Dag 13
Duurde weer even voordat ik wakker was en ben nog een beetje gaan snoozen terwijl Willem de koffie maakte. Uiteindelijk weer mijn spijkerbroek aangetrokken en alles in de auto geladen. Tanden gepoetst en er komt iemand aangelopen. Ja, jullie lagen al te slapen om 22:00 PM dus toen heb ik het maar in de kelkast gezet. Ik wilde dolgraag eens kamelenmelk proeven. Blij neem ik de fles in ontvangst, hij verteld erbij dat het puur niet te drinken is en dat hij er water en suiker bij heeft gegooid. Het smaakt naar moedermelk zegt Gerard, ik vind het een beetje naar geitenkaas smaken. Gul nemen we een aantal slokken en realiseren ons dat dit misschien buikloop gaat opleveren als we het niet koken of chloor druppels erbij doen. We nemen nog een paar slokken en stoppen het in de curver achterin. Erik en Jiek in de Partner, Gerard en Willem in de 405, richting Nouakchott. Erik en ik rijden weg hopende dat we het laatste stuk over het strand gaan. Tot drie jaar geleden was er geen weg namelijk en moest iedereen de laatste 150 km over het strand. Met gezonde spanning en een borrelend gevoel in de onderbuik verlaten we onze Mauritaanse kampeerplaats.
Helaas geen route over het strand, geeft niet, waren ook iets te zwaar beladen voor zo’n route. Wel stoppen we even naast een autowrak en maken een foto van Willem die hem inspecteert. Het zand wat we om ons heen zien zit vol met schelpen, vreemd eigenlijk dat een paar jaar geleden heel Mauritanië nog onderwater stond. We rijden verder en worden nog een keer aangehouden. Onze kopieën, die vliegen de deur uit alsof we filmsterren zijn, we hoeven geen handtekening te zetten dus de controles gaan redelijk rap.
We rijden Nouakchott binnen, ongelofelijk!! Stel je voor een stad van playmobiel betonblokken in matte kleuren. Gooi dan een hele woestijn lading zand eroverheen zodat alles stoffig is en de wegen gemaakt lijken te zijn van mulzand. Ok, hebbes? Nu stel voor dat je iedereen in de stad een Mercedes geeft en je ze afraad om rijlessen te nemen, sterker, op rijles staat de doodstraf. Om te laten zien dat je het meent hak je van elke Mercedes de zijspiegels af en geef je de bevolking dikke zonnebrillen zodat ze ook niks aan hun achteruitkijkspiegels hebben.
Om het toch nog wat pittiger te maken geef je alle straten geen namen maar nummers zodat ze niet corresponderen met de buitenlandse toeristenplattegronden. Bij de stoplichten vraag je aan kleine kinderen om vooral te bedelen voor geld, pennen en snoep en vraag je aan de volwassenen om met de auto over de stoep te rijden of minstens een eigen weg behalve de zogenaamde aangelegde weg te zoeken. Om het af te maken vraag je ze allemaal te toeteren en allemaal tegelijk te vertrekken zodat er overal file kan zijn in plaats van alleen op bepaalde plekken. Natuurlijk vraag je de zon om zijn best te doen met schijnen zodat iedereen heerlijk verhit voor de dag kan komen. We hebben nog nooit zoveel rijbare wrakken gezien, werkelijk waar onbeschrijfelijk dus we hebben veel foto’s gemaakt en natuurlijk gefilmd.
Niet ontbeten en tijd om te lunchen lopen we bij een Bob Marley spelend cafeetje naar binnen, wat mag het zijn? Erik neemt de hamburger, Gerard de sandwich special, Willem de plat du kebab en ik de sandwich kebab met wat friet. Bestelling is gedaan dus de bediening doet de inkopen en loopt naar de supermarkt schuin tegenover. Binnen een half uur hebben we het juiste en de goed vullende gerechten voor onze neus staan. We willen ook wel twee flesjes cola, is goed. Hij komt terug met twee flesjes Fanta, de supermarkt had geen cola. Maakt ook eigenlijk niks uit, fantastisch restaurant concept, inkopen doen nadat de bestelling is geplaatst.
Om 14:00 PM verlaten we de stad, tanken we nog even en kopen wat mandarijnen. Nu is het rijden naar het oosten, derde afslag rechts, maar dat is waarschijnlijk morgen. Erik en ik luisteren naar de Best of Ekseption en de eerste twee CD’s van Relax. We dachten laten we even wat Haarlemse bands proberen, terwijl we nu echt door de zandduinen rijden.
De Haarlemse bands worden op een gegeven moment ingewisseld voor Gilberto Gil, een Braziliaanse zanger. Heerlijke muziek voor door de woestijn en langs de... meen je niet om de haverklap rijden we voorbij een dood, eventueel aangereden, ezeltje, geit of zelfs kameel. Heb met ze te doen, ook omdat we ezeldrijvers hebben gezien die de ezeltjes slaan. Stichting Ezeltje Prik, tegen ezel ellende. Als het bestaat zal ik wat geld storten, als hij nog niet bestaat, richt ik hem op.
We rijden 205 km richting het oosten en nemen afslag woestijn, zelf verzonnen. Er is niks maar het is 17:30 PM en we gaan weer kamperen. Wat een horde ezeltjes staan hier, en kamelen... en geitjes. Dit is een waar natuur gebied lijkt het wel. We maken wat foto’s en filmen het opzetten van onze tenten. Een kamelendrijver komt ons nog vertellen dat we kameeltje kunnen rijden en dat hij ook melk verkoopt. De melk van vanochtend is alweer bedorven dus we knikken gretig ja totdat hij zegt dan moet je morgen ochtend naar zijn dorp rijden, dat gaan we natuurlijk niet doen. Morgen gaan we langzaam naar de grens van Mali.
We trekken een fles whisky open en doppen boontjes, trekken wat blikken gehaktballen open en eten nog een laatste restje chocopepernoten. Kameel rolt in het zand terwijl we nog een gat graven voor het kampvuur, een ezel rolde zich in het zand precies op dezelfde plek. Zal wel een mooi plekje zijn. Iedereen wil wel een smsje plegen, vertellen dat het hier zo mooi is en dat we nog leven sinds gisterenochtend, helaas wel bereik maar verboden netwerk.
Dag 14
Opstaan lijkt wel steeds iets moeilijker te gaan. Snooze weer door voor 10 minuten en sta dan toch maar op om 6:45 AM om de tent af te bouwen. Tent weg en op dat moment komt er een kudde koeien langsgelopen, we geven de twee herders wat snoep en realiseren ons dat dit een fantastische plek was om te kamperen. Ook omdat het kampvuur goed fikte, goed gedroogde poep gebruikt en net voordat we gingen slapen er een op hol geslagen kudde ezels langs onze tent galoppeerde. Ging allemaal veel te snel en het was ook iets te donker om te filmen of te fotograferen, machtig, echt heel mooi om mee te maken. Wakker worden in Burger’s zoo.
We zijn op weg en rijden langs piep kleine dorpjes en raken onze kopieen en cadeautjes snel kwijt. Ook de cadeautjes gaan als warme broodjes. Donne moi un cadeau! Kunnen we nu wel dromen. We rijden nu echt door Afrika, kamelen links kamelen recht, ezels, geiten en koeien alles loopt over de weg en zorgt dat de gemiddelde kilometers per uur veel lager is, 72 km per uur. Jeetje, wel veel dode dieren langs de weg. Een rottende kameel ruikt trouwens hetzelfde als een dooie muis. We rijden het dorpje Aleg binnen en kopen wat brood en tomaten voor onderweg. Ik film wat en zie in de verte een vrachtwagen met Het Meubel Idee erop staan, zou Domino’s Pizza een puntje aan kunnen zuigen.
Kilometers worden echter wel gemaakt, veel rijden in een heel mooi en wisselend landschap, zandduinen toendra’s, steppe vlaktes, het is wonderschoon op de prairie en ook de savanne mag er wezen. De gaten in de weg alleen zijn behoorlijk diep, prima asfalt en dan opeen een dik gat, je moet hier goed opletten, maar sommige stukken vallen mee waardoor je ook een beetje van de sahel kan genieten.
Wat opvalt is dat de mensen heel vriendelijk zijn, je wordt de hele tijd begroet door mensen te voet, op ezels of in hun afgerachte Mercedes, twee keer knipperen betekend hier niet dat er controle een paar honderd meter verder is maar gewoon hoi ik rijd ook auto, net zoals motorrijders hallo tegen elkaar zeggen op de motor. Wanneer we stoppen in een dorpje om te tanken zijn er altijd kinderen die vragen voor een potlood of iets anders. Heb de hele zak met snoep dus niet voor niks mee, de Bubblicious doet het goed onder de Mauretaanse kinderen.
In de auto drinken we uit de goed gevulde Spa flessen, gewoon kraanwater met een druppel Micropuur Classic zonder chloor maar wel met Zilver iodine. Willem en ik hebben een gesprek over de Franse benaming voor Chloor en besluiten dat het een prima meisjesnaam is in Frankrijk, Chlorine klinkt tres jolie, echt een leuk meisje, ze stinkt alleen een beetje. Kijk een beetje om me heen en zie opeens voor me in het dashboard kastje de half edelsteen die ik heb gekocht. Kijk er een beetje naar en speel er mee, kijk naar beneden en zie dat mijn vingers paars zijn. Wrijf nog wat over de paarse olie groen achtige kristalsteen en zie dat de olie los laat, en de paarse kleur, ook het groen laat los. Fantastisch, opgelicht in de Atlas gebergte. Kan ik weer in mijn dagboek schrijven. Mooi verhaal.
Niet normaal hoe vaak wij moeten stoppen of langzamer moeten rijden omdat er ezeltjes en koeien op straat lopen. Heerlijk, zijn mooie beestjes. Oh, nu moeten we stoppen voor weer een douane controle. Donne moi un cadeau. Rien? Un stilo, un Bic? We doorzoeken de auto en geven hem uiteindelijk een pen, viel niet mee, ou est le couchon? Meen je niet, gaat de man klagen om de dop. Weer moeten we de auto doorzoeken. Uiteindelijk met oprechte spijt vertellen we hem dat we de dop niet meer hebben, boos laat hij ons vertrekken. Bij een andere douane post neemt de man het hele pak Oldtimer drop in plaats van een paar.
Ayoun el Atroûs nadert aardig en behalve douane en politie posten stoppen we weinig. Prachtig, auto 2, de 405 met Erik en Gerard, wordt bijna van de weg gedrukt door een extreem wrak en overbeladen dat als taxibusje fungeert, geen spiegels dus hij zag niet dat de 405 wilde inhalen. Kijk dit zijn nog eens mooie momenten. Zal bij het kampvuur wel weer tot een goed gesprek leiden over rijgedrag en dergelijke in het buitenland. Oh, kijk uit, weer een weggeslagen stuk asfalt, even door het zand.
We slaan het kamp, ongeveer 60 km voor Ayoun el Atroûs, op na een pittig stuk gatenkaas in de weg. Petje af voor de twee auto’s die het nog allemaal trekken. Ik gaaf een gat en trek een boomstam naar de pit. Willem, Gerard en Erik laten elk een mooi nummer horen. Klinkt als een mooi begin voor een roadtrip cd. We eten linzen uit blik met een zelfgemaakte tomatensalade. Natuurlijk komt de plaatselijke dorpeling even hallo zeggen, Gerard geeft hem een bakje salade, hij vindt het lekker en vertrekt samen met zijn vriend uit Senegal, nadat hij verteld dat over 5 km de gatenkaas ophoudt. Ook biedt hij aan om ons naar Mali te leiden via een route zonder grensposten, we zullen erover nadenken zeggen we.
Het eten smaakt ons ook goed en steken het vuur aan, drinken weer een nieuwe fles whisky, dit keer Johnnie Walker Black Label, en discussiëren over ezeltjes, de Playboy en gebroken piemels. We stoken lekker door en gaan lekker slapen. Morgen gaan we Mali in.
Dag 15
En wederom werd iedereen wakker voordat de wekker ging, echter dit keer hoefde niemand te snoozen en waren we redelijk snel ingepakt. Wel natuurlijk even koffie gedronken en even gepraat met de langs gewandelde kamelenmelker. We rijden weg door de gatenkaas welke toch langer duurt dan 5 km, geeft niks, we zijn wakker en vermijden zo goed als het kan alle gaten. Allemaal hebben we nu verstand van afremmen en rem los laten voordat je het gat in of over gaat, zodat de ophanging niet ter ziele gaat, ook aan de carter wordt gedacht en al het gevaarlijke wordt gemeden. Komt goed uit want onze telefoons doen het toch niet.
We komen langs Ayoun el Atroûs en nemen een nieuwe afslag welke uitkomt op derde afslag rechts. Kleine dorpjes zoals Kobenni en Gogui passeren we redelijk snel en stoppen soms voor een broodje pindakaas. Een groep kinderen komen op ons af en ik trek de zak Chupa Chups open. Het bevalt ze gelukkig en we kijken en beetje naar elkaar. Gerard maakt een paar foto’s en laat ze zien hoe ze erop staan. Ze zijn tevreden, wij rijden weer verder richting grens.
Laatste douane post, autopapieren inleveren, een horde kinderen komen op de auto af. Ze willen weer een petit cadeau ook al wordt nu vaak het woordje ‘petit weggelaten. Vaker en vaker horen we Donne moi un cadeau!! Inderdaad, er komen nu uitroeptekens achter in plaats van vraagtekens. De groep staat naast de auto en wijst op een zak snoep, de pepernoten hebben ze in de gaten. Het is twee dagen voor sinterklaas dus ik kan de kinderen goed begrijpen. Ik laat zien dat ik bereid ben en de pepernoten te overhandigen, vertel erbij er is genoeg voor iedereen dus niet dringen. Fout, vanaf dat moment veranderen de lieve gezichtjes in de kinderen uit Children of the Corn. Schok me de pleures, de douane beambte komt onverwachts te hulp en letterlijk rost ze uit elkaar, ze rennen weg ongedeerd. De man kijkt naar mij en zegt niks geven. Weer een les.
We rijden door zonder stempel, ten minste Gerard en Willem krijgen wel een stempel omdat ze een auto beheren. Volgende post is de echte douane blijkt. Donne moi un cadeau, we kennen het nu wel en weer een hand drop en kauwgom verdwijnt in de handen van de ambtenarij. Het is goed allemaal. Dit zou betekenen dat we nu Mali binnen rijden, Willem voelt de spanning en wij ook. We maken foto’s en filmen het moment voor, de laatste keer plassen nog in Mauritanië, nog een foto van zijn nog niet afgenomen money belt. Sfeer zit erin, spirit is high. Krijgen een Mauretaanse stempel.
Niemandsland, Gerard en ik zien twee zendmasten en checken onze telefoons, nope geen bereik. Daar komt ie dan, de Malinese grens. Donne moi un cadeau! Hebben we niet zeggen we weer tegen een horde kinderen, het verhaal we hebben zoveel posten gehad, we hebben er geen meer over werkt trouwens als een tierelier, ook het is onze eerste keer, we wisten niet dat we zoveel cadeaus moesten meenemen werkt.
We zijn de grens over en schudden elkaar de hand. We rijden Nioro binnen een groep kinderen hollen op de auto af en rennen voor ons uit om ons de weg te leiden naar de douane. Jep, dit keer de echte. Kost een hand pepernoten maar dan heb je ook wat. Aangekomen bij de douane moeten we de BBQ rooster afstaan aan de Chef van de post, de vuile rat. Voor de rest kost het ons nog 30 euro voor de auto’s en dan kunnen we naar het gebouw van de autoverzekering, paar zelfde mensen zijn daar ook inclusief de kinderen. Dat kost ons 35 euro per auto. Daarna naar het politiebureau voor de stempels in onze paspoort. Inderdaad uiteindelijk vier Malinese posten, het heeft ons bijna een dag gekost. De politie echter was heel aardig en we mogen zelfs filmen en foto’s maken van het gestempel in Willem’s paspoort.
Wij kopen nog even een brood, bananen en een telefoonkaart en rijden richting Bamako, meen je niet. Extreme bagger weg. Rijden 30 km per uur. Fantastisch, zullen wel weer wild kamperen. Maken foto’s van de weg en rijden sommige stukken over de nieuwe weg in aanbouw, waar we af worden gestuurd maar doorscheuren op het moment dat ze naar ons toekomen, anders schiet het gewoon niet op.
We slaan het kamp op niet ver na een dorpje compleet gemaakt uit modder. De vrouwen dragen hier hele mooie kleurige gewaden en als je geen teil op je hoofd draagt hoor je er niet bij. We kijken naar de ondergaande zon, de dagelijkse rituelen worden uitgevoerd, tent opzetten, kuil graven voor vuur, whisky drinken en eten maken. Het was weer een behoorlijk vermoeiende dag met weer ontzettend veel dorpsposten en donne moi un cadeau. Dat hele Snapper Express 1 et 2 op de auto’s zou je makkelijk kunnen veranderen in Snapper – Le petit cadeau express. We smullen van mosterdsoep, omelet met gedroogde tomaat en de whisky. Cointreau smaakt ook heel lekker merken we op, zullen vast weer diep slapen met op de achtergrond de geluiden van de prairie en een feestend Afrikaans dorp. Met trommels vuur, dans en geschreeuw dromen we weg.
