Dag 10
Wat een nacht, wat een geklapper, de wind ging maar niet liggen. Inslaap gevallen, soms even wakker geworden, het was wel warm. Vroeg op, 06:30 AM, volgens mij was iedereen al wakker voordat de wekker ging. We worden nu wakker met een koekoeksgeluid, geïnstalleerd op de telefoon, zijn al echte professionals, rijden weg om 07:10 AM, geen ontbijt, geen koffie. Oh, even autoruiten schoonmaken, jep we kunnen richting Boujdour.
Meen je niet, na 10 kilometer moeten we opeens van de weg af, een omleiding. Auto 2, Gerard en Erik, volgt wel heel langzaam, waar blijven ze? Daar heb je ze, grootlicht knipperend, stop, stop. Wat is er aan de hand? Benzine lekt. Meen je niet. Auto’s aan de kant. Nouadhibou zouden we sowieso al kunnen vergeten maar Dakhla misschien nu ook. Schade valt mee, rijden even door, ongeveer 72 kilometer, naar Doujbour en bedenken daar wel het volgende plan. Hoezo volgend plan? Nieuwe benzinepomp nodig, dichtstbijzijnde in Laayoune, Gerard stapt in bij een Marrokaan en rijdt weg. Ok, 200 km heen á dik 2 uur, 200 km terug á dik 2 uur, revisie, montage en assemblage en dan ook nog pauze erbij, morgen rijden we wel weer verder, hotel in, douchen.
Doujbour, fantastische stad, geen ruk te doen. Of wel een ruk te doen, koffie drinken. Erik en ik moeten ons eigenlijk scheren, niet gedaan sinds Spanje, ik sinds vrijdag 17 november. Ik ga wel eerst, kunt u mijn baard eraf halen? Geen probleem zegt de beste man in het Frans en laat de loopjongen drie keer lopen voor het verkeerde mes. Juiste mes gevonden start hij met zeep en kwast, lekker schuimend, mes erop baard eraf. Nog niet glad genoeg in zijn ogen, nu met water zonder zeep. Hmm behoorlijk glad, maar kan beter, nu eens proberen zonder zeep en zonder water. Ja, nu is het lekker glad, handvol Old Spice ruikend goedje er tegenaan. Mooi, nu moet die toerist wel wegfikken. Missie bereikt, ex-baard fikt acht uur later nog steeds. Dat is dan 6 dirham, oftewel 60 eurocent. Erik, jij bent aan de beurt, ook Willem heeft de smaak te pakken gekregen en laat zich ook scalperen. Oom Willem meets uncle Vester.
Niks te doen. Oh, kan dan nu wel even een ansichtkaartje sturen, even zoeken, gevonden. Voor 2 dirham per stuk uitzoeken, koop een pakketje en begin te schrijven met wat mint thee er naast. Klaar. Nu postzegels, fijn dat het postkantoor tegenover zit, loop er heen. Je voelt het al aankomen, een uur later liep ik met de postzegels weg. Alles wat je zou kunnen bedenken gebeurt. Voordringen, 1 medewerker voor een hele rits van mensen, wat ik begrijp je niet, geen idee hoeveel port op een ansichtkaart naar het buitenland moet, ik heb geen postzegels op deze plek, kun je even wachten de betreffende persoon is aan het ontbijten. Dan net voordat je het bijna gaat verliezen heeft zo’n beambte dan toch een beetje medelijden, halverwege het helpen van een andere persoon kijkt de man je aan, 4 ansichtkaarten zei je? Dat is 4 postzegels, das dan 30 dirham, hand in rechterlaatje, pakt 4 postzegels. Klaar. Blij, moe en voldaan loop ik terug naar Willem. Waar is Erik? Internet café. We halen hem op, we gaan lunchen, Tajine. Gerard smst vanuit Laayoune dat het voorspoedig verloopt maar dat de eigenaar van de garage er nog niet is. Drie smsjes later, zal rond 19:30 PM terug in Boujdour zijn met een nieuwe benzinepomp.
Om 20:00 PM komt Gerard weer terug met een nieuwe kogellager voor de brandstofpomp. De verloren zoon, het vierde wiel, blij duwen we de 405 de garage in. Het is net te laat, morgenochtend zullen ze de pomp erin monteren, laten we dan maar een restaurantje zoeken. Naast onze lunch plek strijken we neer en bestellen, doet u maar drie kamelenhamburgers met friet en salade, voor Erik een halve kip. Multifunctioneel zo’n kameel zeg ik nog met volle mond tegen Erik. Uitgegeten lopen we terug naar het hotel om in kamer drie een fles wijn open te trekken en even de plannen voor morgen te bespreken. Het plan is nadat we de auto terugkrijgen, doorrijden. Wat zijn wij goed in plannen maken. We gaan naar bed, het is al veel te laat 22:15 PM.
Dag 11
Willem en ik sliepen heerlijk in twee Mocro ledikantjes. Het was zo stil op straat, leek wel alsof er een straatverbod was tussen 12 en 6. De bulldozer met drilboor van het merk New Holland begint gelukkig pas nadat we uit onszelf wakker zijn geworden. Opstaan en douchen, aankleden en ontbijten, even gebakjes halen. Een lekker chocolade gebakje gedeeld met Erik, we hebben toch even de tijd, de auto is pas klaar om 10:00 AM.
Nog een keer koffie drinken, wat pain du choco voor onderweg en we kunnen. Vanaf nu is het kale vlakte links, kale vlakte rechts met soms een strookje oceaan. We stoppen om te lunchen, rijden van de weg af, het begint nu echt heet te worden. Ik neem afscheid van mijn spijkerbroek die mijn huis is geweest de afgelopen tien dagen, hallo korte broek met veel zakken. We rijden, benzinepomp werkt goed, St. Germain klinkt ook goed in de woestijn komen we achter. Per ongeveer 100 km komen we 12 tegenliggers tegen. We hebben nu nog eventjes bereik, krijg een smsje binnen, joepie wie gaat mij wat leuks vertellen, de laatste mogelijkheid. Open het laatste sms’je voor dat we echt onbereikbaar zijn; ‘Beste Pizzaliefhebber, deze week is VIP aktie bij Domino’s! Elke medium pizza: 3,99 afhalen & 5,99 bezorgen! Bel 0900-8030’. Jongens, bedenk even wat je wil hebben!!
Tanken, even de auto’s volgooien met dat goedkope spul, drinken een koele cola en rijden weer een stukje terwijl we discussiëren over waar we de weg af moeten. Smaak van strand te pakken. De auto’s kunnen het aan en we gaan cross country. Stop maar, dichtbij genoeg, uitzicht oceaan met weinig wind. Erik en ik willen zwemmen. Komt een mannetje aangelopen, lacht en verteld ons dat we op verboden terrein staan, het is een marine basis. We geven weer een kopie van ons paspoort en het is goed. Erik en ik spelen in de golven, lachend over het feit dat er geen enkele aanwijzing was van een marine basis, geen bord, geen prikkeldraad helemaal niks. De man in een donker blauwe jas en drie kwart broek aan met slippers eronder had wel een ankertje op zijn jas staan, maar zo’n jas kan je ook bij de Zeeman halen. Terwijl wij in de golven aan het filosoferen zijn en tussen het sprokkelen van hout door, vraagt de man die bij Gerard en Willem is gebleven of we ook champagne bij ons hebben. Dat hebben we helaas niet, bedroefd gaat hij weer terug naar zijn post. Zijn taak omschrijving, vertellen Willem en Gerard ons achteraf, twee maanden samen met iemand anders uitkijken dat er geen illegalen aanspoelen op een verlaten strand. Want vanuit Marokko is het makkelijker Europa in.
We eten wat pasta, maken een mooi kampvuur en drinken een fles whisky bijna op. Qua locatie scoort de plek behoorlijk wat punten. We vallen moe maar voldaan inslaap 327 kilometer van Nouadhibou.
Dag 12
We worden wakker, hebben diep geslapen, duurt even voordat ik echt wakker ben. Tegenwoordig worden we wakker voordat de wekker gaat, we staan te popelen om te vertrekken. Tenten afbreken en even water voor koffie maken, om 7:51 AM zijn we weer boven en rijden we weer op een normale weg. Stop, wat is dit voor een herrie. Willem en Gerard halen de geïmproviseerde spoiler van de Partner, het klapperde als een gek, we konden elkaar niet meer verstaan. Maken een broodje met nog wat overgebleven Spaanse kaas en drinken nog een kop koffie.
De spoiler heeft het precies vijfduizend kilometer volgehouden. De grens met Mauritanië zullen we vandaag bereiken evenals de mijnenvelden en de zandduinen. Met gezonde spanning rijden we naar het zuiden, per 100 km komen we nu twee tegenliggers tegen.
Grenspost bereikt, uitstappen. Moeten allemaal een kaartje invullen met wat gegevens, niet al te moeilijk. We krijgen een stempel welke we laten zien bij twee mannetjes weer een paar tientallen meters verder. We mogen verder, naar wat, ja precies, dit meen je gewoon niet. De slagboom gaat open en staan met onze auto’s voor een woestijn met brokken steen er tussen. Geen grap binnen vijf minuten zit de Peugeot 405 vast in het mulle zand en moet hij eruit worden getrokken. Discussie ontstaat over of we toch een gids moeten inschakelen, uiteindelijk voor 20 euro een paar gasten die ons willen helpen, maar dan willen we ook niet op een mijn rijden, akkoord. Duurste stukje tolweg welke we ooit gereden hebben, 3 km. Daar is de Mauretaanse grens, dat laatste stukje route kunnen we zelf wel vinden. Mis, het eerste wat de Mauretaanse soldaat vraagt aan Willem is, waarom we niet over de weg kwamen en wijst naar een stukje verharde weg. Geen probleem we hebben de grens gehaald, welkom Mauritanie, heeft u misschien een cadeautje?
Wat bedoelt die man? Oh, hij wil een cadeautje. Willem heeft hierop gerekend en geeft de soldaat een aansteker met ingebouwd licht, een collega soldaat wil er ook wel eentje, Willem zegt dat we niet meer hebben. We mogen verder, nu de echte douane dan, dit was namelijk nog maar het administratie hutje. Hutje in en weer half uur verder hutje uit. Nu mogen we door naar de douane, dit was nog maar het politie hutje. Dan eindelijk het douane hutje in, half uur later en wat geld minder hutje uit. Nu verzekering voor de auto, caravan in, half uur later caravan uit, klaar we kunnen. Nu dan echt, na drie uur gedaan te hebben over 50 meter, welkom Mauritanië. Snikheet beginnen we aan onze tocht, nu over een verharde weg dwars door de woestijn, richting Nouakchott, de hoofdstad van Mauritanië.
Kijk uit!! Overstekende kamelen, een hele kudde kruist ons pad. We rijden verder totdat we de langste trein ter wereld zien, of ten minste hij hoort 3 km lang te zijn maar is het volgens ons op dat moment niet. We maken wel een paar foto’s en filmen wat. Het ge’sms is afgelopen, in dit land zullen we weinig tot geen bereik hebben.
Tentje opzetten? We rijden van de weg af, een auto volgt ons en stopt. Bonjour zeggen we met elkaar. Welkom in Mauritanië zegt de Mauritaniër in wit gewaad en geeft me een stenen punt van een pijl uit de woestijn als cadeautje. Wij geven hem een kleine zaklantaarn en hij vraagt tussen neus en lippen of we nog wat benzine hebben, helaas voor hem, seulement gasoil.
In de buurt van een wegrestaurant slaan we ons kamp op. Het woord wegrestaurant wordt hier gebruikt als een plek aan de weg waar men kan eten. We hadden het zelf namelijk niet door behalve dat Gerard ontdekte dat er ergens op de zijkant van een schuurtje ‘Restaurant’ stond. Tent opgezet pakken we de olijven, de zonnebloempitten en de fles whisky. Borreltijd. Voor het avondeten kloppen we aan bij het restaurant waar we een uur later op een dik tapijt friet met een omelet en pasta krijgen geserveerd. Als toetje krijgen we drie koppen thee elk welke we niet kunnen afslaan. Erik is wat minder blij want hij trekt thee niet zo goed. Willem betaald de rekening, das dan vijf euro totaal. We lopen weer terug naar de tent, drinken nog een glas whisky en duiken de slaapzak in, 215 km ten Noorden van Nouakchott. Weer een mooie dag voorbij.
