Dag 28
Van Serou krijgen we te horen dat er tromgeroffel was omdat de oogst is binnen gehaald. Reden voor een feestje en nee jullie hadden hier niet bij mogen zijn, dit feestje is alleen weggelegd voor de vrouwen. Jammer, had dit wel mee willen maken met een potje gierstbier. We ontbijten met Afrikaanse oliebollen en wat door de muizen aangevreten brood.
Amani is een klein dorpje met twee meertjes waarvan ééntje middenin het dorp. Zal hier wel stikken van de muggen in het natte seizoen. Joop heeft het dorpje veel geholpen met een schooltje en in ieder geval twee pompen. Hij wordt hier zeer gerespecteerd vandaar dat ze een dans voor hem gaan opvoeren. Na een kleine wandeling wachten we bij het schooltje waar het feest gaat plaatsvinden. Erik loopt het dorp in en filmt de voorbereidingen terwijl Gerard en ik met de kinderen spelen, zingen, armpje drukken en rennen. Beide worden uitgedaagd door een kleine jongen met een grote mond, een jaar of tien elf. Gerard verliest twee keer met een sprintje, ik ook. Niet normaal die jongen is snel. Om het nog erger te maken bijt ik het stof de eerste keer, een snoekduik in het mule zand. Alle kinderen vragen of het goed met me gaat en kloppen me af. Gênant, heel gênant.
Dan horen we het al naderen, de feestende stoet met Joop, Gonny en Aagje in het midden, ook Amatigue is erbij, aannemer en pleegkind van Joop en Gonny. De dansende, trommelende en zingende bende komt tot stilstand voor het schooltje waar er in het zand gedanst wordt. De buitenlandse delegatie krijgen stoelen aangeboden maar er is veel meer te zien staand. Er moet gefilmd en gefotografeerd worden, ik mag van Erik een DV bandje lenen. Relaxt.
Tijdens de eerste dans wordt er geschoten met oude geweren en is er een toespraak. Maar dan komen de gemaskerde mannen in excentrieke danskostuums, sommigen op stelten anderen met een gigantische totem op hun hoofd.van een aantal meters. Heel bijzonder om te zien. Gisteravond had Serou ons al verteld dat het dansen alleen is weggelegd voor de mannen. Hij weet veel van de betekenissen en verteld in geuren en kleuren verhalen over de duivel, de krokodillen maar ook over de dagelijkse gebruiken.
De kip en de haan die we eerst de liefde zagen bedrijven tijdens het wachten op Joop en vervolgens onthoofd werden smaken goed met de pasta die voor het gezelschap is klaargemaakt. We bedanken Joop dat we dit mogen meemaken en kletsen over van alles en nog wat. Om weer terug te zijn in Sangha voor het donker zullen we nog twee en half uur wandelen, dus nemen we snel na Joop, Gonny en Aagjes vertrek afscheid. Serou, Gerard op slippers, Erik met camera en ik zetten de pas erin, zal even doorlopen worden.
Onderweg komen we allemaal mensen tegen uit de Dogon die terugkomen van de markt in Sangha. Deze is elke week en een week duurt vijf dagen in de Dogon wat betekent dat je nooit weet wanneer die markt is. We zien gelukkig maar heel weinig toeristen, gisteren zelfs geen enkele, ook niet in het hotel. De mensen die we tegenkomen begroet Serou met de standaard begroeting in dit gebied. Een hallo hoe gaat het van enkele minuten, heel fascinerend en we proberen het dan ook digitaal vast te leggen. De riten en gebruiken van dit volk zijn zo boeiend samen met de natuur dat we graag terugkomen. Weetje: Vrouwen moeten tijdens hun ongesteldheid in het vrouwen huis. Ireli heeft er twee en mannen mogen hier niet komen. Das toch een leuk weetje.
Over de terugtocht doen we aardig snel, allen smachten naar de eerste Castel fles van 600 milliliter. Het vloeit lekker weg terwijl we discussiëren over wat de promillage is van dit bier aangezien het niet op het etiket hoeft te staan. We toepen nog een ronde en na de couscous en friet nemen we afscheid van Serou. Nog een ronde Castel en dan toch maar naar bed. Schoorvoetend geven we toe dat 21:00 PM wel heel vroeg is maar blijkbaar wel gebruikelijk want dit keer zijn er meer toeristen in het hotel en die zijn allemaal al eerder naar bed gegaan.
Dag 29
Niet echt lekker geslapen, iets te vaak wakker geworden maar voor de rest prima. We staan vroeg op, eten wat broodjes met jam en spoelen het weer weg met koffie en thee. Hup tent in de auto en we beginnen aan de hobbelende terugreis. Erik rijdt en met Gerard als bijrijder scheuren we door het landschap zodat we bij het begin van de middag weer bij Willem zijn.
We smeren wat stokbrood en nemen weer wat van Moussa’s eieren, het smaakt goed. Kunnen even van een rustig dagje genieten. Beetje internetten, even het thuisfront zoveel mogelijk vertellen in een uur. Even zeggen dat er geen tijd meer is voor een foto van het bord Timboektoe, even vragen waar het feest is met nieuwjaar en even doorgeven hoe laat we aankomen. Na anderhalf uur bij Sotelma, het snelste internetcafé van Mali houdt Gerard het niet meer droog en gaan we terug naar Willem. Geen idee hoe het kan maar bij Gerard loot het de spuigaten uit. Het dissen, plagen en de harde grappen moeten even wachten.
Joop, Gonny en Aagje brengen een bezoekje en we trekken weer wat Castel open. Het beeldje wat Willem wilde terugbrengen naar het Nationale Museum van Mali wordt bewonderd door de bezoekers en tegelijk afgeraden om terug te brengen. Een betoog over de uitverkoop van Malinese kunst volgt. Mali is gewoon een arm land en afgedragen kunst gaat er aan de achterkant weer met een glimlach uit. Zonde Willem, hou hem nog maar eventjes. We nemen afscheid van Joop, Gonny en Aagje die de volgende dag vertrekken en via Ouagadougou vliegen.
Het plan was om naar een restaurant te gaan maar aangezien Gerard zijn gal aan het spuwen is blijven we thuis. Moussa brengt ons een gigantische schaal met friet en heerlijke vis. Het is dit keer geen Capitaine maar een andere, Crocoto. Het smaakt goed en ook Gerard kan het niet laten om toch een piep klein beetje mee te eten. Ina komt ook nog even langs en als afscheid krijgen Gerard, Erik en ik elk een cadeautje. Gerard en Erik een houten masker en ik een Touareg portemonnee van kamelenhuid. Willem overhandigt Moussa de autopapieren en een waar Kodak moment is geboren.
Nog een ronde toepen, nog wat inpakken en nog wat mp3’tjes overpompen. We trekken wat bier open en zelfs Gerard neemt een paar slokken, hunting season is weer geopend, yeehaa!! Morgen tot en met half acht, das de afspraak mogen we elkaar afmaken, knipoog om knipoog, tand om tand. De laatste avond in Sévaré is een latertje en om bijna middernacht liggen we in bed.
Dag 30
06:00 AM gaat de wekker en om 7:30 AM rijden we weg. Gerard is nog steeds het mannetje en hoeft niet met een teiltje de auto in. Bakary wordt opgehaald en bij hem thuis aangekomen krijgen we van hem en zijn vrouw ook een cadeautje. Alle drie een mooi houten beeldje. We bedanken en stappen in, voorin Willem en Bakary. In Le Petit Cadeau Express 1 op weg naar Bamako, een rit van 650 kilometer waar we op de heen weg twee dagen over hebben gedaan.
We rijden lekker door en terwijl ik de afgelopen drie dagen opschrijf leest Gerard voor uit ‘Mijn Mercedes is niet (‘niet’ doorgestreept) te koop’ van Jeroen Van Bergeijk. Prima boek, een reisverslag van zijn tocht met een Mercedes door Afrika. Sommige dingen hebben wij ook meegemaakt van het vastzitten in het zand tussen Marokko en Mauritanië tot aan het afdingen op de boete bij de politie. Erg leuk. We genieten, stoppen weinig en drinken koffie uit onze thermosflessen. Behalve ons afvragen wie die scheet liet (Bakary red.) en afvragen waarom Erik’s voeten stinken naar rottend vlees gebeurt er weinig.
We doen nog even een paar laatste indrukken op van naar de markt gaande mensen in San, maar helaas stoppen we niet. We rijden langs mannen, vrouwen en kinderen in kleurrijke gewaden. Lopend, op een ezel of in een kar verslepen ze hun waar. Nog even cultuur snuiven voordat we in de hoofdstad aankomen en het vliegtuig pakken. Morgennacht gaan we al. Gerard, Erik en ik naar Nederland en Willem en Bakary weer terug naar Sévaré. Dan is het echte afscheidsmoment, zal pittig worden vermoed ik. Maar ja, hebben goed mogen proeven, we zullen zeker terugkomen. De ideeën van een ouwe Peugeot ombouwen tot 4x4 en dan door Algerije crossen zijn al reeds geplant. We zullen zien wat hiervan terecht gaat komen.
In Ségou stoppen we voor de lunch maar checken eerst nog even het bord dat had aan moeten geven dat het eenrichtingsverkeer was (Dag 18). Gerard maakt een foto voor het thuisfront, een souvenir. Bij het tentje tegenover het hotel op de hoek eten we een halve baguette met een glas koffie, smaakt goed en we rijden weer door. Gerard dit keer voor de komende 220 km. Het dissen begint gelijk maar er zit nog leven in hem, hij dist terug. Willem dist ook een beetje en de term ‘ouwe’ valt, een teken van respect. Voor Willem is dit niet nieuw want hij wordt door zijn buren al liefkozend ‘tiekoroba’ genoemd, opa.
Bamako is een dorpachtige hoofdstad met redelijk wat verkeer en uitlaatgassen welke aan het einde van de dag veel minder is. We slapen weer bij de nonnen, 5.000 CFA per persoon per nacht inclusief ontbijt, prima deal. Na alles gedropt te hebben is het al weer borrel tijd, na een korte wandeling komen we terecht bij de Libanees, Restaurant Central. Bier wel wat duurder blijkt maar ze roosteren de pinda’s. Na het eten slaan we aan het toepen, Bakary doet dit keer ook mee. Nog een potje bij de nonnen en we gaan al richting bed. Chez Bla Bla moet dan maar de volgende keer, dat schijnt een goeie bar te zijn. Morgen is de laatste dag en ook nog behoorlijk lang, een museum wat souvenirs en nog een laatste biertje. Het is een snurkconcert op de slaapzaal om 24:00 PM.
