Dag 19
Opgestaan na 10 minuten snoozen. Begin er nu redelijk goed in te worden, zo vroeg opstaan. Had ik ook wel nodig, stond voordat we weggingen veel te laat op. Koffie en een baguette omelet. Wat zijn de plannen voor vandaag? Willem voelt zich niet zo goed en gaat even liggen. Natuurlijk even zwaar voor lichaam en geest dus we geven hem vrij. Even internetten, ten minste als hij het doet. Hij doet het niet, dan maar cola drinken bij de Libanees met uitkijk op de rotonde en de benzinepomp. Na de cola Willem oppikken en naar Mopti.
We parkeren de auto naast het internetcafé van Bakary, proberen daar nog even te internetten maar het gaat iets te langzaam voor mijn aandachtspan. Willem en ik lopen een rondje en worden vergezeld van mensen die ons wat proberen te verkopen, advies willen geven of onze gids willen zijn. Rustig lopen langs de kade is niet mogelijk maar na een tijdje zijn we er gewend aan. Teruggekomen besluit Willem naar huis te gaan. We zijn erachter gekomen dat de halve guave die hij heeft gekregen van het dochtertje van Bakary misschien hem ziek heeft gemaakt. Ze had natuurlijk al de halve week met dat ding gespeeld.
Gerard, Erik en ik besluiten na Willem te hebben teruggebracht een mooie wandeling te maken door Mopti. Wat een indrukken, wat een bedrijvigheid. Fantastisch de geuren, de kleuren, niet zoals in Marrakesh, nee veel heftiger, overal handel. Van het gewoonlijke vis en vlees tot aan de posters en taperecorderbandjes van idolen. We lopen de oude wijk in en worden aangesproken en nageroepen, ze noemen ons Toubab. Ik weet nog steeds niet wat ik er van moet denken. Toubab betekend blanke. Het zijn voornamelijk de kinderen die ons zo noemen. Zwaaien, bonjour zeggen of ons de hand willen schudden. Op een gegeven moment klampt een meisje zich vast aan mij. Een schatje, echt waar, maar na een tijdje wil ik doorlopen. Haar vader ziet dat en maant haar om mij los te laten, ze wil niet en hij moet haar wegtrekken tot huilens toe. Het is een vreemde gewaarwording.
Ik heb het erover gehad met Bakary over hoe dit komt, waarom noemen ze me toubab. Het is een aansprekingpunt zegt hij en legt in hetzelfde gesprek de link tussen blank en rijk. Met Bernadette hadden we al een gesprek over wat is armoe. Ze vertelde over een dorp in de buurt van Kati waar ze met zijn alle 1 fiets deelde en dat dat al een vooruitgang was want vroeger hadden ze maar 1 set kleding voor als er iemand naar het dorp moest. Dat is armoede.
Dus we lopen door het oude deel van Mopti. Loop op dat moment met m’n camera in m’n zak komt er een gek naar me toe die begint me te duwen. En schreeuwt dat ik geen fotos van hem moet maken. Snapte logischerwijs niet wat er aan de hand was en Erik probeert me weg te slepen. Uiteindelijk was het een storm in een glas water, het was de dorpsgek, wel met een plastic badge met security guard op. Paar voorbij lopers vertellen ons dat hij een petit peu fou was.
We lopen door en komen op een gegeven moment op de markt, wat een drukte, soms een stank niet te geloven. We lopen door het toubab geroep tussen allerlei vis, kruiden, stoffen, kleding en van alles en nog wat. Heel leuk om te zien, oh vrachtwagen van rechts. No kidding, probeert er een vrachtwagen de markt over te rijden. Schijnt heel normaal te zijn, super link niet te geloven. Vrachtwagen rijdt zonder moeite over verkoop waar, we snappen niet dat dit mag. Vrachtwagen weg, binnen vijf minuten nog een vrachtwagen, dit keer in zijn achteruit, lukt niet, wel sneuvelt wat sprokkelhout van een sprokkelhoutverkoper misschien is het verstandiger om het in z’n vooruit te proberen. Waanzin, echt waanzin. We slaan wat capitaine vis in, wat aardappels en ik geloof nog wat groente en we gaan terug richting Sévaré.
Willem ligt te slapen in Le Petit Palais en we maken hem wakker, we gaan naar de kroeg, iedereen klaar. Mooi. Zijn we er bijna worden we aangehouden. Papieren? Ik geef mijn rijbewijs maar de autopapieren zijn we vergeten thuis. Oh nee hè. Gelukkig mogen we terugrijden om ze op te halen. Gerard laat vervolgens de papieren zien en we kunnen eindelijk opzoek naar Flag en Castel. De twee biersoorten die hier worden gekocht. We doen een biertestje en Erik, Gerard en Willem kiezen Castel bier als de lekkerste, ik kies voor Flag.
Maken het klaar en smullen. Bakary komt ook even langs en vraagt weer of we meegaan dansen. We zijn kapot, het slaat nergens op, normaal gesproken zou ik dolgraag willen maar ben te moe om ook nog naar een bar te gaan. Ach, we trekken en fles whisky open en op dat moment loopt Paul binnen, stelt zich voor en drinkt een glas mee. Paul en zijn vrouw Kim logeerden in Willem’s huis. Paul repareert ook een eerder gebouwde dam, Willem had ons al een beetje ingelicht.
Uiteindelijk is het wel wat laat voor ons doen, gaan richting bed rond 23:00 PM en slapen goed.
Dag 20
We staan op, routine matig, koffie baguette met omelet. Tot zover nog alles precies hetzelfde, heerlijk. Vandaag besluiten we om bizar weinig te doen. Willem voelt zich al beter en we gaan na een uurtje buiten op het dakterras naar het internetcafé. Even babbelen met het thuisfront. Lees dat ik een paar leuke feestjes ga missen, helaas pindakaas, maar geen probleem heb het hier ontzettend naar mijn zin.
Willem heeft uitgevogeld hoe hij moet bellen en heeft nu een Malinees mobielenummer. Heb het nummer aan pap door gesmst en binnen no-time hebben we mam/zus en pap aan de telefoon. Even bijkletsen, alles gaat goed, ja alles gaat goed.
We rijden nog een keertje naar de technische school waar Willem computers gaat onderhouden en les gaat geven. Op de binnenplaats ontmoeten we Joop van Stigt, hij verteld ons in geuren en kleuren hoe en wat over de school, de problemen en de mogelijkheden, over de juiste mix tussen meisjes en jongens en over de mix van zand voor het beton. We nemen afscheid en rijden weer door.
Lunchen doen we dit keer op een terrasje met wat pasta en wat vis, Capitaine. De vis eet ik niet helemaal op, ten minste het hoofd laat ik liggen. Gerard gebaard een jongen die een emmertje heeft, hij komt snel naar de tafel toe en glijd de restjes in zijn emmertje. Even slikken we en ervaren eerste hand wat armoede is. We snappen nu ook waarvoor die emmertjes dienen de we al veel eerder en hebben gezien bij kinderen.
Willem koopt nog twee emmers voor zijn huis en we rijden weer naar huis. Drinken een biertje en gaan uiteten. Teruggekomen ontmoeten we Moussa en Bakary, Paul en zijn vrouw Kim komen ook even langs en vertellen ons wat er allemaal op het programma staat voor de Malinese riddering van Joop. Feesten, plechtigheden en Dogon dansen, de echte speciaal voor speciale mensen.
Dit was trouwens de eerste keer sinds lang voor Willem dat hij Moussa weer ziet. Moussa komt binnen met een grote glimlach en zegt bon soir mon père. Zeer aandoenlijk. Moussa, aardige man, kletst lekker door en geniet van een glaasje fris want hij drinkt geen alcohol. Hij is moslim.
We liggen weer voor ons doen laat in bed, snurken lekker de nacht door. Die tenten, de slaapzakken en de matjes zullen toch een gemis worden wanneer we weer terug zijn. Heel knus en gezellig.
Dag 21
We staan op. Kijk op mijn horloge en het is 7:30 AM, dit meen je niet wat een verwennerij. We hebben uitgeslapen. Koffie drinkend met weer een baguette pindakaas in de hand merken we op dat de zon waarschijnlijk lekker gaat schijnen.
Het was gisteren bij Willem binnen ongeveer 27 graden en buiten dik in de 30. Gevoelsmatig echter valt het allemaal behoorlijk mee en zouden we bij wijze van spreken ook onze truien kunnen aantrekken. Verwend als we zijn klagen we dan ook dat het zo koud is. We meten de hitte trouwens met de thermometer uit Afrikareis 1 (1979).
Wat zijn eigenlijk de plannen voor de komende week? Wanneer gaan vertrekken we want er is misschien spraken van dat we eerder terugkomen in verband met werkdrukte. Erik belt even met air Maroc, ja we kunnen eerder terug maar dan moeten we in persoon conformeren en de tickets veranderen, met andere woorden veel eerder naar Bamako gaan. Doen we dus niet. Mooi, dan kunnen we nu verzinnen wat we allemaal op het programma gaan zetten. Er is nog zoveel te zien en te doen.
We besluiten om maandag de boot te pakken naar Djenné, in de ochtend vertrekken in de avond aankomen en Willem haalt ons Dinsdag op. Dan blijven we twee dagen in Sévaré voor de riddering van Joop en eventuele feesten en partijen die moeten worden meegemaakt. Daarna gaan we naar de Dogon, als er daar nog iets speciaals wordt gedaan dan is dat mooi meegenomen. Genoeg te doen dus.
Erik en Gerard zijn naar het internetcafé gegaan en Willem is naar Mopti. Kan ik mooi even in mijn dagboek schrijven terwijl ik de kinderstemmen van hiernaast hoor. Willem woont naast een Koran school en moet eerlijk toegeven prima achtergrond muziek, type aardig snel.
Het is een lui lekker dagje vandaag en we doen dus eigenlijk bar weinig, om toch nog wat cultuur op te snuiven gaan we naar een dorpje twee honderd meter van Willem’s huis. Erik en gerard waren er gisteren al geweest en kwamen met grote verhalen terug. Willem kende het dorpje nog niet en we lopen er naar toe.
Eerste hoi toubab na vijf minuten, drie vier kinderen lopen naast ons en schudden ons de hand. Hoi toubab, bonjour ca va? De entourage wordt heel langzaam groter en groter. Paar kinderen van rechts, paar van links, even een wat oudere dorpeling de hand schudden, kijk om me heen. No kidding, heb ze geteld meer dan dertig kinderen. Toubab!! Toubab!! Toubab!! Niet normaal!! Allemaal blij, lachen schreeuwen naar hun vriendjes en naar ons en vragen om een foto van hun te maken en ze weer aan hun te laten zien. We filmen en maken foto’s en spelen het weer af voor ze, ze genieten. Wat een opwinding, fantastisch om mee te maken. Willem, die twee honderd meter verderop woont, geniet zienderogen van zijn nieuwe buren, de kids in het dorpje met modderhuisjes en een moddermoskee.
In het donker lopen we weer terug, heel mooi om mee te maken, diepe indruk heeft het op ons gemaakt. We gaan naar huis nemen een biertje en verzinnen wat we voor het avondeten gaan doen tot opeens Moussa en zijn vrouw binnenlopen met een gigantische schaal friet, gebakken banaan en grote moten El capitaine. Pour vous en geeft ons ook nog een zak bananen en een meloen. Moassa en zijn vrouw stijgen in ons aanzien. Heerlijk smullen. Kunnen nu wel begrijpen waarom Willem hier gaat wonen, dit is echt top. Moussa en Ina vertrekken en wij laten het ons goed smaken. De pot mayonaise die de reis heeft overleefd wordt erbij gepakt.
We kijken naar wat foto’s, we zitten gezamenlijk inmiddels op 1508 foto’s, drinken nog wat whisky en staan op het punt om naar bed te gaan tot opeens Bakary verschijnt. Schenk dan nog maar een glaasje in, we kijken het vertrek van Willem uit de Pijp gefilmd door Erik en dan vraagt Bakary of we nog wat gaan doen. Iedereen zegt we gaan naar bed of geeft geen antwoord. Ik wilde eigenlijk ook naar bed tot Bakary opeens zegt dat de Miss Mopti verkiezing vanavond is in het voetbalstadion. Dit meen je niet! Moeten we meemaken, kost meer overtuigingskracht dan in eerste instantie gedacht maar uiteindelijk zitten we dan toch met zijn alle in Willem’s Peugeot. Die inmiddels gewassen is door Ségou, de tuinman. In de auto trekken we twee biertjes open en fantaseren alvast over de mooie vrouwen.
Aangekomen is het behoorlijk druk en we gaan het stadion binnen. Gezelligheid. Het begon om 22:00 PM eindigt om 01:00 AM met muziek en dans. Blues wordt er gespeeld met optredens van lokale bandjes, ze playbacken wel behoorlijk veel. Als er een moment is om te sms’en dan is dit het wel, we sms’en even naar het thuisfront, Hoi schatje ben wat later sta nu in Mopti bij een miss verkiezing.
Nummer vier is een plaatje maar ook andere doen het goed. Er staan negen meisjes op het podium op naaldhakken waarin ze zichtbaar niet vaak op lopen. Vreemde is dat in het publiek nog veel meer mooiere vrouwen zitten, waarom staan zij niet op het podium? Voor de uitslag gaan we naar huis, beetje watjes gedrag, ik weet het. Morgen is het op de radio en tv dus we komen er wel achter wie er gewonnen heeft. Over ongeveer drie weken is de Miss Mali verkiezing in Bamako, daar kunnen we helaas niet bij zijn.
Op de weg terug loop ik langs allemaal auto’s, hè wat is dat, staat daar een 4D pick-up truck met het logo van ‘Care’ erop. Meen je toch niet. Elke dag word ik in Amsterdam gestopt op straat door de mensen van Care, ken bijna het hele verhaal uit mijn hoofd, kortom word donateur. Van dat geld wordt dus een jeep gekocht waarmee ze in Mali naar een Miss Mopti verkiezing kunnen gaan. Ben blij dat het geld goed terecht komt.
Thuisgekomen gaan we gelijk naar bed. Geen nightcap, iedereen is te moe. Het is ook 23:45 PM en dat is natuurlijk zwaar na bedtijd op de zaterdagavond. Heb het niet vaak meegemaakt, een jetlag, maar dit heeft alle symptomen van een zelf geïnduceerde jetlag Binnen no time vallen we in slaap.
