Dag 7
Sliep als doornroosje, prima spul die whisky van de Dirk. Geen kater, ok douche in. Koud koud, hmm... dat Jasmijn zeepje oh lekker zeg. Hey Jiek, ik ben het Gerard, mag ik je zeepje even lenen. Koffie op de brander, wat brood en nog warme AH salami over, zat nog in de verpakking, dus geen maden. Smaakt goed, we gaan.
Eerste rotonde, afslag gemist. Moest de volgende zijn, ok gaan. Oh, terug, was wel de goeie, is ook zo slecht aangegeven, waarom staat er ook een palmboom voor het verkeersbord. Langs Marrakesh, de bergen in. Wat is het hier mooi, dor of groen, wat een uitzicht. Verkopen halfedelstenen langs de weg, even filmen, is wel erg mooi zeg. 500 dirham per stuk, meen je niet, spotgoedkoop. Ok, doe mij er maar twee voor 100 dirham. We kunnen weer Willem, vroem vroem, langs en over de Tizi n’Tichka. Vreemd eigenlijk, konden ook betalen in t-shirts of whisky. T-shirts genoeg, whisky, zonde, moeten maar geen whisky meer drinken, is hier goud geld waard. Drinken we wel de wodka, die ... wow, rijden langs een dorpje gebouwd halverwege de berg, alle huisjes van plaggen. Schutkleur dorpje, ontzettend mooi.
Het Land Van..., Lange Frans en Baas B, Willem vindt het een mooi nummer, pinkt echter geen traan weg, allemaal terwijl we langs de mensen rijden die de mooiste stenen laten zien. Oef, kijk uit, voor deze mensen krijg je geen punten als je ze omver rijdt, alleen op de tolweg hadden we afgesproken. Even filmen. We beginnen nu wel hoog te komen, het is warm maar zien al wel sneeuw op de bovenste toppen.
Hmm... wat ruikt het hier lekker, het is ook eigenlijk lunch tijd. Gaat het dan vandaag gebeuren, Merguez worsten op een bedje van couscous, rijst, brood of maakt ook eigenlijk geen fuck uit. Voordat we Marokko uit zijn moeten er nog Tajine en Merguez worstjes gegeten worden, tijdstip maakt eigenlijk ook niet uit. Wat, Merguez... natuurlijk, komt helemaal niet uit Marokko, vergeet de worst, we gaan voor de Mocro stoofschotel, doe maar bœuf et legumes, oh, wat brood erbij, merci. De Tajine kan van het lijstje worden afgestreept. Alles op, ok we gaan door. Erik en Willem in auto 2, Gerard en ik in auto 1.
Kronkel weggetjes, alles vliegt voorbij en dan opeens, over de heuvel voorbij de bomen. Niks... ruimte, bergen in de verte, we vallen stil. Stop de auto, dit moeten we even innemen. Nee, geen sms, geen bereik, dit is even echt weg. Eenzame weg door de woestijn, een ervaring, foto’s schieten woorden te kort, wat we zien doet even het gesprek verstommen, een je had erbij moeten zijn moment. Het licht, de kleuren, we rijden er doorheen, muziek op, genietend, foto’s makend om het toch te proberen vast te leggen.
Kut, tijd niet in de gaten gehouden, 16:30 PM. Waar moeten we slapen, auto 2 wil wel doorrijden in het donker, naar Foum Zguid. Auto 1 wil wild kamperen, eerste mogelijkheid van de weg af, een plantage dan maar, met 90 door de woestijn kan je toch niet volhouden in het donker. Binnen 5 minuten beslissen, zet de auto daar maar neer, ja is goed rijd maar achteruit het veld in, geen probleem, even snel alles opzetten. Tussen de palmbomen, op een plantage 33,5 km ten zuiden van Tazenakhit, hebben zelf een camping aangelegd. Tenten, slaapzakken erin, brander, tafel, drank, ook de wodka, ja ook de wodka, whisky, nee geen whisky, die is goud waard. Makro mosterdsoepje wat brood, ja lekker, cashewnoten erbij, wat zonnebloempitten, oh lekker tomaten tonijn salade. Kopje koffie, oh thee, lekker, hmm... wodka. Waait wel erg. Dan maar de tent in, wodka mee, lekker. Meatloaf en India Arie zingen ons inslaap en de wodka maakt ons af. De eerste week zit erop.
Dag 8
Wat? Wat is dat voor een geluid! Houdt ie het? Ja, we waaien niet weg, het begint opeens hard te waaien en te regenen. Willem had gisteren gezegd vanaf nu geen regen meer, mis. Wel dus. Niks buiten? Nee niks buiten gelaten. Ok, slaap maar weer verder. Geen zorgen, daar heeft de slaap en de wodka voor gezorgd.
De volgende ochtend is het niet al te nat buiten, eigenlijk helemaal niet, klonk alleen als onweer in onze tent. Alles opvouwen, gaan wel eerst een stukje rijden. Anti-Atlas, Sub-Sahara, geef het beestje een naam. Wat is het hier mooi, onbeschrijfelijk wat een ruimte. Dit is nog maar het begin na Foum Zguid richting Tata, dan moet het echt fantastisch worden. We rijden dan echt door de stilte heen. Eerst omelet en koffie, sans sucre. Ah, zonnetje schijnt, lekker, trui kan weer uit, sjaal hou ik nog even om. Rijden lekker door, yesss, eerste tekenen van woestijn. Een zandheuvel hier en daar, maar vooral uitgestrekte vlaktes, oh ja hoor, binnen 10 minuten een oase en dan een paar fata morgana’s, in films gaat dat nooit zo snel, we zullen het thuis op de film wel even anders monteren. Auto 2 wil stoppen, drie ouwe vrouwtjes vragen om potloden en brood. We geven brood, we hebben geen potloden. We rijden weer.
Eerste dorpje, Tissint, hoppakee, aan de kant, paspoorten alstublieft. Lief lachen, snel laptop weg, niet filmen Jiek! Oh, dat gaat soepel, we wachten even zodat Willem in geuren en kleuren kan vertellen dat hij in Mali gaat wonen en rijden door naar Tata. Door naar Akka, door naar Guelmim, we maken kilometers, luisteren blues, naar een gezamenlijke jamsessie van Jimi Hendrix en B.B. King uit vroeger, scheuren door de woestijn, geen tolweg maar je kan er blijkbaar net zo snel, net zo hard soms harder, even pompen, kampeerplek zoeken na een dag van mooie dropjes, bergen en uitgestrekte vlaktes. Er wordt geopperd om in plaats van terugvliegen, gewoon terug te rijden, klinkt goed, maar we rijden nog wel een keer naar het zuiden, dit is een hele mooie trip, dit kan vaker.
Afslaan hier, ok niet naar de franse camping waar Arno zijn haringen heeft laten liggen... En de camping waar je baden hebt van 38 graden voor de mannen. Ook niet. Wild kamperen, that’s the spirit, ongeveer 30 kilometer na Guelmim. Tent opslaan, aardappelen schillen, bonen doppen, saus maken, gat graven hout sprokkelen. Kamelenpoep brand als een motherfucker en ezelpoep dat zijn ook net briketten, fantastisch, sprokkelen hout en zoeken poep met een glas cognac en wodka in de hand, jep, de flessen gevonden. Hele avond van een mooi kampvuur kunnen genieten, momentje even sms’en dat we vuurtje bouwen van kamelenpoep, dat maakt vast indruk en we hebben sms bereik J...
Ok, de cognac en wodka beginnen toch wel een deuk te slaan in de vier pakjes boter, we gaan naar bed en vallen inslaap bij de Beatles en Jack Johnson, sexi plexi.
Dag 9
We stonden op met de belangrijke levensvragen Waar zijn mijn sokken? en Waar is mijn onderbroek? Nog wat slaperig, ros ik een dor bosje uit de grond, in de kuil, aansteken, ah lekker warm. Geen tijd om kamelenpoep te zoeken, geen tijd voor koffie. Zonsopgang in de Hamada, de Sub-Sahara. We vouwen de natte tenten weer op en vertrekken richting Tan Tan. Ik moet nodig poepen, hou het nog even in. Tan Tan, tijd voor wat koffie en een omelet, drie dagen niet gepoept, hou het niet meer binnen. Waar is de plee? Ok, wc papier mee, wat hoe moet je spoelen, plee papier in een emmer? Nee, poep wel in de woestijn. 4 km buiten Tan Tan op de weg naar El Ouatia, poepen met een uitzicht waar je u tegen zegt, broek op de knieën en gaan. Zo opgelucht, we rijden verder. Geen muziek, uitzicht is weer adembenemend.
Laayoune nog een behoorlijk stuk, als het kan Boujdour halen, in ieder geval kamperen na Lemsid, maar eerst goedemorgen Spaanse Sahara, oceaan rechts woestijn links, het wordt al een stuk warmer. Stop. Ok, wat wil die man, papieren, welke papieren, geef hem een kopie van je paspoort. Oh, dat werkt, verdeel even de paspoortkopieën over de twee auto’s. Willem had thuis al 20 kopieën gemaakt van elk paspoort, kopietje geven en doorkarren. We hebben ook nog 20 pasfoto’s elk bij ons mochten ze die willen. Bizar eigenlijk, ze vragen hier niet om je rijbewijs, je paspoort of ander soort identificatie, een kopie is voldoende en wordt geeneens vergeleken met de real thing.
Maken foto’s, filmen en kijken goed zodat we verslag uit kunnen brengen aan het thuisfront dat wacht, wacht op foto’s en verhalen. Wacht even videocamerabatterij in de oplader, jep, heb hem al omgewisseld, nee de laptop kan straks in de oplader, eerst de telefoons. Slaat nergens op, rijden door de woestijn, vol bereik, vijf streepjes. Iedereen stuurt een smsje. Komen nog stukken aan waar we echt alleen zijn. Fijn.
Even terugdenken aan gisteren, was zo mooi die sterrenhemel, je kon alles zien, moest toch even een smsje versturen, kon het gewoon niet laten. Wild kamperen, heb de smaak te pakken. Lekker primitief, fles sterke drank, inslaap vallen en weer vroeg op. Prima zo’n roadtrip.
Even stoppen, even foto maken van, kijk uit voor overstekende kamelen. Zachtjes, zachtjes kijk uit, woestijn zwerfgeitjes. Ah, eentje was net aangereden bloed sijpelde er nog uit. Zullen we hem meenemen, op de BBQ, nee, we hebben geen papier om hem in te bewaren en we hebben ook geen tijd om hem uit te laten lekken.
Uitzicht nog steeds fantastisch, Atlantische Oceaan groenig blauw en woestijn zanderig geel, mooie combi. Even een toepasselijk nummer erbij zoeken, gisteren reden Gerard en ik met de beste vriendjes blues van Bert en Ernie door het zand. Nu luisteren Willem en ik naar de soundtrack van Amélie met een vleugje Black Eyed Peas, ook heel lekker. Stop, wat is dat? Jeetje, wat doet dat schip daar op het strand. Oh, liggen. Maak een foto, film wat, eerst seinen naar auto 2, ze zien het niet, geeft niet, ze merken het wel als wij gestopt zijn. Wow, wind geruis, de kleuren, even genieten. Terug in de auto, laat de muziek maar knallen...
Boeken, De Alchemist, de herdersjongen van Paulo Cuelho, maar nu ook Le Petit Prince, we rijden langs Tarfaya. Een klein dorpje, 7.000 inwoners, vanuit hier begon Antoine de Saint-Exupéry aan zijn reizen naar beneden. Wat een stof, even ruiten schoonmaken zo, we kunnen weer zien. De eerste tent die we nu tegenkomen gaan we koffie drinken zegt Willem.
Ach, kan ik zo slecht tegen, achter het koffietentje waar we zijn gestopt staan twee lieve ezeltjes, mank, dorstig en uitgehongerd. Trek ik zo slecht, dat kan je toch niet maken!! We hebben nog wat oude Franse baguettes, het smaakt hun goed. De geïnteresseerde geiten eten de bananenschillen. Erik ruilt met Willem, auto 1 volgt met Amélie in de oren.
Even tanken. Dat kan in El Laayoune. Diesel, wat kost dat per liter, 44 eurocent (4,4 dirham). Prima gooit u maar vol, er wordt weinig tot geen belasting geheven in het zuiden, de voormalige Spaanse Sahara, geannexeerd door Marokko.
Op het strand kamperen, yesss, klinkt goed, wat waait het hard. Ongeveer 100 kilometer voor Boujdour rijden we naar de oceaan, afslag Lemsid. Wat een lucht, blauw en de geur van zee, heerlijk. Het waait echt hard. We slaan de tenten op, haringen onmogelijk de grond in te krijgen, stenen erop, houdt het wel, toch? Auto’s even in een hoek zetten zodat zij alle wind vangen. Brander instaleren, blikken bonen van de Lidl, vijgen en dadels uit Marrakesh erbij, laatste blikje bier delen. Wat tomaten salade met tonijn, beviel goed de eerste keer, waarom het recept veranderen. De maaltijd bevalt, een 8 misschien.
Oh, we hebben nog witte wijn. Ach ja, maak die fles wodka dan ook maar op. Eet de laatste zonnebloempitten. Wat een wind. Wel warmer, ja het is wel warmer, jongens ik ga naar bed, ik ook, ik ook, ik ook, het is nog geen 21:00 PM. Even sms’en, foto’s laten zien aan Willem, poets mijn tanden met Amélie en oceaangeluiden. De allerlaatste bedtime tune echter is dit keer Counting Crows. Morgen weer door, naderen langzaam Mauritanië, hebben er zin in.
