Dag 31
Zoals gewoonlijk staan we op voordat de wekker gaat. Gerard gaat zelfs Bamako in om haar wakker zien te worden om 05:00 AM. We eten wat stokbrood met jam en drinken koffie, ok plan de campagne. We gaan onze Royal Air Maroc tickets bevestigen, we willen naar het Nationale Museum en we willen naar de markt. Zo gezegd zo gedaan.
De tickets bevestigen gebeurt in een ruk en een wind dus stappen we met vijf man in een taxi. Met vier man gepropt achterin een oude Mercedes criscrossen we door Bamako op zoek naar het museum. Aangekomen is het een verademing, even kramp aflopen, het museum mag er ook wezen. Van buiten ziet het er verzorgt uit, eeen beetje groen met mooie gebouwen, een theatergezelschap voert een toneelstuk buiten op voor groot publiek, terwijl binnen een permanente tentoonstelling is van traditionele gebruiksvoorwerpen, kunst en textiel.
Het museum is zeker de moeite waard om langs te gaan. Aan textiel wordt veel aandacht gegeven, vooral de gewoven doeken uit het Dogon gebied krijgen de ruimte. Zeer indrukwekkend en krijg gelijk allemaal ideeën vooral voor mijn nieuwe huis in Amsterdam. Ook al zijn we niet meer in de Dogon, op de markt is nog wel wat te halen zegt Willem. We stappen in de taxi en gaan opzoek. Ieder zoekt zijn souvenirs bij elkaar maar niemand waagt het de gedroogde krokodillen en apenhoofden te kopen. Watjes. Weer heerlijk druk en overal wordt je vastgeklampt en gevraagd of je het wil kopen, ‘wat’ maakt eigenlijk niet uit. We worden geen toebab meer genoemd das even wennen, hier zijn wij gewoon de rijke toerist.
Na een kafta sandwich bij de Libanees hebben Gerard en ik zin om muziek in te slaan, de andere gaan een dutje doen. Op straat kan je overal Malinese muziek kopen maar wordt je meestal afgezet. Aan de binnenkant van het hoesje staat hoeveel die maximaal mag kosten, 1.500 CFA, dus je komt er snel genoeg achter voor hoeveel je gelift bent. In de Lonely Pllanet staat een adresje waar je legaal kan kopen, want dat kan je ook nog gebeuren, een illegale CD. Niet dat je het door zou hebben hoor, ook de legale CD’s zien eruit alsof ze door een scholier met plakkerige vingers zijn gebrand. Anyway, Gerard en ik nemen de groene taxi waar je met meerdere mensen in kan, die een vaste route heeft en waar het vaak hutje mutje zitten is. We komen aan bij K7, CD walhalla van 1 vierkantenmeter groot. Maar ze hebben wel veel, verdomd veel. We kopen tien CD’s elk en nemen weer afscheid. Een mooie aankoop, per stuk 1.500 CFA, das twee euro veertien en we dingen niet af.
In plaats van een taxi terug lopen we. Op een gegeven moment horen we geklop of eigenlijk getrommel met een ritme en kijken naar rechts waar we een donkere tent zien. We lopen naar de ingang en zien twintig man met elk een massieve sambabal, ter grote van een voetbal, op gewaden rossen. Dit om de gewaden van een kaarsvetachtige glans te voorzien. Elk gewaad heeft 250 kloppingen nodig. De mannen nodigen me uit om mee te kloppen maar ik bedank vriendelijk omdat ik weet dat ik na 10 keer kloppen minstens 250 hartkloppingen zal krijgen, het is veel te warm. We lopen door.
We maken een omzwerving via een begrafenis waar Gerard bijna belaagd wordt door zwerfkinderen die vragen of ze 10.000 CFA mogen hebben. We raken vervolgens verdwaald in een sloppenwijk waar we dames tegenkomen die ons laten zien hoe kleding geverfd wordt boven een heet vuur en ons uitnodigen om ook te verven. Weer moeten we bedanken voor de eer, dit keer vooral omdat de kleuren die gebruikt worden toch wat lang zichtbaar op je huid blijven. We lopen door en staan dan toevallig voor de Nationale TV en Radio gebouwen van Mali, het Malinese mediapark.
Nou, laten we dan maar kijken of we binnenkomen. We lopen, lopen nog een stukje, niemand houdt ons tegen, dan maar radio gebouw in. Gangetje door rechts, deur staat open, groeten alsof we hier thuis horen en lopen de studio in. Mooi net op tijd voor het journaal van vijf uur. We luisteren naar het nieuws, groeten iedereen en besluiten weer door te gaan. Nu het tv gebouw, niemand houdt ons tegen, op de begane grond wordt de editing gedaan en op de eerste verdieping is er eigenlijk ook weinig behalve de nationale omroep directeur die ons groet, we groeten terug. Niet zo heel veel te zien in het tweede gebouw en we besluiten weer van het mediapark af te gaan. We groeten nog even de drie soldaten bij het hek en de vijf mensen die daar op de stoep zitten en wandelen richting hotel.
Tentje rechts, Dogon kleden, ok we lopen wel even naar binnen. Mijn oog valt gelijk op een kleed, daar zou ik wel wat mee kunnen. Hoe groot is ie? 2 bij 1,5, ok doe maar twee. Maar twee hebben we niet. Oh, echt niet. Ok, hebben we wel maar in een andere winkel. Hoeveel kost het eigenlijk? Hoeveel hebben we zelf bij ons? Oh te duur, laat maar, nee laat maar, doen de wegloop tactiek, ok, voor die prijs mag je hem hebben. Afdingen is een kunst die iedereen kan leren en vele krijgen het nooit onder de knie. Wat vind je het waard, is eigenlijk de vraag terwijl je reëel moet blijven. Ik heb de kunst nog niet onder de knie, kom soms iets te goedaardig uit de hoek. Ik besef dat ik de markt verneuk, maar ach, op een gegeven moment gaat het om een euro en wanneer het spreekwoordelijke puntje bij het paaltje komt, ben ik inderdaad de rijke toerist. Ik betaal voor de twee Mopti kleden in zowel Euro’s als CFA, ben blij als een pup en samen met de eerder gekochte CD’s kan mijn dag niet meer stuk.
Het avondeten is even zoeken, weer de Libanees uiteindelijk, volgende keer proberen we wel wat anders. Moeten toegeven dat de keuze uit restaurants open na 19:30 PM beperkt is. Na de bestelling een paar keer te hebben doorgegeven, elke keer blijkt dat het er niet is, smullen we. Met de 600 milliliterflessen erbij toepen we nog een paar ronden. De Bla Bla Bar gaat het niet worden, nog een rondje dan maar om daarna naar het hotel te gaan en de spullen te pakken.
De rit naar het vliegveld is van korte duur, het ligt ook niet zo ver van het hotel. Nu dan, het afscheid. We praten nog wat, staan in de rij want we mogen nog niet het gebouw binnen. We drinken nog wat bier uit de fles en dan is toch het moment daar. Ok, afscheid. Dikke knuffels, kloppen op de rug, huggen en zoenen. Was ontzettend mooi, een top ervaring, hartelijk dank, nee jij bedankt, nee jij bedankt. Zal zorgen dat mama en papa snel langskomen. Dankje, nog een knuffel, en dan verdwijnen we in het gebouw. Inchecken. Gerard heeft nog wat moeite om langs de douane te komen, un petit cadeau? Een bouteille whisky? Maar ik heb niks fout gedaan, en ik kan geen Frans. Duurt even maar dan mag Gerard, zonder un petit cadeau, ook mee naar Nederland. Erik valt gelijk inslaap op een aantal stoelen terwijl Gerard en ik een kopje koffie bestellen met, ja goed idee, een whisky. Een mooie afsluiter voordat we het vliegtuig instappen.
