want ik vind het heerlijk om tijdens een ziekbed de radio erbij te hebben. Om een uur heb ik Bakary gebeld en hij zei dat zijn internet het gewoon deed. Het kon dus niet zomaar een storing zijn. Ik heb Orange gebeld wat er aan de hand was en zij vertelden dat ze mij hadden afgesneden omdat mijn abonnement was afgelopen, terwijl ik dat een maand geleden voor een heel jaar had betaald, juist om dit soort dingen te voorkomen. Aguibou, de installateur hier in Sévaré zou het in orde maken, kwartiertje wachten.
Het is nu half vier, ik heb nog steeds geen internet. Bellen helpt niet, ik krijg altijd zijn antwoordapparaat. Toch tegen de avond geeft Aguibou mij de inlog van een andere account, dan kan ik mij behelpen.

Donderdag, het begint vervelend te worden, de verkoudheid wordt niet minder. Ik heb de Australiers gevraagd naar het sympatieke Hotel Repos de Dogon te gaan. Aldaar heb ik ze opgehaald om ze op hun verzoek en op wens van Alberto, het huis van Dramane te laten zien en het ziekenhuis bij mij achter. Ik doe het een beetje met tegenzin, het trouwens bijzonder aardige mensen, dat is geloof ik een kenmerk van Australiërs.
's-Middags ga ik maar weer slapen. Christian raadt me aan naar de dokter te gaan om mijn bloed te laten onderzoeken. Toch rijd ik met het hele orkest naar Mopti voor de donderdag-voorstelling. Ik wil dat er indien mogelijk inhouden, het is zo'n groot succes! Helaas had ik mijn fototoestel niet bij me, zodat ik een act van Douti, waarbij Adama langzaam de balafoon omhoog tilt tot hij vertikaal staat, terwijl Douti gedreven doorspeelt, kon fotograferen. Wat is die jongen fantastisch. Je kunt duidelijk zien dat hij vaker optrad! En voor het eerst waren er een paar toeristen, ze hadden zich zelfs een bank toegeeigend die ze diekt uitzicht gaf op de band. Ze hebben veel geld opgehaald: 2550 cfa (4 euro), het was werkelijk fantastisch. We waren pas ver over zessen weer thuis.

Vrijdag, op het moment dat je naar de dokter wilt, voel je natuurlijk nergens pijn. Ik moet redelijk lang wachten tot ik aan de beurt ben. De allervriendelijkste dokter Mamadou Diallo geeft me een briefje voor het laboratorium. Of ik om twaalf uur terug kan komen voor de uitslag. In de tussentijd rijd ik naar Mopti, waar Lassine hoognodig de olie ververst van de auto. Als ik om twaalf uur terug ben bij het lab is de uitslag niet klaar. Het wordt nu half vier. In de tussentijd zoek ik mijn bed op, vanavond vertoon ik de comedie "Space Movie, La Menace Fantoche". Om half vier is het onderzoek inderdaad klaar en krijg ik duistere pillen uit India voorgeschreven omdat ze denken dat ik aan Fièvre Typhoid lijd. Het lijkt me stug, ik ben echt voorzichtig met eten. Het is in elk geval geen palu.

Zaterdag 7 november 2009
Ik heb geld nodig voor Baba en ik heb veel geluk, bij de bank duurt het deze keer niet meer dan tien minuten. Ik doe een handwasje van 1000 zakdoeken, daarna stop ik ze nog een keer in de wasmachine. Vanavond "The Blob" en voor de rest af en toe slapen. Het gaat nog steeds niet erg goed.

Zondag, ik dacht vanmorgen van de verkoudheid af te zijn, maar dat valt nog tegen. Ik ben zeker aan de beterende hand. De film "The Blob" zou ik u zeker niet aanraden, met er werd enthousiast gegruweld.