Printversie

Willem Snapper's nieuwsbrief 647 van 28 maart 2021

het veiligste land van de wereld?
en
ondanks alles gaat het mij best goed

Dinsdag 3 maart 2021
Ik lees op de sociale media dat gisteravond het kamp van de gendarmerie in San is beschoten en vervolgens in brand gestoken. Waarschijnlijk minimaal één dode. Er is weinig over bekend.

Zaterdag 6 maart
Ik was drie dagen bezig met een zeer lastige laptop. Nauwelijks tijd voor andere dingen.
Ik lees op het internet dat er vandaag in Mopti 4 mensen positief zijn getest. Het is nooit duidelijk waar dan precies. Mopti en Sévaré zijn feitelijk twee gemeenten onder één dak.
Op het internet lees ik ook dat een eerste transport corona-vaccins is aangekomen op het vliegveld in Bamako, iets eerder dan oorspronkelijk verwacht. Het gaat om 396.000 doses van AstraZeneca, er is dus een hoeveelheid voor de helft van de doses goed voor 1% van de bevolking.
Men begint met verpleegkundig personeel, daarna de mensen die door omstandigheden extra vatbaar zijn, hoge bloeddruk, diabetes, hart enz. De derde groep zijn de personen van boven de 60 jaar.
Er worden meerdere transporten verwacht, ze komen uit India. Het zou mij niet verwonderen als er voor mij volgende maand iets in het vat zit, ik ben tenslotte bijna 75.
Op de markt koop ik flink wat groentes: rode bieten, een witte kool, sperziebonen, wortelen. Ik was nog niet thuis of Moussa van de AVPS bracht mij een enorme zak met nog meer en verse rode bieten. Ik kon het grootste deel wel kwijt bij de familie, maar het is wel altijd hetzelfde. Als ik iets inkoop loopt het altijd mis en zit ik opeens weer met veel te veel.

Zondag, net een filmpje gemaakt voor mijn vriend Jos om hem te feliciteren met zijn 65e, wat een jonkie! De kwaliteit van het filmpje van mijn nieuwe telefoon is ongeëvenaard, het geluid is niet zo heel duidelijk.
De temperatuur loopt nu meer en meer op en we zijn nog niet eens ver in maart. Het is allemaal Trump's schuld, hij weigerde mee te werken aan het Parijse klimaatakkoord.

Bij Konna zijn Malinese militairen in een hinderlaag gelopen, daarbij zijn twee militairen omgekomen. (60 km van Sévaré)

Vrijdag 12 maart
Ik moet toch weer klagen. En het gaat altijd over geld.
Gisteren kwam Moussa (van de rode bieten) mij smeken om hem geld te lenen. Hij blijft een aardige man al ben ik niet zeker dat hij de 200 euro ooit zal terugbetalen. Maar hij doet veel voor zijn schooltje, voor de tuin en nu ook voor de vluchtelingen. Ik kon het hem niet weigeren.
Adama had mij gevraagd om stof te kopen voor een nieuwe jurk voor Founé. En als het mooi is voor een Afrikaan is het "bazin". Ik weigerde, te duur, drie meter voor 45 euro. We kochten later een mindere kwaliteit voor altijd nog 32 euro. Daar komt de tailleur dan nog bij. Het is een cadeautje. Terwijl wij richting de stoffenwinkel rijden maakt Adama mij erop attent dat Ina en Moussa bezig zijn om een nieuwe etage op hun huis te bouwen. Meteen rijzen mij de haren te berge. Sinds 2012 geloof ik, ondersteun ik ze met een huishoudgeld van 75 euro per maand omdat hun antiquiteitenwinkeltje in Mopti niet meer loopt vanwege het gebrek aan toeristen.
Elke eerste van de maand staat Ina punctueel op de stoep om geld te halen voor wat ik dacht levensmiddelen en huishoudgeld om het hoofd net boven water te houden. Hun kinderen konden ook op mij rekenen, ik heb ze tot nu toe steeds geholpen met hun studie. Voor Mamadou, voor Salif en voor Seydou betaalde ik jarenlang hun lyceum. Voor Seydou betaalde ik zijn opleiding tot douanier, voor Bibata betaalde ik haar opleiding marketing. Voor Seydou en voor Salif financierde ik hun studies Engels en sociologie in Bamako. Als kers op de taart lichtte Seydou mij op met valse documenten en de steun van notabene douaneambtenaren met een grote som geld om hem aan een baan te helpen in Bamako. Waarschijnlijk ging het daar niet eens om, die baan heeft hij in elk geval niet gekregen. Inmiddels weet Adama mij te vertellen dat Seydou een andere baan heeft en Ina ook, maar hij weet niet wat. Van de familie nooit enig nieuws gekregen. Ik heb diverse keren gevraagd naar Seydou, maar ik kreeg nooit een sluitend antwoord. Het betekent wel dat ik per direct wil stoppen met dat maandelijkse huishoudgeld.

Vanmiddag Belt Seyo (de ex van Pobanne) mij wakker als ik een dutje doe. Zij ligt in het ziekenhuis in Bamako nadat bij haar een borst is afgezet vanwege kanker en dat is natuurlijk helemaal niet leuk. Ik stuur haar ook weer 90 euro. Het zal wel niet voor het laatst zijn.

De afgelopen twee dagen zijn gelukkig minder warm. Dat maakt het leven veel aangenamer.

Zaterdag 13 maart.
De dag begint eigenlijk met een retourtje naar de markt met Founé en Adama. Vooral Adama maakte zich boos over de prijs van de kleermaker voor de jurk van Founé. Hij beschuldigde de man van een veel te hoog bedrag omdat er een blanke bij betrokken was. Het zou heel goed kunnen.
Op de terugweg lag een militaire terreinwagen gekanteld voor de ingang van het kamp van de landmacht. Geen idee wat er gebeurd was, zo te zien was er geen andere auto bij betrokken. Ik hoor later van Christian dat de militair de auto had meegenomen en dat hij al in de eerste bocht bij het naar buiten rijden van het legerkamp de macht over het stuur was verloren.

Het is half zeven in de avond en ik heb Paul net naar het ziekenhuis gebracht. Hij kreeg een ongeluk met zijn bromfiets. Paul werd in een halve coma op een brancard bij de eerste hulp naar binnen gereden. Het was al mooi dat hij bewoog. In een behandelruimte er naast lag een jongeman te kermen van de pijn. Een ellendig geluid.
Op dit moment wordt een overledene langsgereden op weg naar het moratorium. Iemand loopt de kamer in waar Paul ligt met een Ziggo-T-shirt. De hele familie Sanogo is zo'n beetje present en het is hartstikke druk bij de eerste hulp. We moeten wachten.
De laatste keer dat ik hier was, was bij het overlijden van Sékou, ruim twee jaar geleden.
Uiteindelijk zou het meevallen, hij heeft in ieder geval niks gebroken. Het zijn flinke schaafwonden. Ze zijn hem nu aan het behandelen, ik kocht zojuist een flinke zak medicijnen voor hem. Als we naar de auto lopen moet hij wel ondersteund worden.

Maar ook Baba heeft zijn voet verstuikt bij een val met de bromfiets! Zijn voet zit in verband, er is gelukkig niks gebroken.

Het is donderdag 18 maart.
Jammer, ik ben weer dagenlang bezig geweest met een aantal laptops. Van 's-ochtends tot 's-avonds. Ik zit er nu een beetje doorheen. Adama weet elke dag wel weer een paar defecte apparaten aan te brengen. Vandaag kwam André Tembely zijn opnieuw geïnstalleerde laptop ophalen. Ik wist niet dat hij kunstenaar was, hij liet mij een paar tekeningen zien, geen topstukken, maar helemaal niet zo onaardig. Hij nam een foto van mij, ik houd het niet voor onmogelijk dat hij op een gegeven moment met een portret van mij komt aanzetten.

Ondertussen ie het proces tegen Amadou Haya Sanogo, de staatsgrijper van 2012, stopgezet, voor zover dat ooit al begonnen was. Dat proces ging over de moord op 21 van regeringsgetrouwe verdwenen rode baretten, die op hum beurt de staatgreep van Sanogo wilden verijdelen. Deze 21 werden later in 2013 in een massagraf teruggevonden. Kapitein Sanogo werd na zijn teruggave van de macht aan een overgangsregering tot generaal gepromoveerd, waarschijnlijk om het gemakkelijker te maken hem te arresteren. Sinds die tijd verbleef hij de meeste tijd in de gevangenis, zonder dat een proces van de grond kwam. Zijn vrijlating nu wil niet zeggen dat het proces is afgelast, maar waarschijnlijk zal hij nooit worden veroordeeld. Hij verklaarde enkele dage geleden zelfs een politieke loopbaan te ambiëren. De familie van de vermoorde rode baretten is niet erg gelukkig met de gang van zaken.

Op twitter lees ik dat op 15 maart bij Tessit, in de regio Gao, meer dan dertig Malinese soldaten het leven lieten bij een van de zwaarste aanvallen door waarschijnlijk aan Al Quaida geliëerde terroristen. Veertien militairen raakten gewond en een aantal anderen is verdwenen.

Wat een spannende verkiezingstijd in Nederland, die gisteren tot een hoogtepunt leidde. Ik was blij te horen dat VOLT drie kamerzetels heeft veroverd. In 2019 heb ik mij bij de Europese parlementsverkiezingen op het laatste moment bedacht, het werd D66, maar gisteren kreeg VOLT mijn stem. Volgens mij is Europa een ontzettend belangrijk item.

Klein leed: vanmorgen lag een gehavende Dombo op mij te wachten voor zijn ontbijt. Hij had een flinke haal over zijn neus, maar ook verder lijkt hij wonden te hebben. Zo lief als hij is, zo'n vechtersbaas kan hij dus ook zijn. Twee dagen geleden stootte ik hem bij het eten geven aan terwijl hij mij weer vreselijk voor de voeten liep. Dat heb ik geweten, hij beet mij keihard met zijn scherpe tanden in mijn grote teen, tjonge, dat deed pijn. Hij blijft evenwel een schat.

Paul is na zijn ongeluk weer op de been, al loopt hij er nog bij als een zombie. Ik vroeg hem vanmorgen waardoor hij nou gevallen was, hij kon het mij niet uitleggen. Misschien heeft hij wel iets van een black-out gehad op de brommer.

En al weken geen stroomonderbrekingen!!!

Mali is trouwens gestopt met het vaccin AstraZeneca vanwege de bijwerkingen met trombose. Hoop dat ze zich snel bedenken!

Zaterdag 20 maart
Sinds een uur of negen zit ik zonder internet, mijn 4G werkt wel trouwens. Volgens Isac die net komt binnenlopen hebben ze het internet uitgeschakeld in verband met het bezoek van eerste minister Moctar Ouane aan Mopti en Sévaré. Ze willen vermoedelijk niet te veel ruchtbaarheid. Op Twitter lees ik dat hij naar hier is gekomen om te vergaderen over het toenemende geweld in de regio. Nog eergisteren lees ik dat er twee Peuhl zijn ontvoerd uit Dialangou, hier een kilometer of drie vandaan. Er vertoeven daar veel vluchtelingen, voornamelijk inderdaad Peuhl.
Het bezoek van de minister begon al heel bijzonder. Op weg van het vliegveld reed het konvooi vrijdag twee dames dood, midden in het nauwe centrum van Sévaré. Dit soort officiële konvooien rijdt altijd veel te hard, hoe hoger de passagiers, hoe harder ze rijden.
De eerste minister zou ook zijn gekomen om het begin in te luiden van de verdubbeling van de weg tussen Sévaré en Mopti. Hij legde de eerste steen (?) om het werk in gang te zetten.
De weg moet veiliger dan tot nu toe, aan de andere kant zal het verkeer nog onveiliger worden, een van de dodelijkste wegen van Mali. Hij is maar 12 kilometer lang. Er wordt al vele jaren over gediscussieerd, maar er is tot op heden nooit een spade in de grond gestoken. Het probleem is vooral de mix van de gebruikers: voetgangers, overstekend vee, ezelkarren, paardenwagens, fietsen, eindeloos veel bromfietsen, mototaxi's, auto's, bussen en vrachtwagens. Allemaal met veel verschillende snelheden. Ze willen de dijk verdubbelen tot vierbaans, wat de snelheid van het verkeer alleen maar verhoogt. We will see.
Tegelijkertijd deed hij de opening van een nieuw Centrum voor Dialyse bij het grote ziekenhuis en verrichte hij de opening van het grote Orthopedisch Centrum van het Rode Kruis, het Comité international de la Croix-Rouge (CICR), dat door Amatigue werd gebouwd!

Zondag 21 maart
Ik moet niet schrijven over stroomonderbrekingen, vanmorgen al vijf keer. En steeds moet ik opnieuw beginnen met de installatie van een computer van Madeleine. Ik moest dus ook vijf keer opnieuw beginnen. Madeleine is de directrice van de basisschool Flamboyante. Christian kwam net even langs en vertelde dat de twee vrouwen die vrijdag werden doodgereden twee leraressen waren van haar school.

En alweer, shit, na veertig minuten, installatie bijna voltooid, ik kan opnieuw beginnen, de zesde keer. Ik word er tureluurs van. Dit schiet niet bepaald op.
Ik geef het op, mijn ochtend is voorbij, ook de zesde keer stopt als de stroom alweer uitschakelt.

Het is half drie, net een dutje gedaan. In de tussentijd nog een keer twee stroomonderbrekingen.
Ik probeer de installatie voor de zevende keer!

Maandag 22 maart
Het is gisteravond dan eindelijk gelukt, ik moest inderdaad zeven keer beginnen.
Vanmorgen geen Dombo, hoewel, hij zit in de haag voor het huis en die is zo dicht dat hij nog niet weet hoe daaruit te komen, denk ik. Een klusje voor de brandweer? Ik moet afwachten, hij vindt vast wel een uitweg door die dichte wirwar van takken. Als jong katje heb ik hem er wel eens uit gehaald, maar hij komt niet naar mij toe als ik hem roep. Als ik later weer ga kijken ontdek ik dat hij niet alleen is. In de haag huist ook een lapjespoes, interessanter dan mijn persoon! Het lijkt mij zeer waarschijnlijk als dat een dochter is van hem.

Jammer 11 uur, stroomonderbreking. En dit keer geen 5 minuten. Om half vijf zien we de stroom pas weer terug. Zou de (on-)regelmatige onderbrekingen dan nu al zijn begonnen? Wat moet dat worden over een maand als het echt warm wordt? Het is een verloren dag, gelukkig heb ik vandaag geen reparaties.

Dinsdag 23 maart
In de driehoek Mali, Burkina en Niger heeft in het laatste land een ramp plaatsgevonden. Groeperingen waarschijnlijk van Al Quaida hebben in de dorpen Intazayene, Bakorat en Wistane in de buurt van Tahoua 137 burgers om het leven gebracht. De misdadigers kwamen met hun motoren en schoten op alles wat bewoog. Verschrikkelijk. In de buurt van Tillabery werden nog een keer meer dan 60 mensen vermoord. De berichten zijn niet zo duidelijk. Maar dat het er in die regio heftig aan toe gaat is wel duidelijk.

Woensdag 24 maart
Maar weer vroeg opgestaan. Om kwart voor zes heb ik nog redelijk water om een douche te nemen, maar als ik een kwartiertje later ben komt er nog nauwelijks een drup uit de kraan. Dombo kwam uitgehongerd voor zijn ontbijt, hij heeft het nog steeds erg druk in de haag.
Op het internet vind ik een document over de verbetering van de weg tussen Mopti en Sévaré. En het blijkt dat het daar niet bij blijft. Ik zie onder andere dat men echt van plan is om ook la Route du Petit Palais te asfalteren. Voor de gezamenlijke plannen zou 3 jaar zijn gepland. Dat duurt dus nog wel even, maar het is wel erg prettig nieuws. Deze link verwijst naar een pagina in het Frans.

Vandaag vertelt Mamadou van Ina en Moussa, dat de laatste vervelend ziek is. Hij heeft al dagenlang de hik en moet voortdurend overgeven. Voor een oplossing bezoekt hij kliniek na kliniek. En net nu wilde ik beslissen om te stoppen met het maandelijkse huishoudgeld voor Ina. Toch eerst even geduld.

Vrijdag 26 maart
In de nacht van 24 op 25 maart is eer een aanval uitgevoerd op het kamp van Sekou Bolly in Dialangou, op z'n hoogst twee kilometer bij mijn huis vandaan en vlak bij onze twee tuinen bij Dialangou. Bolly staat aan het hoofd van een gewapende groep Peuhl-spijtoptanten als ik het goed heb. Het is niet helemaal duidelijk wat hij met zijn groep uitspookt. Bij de aanval kwamen twee Peuhl om het leven en raakte een derde gewond. Het is voor mij balen, want zo dichtbij was het niet eerder. Wat mij ten zeerste bevreemdt is dat het leger, wat zich op amper drie kilometer van het slagveld bevindt, geen vin heeft uitgestoken. Ook in Sévaré is dus geen enkele bescherming door het leger en ik vermoed dat ik zelf ook nergens op hoef te rekenen. Het geweld blijft maar doorgaan, het houdt niet op.
Ik ben niet van plan om hier weg te gaan, ik heb het nog steeds goed, ik kan ook eigenlijk nergens heen, al ben ik in Nederland overal welkom. Maar in Nederland heb ik toch geen eigen stek, dat voelt uiteindelijk niet prettig. Het is de consequentie van mijn stap naar Mali, in 2006 volgens mij nog steeds het veiligste land van de wereld. Helaas kunnen we dat nu niet meer zeggen.

Gisteren is ook de politiepost in Médina Coura aangevallen door bewapende individuen, 2 doden en 2 gewonden. Meer nieuws daarover heb ik niet, Peuhl? Het is ook al niet zo ver van onze tuin daar. Waarom, waarom?

Zaterdag, ik ben druk met de nieuwsbrief die morgenochtend de deur uit moet. Dat gaat wel lukken ondanks meerdere stroomonderbrekingen. Gisteravond ook maar weer geen water, ook dat is lastig.