Printversie

Willem Snapper's nieuwsbrief 540, 11 maart 2018

iedereen tegelijk
en
sigaretje uit Mali?

Donderdag
Ik heb even rust, de afgelopen dagen druk, druk.
Ik lees net op het internet over terreur rond de plaats Douentza, waar jihadisten de bevolking bedreigen. Zwaarbewapend bezoeken zij dorpen in de omgeving, slopen ramen en deuren van scholen, slepen het interieur naar buiten en steken alles in brand, inclusief schoolbanken. Onderwijzers wordt te kennen gegeven dat ze moeten vertrekken anders zijn ze hun leven niet meer zeker. Ik ben altijd bang dat het onze protegé Ali ook overkomt met zijn schooltje dat ook door enkele donateurs van de Stichting Mopti wordt gesteund. Tot nu toe heb ik daar geen berichten over, maar het kan echt elk moment zover zijn.

Ik moet even terug in de week.
Maandagmiddag arriveerden Jan Joost, zijn broer Bart en Marleen. Het plan was dat ze gezellig een volle dag zouden blijven, maar uiteindelijk werd anders beslist. Dinsdagochtend zouden ze alweer vertrekken en daardoor was het bezoek toch weer een beetje gehaast. Nog diezelfde middag wilden ze een kort bezoek brengen aan Mopti. Bij aankomst daar werden we door de politie aan de kant gezet. Ze wilden de papieren zien. De politieagent deed erg moeilijk over het feit dat we onze Carnets de Vaccination niet konden tonen. Officieel ben je verplicht bij binnenkomst in Mali een bewijs van inenting tegen gele koorts te hebben. Iedereen heeft dat natuurlijk, maar je loopt verder niet met dat Carnet op zak. Niemand heeft er bij mij ooit naar gevraagd, het is zeer ongebruikelijk. Hij was duidelijk uit op geld. Toen de agent mij mee wilde nemen naar het Commissariaat van politie trok ik mijn telefoon om te proberen Baba te bellen. Op dat moment bond hij in en liet ons na vermanende woorden toch gewoon door. Bizar en vervelend.

In Mopti liepen we langs de haven en over de markt, waar mijn gasten vooral uit waren op stoffen. Terug in Sévaré aten we in een nieuw restaurant naast het vliegveld. Het ziet er modern uit en 's-avonds is het bijna sprookjesachtig verlicht. Het ziet er zeer uitnodigend uit, maar wel erg on-Malinees. Het blijkt van dezelfde eigenaar te zijn als het kleine restaurantje in ATTBougou van de Patisserie Dogon, hetzelfde menu en ook hier wordt geen alcohol geschonken. Dat is wel een minpuntje. Jan Joost bestelde een fles water, maar die was even niet voorradig, dus moesten we een klein uurtje wachten voordat er een fles werd gebracht. Het eten is er goed, maar niet opzienbarend. Ze hebben de plek handig gekozen zo vlak in de buurt van de militaire kampen van de Minusma en die drinken normaal geen alcohol, dus dat is voor hun geen probleem.
Thuisgekomen zijn we snel gaan slapen, iedereen was doodop.
Dinsdagochtend nog een keer op stap in Sévaré om onder andere nog een paar kettingen te kopen en nog wat etenswaren voor hun verblijf in de Dogon.
's-Middags meteen aan de slag met een SSD die Jan Joost voor een klant had meegebracht.

Dan woensdag, ben een druk baasje, 's-ochtends boodschappen en om tien uur vergadering met Niangaly en met Ablo over het onderhoud van de hekken van de tuinen van de Stichting Mopti. Ik heb er al eerder over geschreven, het lukt ons maar niet om de vrouwen te bewegen om de omrastering schoon te houden van planten en rotzooi. En ik heb eigenlijk geen zin om maar af te wachten tot het hek weer in elkaar stort en dan met relatief hoge kosten te blijven zitten. Ik wil Ablo er een beetje vaster bij betrekken omdat hij het door gebrek aan werk niet makkelijk heeft. Regelmatig komt hij schoorvoetend mij om een beetje hulp vragen. Het is beter om hem dan op deze manier te helpen. Hoe dat verder in de praktijk uitpakt moeten we maar even afwachten.
Na de korte vergadering is het tijd om met Amahiré en een vriendin naar Sévaré te rijden om een Paasjurk te kopen. De vriendin heeft net als haar moeder een behoorlijk geblancheerd huid. Ik begrijp dat niet, haar moeder ziet er niet uit, haar huid is totaal verpest, het zal met haar dochter net zo worden. De drang om een blanke huid te hebben is kennelijk erg groot. Zonde, zonde. Die zwarte huiden zijn vaak zo prachtig, zonde om je zelf zo te verminken!
Bij de stoffenwinkel zoeken ze een spierwitte bassin uit, wat dat voor stof is weet ik niet, het lijkt wel op damast met een patroon erin, tafellaken-stof. Ik maak onmiddellijk bezwaar want de drie meter stof kosten alleen al 35 euro. En eigenlijk wil ze er nog twee ook. Ze zoekt dan een andere stof uit, prachtig gekleurd voor een fractie van die prijs, ik betaal voor 1 jurk een bedrag van 7,50 euro. We zijn er nog niet want ze wil ook nieuwe schoenen en een nieuwe hanger. Ik begrijp het verkeerd als ze mij zeggen dat alle twee dix mille kosten (15 euro) en ik vraag of ze niks goedkopers kunnen vinden. Achteraf blijken ze te bedoelen dat de prijs deux mille is (3 euro), dat is andere koek, dat is redelijk. Maar het had mij al weer behoorlijk van mijn stuk gebracht. Maandag kunnen we de jurk ophalen bij de kleermaker. Voor de rest deze week gelukkig iets minder uitgaven, dat geeft een beetje gemoedsrust.

Voor Yacouba bestel ik een nieuw laptopscherm, hij heeft zijn computer laten vallen. Er zijn trouwens meerdere bestellingen onderweg die niet lijken aan te komen. Ze blijven in land van bestemming Duitsland (????) steken als ik dat met Track and Trace controleer.
Nu net komt Dako mij een paar nieuwe sportschoenen laten zien die hij heeft gekocht. Ze zien er prachtig glimmend uit maar ze zijn wel heel erg van plastic, ze kosten 1,75 euro, ik raad hem aan dat hij de volgende keer betere moet kopen, deze zijn wel heel erg goedkoop. Maar hij houdt tenminste rekening met mijn portemonnee, dat doen er niet veel. Hulde!!

Gisteravond voelde ik opeens nattigheid. Had ik de vroegere eigenaresse van Hotel Djenne Djenno in Djenné niet uitgenodigd dat zij best bij mij mocht logeren? Ze heeft beslist heimwee en wil met eigen ogen zien hoe het in Mali is, veronderstel ik. In een bericht op Messenger zie ik dat zij verwacht op 12 maart in Mali te zijn, al weet ik niet of zij daarmee bedoelt of dat ook de datum is dat zij bij mij aan wil kloppen. En dat komt nu net een beetje slecht uit. De dertiende komt Gerbert van der Aa, de veertiende komen Bart en Jan Joost weer terug voor twee nachten, dus nu heb ik alles en iedereen opeens tegelijk. Er gaan maanden voorbij dat ik niemand over de vloer heb en nu opeens iedereen tegelijk. Leter vind ik uit dat zij pas begin april komt, dat is een zorg minder!

Jan Joost bracht ook een bestelde batterij mee. Ik had problemen met de verkoper via Ebay, want hij wilde de batterij niet naar mijn postbus sturen, geen enkele discussie mogelijk, hij antwoordde niet op mijn herhaalde verzoeken. Toen bedacht ik dat ik hem naar Jan Joost kon laten sturen in Amsterdam, dan was dat een unieke gelegenheid om die batterij bij mij te krijgen. Zojuist kwam de koper langs met de mededeling dat hij niet wilde opladen. Dus hij heeft er niets aan. Een batterij bij een ander bestellen heeft geen zin, véél te duur. Het is dus vergeefse moeite geweest, weggegooid geld. Jammer. De klant was erg aardig en begripvol en wilde niet dat ik hem zijn geld terug gaf. Terugsturen voor garantie behoort niet tot de mogelijkheden, dat kost een vermogen.

Donderdagavond. Het is even rustig geweest op het geldfront. Ik weigerde vanavond medicijnen voor Seydou en voor zijn broertje Salife. Maar verdomme, wat kost het iedere keer veel moeite en energie. Een uurtje later komt hij alweer terug, nu wil hij geld voor een ticket naar Bamako, omdat oudste zus Coumba in het ziekenhuis ligt na een ongeluk met de bromfiets. Na een moeizame conversatie betaal ik de heenreis en betaalt de echtgenoot van Coumba de terugreis. Wat mij erg bevreemdt is dat kennelijk niemand van het ongeluk mag weten. Seydou vertelt helemaal niets over het ongeluk aan zijn vader of aan zijn moeder. Er is daar in de familie onderling geen enkele communicatie, nagenoeg nooit. De ene hand weet niet wat de andere doet. Het is onbegrijpelijk, iedereen leeft volkomen langs elkaar heen. Dat is trouwens niet alleen bij de familie Ouologuem, maar dat is een probleem dat zich bij veel, misschien wel bij de meeste families in Mali voordoet.

Zaterdag/zondag
Bakary bracht mij voor iemand anders een andere batterij via de post, tamelijk duur ook en die past tot mijn verbijstering niet in de laptop. De koper betaalde mij 60 euro. Het stemt mij niet vrolijk. Terugsturen vanuit Mali is veel te duur, misschien dat ik Jan Joost vraag hem in Nederland op de post te doen naar de verkoper in Frankrijk. Dat is misschien een geluk bij een ongeluk.

Nieuws
Op het internet lees ik het bericht dat oud-president Amadou Toumani Touré (ATT) zich nu echt binnenkort in Bamako gaat vestigen. Maar voor zover ik begrijp wil hij zich helaas niet met de politiek gaan bemoeien. En dat is erg jammer. Veel mensen, onder wie ik zelf, hadden hun hoop op hem gevestigd opdat hij een factor kon zijn in het vredesproces.

Ik kom nog een wat ouder bericht tegen. Op 1 maart heeft de Minister van Industriële Ontwikkeling de eerste steen gelegd voor een fabriek waar op termijn meer dan 3,5 miljard Dunhill-sigaretten gaan worden geproduceerd. De investering vergt een bedrag van 10 miljard cfa (15 miljoen euro). Schandalig hoe Amerikaanse internationals (Brittish Amarican Tobacco, BAT) hun dodelijke producten in een arm land als Mali produceren en aan de man (vrouw) brengen! Zie hier het bericht.

Enkele dagen geleden hebben zwaarbewapende jihadisten op bromfietsen een waterbouwkundig project in de buurt van Djenné aangevallen. Installaties, werktuigen en voertuigen werden in brand gestoken. De Malinese en Zuid-Koreaanse arbeiders werd te verstaan gegeven te vertrekken en niet meer terug te keren. Hier het bericht.